Een vriendin van mij en ik hadden een vrij heftig gesprek over een pijnlijke kwestie. Zij is (nog) kinderloos, " gewoon nog niet eraan toe en ik heb wel al kinderen. Op een gegeven moment kwam het gesprek erop wat " erger " zou zijn, wat zij en ik erger zouden vinden. - ongewenst kinderloos blijven/zijn òf je kind verliezen (op baby/kleuter/tiener/volwassene leeftijd). Zou het daarbij ook "anders" zijn als je een kind tijdens zwangerschap verliest? Zij dacht dat ze het nòg erger zou vinden om altijd kinderloos te blijven, omdat als je wel een kind hebt, je dan in ieder geval wel moeder bent geworden, en in geval van ongewenst kinderloos, je die kans niet eens gekregen hebt/zou hebben. Ik zou nu omdat ik kinderen heb, het veel erger vinden ( op dit moment) om een kind te verliezen, maar ik heb in ieder geval moeder mogen worden. Maar ja, hoe je op zo'n moment zou reageren?
Ik vind dat totaal verschillend. Ik zit momenteel ook in een soort rouwproces omdat ik nooit moeder zal worden. Heel verdrietig, maar een kind verliezen dat lijkt mij vele malen erger en heftiger en ook zo anders dan het verdriet van ongewenst kinderloosheid. Ik merk dat ik zelf stapje voor stapje dichterbij het accepteren ervan kom, maar als ik kijk naar mijn pasgeboren nichtje en dan denk aan het verliezen van haar voor haar ouders, dan is dat het meest erge soort pijn wat je mee kunt maken. Dat zal je denk ik nooit kunnen accepteren, terwijl dat met ongewenste kinderloosheid nog enigszins te doen valt.
Ik denk dat dit heel persoonlijk is en dus voor iedereen anders. Iedereen is anders en gaat anders met situaties en verdriet om. Verdriet kun je ook moeilijk vergelijken, daar is (gelukkig) geen wiskundige maatstaf voor.. Het is beiden enorm moeilijk en pijnlijk denk ik..
Als moeder van een overleden baby'tje kan ik alleen maar zeggen dat je verschillend leed nooit met elkaar moet vergelijken. Het is allebei verdrietig, maar niet te vergelijken.... daarnaast heeft iedereen z'n eigen verdriet en daar heb je recht op.... maar vergelijk het niet met elkaar, het is geen "wedstrijd". Er zijn mensen die denken met mij mee te kunnen voelen omdat ze een miskraam hebben gehad.... dat doet mij pijn. Niet omdat mijn verdriet erger is, maar omdat het zo anders is dan een miskraam en het niet te vergelijken is. De simpelheid waarmee het vergelijk getrokken wordt is wat het pijnlijk maakt Een miskraam is ook heel verdrietig... ongewenst kinderloos blijven is óók iets heel verdrietigs. Maar weeg niets af en vergelijk niets, want dat kan niet. Misschien trek ik het nu wat zwaar en was jullie gesprek meer een "onmogelijk dilemma kiezen" gesprek. Maar je kan alleen maar hopen dat je het nooit hoeft te ondervinden.
Dat is appels met peren vergelijken denk ik. Maar ja, ik ben een moeder en moet er niet aan denken mijn dochter te verliezen, ik zou dood gaan denk. Het is gewoon persoonlijk en niet met elkaar te vergelijken.
ik vind het altijd zo raar dat dit soort dingen vergeleken worden. Ik ken ook twee mensen die hebben allebei een kind gekregen dat na een aantal dagen is overleden. Bij de een is een medische fout gemaakt, bij de ander had het kindje geen overlevingskans. Ook tussen hun elke keer die discussie welk verlies/overlijden nou erger is...Het is allemaal erg!
Inderdaad, snap het verdriet met elkaar vergelijken ook niet. Zelf een miskraam gehad, maar dat werd door sommige mensen weggedrukt omdat het maar een miskraam was en een doodgeboren kindje veel erger. Dat lijkt mij ook vreselijk maar op dat moment had ik dat verdriet en vond ik dat heel erg. Zelfde als dat je kind huilend bij je zou komen omdat hij gevallen is en jij zegt als je je been breekt is dat veel erger.
Verdriet moet je niet met elkaar vergelijken. Het is persoons en situatie afhankelijk. Ik krijg altijd de kriebels als iemand verdriet wil vergelijken en zegt dat iets erger is voor de een dan de ander. Want indirect zeg je dan dat die persoon geen recht heeft op verdriet. Ik heb meegemaakt dat iemand tegen mij zei dat het voor haar erger was dan voor mij en dat heeft mij echt enorm gekwetst. Verdriet is nooit vergelijkbaar. Iedereen ervaart het anders. En vaak is zoiets het ergste wat die persoon op dat moment kan overkomen.
