Sorry alvast voor het lange verhaal, ik wist niet hoe ik het in een korter verhaal kon uit leggen. Bedankt alvast voor diegenen die de tijd nemen het te lezen Ik heb sinds ruim een jaar een relatie. Na een paar maanden was ik onverwachts zwanger. Achteraf erg onvoorzichtig van ons, omdat ik onvoorzichtig geweest ben door antibioticakuur en de pil te combineren. Ik weet dat het erg snel is gegaan en ondanks dit heb ik door verschillende afwegingen ervoor gekozen om de zwangerschap door te zetten. Er waren wat kleine puntjes maar over het algemeen waren wij erg gek op elkaar. Mijn zwangerschap bleek echter geen makkelijke en in het begin van de zwangerschap was ik zo beroerd dat ik zelfs een paar dagen ben opgenomen voor uitdroging. Inmiddels is de kleine er (6 weken) en ik begin eindelijk weer een beetje het overzicht te krijgen. Echter is er de afgelopen tijd zoveel gebeurd in onze relatie dat ik heel erg ben gaan twijfelen of ik wel met hem verder wil. Ten eerste woon ik nu in een andere stad waar ik weinig support heb behalve die van mijn vriend en zijn ouders en ben ik daardoor een beetje geïsoleerd (ik heb toevallig een vriendin hier wonen maar mijn ouders wonen aan de andere kant van het land). Ik ben tijdens de zwangerschap bij hem ingetrokken omdat dat makkelijker was en hij meer ruimte heeft. Mijn partner is een paar jaar geleden zijn eigen bedrijf gestart. Hij is erg goed in wat hij doet , echter vergt zijn werk veel energie van hem. En waar ik vooral tegen op loop is zijn dominante en bezitterige positie naar mij toe. in het begin hebben wij veel problemen gehad door mijn hormonen. Ik had vaak geen zin iets te doen en hij had daar vaak kritiek op. Hij kan dan ook boos worden als ik bijvoorbeeld iets duurs of onnodigs koop, al is het een duurder merk koffie. Dan zie ik volgens hem de waarde van geld niet in en ben ik onverantwoord. Als ik bijvoorbeeld een keer met een vriendin uit eten ga zegt hij daarna ja met je vriendinnen ga je wel uit maar met mij heb je nooit ergens zin in. Soms zegt ie dat ik lui ben als ik iets niet heb gedaan in het huishouden (maar bijvoorbeeld wel heb gewerkt). Ik werk nu parttime in de oppas en de rest betaald hij nu het meeste. Voor mij ook niet de ideale situatie, maar door mijn zwangerschap lukte het niet om gelijk een vaste baan te vinden. Ik weet dat het tijdelijk is en dat ik nu wel weer snel aan een baan kom maar het geeft me toch een ongemakkelijk gevoel over het feit dat hij bijna alles betaald. We hebben vaak ruzies over het huishouden en over geld. Hij vind altijd dat ik te veel geld uit geef terwijl ik hartstikke zuinig aan doe. Als ik iets kwijt raak vind ik spullen niet belangrijk, en kan niets mij schelen. soms heb ik zo het idee dat ik alles fout doe. Was ik een dagje met een vriendin naar de sauna geweest omdat ik mij weer wat lekkerder voelde, vindt hij me erna onverantwoord omdat ik een tweedehands kinderstoel hebt gekocht. Dan zegt hij dat ik dat geld veel beter aan een nieuw stoeltje had kunnen uit geven. Hij noemt me dan egoïstisch en dat als de baby zich bezeerd in de stoel het mijn schuld is. Ik weet dat hij op dat moment net een moeilijke periode had binnen zijn bedrijf en zich meer druk maakte over geld. Ook is hij erg jaloers en zo heeft hij vaker kritiek gehad op mijn mannelijke contacten. Zo heeft hij een ex verwijderd van mn Facebook en een vriend die me alleen met he schat aansprak een boos bericht gestuurd dat hij me meer moet respecteren. Dit zijn nog maar een paar voorbeelden van 'incidenten' waar hij naar mijn mening mij toch aanspreekt op een aanvallende en beledigde manier. Ik heb hem hier meerdere keren op aan gesproken en ruzies lopen dan ook vaak uit de hand (gelukkig is het niet fysiek alleen mentaal) en hij is naar mijn mening erg dominant en wil altijd dat ik alles op zijn manier doe. Hij heeft altijd kritiek op mijn denkwijze. ik wordt er erg moedeloos van en ben na de ruzies vaak erg uitgeput. Wel heeft hij een hele lieve kant, waardoor ik vaak weer als een blok voor hem val. Dan zegt hij dat ik de beste moeder ben die hij kan wensen en dat hij niet zonder mij en de baby kan. Hij vraagt me vaak