Dag dames, Ik voel me hier al een paar dagen rot over en wil toch eens weten of dit een fase is of iets anders Ons zoontje van 16 maanden wil sinds 2 weken alleen nog maar papa papa papa. Papa is er doordeweeks niet en heeft eigenlijk nooit een grote rol gespeeld in de opvoeding, er is heel veel op mij neer gekomen, bijna alles. Mijn zoontje en ik zijn onafscheidelijk, hij wilde altijd alleen maar bij mij zijn, mijn knuffels mijn kusjes, ook als mijn partner in de buurt was. en dit is nu doordeweeks nog steeds zo maar in het weekend is mijn partner thuis en dan lijk ik niet meer goed genoeg te zijn. Dit is eigenlijk gekomen vanaf het momnt dat mijn partner mee ging ons zoontje wegbrengen naar de opvang (hij ging voor het eerst mee). Mijn zoontje wilde evht niet dat hij weg ging en sindsdien ben ik dus niet meer goed genoeg. Als hij bij mij in de armen zit, strekt hij zijn armpjes uit naar papa. Hij loopt steeds naar zn papa toe om opgetild te worden etc en zijn papa moet hem troosten. Als ik hem troost bijft hij net zo lang huilen tot hij naar mijn partner kan en dan is het goed. Ik voel me eigenlijk best wel gepasseerd. Misschien is dat heel idioot maar ik ben er echt een beetje verdrietig om. Ik heb het idee dat het komt omdat ik de hele opvoeding doe in principe, dus ik heb leuke en minder leuke momenten met onze zoon. Ik moet hem soms corrigeren etc dus van mij hoort hij ook als iets niet mag. Mijn partner is er alleen in het weekend en is dus alleen de leuke papa die wel genoeg tijd heeft terwijl ik doordeweeks moet werken, huishouden en daarnaast zorg voor onze zoon. En we hebben het harstikke leuk en fijn en gezellig hoor doordeweeks, maar zodra mijn parner de deur binnenkomt lijk ik wel lucht voor mn zoontje.. Is dit een fase of doe ik iets niet goed? Ik lijk haast wel jaloers.. en dat vind ik echt belachelijk hoor maar het steekt toch wel echt Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen hiermee rond deze leeftijd
Ik snap jouw frustratie volkomen. 'Helaas' hoort het erbij. Het is een fase die soms terugkomt en soms weer verdwijnt. Hier hebben we thuis ook een papa's kindje (de oudste). Dat was ze al als dreumes. Het was precies zoals jij omschrijft: ik zorg het meeste van de tijd voor haar, ben er altijd doordeweeks (naast dagje kdv en oma) en dan is alles koek en ei tussen mij en haar. Maar zodra ze papa in het vizier heeft.... Op die leeftijd bedoelen ze het echt niet persoonlijk. Jouw zoontje is dol op jou. Heeft geen benul dat het jou steekt als hij jou weer negeert of liever naar papa wil. Er zijn bij mijn weten geen tips in dit soort situaties, maar probeer het voor jezelf niet te zwaar en ingewikkeld te maken is mijn advies. Voor mijn partner is het trouwens ook niet altijd even tof hoor om favoriet te zijn. Dan kijkt hij naar mij van 'daar gaan we weer'. En ik ben er inmiddels aan gewend en vind het wel lekker om even m'n handen 'vrij' te hebben op zulke momenten. Succes!
Ik weet dat mijn zoontje het niet persoonlijk bedoelt maar op die momenten denk ik toch wel even he shit.. weer naar papa, wat is er dan niet goed meer aan mij? Ik was ervan overtuigd dat hij een mama's kindje zou blijven dus ik vraag me dan af hoe die omslag zo heeft kunnen plaatsvinden Wel blij om te lezen dat het dus idd een fase kan zijn. Hopelijk verdwijnt het weer. Niet dat ik het mijn partner niet gun hoor.. maar ik wil ook gewoon zijn knuffels en aandacht. Ik schaam me dood trouwens hoor dat ik zo denk
Zie het juist als een compliment. Jij bent mama, degene die er altijd voor hem is. Hij weet niet beter dan wanneer hij iets nodig heeft hij sowieso bij jou terecht kan. Hij hoeft zich niet druk te maken of en wanneer hij je weer ziet want je bent daar gewoon. Aan jou is juist alles goed, jij bent zijn anker. Papa daarentegen is er doordeweeks vrij weinig zeg je en dan is het weekend natuurlijk wel heel speciaal. Zo'n dreumesje denkt vast niet 'laat ik mama even pesten' maar eerder 'lekker met papa ravotten want wie weet hoe lang hij nog thuis is'. Ik snap je gevoel overigens wel hoor, want heb een dochter die helemaal fan is van haar vader. Maar dat komt dus omdat ze hem maar om de week een weekend ziet en dan wilt ze ook echt alle aandacht en ben ik wat haar betreft even compleet uit beeld. En dat is prima, dat mag.
