Coffeejunkie, bij ons mogen de kinderen ook niet omdat wij dat vroeger mochten. Ik bedoelde meer dat ik het gebruik als voorbeeld voor mezelf om het soms zo overdreven voorzichtige hier op het forum te spiegelen zeg maar. En idd naar je kind kijken blijft het belangrijkste.
Moet ook eerlijk zeggen dat een van mijn broertjes ook een ongeluk heeft gehad op een gegeven moment.. mijn oudste mag de buurt door binnen door mij gestelde grenzen, en 1 weg mag hij niet alleen oversteken. Daar houdt hij zich prima aan.
Je hersenen hoeven niet helemaal volgroeid te zijn om voldoende verkeersinzicht te hebben Ikzelf denk dus anders, ik zie soms kinderen fietsen dat ik denk, is dat wel verstandig. En ook auto's die ik zie rijden, dat ik denk, ik fiets nog wel even mee. Ik ben dus juist voorzichtig, ze kunnen nog zo lang zelfstandig zijn en ik weet van mezelf dat ik het mezelf niet zou kunnen vergeven als mijn oudste iets zou overkomen omdat ik nu zou vinden dat ze wel alleen kan. Er staan hier ook nog aardig wat ouders op het schoolplein op vrijdagmiddag, denk dat de helft van de klas nog wordt opgehaald. Het ligt er ook maar net aan waar je woont en waar een kind moet oversteken. Hier denkt dus blijkbaar de helft van de ouders dat alleen naar school/naar huis nog niet verstandig is En met 10 jaar in groep 7, dan heb je ook nog een heel jaar voordat je naar de middelbare school gaat, dat is best lang. En je laat ze ook niet meteen vanuit het niets los. Ik fiets nog altijd mee met mijn oudste maar zij fietst voorop. Enige verschil straks is dat ik er niet meer achter fiets, ze doet het in feite zelf. Wat ik bij ons wel jammer vind is dat de oudste niet buiten wil spelen. Geen vriendinnen in de buurt helaas. Heb haar laatst op pad gestuurd om haar zusje te zoeken en dat vond ze wel erg leuk, maar om haar vaker zomaar alleen op straat te laten rondstruinen vind ik niet zo'n fijn idee. Maar goed, iedereen heeft zo haar eigen ideeën over wat goed en verstandig is of niet. Fijn om daarover te discussieren, en verder vooral leven en laten leven
Ik ben denk ik ook wel wat vrij, maar aan de andere kant ook weer niet. buitenspelen 5/6 jaar wel een drukke weg aan huis. van school terug leopen ( midden groep 4 en enkele dagen ) dat is volgens mij vrij snel. 2x een weg over alleen naar school fietsen heen en terug groep 5. alleen naar zwembad 9/10 jaar. alleen naar sport of dichtstbijzijnde winkel 9,5 (merk dat ik dit nog wel heel eng vind) alleen naar mijn ouders lopen 4 straten verderop 7 jaar alleen thuis 10 jaar niet langer dan een kwartier 12 jaar alleen thuis overdag 14/15 jaar alleen thuis avond (bijv oppas) met een achterwacht 15/16 alleen thuis zonder achterwacht
Ik bedoelde het ook in zijn algemeenheid en ik heb de indruk dat er vaak te beschermend wordt opgevoed door wat in mijn omgeving kinderen wel/niet mogen, reacties die ik krijg op wat mijn kinderen wel/niet mogen en ook wel sommige dingen die ik op zp lees. En bij mijn dochter in de klas is het pure verwendheid/beschermend dat die kinderen gebracht worden en geen medische kwestie. In de brugklas waren er zelfs ouders die op een ouderavond vroegen hoe ze dat moesten doen met die boekentassen. Die waren toch wel erg zwaar en of ze dan hun kind niet beter konden halen/brengen, anders moesten ze zelf die tassen sjouwen Mijn jongste dochter is aan jouw handtekening te zien 2 mnd jonger dan jouw dochter en heeft adhd en toch mag ze zelfstandig naar school en ook door de buurt fietsen van een speelafspraakje. Dat betekent niet dat ik vind dat jouw kind dat ook maar zou moet kunnen, maar wel dat ik vind dat mijn