Eens met wat al meer is aangegeven. Verdriet moet je niet willen vergelijken. Je kan niet stellen dat dit of dat erger is. Wat wat heeft het voor nut? Dat je geen recht heb op verdriet, want het kan altijd erger? Steun iedereen die verdriet heeft en kijk wat je voor iemand kan betekenen. Niet bezighouden met de vraag: "wat is erger".
Eens met de rest. Verdriet valt niet te vergelijken. Ik heb mijn zoontje verloren toen hij 10 dagen oud was en dat is vreselijk. Maar een miskraam of ongewenst kinderloos lijkt me ook vreselijk. Het is allemaal verdrietig op een andere manier. Het heeft geen nut om het met elkaar te vergelijken want dat kan niet.
mijn reactie is niet om iemand te kwetsen en ik heb tot nu toe "makkelijk" praten maar, het lijkt mij vele malen erger om je kind te verliezen, wanneer dan ook zwangerschap of al geboren. Ongewenst eigen kinderloos zijn is ook heel erg maar er is eventueel een mogelijkheid om toch ouders te worden via adoptie hoe lastig die wegen ook zijn de kans is er. Geen van beide is leuk en bij beide is er een rouwproces.
Laat ik voorop stellen dat ik het met de meesten hier eens ben. Verdriet kun je niet vergelijken en moet je ook eigenlijk niet willen. Het is allemaal erg en verdrietig. Maar.... wij hebben lang in de MMM gezeten en ik heb 1x een BBZ gehad en 2 miskramen. Gelukkig uiteindelijk na vele jaren 2 gezonde kinderen mogen krijgen. Als ik uiteindelijk ongewenst kinderloos zou zijn gebleven had ik mij daarbij neer kunnen (moeten) leggen. Ik was ook al bijna zover, want zag het op een gegeven moment echt niet meer gebeuren voor ons. Dat was vreselijk en heel erg verdrietig. Mijn miskramen waren allemaal heel verdrietig en vreselijk, zeker omdat we 1x al een hartje hadden zien kloppen en het zó gewenst was na al die jaren en alle medische pogingen. Maar nu ik moeder ben weet ik dat het het allerergst zal zijn om een kind te moeten verliezen (en dan bedoel ik ook na bijv een voldragen of vergevorderde zwangerschap) Ik zou echt serieus niet weten hoe ik dat zou moeten overleven, het lijkt me het allerergste wat je als mens mee kunt maken en totaal niet te vergelijken met een miskraam of ongewenst kinderloos blijven.
Allebei vreselijk. Als moeder (bij wie het ook niet vanzelf ging en iedereen om me heen het wel "gewoon even" deed) zou ik zeggen dat je kind verliezen het ergste is wat mij zou kunnen overkomen. Maar het is een heel ander soort pijn. Als je vriendin het andere antwoord kiest, dan ook respecteren dat zij een andere mening heeft. Het lijkt me ook vreselijk.
Hmm ik ben dus ongewenst kinderloos en kan ook niet adopteren ivm psychisch verleden. Een draagmoeder kan ook niet omdat ik dan het kindje officieel moet adopteren en dat mag dus niet. Hier is het dus echt game over. Ik heb ook een miskraam gehad met 12 weken met 2 keer kloppend hartje en al een echt kindje en dat was afschuwelijk. Toch heb ik dit liever dan als ik maar 1 kindje had en het stierf op oudere leeftijd. Mijn tante heeft dat meegemaakt en word dus nooit oma. Als je meerdere kinderen hebt is het nog een ander verhaal. Dan heb je nog je kinderen om voor te leven. Mijn neef was dus 47 en mijn tante heeft geen andere kinderen en geen kleinkinderen! Afschuwelijk vind ik dat!
Na lang niet zwanger te raken voor de eerste, ben ik na 6 jaar toch zwanger geworden. Daarna nog 2x Voor mij was een kind verliezen erger dan de frustratie van het niet lukken
Ik ben het eens met het feit dat beide situaties niet met elkaar te vergelijken zijn en je het verdriet van beiden niet kan wegzetten in gradaties. Wel word ik altijd heel kriebelig van bovenstaande uitspraak. Net alsof adoptie altijd maar een logische volgende stap is als je ongewenst kinderloos bent. Prachtig hoor, als je dat verlangen wel hebt en je op die manier invulling kan geven aan het hebben van een gezin, maar ik kan je vertellen dat niet iedereen die ongewenst kinderloos is denkt 'dan adopteren we maar'...