Ik snap je gevoel erg goed, mijn zoon heeft ook zo'n fase gehad en dat maakte me soms best verdrietig. Nu is mijn dochter helemaal gek op mij, zit het liefst hele dagen op mijn schoot en wil bij niemand anders, als ik haar aan papa geef of hij wilt haar oppakken rent ze huilend weg... dit vind ik ook niet leuk voor hem (en soms ook een beetje vervelend voor mijzelf). Ik probeer haar dan te negeren en hoop dat deze fase snel voorbij is.
Laat het maar los. Die jaloersheid herken ik, maar je kunt er toch niks mee. En hoe gefrusteerder het wordt, hoe meer spanning je geeft, hoe erger het wordt (is mijn ervaring) Mijn oudste had vanaf zijn dreumestijd altijd periode voorkeur voor papa, of allebei hetzelfde. Dat wisselde steeds af elke paar maanden. Tot hij een jaar of 4/5 was en hij opeens naar mij begon te trekken en dat nog steeds doet met 9 jaar.. Mijn jongste had van 1 tot 5 jaar een grote papa-periode. Ik kon hem wel in bed leggen etc, maar als hij de keuze kreeg was het altijd papa-papa-papa-papa.. En sinds een paar weken, zo uit het niks, is het allemaal mama-mama-mama-mama. En heb ik 's avonds 2 kinderen op schoot en zit mijn man in een hoekje van de bank te sippen. Hij was gewend dat er altijd wel één van de jongens bij hem zat. En dan grinnik ik dat hij eindelijk snapt wat ik al jaren meemaak. Bij allebei wel altijd volgehouden dat ik ze ook op bed bracht, of hun brood smeerde. Een paar basismomenten op de dag dat we afwisselden en onze zin gold, niet de hunne. En verder dingen als spelen en troosten vooral bij hun gelaten.
Hier hebben we dat soms een paar dagen tussendoor en dat vind ik dan stiekem al lastig dus ik kan het me heeeeeeel goed voorstellen! Ik denk dat het een heel gezonde emotie is, helemaal als mama zijnde. Ik weet ook niet goed hoe je hier mee om moet gaan, ik probeer het maar positief te zien dat mijn zoontje zoveel liefde en aandacht krijgt van zijn papa dat hij helemaal dol op hem is.
Dit inderdaad. Soms frustrerend maar het laat juist zien dat jij er genoeg voor hem bent om daar op te vertrouwen
Precies dit heeft onze zoon ook. En ook dezelfde situatie en leeftijd. En weet je, ik zie het als rust voor mezelf hahahahaha.
Het forum is er weer, wat fijn! Wel even wennen zo hoor.. Dank jullie wel voor de berichtjes. Ik probeer het dan nu maar als iets positiefs te zien maar pfff wat is dat moeilijk! Iedere keer als hij zijn armpjes uitstrekt zo van ik wil naar papa, denk ik neeee Niet goed ik weet het.. maar voel me dan echt een beetje 2e keus
Denk je echt dat dit het kan zijn en hij echt voelt dat ik er altijd voor hem ben dus dat dat sowieso blijft, ookal is hij even meer met zn papa? Maar is dat dan niet eigenlijk ook heel zielig.. dat hij niet weet hoe lang zijn papa er nog zal zijn dus dat hij het er maar even van moet nemen.. dat klinkt echt sneu Verder ben ik wel heel blij te lezen dat het herkenbaar gedrag is en het een fase kan zijn. Heel gemeen misschien maar ik hoop echt dat het snel over is. Mijn man heeft nu een weekje vakantie dus is een week thuis, en zie best wel op tegen al de momenten dat ik even 'niet besta' voor mijn zoontje..
Misschien moet ik dat vanaf nu ook maar echt gaan proberen Oke jij even bij papa, gaat mama even lekker op bed liggen haha!
Heel herkenbaar. Mijn oudste was rond zijn eerste zo enorm gek op zijn vader. Zelfde verhaal een beetje papa ziet hij weinig tot niet ( gaat in de ochtend vroeg weg en komt laat weer thuis , vaak zaterdag een halve dag werk). Maar zodra papa thuis was bestond ik niet meer. Wij zijn toen in de zomer twee weken op vakantie gegaan. Nou toen ging ik mij echt rot voelen. Was zo erg dat als we in het zwembad waren en man ging even met dochter van de glijbaan en gaf hem aan mij dat hij gewoon begon te huilen. Gelukkig ging dat na een week over want het maakte mij echt onzeker. Nu gaat het met vlagen. Hij is wel wat meer een mama's kindje geworden. Altijd bij mij liggen , zitten etc. Was hier echt een periode.
Tuurlijk meid. Dat gaat beslist goedkomen. Afgelopen zomer was hij ook zo van papa en ik voelde mij zo buitengesloten. Na drie weken ging papa weer werken en was ik weer zijn held. Inmiddels is het weer gezond verdeeld.
Pak een goed boek, ga shoppen, drink een kop thee met een vriendin.. Er komt vast een moment dat hij je wel weer gaat claimen
Nee sorry ik vind je frustratie niet terecht. Kind houdt van beiden even veel. Vind het een beetje kinderachtig om dit op betrekkingsniveau te bekijken.