dochter ook met adhd zich in het verkeer moet leren handhaven en ik dus de inschatting maak dat mijn dochter dat wel kan. Verschil is misschien ook dat ze hier de derde op rij is. En met de oudste is het meestal wat lastiger om los te laten dan met een volgend kind. En mijn zoontje begint dus te schaterlachen als het wat harder waait en we op de fiets zitten. Maar was vooral als vb bedoeld, omdat ik daar dus commentaar op kreeg. Vond ik nutteloos commentaar en word daar ook niet warm of koud van. Het pastte in dit geval bij deze moeder, want haar kinderen kunnen hun kont nog niet keren of ze zit er bovenop
Ik had als kind ook veel vrijheid en vond dat heerlijk. Het schijnt nu nog een veiligere tijd te zijn om in op te groeien, er gebeurt minder, maar wat er gebeurt wordt allemaal uitgelicht in (social) media enzo. Hier in de wijk krijgen de meeste kinderen al jong veel vrijheid. Al ken ik ook wat mensen en ook vriendinnen die hun kinderen weinig vrijheid geven. Erg bang zijn dat ze wat overkomt, maar daarnaast met vanalles ook laat zijn en ze helpen of dingen voor ze doen die ze allang zelf kunnen. Natuurlijk bekijk je het per kind, sommige kinderen zijn gewoon later ergens aan toe. Bovendien vind ik dat loslaten, al is het stap voor stap, soms ook eng. Zo is mijn kind onlangs in de speeltuin behoorlijk lastig gevallen door een stel tieners. Gelukkig heeft hij over het algemeen goed gehandeld. Blij dat wat ik zeg soms toch blijft hangen. Daarnaast houden we allemaal vaak wel een oogje in het zeil. Ook dit was leerzaam, al was het niet leuk. Ze gaan ook zelf naar de supermarkt vanaf 6 jaar. Ik zoek geen oppas meer als ik een uur of anderhalf uur weg moet (7 en 9 jaar). Ze blijven zelf thuis en als er iets is kunnen ze naar de buurvrouw. Ze hebben onze telefoonnumers en doen niet open (daar bleken ze zich ook aan te houden). De route naar school zit vol plekken en situaties waarvij je goed op moet letten en is erg druk qua verkeer. Ik laat ze daar niet zomaar alleen naartoe fietsen of terug. Mijn dochter mag soms, maar mijn zoon voorlopig niet.
Hoe vaak ik zelf al niet bijna ben aangereden bij school is niet meer te tellen. Er is een zebrapad, maar dat betekent hier niet dat de auto's ook daadwerkelijk stoppen Mijn kinderen mogen dus alleen het laatste stukje alleen lopen, zonder over te steken. Maar je moet natuurlijk ook niet vergeten dat het qua verkeer wel degelijk is verandert vergeleken met vroeger. Ik herinner me nog dat ik het onwijs stoer vond dat er iemand bij ons op school met de auto naar school mocht omdat deze in een dorp naast onze stad woonde, de rest fietste of kwam lopen. Op de school van mijn kinderen is het inmiddels andersom, wij zijn de lopende uitzondering. 1 auto of 200, dat is nogal een verschil Ook wat betreft het buitenspelen, het was gewoon anders toen. Denk aan het touwtje uit de brievenbus Ik denk niet dat wij wat dat betreft overdreven voorzichtig zijn of laat vergeleken met anderen in de buurt. Wel merk ik een stukje cultuurverschil, en dat er in sommige culturen meer vrijheid is. Ik krijg regelmatig s'avonds nog kinderen aan de deur met de vraag of mijn kinderen buiten komen spelen, die dan al lang op bed liggen. Ik ben wat dat betreft nogal van de regelmaat, bedtijd is bedtijd. Wel ben ik wat makkelijker met de kinderen even alleen thuis laten. Onze wijk heeft veel drukke wegen waardoor ik ze niet de hele wijk door laat fietsen of op pad stuur voor een boodschap, maar daar tegenover is er wel veel sociale controle en altijd wel een buurvrouw die een oogje in het zeil houd wanneer ik zelf even die boodschap ga halen.
