Het ligt er helemaal aan hoe het gaat denk ik. Ik ben in een recordtijd van 3,5 uur bevallen, dus erg veel tijd was er niet om iemand op de hoogte te stellen . Bovendien was het midden in de nacht. Wij hadden ons eigenlijk wel voorgenomen om de eerste dag/nacht met zijn drietjes door te brengen, maar uiteindelijk hebben we toch mijn schoonouders naar het ziekenhuis laten komen. Dat wilden we zelf ook heel graag. We wilden hen erbij hebben. Het kan dus net zo goed zijn dat je nu iets verzint en er op het moment zelf heel anders in staat.
Ik heb alleen m'n zus en beste vriendin over de app uiteindelijk laten weten dat het begonnen was. Gevraagd hun mond te houden en uiteindelijk na de bevalling iedereen gebeld. Mijn ouders wonen vlakbij dus kwamen rond 23 nog langs maar verder de volgende dag. Het allerliefste zit ik het weer zo doen omdat ik het heel lekker vond om samen echt met de kleine even te zijn voor we het de wereld vertelden. Maar het ligt er nu aan waar ons oudste zoontje is op het moment dat het begint. Als hij thuis is moet hij toch naar m'n ouders dus deze keer weten ze het dan. Wel m'n vader nog even inlichten dat ie het dan niet van de daken schreeuwt want ik zie alweer voor me dat de halve familie me dan appt omdat m'n vader zou blij is. En daar zit ik dus niet op te wachten!
Ik had het geluk dat in de nacht de weeen heftig begonnen en dat het zo snel ging dat ik geeneens tijd had om mensen op de hoogte te stellen en dat had ik anders ook niet gedaan. Na de bevalling was het advies om geen kraamvisite te ontvangen de eerste dagen ivm dat mijn zoontje prematuur is en zo tevee prikkels kon krijgen... vond ik meer dan prima! We hebben op fb gezet dat we nog in het zkh moesten blijven en de geboortekaartjes hebben we pas na de kraamweek verstuurd... heerlijk rustig en alle tijd om aan elkaar te wennen.
Bij mijn eerste zwangerschap moest ik mensen wel op de hoogte stellen want iedereen zou bij ons via een beamer een wk wedstrijd kijken (NL moest voetballen ) Nu kies ik ervoor om zo min mogelijk mensen te informeren.
Niet melden dat het begonnen is! Weten dat iemand "bezig is" is vreselijk spannend, terwijl een bevalling nu eenmaal uren duurt en eer je er aan toe bent om mensen te gaan bellen, ben je zo een uur of wat verder. Nu ligt het er natuurlijk aan hoe je zelf bent, maar ik vind het heerlijk om alleen met m'n man te zijn de eerste uren. Daarna de oudere kinderen. Echt ons eigen gezinnetje. De WhatsApp moet je vanaf nu af en toe een dag negeren, kunne ze eraan wennen dat je niet om de haverklap online bent
Wauw wat zijn er veel op zichzelf, had ik niet verwacht. Mijn moeder en zus zouden al bij de bevalling zijn. Ik ben ingeleid en zat inmiddels op dag 4, dus mijn vader is ook spontaan gekomen. Hij zou op de gang wachten, maar liep allemaal anders. Uiteindelijk heeft mijn vader mij door de bevalling heen geloodst. Hier is ook niks normaal gegaan. Dochter kwam pas na 2,5 jaar, uiteindelijk ook nog een afwijking. Moest geboren worden in rotterdam en wij komen uit amsterdam. Na geboorte moest zij direct meegenomen worden en aan de beademing. Vond het heel bijzonder dat zij er allemaal waren. Heb er geen erg in gehad en was voor me vent wel fijn, want we zaten er al 3,5 dag met ze tweetjes. En voor hen een hele opluchting toen ze geboren was en zij huilde. Ook zij hebben maanden in spanning gezeten, met mij gehuild en angst gehad om onze dochter te verliezen. Ik zou gewoon eerlijk zijn in wat je wilt, maar je ook realiseren dat jij hun kind bent en zij het ook heel spannend vinden Nu zal dat wel anders zijn. Ik beval hopelijk gewoon in buurt en hopelijk nu wel binnen een dag en wie er bij zal zijn, maakt mij niet uit. We zien wel hoe het dit keer loopt.
Mijn ouders wonen heel dichtbij en die houden we wel op de hoogte want peuterdochter gaat naar opa en oma wanneer t zo ver is. Ze passen ook twee dagen per week op en dochter vindt t geweldig daar dus dat is fijn. Verder zien we wel hoe t loopt. Bij de eerste stond ineens mijn schoonzus in de bevalkamer in het ziekenhuis. Lief bedoeld maar... Ongevraagd. Dat was even minder. Dus qua mensen informeren hebben we wel een lesje geleerd.