wel of ik iets nodig heb maar tijdens de zwangerschap en nu met de baby voel ik me toch niet echt gesteund. Omdat hij zo is gewend dat alles voor hem gedaan wordt ruimt hij bijna niets op en kookt wanneer hij daar zin in heeft. Ik merk dat er vaak ruzie is als hij stress heeft van zijn werk. Maar als ik ernaar vraag zegt ie vaak dingen als het je echt interesseert moet je me maar meer helpen! (hij wilde in het begin dat ik de administratie van zijn bedrijf ging doen maar dat lijkt mij nog steeds geen goed idee. Ook hebben we vaak discussies over de toekomst omdat hij weet dat ik heel erg twijfel. Oftewel de situatie is nog erg instabiel en ik heb zo het idee dat ik in een soort rollercoaster zit en vaak op mijn teentjes loop. het ene moment gaat het super goed en het andere moment is er wel weer iets waarover we ruzie hebben. Ik heb geen ' veilig ' gevoel alsof we het samen doen en samen dezelfde doelen hebben. Ik weet namelijk dat weg gaan een ingrijpende beslissing is aangezien er een baby in het spel is en hij de baby dan weinig zal zien. Ik wil de baby gewoon een stabiele en veilige omgeving kunnen bieden en een goede toekomst voor de baby waarin ik natuurlijk ook financieel onafhankelijk ben. Ik weet bijvoorbeeld ook dat ik in mijn thuisstad meer mogelijkheden heb op werk. Ik heb echt het gevoel dat ik een keuze moet maken. Of ervoor vechten en met hem uit onze problemen komen ook voor de baby en echt werken aan een toekomst samen, of toch voor mijn eigen zelfstandigheid kiezen. Ik twijfel ook over het feit of de manier hoe hij mij vaak behandeld wel juist is en of ik alles wel helder zie. Zo dat was en heel verhaal misschien dat het een beetje verwarrend over komt (want dat ben ik op dit moment ook) maar ik hoop dat ik met het openen van dit topic wat meer inzicht krijg over wat op de lange termijn het beste is voor ons en het kind. Alvast bedankt voor jullie reacties!
Hoi! Ik vind je verhaal wel zorgelijk. Een ding weet ik wel, je moet niet blijven vanwege je kind. Daar komt ook wel een oplossing voor. Zoals ik je verhaal lees komt hij op mij zeer bot over. Als zwangere vliegen je hormonen al alle kanten op, en dan heb je ook dat nog te verstouwen. Ik vind dat hij daar best een beetje rekening mee mag houden. Want je bent ook nog een periode aan het ontzwangeren. Je hebt als nieuwe mama al genoeg aan je hoofd.. Zoals hij je lui noemt en dergelijke, vind ik best kleinerend. Vraag me wel af hoe hij met de baby is? Ik ben al 7 jaar samen met mijn man, en sinds drie weken een zoontje.. ook onze relatie heeft ups en downs gehad tijdens de zwangerschap, aangezien ik overal heftig op reageerde. Maar sinds onze zoon er is, zijn we een team. Hij helpt waar hij kan naast zijn drukke baan, en vind het echt niet erg als er stof op de kast ligt en ik een dutje heb gedaan met onze zoon. Hij vind de zorg voor ons kind ook best een dagtaak dus waardeert me wat dat betreft alleen maar. Ik weet niet wat je moet doen, maar in vraag me af of je gelukkig bent! Zo niet, kies voor jezelf en jullie kind!
Bedankt Moppiejj voor je reactie en je stelt inderdaad een hele goede vraag; ben ik gelukkig? En het antwoord is nee. Een deel zal uiteraard door de hormonen komen en het feit dat ik nog niet de mogelijkheid heb gehad hier een baan te vinden en een netwerk op te bouwen. Dat is dus ook een punt waar ik vaak over val. Weggaan voelt voor mij soms als op geven. Ik voel dat ik het voor mijn vriend en baby verplicht ben een kans te geven hier en er uit te komen met hem. Alleen die dingen die ik noemde zoals kleineren zijn inderdaad zorgelijk. Ik merk dat ik vaak smoesjes verzin van, het zijn de hormonen zijn geweest, of hij had vast problemen op werk. Maar uiteindelijk ben ik degene die al een tijd ongelukkig is hier. Ik ben ook erg bang voor de gevolgen van de keuze om weg te gaan, daar de zorg dan vooral op mij terecht zal komen. en het idee van alles 'alleen' te moeten doen schrikt mij af. Met de baby is hij wel heel liefdevol maar tot nu toe komt de zorg wel vooral op mij neer. Wat fijn dat jullie wel echt een team zijn nu de baby er is, geniet lekker van de baby en jullie nieuwe gezinnetje!