@Adje, helemaal mee eens. Al moet ik zeggen dat het op zp een stuk extremer is dan in real life. Daarnaast hangt het erg af van de omgeving. Wij laten de kinderen redelijk veel los, maar ze leven wel in een behoorlijk afgebakende kindvriendelijke/extreem rustige nieuwbouwwijk en zitten op een (helaas) volledig witte school. Dus van andere kant maken ze amper wat mee, hier zijn vrijwel geen verkeersrisico's, nog nooit een incident meegemaakt of vloekende/vechtende kinderen gezien, overal sociale controle enz. Ik denk dat onze kinderen echt een uitdaging gaan krijgen op de middelbare school of ergens middem in een stad, ik hou mijn hart vast haha
Mijn jongens mogen van mij best veel. We woonden eerst in de stad, in een wijk waar het best druk was en ze speelde met 4 jaar buiten, wel vaak met oudere kinderen. We wonen nu in een klein dorp. School is vlakbij dus daar gaan ze alleen heen. Verder mogen ze overal komen in het dorp. Er zijn hier zoveel kinderen, dus eigenlijk spelen ze overal. Gaan geregeld de weilanden in. Ik heb een tweeling van 8, en 1 van hun zou ik ook rustig alleen thuis laten. De ander niet, hij is een stuk jonger in zijn gedrag. Daarnaast hebben wij dieren en zou veel te bang zijn dat hij bijvoorbeeld de deur open zou laten en dat de beesten weg kunnen. Qua spelen moeten ze alles maar lekker zelf ontdekken. Gisteren kwam ook 1 van de jongens thuis, hij had op de kop in de sloot gelegen. Dat zijn dingen waar ik mij dus absoluut niet druk om kan maken
Ik heb laatst een artikel in de krant gelezen en daar kwam in naar voren dat NL kinderen de meest gelukkige kinderen van Europa zouden zijn (onderzocht door Unicef). Dit zou oa komen doordat wij onze kinderen op jonge leeftijd al veel vrijheid zouden geven waardoor ze op vroege leeftijd al relatief zelfstandig zouden zijn. Daar krijgen kinderen bv veel zelfvertrouwen van. Als voorbeeld werd gegegeven dat NL kinderen al vroeg zelfstandig buiten mogen spelen, bv vanaf een jaar of 6/7 alleen op straat/buiten. Als je dit in Australië of de VS zou doen, zou blijkbaar jeugdzorg worden ingeschakeld omdat dit daar niet de norm is. Daarnaast zouden NL ouders al op vroege leeftijd met kinderen 'in onderhandeling' gaan over zaken; zij mogen bv meebeslissen over wat er gegeten wordt, welk huisdier wordt aangeschafd etc. In andere landen zou veel meer de norm zijn dat ouders veel bepalen en kinderen gewoon moeten luisteren. In NL zou al op vroege leeftijd worden gestimuleerd dat kinderen hun eigen mening mogen vormen, die ook mogen uitdrukken en dat zij ook invloed kunnen uitoefenen op zaken die hun leven betreffen. Dit zou bijdragen aan hun gevoel van controle over hun leven waardoor ze weliswaar mondiger (brutaler, volgens ouders uit sommige andere landen) zijn maar ook meer geluksgevoelens ervaren. Mooi artikel vond ik! Zelf ben ik ook erg van mijn kinderen zou veel als mogelijk en veilig is, vrijheid en zelfstandigheid te geven. Ze zijn nu nog jong (3 en 5 jaar) maar ik hoop dat ik een moeder zal zijn die ze straks veel ruimte kan geven om hun eigen wereld en leven te ontdekken en zelf fouten te maken. Juist daarvan leren ze. Wij wonen vrijwel midden in de stad dus het is nog niet echt veilig om ze zelf op straat te laten spelen, maar de oudste mag bv alleen naar een vriendje hier in de straat fietsen. Stelt niks voor maar als ik zie hoe trots hij is als hij dat kan en mag, dan weet ik hoe belangrijk het is om ze die zelfstandigheid zoveel als mogelijk te geven omdat ze daar zoveel van groeien en leren.