Ik was ook bang dat ze in het ziekenhuis zouden gaan wachten ofzo. Mijn schoonouders deden dat wel bij mijn schoondochter . Maar ik heb van tevoren tegen iedereen gezegd dat ik dat niet wilde. Dan zou ik me opgejaagd kunnen voelen. Toen mijn zoontje en mijn dochtertje geboren waren hebben we eerst een uur met ze op schoot gelegen en toen gebeld. Bij mijn zoontje omdat ik het leuk vond als ze s avonds nog even zouden komen. En bij mijn dochtertje dat ze de volgende ochtend welkom waren bij ons thuis. Ik maakte me er van tevoren ook druk over dat ik niet wilde dat ze het wisten, maar uiteindelijk wisten ze het beide keren en was dat eigenlijk prima...
Lekker doen waar jij je goed bij voelt op dat moment. Dat jij je prettig voelt is het beste. Mijn schoonmoeder werkte in het ziekenhuis en stond 5 min na de bevalling ineens in de verloskamer. Zat nog naakt en bebloed op bed. Hadden duidelijke afspraken gemaakt en vaak herhaald, maar ze had er schijt aan. Gelukkig is ze nu met pensioen, dus dit gebeurt niet nog een keer en ga het ook aangeven dat er niet zo maar iemand naar binnen mag.
Mijn schoonouders wonen hier in de straat, maar die zijn niet zo nieuwsgierig aangelegd en zeggen zelf dat ze wel horen wanneer ze welkom zijn. Mijn ouders moeten een uur rijden. Ik zal ze wel verwittigen maar heb ze nu al verteld dat wij het met z'n tweetjes willen doen en dat wij dan wel vertellen wanneer ze welkom zijn. Mijn ouders hebben hier totaal geen problemen mee. M'n moeder vertelde dat ze ondertussen anders nog ons huis wel even kon schoonmaken (ik beval in het ziekenhuis).
Ik heb niemand van de familie op de hoogte gebracht. Pas toen hij geboren was. Was om 23.30. Ze kwamen ook pas de volgende ochtend
Er zijn sommige dingen waar ik heel duidelijk in ben naar andere toe (op een nette manier) en dit was er een van. Ik heb heel duidelijk aangegeven dat ik dat niet zou doen en dat iedereen pas welkom was als wij dat zouden aangeven. De grootmoeder van mijn man vroeg toen nog quasi lachen wat ik zou doen als ze er toch zouden staan, en heb ik heel rustig gezegd dat ik ze uit de kamer zou laten verwijderen door het ziekenhuis. Klinkt heel hard,maar heb geleerd dat dit de enige manier is waarop het bij sommige mensen werkt. Mijn man vond dit moeilijk en vond dat onze ouders het recht hadden om dit te weten. Toen heb ik hem ook uitgelegd dat ik al me gejaagd voelde terwijl er nog geen bevalling bezig was, dus dat ik dat niet op prijs zou stellen. Toen daar een maar op kwam.... heb ik gezegd dat als hij bevalt ik met liefde zijn wensen daarin zou vervullen. Nogmaals, ik ben zelden heel hard en vastberaden, maar hierin vond ik het belangrijk dat ik me prettig voelde en niet een ander. Waar ik wel wat spijt van heb is dat ik niet aan mijn man gevraagd heb om af en toe mijn telefoon te checken. Ik lag al dagen in het ziekenhuis en was er niet al te best aan toe. Mijn moeder is iemand verloren in het kraambed en had die morgen geappt hoe het met me ging. Toen ik maar niks van me liet horen heeft ze zich nog meer zorgen gemaakt dan ze al deed.
Dit is echt heel herkenbaar! Dit had ik bij de eerste ook. Wij hebben het niemand gezegd en ik heb 3 dagen in het ziekenhuis gelegen voor de inleiding. Pas een uur na de geboorte (het was toen 22:00) alleen onze ouders op de hoogte gebracht, beide wilden ze nog langskomen. Prima dachten we. Mijn ouders moesten alleen nog wel een uur rijden. Mijn schoonouders waren super snel en hebben zicht echt bij me opgedrongen (terwijl ik net de verloskamer werd uitgereden) en ik wilde wachten tot mijn ouders er waren... Ook zorgde dit ervoor dat het heel laat werd omdat vooral mijn schoonouders bleven plakken. Vershrikkelijk... Heel opdringerig. Dit keer doen we het anders. Mijn ouders passen op onze kleine man en die zijn welkom mocht ik weer in de avond bevallen en mijn zoontje slaapt nog niet. Anders iedereen de volgende dag maar eerst mijn ouders. Succes met je keuze, mijn advies: volg je eigen gevoel. Jij moet bevallen, jij en t kindje zijn op daarna dus jij moet doen wat voor jou het beste voelt. En ook dat kan na de bevalling door alle vreugde weer veranderen en ook dat is goed. Ik denk dat je man je gewoon probeert gerust te stellen en denkt, och; we zien wel even hoe we ons na die tijd voelen... snap ik ook wel, maar totaal niet het antw waar je op zit te wachten....