Dat is niet fijn! Je zou nu juist gelukkig moeten zijn met jullie gezinnetje.. maar als de zorg voor de baby nu al op jou neer komt, dan kan je het ook alleen! en in je thuisstad is er vast ook wel iemand die je kan helpen wanneer nodig. Dat moet geen reden zijn. Je bedenkt nu excuses naar hem toe om hem te 'pleasen'? Je zal dan ook niet gelukkig worden, en jullie kindje gaat dit ook merken! Weggaan is geen opgeven, je kiest voor je eigen geluk en voor een gelukkig opgroeien van jullie kindje. Ouders die kleineren, discussiëren of ruzie maken is voor geen enkel kind goed. En ik snap heel goed dat je wil redden wat er te redden valt, maar dat zal van beide kanten moeten komen! Misschien een avond oppas zoeken en even samen uit eten of iets dergelijks, zodat je er samen over kan praten. Misschien ziet hij ook wel in dat hij moet veranderen om jullie relatie te redden! Ik wil je heel veel succes wensen, maar bovenal veel liefde en geluk!!
Of meneer is een botte l*l, of hij zit erg met zichzelf in de knoop (depressie, burn-out). Either way zou ik hier een goed gesprek met hem over aan gaan en hem vragen (op een enigszins dwingende toon) hulp te zoeken mocht hij dit nodig hebben..
Ik vind je verhaal behoorlijk warrig en het roept bij mij veel vragen op: - hoe goed kenden jullie elkaar vóór het kind? Je bent pas zwanger bij hem gaan wonen. De echte kennismaking kwam dus pas in de meest gevoelige periode? - hoe goed passen jullie bij elkaar qua praktische zaken? Hij klinkt zakelijk en georganiseerd, jij minder. Hij klinkt erg zuinig, jij hecht geen waarde aan kwijtraken van spullen enz. Is hier serieus over gepraat? - wat is financieel gezamenlijk, wat apart? Het is niet wenselijk dat in zo'n korte relatie snel alles op een hoop wordt gegooid qua financiën, zo creëer je onderlinge afhankelijkheid en frustraties. - wat is geregeld voor de baby? Heeft hij het kind erkend? Je kunt namelijk niet zomaar de baby oppakken en naar een andere stad verhuizen als je samen een kind hebt. - hoe serieus is jullie relatie, ongeacht de duur? Zowel jij als de relatie klinken erg jong..
Bedankt Moppiejj voor je lieve bericht en ik zal even in gaan op jou bericht Amdaa. Wij kenden elkaar 3 maanden voordat ik zwanger werd, zoals ik aan gaf was het niet gepland dus ik begrijp dat dit inderdaad niet het meest gewenste moment was. Door diverse overwegingen hebben we ondanks dit besloten voor de baby te gaan. Daardoor zijn de grote verschillen inderdaad pas later aan het licht gekomen. Hij is inderdaad erg zuinig, ik ook wel alleen kan ik soms iets chaotischer zijn in de zin van, ik weet even niet waar ik een kabel heb gelaten van mijn telefoon (dat betekend niet gelijk dat ik hem kwijt ben) hij reageert dan bijvoorbeeld dat ik nergens op let en van alles kwijt raak. Vooral als hij hem bijvoorbeeld heeft gekocht en ik even niet weet waar ik het gelaten heb. Het was inderdaad niet ideaal om nu al de financiën op een hoop te gooien, maar we hebben in goed overleg besloten dat ik bij hem zou gaan wonen en daardoor tot na de zwangerschap weinig tot geen inkomsten zal hebben. Ik heb inderdaad gemerkt dat ondanks dat hij het met deze beslissing eens was het voor irritaties leidt, zo let hij erg op waar ik ons geld aan uit geef. (aan de ene kant logisch) maar soms kan hij erg bot reageren als ik bijvoorbeeld iets over datum laat gaan kan hij dat totaal niet hebben. Hij heeft de baby wel erkend en blijft wel zeggen dat wat er ook gebeurd de baby in principe bij de moeder blijft en we dan een omgangsregeling zullen regelen. Het uit elkaar gaan is in ruzies al meerdere keren aan bod gekomen, hoewel hij altijd benadrukt dat we in eerste instantie moeten proberen onze problemen op te lossen en een familie te vormen. Ik ben 28, heb ook al meerdere lange relaties achter de rug, misschien kom ik jong over meer door het verhaal, ( ik had zelf een jaar geleden ook niet gedacht in zo een situatie terecht te komen). Voor mij is dit nieuw en is er bij het wel of niet verbreken van een relatie nog nooit een baby in het spel geweest. Vandaar dat ik er zo veel moeite mee heb.