ik denk dat het ook af hangt van veel factoren bv waar je woont/ buurtkinderen/ drukke wegen als je kind alleen een klein stukje op de stoep moet lopen naar school of dat ie 2 drukke straten door moet zit wel een groot verschil in ik zie soms ook ( vooral van andere culturen ) kleine kinderen alleen buiten spelen overdag en ook savonds vlakbij water op de fiets etc dat zou bij mij nooit gebeuren
Onze kinderen mogen veel. We wonen in een rustig dorp met veel kinderen. Tot 4 jaar lukt het nog wel om ze redelijk binnen de poort te houden. Maar met 3,5 jaar mogen ze wel al op het pleintje achter onze tuin en als dat goed gaat ook via een paadje naar een kleine speeltuin achter de achterburen. Naar school gaan ze vanaf groep 3 helemaal zelf. In groep 1 en 2 breng ik zelf of ze gaan met een oudere broer of zus mee. Dat is dan een groep 7 of 8 leerling. Ophalen doe ik in de kleuterklassen zelf. Zodra ze 4 jaar zijn spelen ze veel buiten de poort. Dat doen de meeste kinderen hier. Ze moeten van mij dan wel binnen een bepaald gebied blijven. Daar hoeven ze niet over te steken. Ze hebben dan lekker de ruimte om te fietsen, er is een speeltuintje en grasvelden. Doordat ik meerdere kinderen heb kan ik ook een van de grotere kinderen om een boodschap sturen als ik zelf bijv met een ziek (jong) kind thuis ben. Maar vanaf een jaar of 7 á 8 gaan ze wel eens voor een boodschap naar de supermarkt. En met die leeftijd laat ik ze ook wel eens thuis als ik zelf die boodschap ga halen of een kind naar school brengen of halen. Mijn baby of dreumes liet/laat ik ook in bed als ik even op en neer fiets naar school om zijn oudere broertje op te halen. Dan vertrek ik zo laat mogelijk (dus als de bel al bijna gaat) en ga weer zo snel mogelijk terug. Kost nog geen tien minuten. Als ik hem daarvoor uit bed moet halen kan hij 's middags veel te kort slapen. Als ze eenmaal in de brugklas zitten moeten ze een heel eind naar school fietsen (22 kilometer) Krijgen ze te maken met veel en druk verkeer. Dat vind ik zeker in het begin heel wat. Onze oudste ging in de brugklas (net 13) op excursie met school naar Engeland. Daar kregen ze ook wat vrije tijd. Met zulke dingen heb ik meer moeite hoor. Mijn oudste is inmiddels bezig met haar rijlessen. En zit al te azen op mijn auto Da's pas eng
denk dat het moeilijk te vergelijken is. Ten eerste praat je over verschillende tijdperken, daarbij heeft iedereen een andere woonomgeving, dan heeft iedereen nog het een en ander meegemaakt waardoor beslissingen gekleurd worden. Hier wonen we in een autoluw woonerf met diverse speeltuintjes, zo ook een speeltuintje naast onze schutting/tuin. Dus ik kon mijn kinderen al vanaf een jaar of 3 "alleen" buiten laten spelen (dat ik naast de schutting zat en ze zo in de gaten hield hadden ze natuurlijk niet door) Mijn ouders wonen aan een drukke doorgaande weg en daar mogen ze nog steeds niet (zijn nu 10 en 7) alleen in de buurt spelen, wel om het huis en een stukje stoep. Mijn schoonmoeder heeft een hele grote tuin en een speeltuin tegen over haar huis en daar hebben ze genoeg aan. Alleen thuisblijven mogen ze hier ook, maar mijn schoonzus woont bij mij in de straat en die staat dan standby, mocht er wat zijn kunnen ze naar haar toe of haar bellen (of mij natuurlijk) Bij mijn ouders en schoonmoeder blijven ze niet alleen thuis om het simpele feit dat ze geen idee hebben bij wie ze aan mogen bellen voor hulp (kennen de buren etc niet goed genoeg om dit vanuit hun zelf te doen) Ik kan mij voorstellen dat iemand die b.v in de stad woont hele andere beslissingen maakt en hele andere grenzen heeft.