Goed om vast over na te denken! Ik wil graag in het ziekenhuis bevallen, maar hebben wel een hond die uitgelaten moet worden. Dus het ligt er helemaal aan wanneer de bevalling begint. Zou het 's avonds beginnen dan kan de hond de hele nacht wel alleen thuis blijven. Maar als het langer gaat duren dan moet hij wel uitgelaten worden. Denk dat we mijn ouders dan wel inlichten. Die luisteren ook wel als wij zeggen dat ze nog niet op bezoek hoeven te komen en respecteren de ruimte die we nodig hebben. Schoonouders wonen ver weg dus die hoeven niet eerder ingelicht te worden. Zit sowieso totaal niet op kraamvisite te wachten, ben ook behoorlijk op mezelf merk ik. Lijkt me een gruwel als er elke dag mensen op de stoep zijn en ik niet mijn eigen ding kan doen met mijn nieuwe gezinnetje. Wij neigen dan ook meer naar een kraamfeest na een paar weken. Natuurlijk naaste familie en paar goede vriendinnen mogen eerder komen, maar de rest komt dan maar naar dat feest. Hoor zoveel verhalen van overspannen nieuwe moeders die maar op hun tenen lopen voor de kraamvisite. Dat wil ik echt voorkomen.
Bij ons eerste kindje hebben wij niemand op de hoogte gebracht. Ik werd (redelijk spontaan) op vrijdagmiddag ingeleid en dat kon wel een heel weekend duren. Dus wij hebben besloten om zaterdag eens aan te kijken voordat wij iemand op de hoogte zouden brengen. Ze zouden anders gek worden van het wachten en wij van de berichtjes. Echter, de bevalling verliep vlotter dan verwacht en zaterdagochtend om 5.37 is onze dochter geboren. Pas om half 9 hebben wij onze families gebeld. Daar hebben wij geen spijt van gehad! De eerste uurtjes waren van ons alleen. Heerlijk genieten met zijn drietjes. Die middag zijn onze ouders broers en zussen langs geweest. Dat voelde goed. Nu komt puck nummer 2 dus wij zullen iemand op de hoogte gaan brengen omdat ik weer in het ziekenhuis ga bevallen en iemand op mijn dochter gaat passen. Wij moeten alleen nog beslissen wie dat gaat doen. Ik zou vooral aan jullie eigen behoeftes denken. Wat voelt voor jullie goed? Bedenk dat het anders kan zijn voor je partner, geef aan waarom een bepaalde keuze voor jou goed voelt en overleg wat jullie samen zouden willen. De rest van de familie kan wel heel veel van jullie verwachten, het is en blijft jullie keuze. Veel succes!
Ik had ook niemand laten weten dat het was begonnen. Was al 41 weken en toen ik in de verloskamer lag met 8 cm belde mn schoonma en de oma van mn man mijn man op met de vraag of er nou nóg niks was. Mijn man reageerde heel kalm dat we gewoon op controle waren in het ziekenhuis en dat er indd nog niks was begonnen. 4 uur later kregen ze te horen dat ik was bevallen Mijn schoonma is er nog steeds boos om, terwijl ik haar zeker 5 keer had gezegd dat ik niemand iets zou laten weten. Twee uur na de bevalling waren de oma's en opa's er. De volgende x vertel ik het pas zeker een halve dag na de bevalling.
Ik snap nooit waarom iemand daar boos om moet zijn, in sommige dingen in het leven heb je nou eenmaal niet de hoofdrol, maar een bijrol. Het moet geweldig zijn om opa en oma te worden (tenminste dat zeggen onze) maar daarbij hoort ook dat je een stapje terug zet.
ik zal een evt volgende keer weer worden ingeleid. ik ga mijn vader vragen om op mijn zoontje te passen dan, die zijn ook het minst gestressed. Mijn moeder woont niet op het vaste land dus die moeten we met een smoes op tijd van het eiland af krijgen (die is zo zenuwachtig dat ze niet kan rijden enzo als ik aan het bevallen ben).. Mocht ik op dinsdag worden ingeleid bijv, dan zeg ik tegen haar woensdag iig.