postnatale depressie

Probeer in ieder geval even elke dag buiten een rondje te lopen, en als het zonnetje schijnt misschien wel 2, of gewoon even in het zonnetje zitten geeft je lichaam een positieve boost.

Heeft je baby een duidelijk schrema? Probeer daarin mee te gaan. Zodat je zelf ook een vast ritme creert om je baby heen zoals: slapen, eten, wandelen, douchen enz op vaste tijden elke dag.

Goed eten, gezond eten, lekker eten, en veel drinken. En veel vitamines, eventueel multi vitamine slikken extra elke dag.

Heb je een hobbie? Of kan je soms wel eventjes afstand nemen van je gezin en iets voor je zelf doen of met vriendinnen? Hoe stom dat het je nu lijkt en hoe graag je ook nee zegt, zeg eens ja.

Sowieso als je nee wilt zeggen, bedenk eens goed waarom. Als het echt niet kan is het prima, maar als het eigenlijk wel kan en je een smoes voor je zelf wilt verzinnen probeer dan toch ja te zeggen, ik weet hoe moeilijk het is.
Dit zijn tips die ik je zo snel even kan geven.

Sterkte!

 

Wat ik nog zat te denken: kun je hier met je partner over praten? Staat hij klaar voor je ondanks hij je mogelijk niet begrijpt? Eventueel familie, iemand die even wat kan helpen in het huis houden, of even een uurtje op de baby kan passen dat jij even wat kan doen in het huishouden? Vraag hulp. Mensen durven het vaak niet aan te bieden maar zijn best bereid om te helpen. Ook dat is moeilijk maar je bent al goed op weg om naar een psycholoog te gaan!

 

Wat vervelend dat je je zo voelt. Ik heb zelf ook een moeilijke/medische zwangerschap, keizersnede en kraamtijd gehad en ben bekend met depressies. Ik vind het ook nog steeds moeilijk het allemaal een plekje te geven.

Mijn tips:

• Wees open naar je omgeving. Een van de moeilijke dingen van een depressie is dat het heel eenzaam is, omdat niemand het echt begrijpt. Doordat je je schaamt ben je geneigd dingen niet te vertellen, waardoor ze het nog minder begrijpen en je nog eenzamer wordt. Daaardoor ga je je nog beroerder voelen. Je hoeft het natuurlijk niet aan de grote klok te hangen, maar zorg dat je een handvol intimi hebt die echt op de hoogte zijn, met wie je dingen blijft delen.
• Accepteer het als mensen hulp aanbieden. Sterker nog: vraag hulp! Ik vind het heel knap en moedig dat je professionele hulp hebt gezocht. Die heb je ook zeker nodig. Maar daarnaast heb je de hulp van je omgeving ook nodig. Vraag je partner, ouders en vriendinnen om te helpen in het huishouden en door op te passen op je dochter, zodat je even naar buiten kunt om een wandelingetje te maken, een keer met je partner een terrasje kunt pakken, of even lekker een boek kunt lezen. Ga iets laagdrempeligs doen waar je vroeger plezier in had, ookal heb je er nu geen zin in.
• Accepteer het dat mensen die je helpen dingen anders doen dan jij ze zou doen. Het maakt nu werkelijk even niet uit als de was anders is opgevouwen is dan jij wil, zoalng je dochters kleren maar weer schoon in haar kast liggen. Het boeit niet dat ze op de verkeerde plek liggen.
• Zorg indien mogelijk ook voor hulp in de nachten. Slaapgebrek doet bizarre dingen met mensen. Ik heb het hier al vaker gezegd en blijf het zeggen: slaapdeprivatie is niet voor niets een martelmethode. Misschien is er iemand in je omgeving die de nachten af en toe voor zijn rekening wil nemen, zodat jij eens goed kan doorslapen. Doe oordoppen in. Ga des noods op zolder liggen, zodat je de geluiden mnder hoort. Of breng je dochter een nachtje uit logeren bij een van de oma's.
• Neem je gevoel serieus. Je bent waarschijnlijk geneigd om te relativeren met de gedachte dat het goed is afgelopen en je een gezonde dichter hebt. En als je dat al niet tegen jezelf zegt, zijn er waarschijnlijk wel mensen in je omgeving die dat zeggen in een poging je op te beuren. Hoe goedbedoeld dat ook is, dat verandert niks aan hoe je je nu voelt. Dat gevoel mag er zijn.
• Voel je niet schuldig. Je doet je best en meer kan je niet doen.

Misschien bedenk ik straks meer tips, maar dit is wat me nu te binnen schiet.

 

Ik heb ook erge moeite gehad met mijn keizersnede maar na ongeveer een jaar toen ik veel minder last kreeg van mijn hormonen ging het veel beter. Succes bij de psycholoog!

 

Ik reageer net op je andere topic! Weet je wat je moet doen! Even de arbo arts bellen. Je verhaal op tafel leggen en niet gelijk 4 dagen gaan knallen. Bouw rustig op laat je meisje wel lekker naar het dagverblijf gaan ookal ben jij thuis (breng je haar wat later en haal je haar wat eerder) en even alles tot rust laten komen. Denk dat dit veel belangrijker is dan doorgaan.

 

Laat ook altijd je schildklier checken! Verkeerde waardes komen vaak voor na een zwangerschap en geven depressieve klachten.

Succes en knap dat je er hulp bij zoekt!

 

Helaas ben ik ook bekend met een postnatale depressie en ik herken je verhaal.
In de periode na de geboorte van onze jongste zoon is mijn moeder twee maanden bijna full time in huis geweest om ons te helpen. Fijn dat jouw moeder jullie ook helpt, ik voelde me daardoor al een stuk minder eenzaam door.

Ik ben niet gelijk weer aan het werk gegaan. Uiteindelijk ben ik na mijn verlof nog ruim twee maanden ziek gemeld geweest waarin ik langzaam mijn uren opbouwde. Gelukkig kon ik steunen op begripvolle collega's, manager en bedrijfsarts.

Ik ben naar mijn omgeving toe heel open geweest over mijn depressie. Iedereen wist er van. Ik heb zo ontzettend veel steun ervaren! Ik had de energie niet om het te verbergen en om te doen alsof er niets aan de hand was, dus heb ik voor openheid gekozen en dat is mij goed bevallen. Dat is uiteraard heel afhankelijk van jouw eigen situatie.

Ik heb ruim 3 maanden psychotherapie gehad en een half jaar medicatie (lage dosering Citalopram). Ik ben heel erg goed geholpen door mijn psycholoog, toen zij na de intake zei dat ze me kon helpen viel er al een hele last van mijn schouders. Ik was natuurlijk niet in 1 keer beter, maar ik werkte er aan en zo kon ik langzaam aam bouwen aan vertrouwen in de toekomst. De medicatie diende als ondersteuning van dit proces.

Heel veel sterkte, zo te lezen heb je alvast een aantal goede stappen gezet. En blijf erover praten met mensen die je vertrouwt, dat heeft mij enorm geholpen.