Ik wil mijn dochter meer vrijheid geven maar het gaat niet. Dochter loopt motorisch achter en communiceren kan ze alleen met gebaren. Dit heeft als resultaat dat ik die moeder ben die bij een speeltuin haar kind constant begeleid, dat ik die moeder ben die haar kind constant overal in de gaten houd omdat ze mij ook altijd wil kunnen blijven zien en dat ik dus die te voorzichtige moeder lijk. Aan de buitenkant van mijn dochter zie je namelijk een gewone 3-jarige. En ik kan je zeggen dat dit niet meevalt. Ik moet ogen overal hebben want naast dit alles is mijn dochter ook onbezonnen. Daarnaast die blikken van ouders -bijvoorbeeld in een speeltuin- als ik achter mijn dochter aan kruip oid... Wat ik hiermee wil zeggen: er zijn vast ouders die in sommige ogen wat overbezorgd zijn. Maar er zijn ook genoeg kinderen die deze bezorgdheid nodig hebben. Overigens ben ik wel een keer naar een grasveld gerend met de babyfoon in mijn handen toen dochter sliep. De hond was namelijk ziek. Dit is eenmalig en ik nam toen mijn telefoon en ID kaart mee. Snel een boodschap halen terwijl zij ook bed lag heb ik nooit gedaan en zou ik ook nooit doen.
Ik denk dat je dat wat breder moet zien. Ouders zijn tegenwoordig meer betrokken bij hun kinderen. De gezinnen zijn kleiner geworden, levensstandaard hoger. Misschien zijn ze voorzichtiger, maar ze bieden kinderen ook meer. Dl is net zo zelfstandig als ik vroeger was, maar ze kan al veel meer. Ze kan bijvoorbeeld al bijna zwemmen, dankzij peuterzwemmen (ik kreeg pas zwemles op de basisschool).
Ik denk dat mensen tegenwoordig inderdaad voorzichtiger zijn. De wereld is enorm veranderd sinds vroeger. Er is meer verkeer en er zijn meer mensen op straat. Daarnaast zijn de gezinnen kleiner geworden waardoor de aandacht per kind is toegenomen. In de grote gezinnen van vroeger waren kinderen sneller zelfstandig en mocht er vaak wat meer (ook omdat ouders drukker waren). Verder is het natuurlijk heel erg afhankelijk van waar je woont. In een grote stad of een klein dorp.
Ik ben wel voor zelfstandigheid. Echter valt een baby alleen laten slapen en een kind uit school halen of op visite gaan o.i.d. daar voor mij niet onder. Dat heeft niets met vrijheid of zelfstandigheid te maken. Een baby kan nog niets zelf en is nog volledig afhankelijk van hulp of zorg. Bij mijn dreumes word ik nu al wat makkelijker. Die laat ik wel alleen in de woonkamer spelen als ik even een vuilniszak naar de hoek van de straat ga brengen bijvoorbeeld. Niet als ik uitgebreid ga douchen, dat vind ik nog te lang. Maar wel als ik even naar de wc ga, even mezelf ga aankleden en opmaken in de badkamer, even wat zooi opruimen in de berging... En dat zal zich zo steeds wat meer uitbreiden. Ik denk niet dat ik een hele voorzichtige ouder ga zijn. Ik ben voorstander van vrijheid, zelf ervaren en ontdekken en leren dingen te durven. En denk dat ik hem daarin belemmer als ik constant achter hem aan loop en op zijn vingers kijk wat hij doet. In de speeltuin ga ik gewoon op een bankje zitten en gaat hij spelen. Ik zie ouders van andere kinderen van zijn leeftijd constant een halve meter achter hun kind de hele speeltuin door lopen. Overal die handen achter als het kind ergens op klimt. De hele tijd "voorzichtig" en "pas op, straks val je". Dat past niet bij mij. Ik vind dat hij de vrijheid moet hebben. Wel met grenzen, hij hoeft natuurlijk niet van 5 meter hoogte te vallen, in de sloot te plonzen of onder een auto te lopen. Maar binnen veilige grenzen mag hij rustig zijn gang gaan. En ja, dan valt hij wel eens en ben ik niet in de buurt om hem op te vangen voor hij de grond raakt. En zie ik andere ouders wel eens verwijtend kijken, zeker als ik ook niet meteen op hem af ren maar eerst vanaf afstand iets roep als "ojee, je viel, sta maar op". Ik ga alleen naar hem toe als hij zich echt pijn heeft gedaan of bijvoorbeeld viel omdat hij moe is en ook te moe is om weer zelf op te staan. Ik wil uiteindelijk een kind dat durft te ontdekken, risico's durft te nemen, durft te vallen en weer op kan staan (op latere leeftijd in figuurlijke zin), zelf oplossingen kan bedenken en niet klakkeloos doet wat anderen hem zeggen. En ik denk niet dat ik dat bereik door nu te voorzichtig met hem te zijn en constant bovenop hem te zitten.