Je hebt een jaar een relatie en in dat jaar is er zo ontzettend veel verandert! Persoonlijk vind ik dat je aan je kind verplicht ben om je uiterste best te doen om dit op te lossen. Samen. Dus de boel opgooien naar elkaar. Schrijf hem een brief, vraag hem ook punten op te schrijven waar hij tegenaan loopt en bespreek die samen. Ga lekker uit eten (in een restaurant kan je immers geen ruzie maken en moet je wel praten) en práát erover! En dan niet: 'jij bent te zuinig en jij verspilt geld' maar: hoe kunnen we aan onze beider behoeften voldoen zonder de ander daarbij te kwetsen. Mijn man heeft ook een eigen bedrijf. (Ik doe wel de administratie, hele leuke manier om betrokken te zijn!) als het even iets minder gaat merk ik dat ook gelijk aan mijn man. Het hoort erbij, je kan de financiën thuis en op het werk maar moeilijk scheiden. (Ook al zou het wel moeten). Dat is geen excuus voor hem om het op jouw af te reageren, maar wel iets voor jou om rekening mee te houden. Last but nog least: je bent net bevallen. Jullie zijn net ouders geworden. Je zegt dat je nu weer een beetje overzicht krijgt, maar je zit er echt nog middenin.
Ik zeg altijd, niet tijdens het eerste jaar van je kind een keuze maken over je relatie (tenzij mishandeling) Je hebt nog hormonen Je bent beiden moe Hoe je er nu in staat zegt niks over hoe het een jaar later kan zijn
Bedankt voor jullie behulpzame reacties! @Zonnebloem het is ook echt niet zo dat we nooit leuke dingen doen, in tegendeel zelfs! we gaan wel (meer voor de geboorte van de baby dan) vaak uit eten of naar de film. Alleen vaak was ik ook gewoon moe tijdens de zwangerschap en beroerd in het begin. Het gaat mij er ook om dat hij eerst dan vaak zegt, ga lekker genieten uit eten met een vriendin en achteraf krijg ik dan de verwijten naar mijn hoofd van; en ja met een vriendin ga je wel uit maar met mij heb je nooit ergens zin in als ik dan een keer even geen zin heb iets te doen. Qua jaloezie begrijp ik best dat hij bang is om mij kwijt te raken maar om nou berichten te gaan sturen naar iemand die geen slechte bedoelingen heeft gaat mij iets te ver. Soms is hij ook echt onterecht jaloers dan ben ik met een vriendin en vraagt ie of er niet nog iemand bij is, of als ik een keer de telefoon niet op neem zegt ie dat ik hem niet respecteer. ik voel me gewoon echt vaak op mijn teentjes lopen bij hem. Qua geld probeer ik ook echt op de uitgaven te letten en het is een goede tip om daar een overzicht van te maken. Maar in discussies kan hij vaak zo bot zijn dan zegt ie bijvoorbeeld dat ik hem alleen als een bank zie. Alsof ik zelf voor deze situatie heb gekozen, ik wil niets liever dan financieel afhankelijk zijn en bovendien hebben wij dit samen afgesproken. Ik vind hem vaak heel erg onredelijk en ik krijg soms het gevoel dat ik niets goed kan doen. Als hij dan boos wordt dat ik een verkeerd stoeltje heb gekocht, maar ik heb wel alles voor de kinderkamer en alle babykleding uitgezocht etc.. Gitaartje en Mama jullie hebben ook helemaal gelijk dat nu de hormonen natuurlijk ook nog mee spelen. Ik denk ook vaak ik kan beter gewoon even kijken hoe het allemaal uit pakt en dan een beslissing maken. Echter zijn de ruzies erg vermoeiend voor mij en heb ik het idee dat ik het afgelopen jaar ook dingen voor hem heb op gegeven door te verhuizen naar een andere stad en daarvoor mijn baan op te zeggen. Ik ben gewoon helemaal niet happy in deze situatie en vraag me echt af of het wel gezond is hoe hij mij behandeld. Ik wil gewoon een happy moeder zijn die alle energie aan de baby kan geven en ook lekker in haar vel zit!