grappig over dat alleen thuis blijven... wij mochten dat vroeger alléén vanaf een jaar of 10/11 denk ik. Maar met zijn 2en? Vanaf ons 15e ofzo . Anders was het zeker weten gedonder. Nu ze 6 en 8 zijn - zie ik dat hier voorlopig nog niet gebeuren. De oudste is wel eens vaker een half uurtje alleen thuis. De jongste ziet het nog niet zo zitten. Hooguit 10 minuutjes. Maar wat meerdere ook zeggen over de veranderde tijd; dat vind ik ook echt. Het verkeer is écht enorm toegenomen. Vroeger was 1 auto de norm. En die was met papa op zijn werk... Nu zijn dat 2 auto's.. En zeker bij school is het chaos. Overigens ook hier met veel bouwverkeer in de wijk. Dochter durft momenteel niet alleen naar school, vanwege het (grote) bouwverkeer. Prima. Anders was ik er nu rustig mee begonnen dit jaar, 1 x per week. Maar ze wil niet. En verder vertrouw ik de wereld gewoon niet zo. Dus ben vrij voorzichtig. Loslaten zal ik moeten leren. Zelfstandig zijn ze wel, maar dan op andere vlakken. Zelf aankleden, kleding kiezen, tassen inpakken voor school (zwem/gym spullen, brood fruit drinken). Eventueel ook vast voor hun zus. Zelfstandig douchen en klaarmaken tot ze in bed liggen. Dat soort dingen. En verder zie ik veel jonge jeugd, die veel vrijheid hebben dingen doen waar ik niet achter sta . Gevaarlijke situaties op de fietsjes, bedelen bij de winkels, of juist éven naar binnen om van de proef-stellingen wat te gaan eten. Dingen waar de ouders -vermoed ik- niet van de op de hoogte zijn, maar die in een groep soms wel gebeuren.. Dus ik hou ze nog lekker even dicht bij me . Komt vanzelf... Ik wil uiteindelijk een kind dat durft te ontdekken, risico's durft te nemen, durft te vallen en weer op kan staan (op latere leeftijd in figuurlijke zin), zelf oplossingen kan bedenken en niet klakkeloos doet wat anderen hem zeggen. En ik denk niet dat ik dat bereik door nu te voorzichtig met hem te zijn en constant bovenop hem te zitten." Dit.. maar wel onder mijn toezicht.. en daarin zit denk ik wel een verschil met sommigen.
Bij ons in de buurt worden de kinderen heel erg vrij gelaten en kijkt er bijna geen ouder om naar hun kind. Het uiterste dus Ik ben één van de weinige moeders die altijd uit het raam kijkt of buiten staat. Ik vertrouw mijn kind volledig, maar de kinderen in onze wijk zijn niet altijd even respectvol en daar wil ik mijn zoon voor behoeden. Mijn zoon had vorig jaar een speelgoed stuk van een buurmeisje afgepakt. Haar broer (12) zag dat en greep mijn zoon naar zijn keel en tilde hem vervolgens met zijn handen aan zijn keel omhoog. Nog voordat hij ook maar een cm van de grond was stond ik voor zijn neus en heb toch even héél duidelijk gemaakt dat ik dat nooit meer wil zien en dat hij met z'n vingers van mijn kind moet blijven. Ouders doen net alsof hun neus bloed. Dusja... dan ben ik wel voorzichtig en op mijn hoede. Mijn zoon is natuurlijk ook geen heiligboontje en doet ook wel eens dingen die eigenlijk niet mogen, maar zulk gedrag vertoont hij niet.