Precies dit! Goede basis voor een goede relatie hebben jullie nog niet gelegd. Mijn man heeft heel wat keren moeten slikken toen ik zwanger was. Maar ook de periode daarna (ontzwangeren) Was een heel ander persoon geworden. Ongemerkt. Kan dus ook bij jou het geval zijn. Bespreek elkaars irritaties en kijk hoe jullie dit op kunnen lossen.
@eline1988 is het niet een idee om met je vriend af te spreken hoeveel geld je per week/maand uit mag geven? Soort huishoud portomonee. Zodat hij je geen verwijten meer kan geven. Als je iets duurs hebt gekocht. Moet je weer op iets anders besparen.
Mee eens, wij kennen elkaar 16 jaar en zijn 5 jaar in een relatie en de kleine is bijna 5 maanden maar ook wij zijn nog niet omgeschakeld en gewend aan de nieuwe situatie. Het is even geven en nemen en door je basis is accepteren van elkaars flaws wellicht wat gemakkelijker. Geef het even de tijd om weer een basis te vinden, wat MaMa ook al aangaf.
Tja ik heb een andere mening dan mijn voorgangers. Ik lees dat hij hard werkt voor het geld en het gevoel heeft weinig waardering terug te krijgen in de relatie. Dat uit hij door zich te frustreren over kleine dingen, dat je in zijn ogen niet bewust met geld omgaat( hij werkt daar voor) en dat je wel de energie hebt om met vriendinnen om te gaan en hij zich dus minder gezien voelt. Dat merk je dan ook in (onterechte) jaloezie. Ik proef bij jou een houding, ik ben nou eenmaal zo, ja hormonen, ja ik ben verhuisd naar onbekende stad, ik voelde me moe. Omdat je elkaar nog maar kort kent en juist in een fase zou moeten zitten nu credits op te bouwen haalt hij waarschijnlijk voor zijn gevoel maar heel weinig uit deze relatie, behalve dat hij de financierder mag zijn. Ik zou heel hard de zeilen bijzetten met elkaar te werken aan een stabiele basis, dat de prioriteit maken, misschien met een coach of psycholoog. of je nou samen blijft of uit elkaar gaat, een goede communicatieve basis gaat jullie sowieso helpen er samen voor jullie kind te staan, in welke vorm dan ook.
Ik heb juist een totaal andere mening dan hierboven. Het is natuurlijk een eenzijdig verhaal, alleen van jou kant, maar ik lees een dominante, controlerende man die weinig respect voor jou laat zien of rekening houdt met alles wat er rondom het krijgen van een kind met jou gebeurd. Mijn man respecteert mij, draagt mij op handen, zo hoort het ook te zijn in mijn optiek. Hij gunt mij alles en ik gun hem alles. Aan de ene kant heb je wel de plicht naar je kindje om er alles aan te doen om het te laten werken. Aan de andere kant: verlies je zelf daar niet in.
Precies, je zit er nog middenin. Probeer er alles aan te doen.. Ik zelf heb ook de grootste relatie crisis ever gehad na de geboorte van onze zoon. Ook dat we spraken over wat 'als' we uit elkaar gaan.. Onze zoon is nu een half jaar. Na zijn eerste maand t/m 4 maanden was het zware crisis en nu gaat het eindelijk weer super. Dus geef het de tijd en praat! Zo moeilijk, ik weet het maar zo belangrijk. Schrijf desnoods de punten op en lees ze dan voor. Heb ik ook gedaan destijds.. Heel veel succes!!!
Dit is dan inderdaad jouw visie van hoe het 'moet'. Maar niet iedere man 'hoort' de vrouw op handen dragen, simpelweg omdat sommige vrouwen daar niet van houden. Respect hoort er te zijn in relatie, zeker weten. Maar iedere relatie is anders en iedereen staat er weer anders in.
Naar wat ik lees heeft het voornamelijk met geld te maken. Jij verliest wat en het boeit je niet echt, maar daar heeft hij wel hard voor moeten werken! Ik en mijn vriend hebben gescheiden rekeningen, ik persoonlijk ben ook best precies met geld en moet er niet aan denken om voor zijn uitspattingen te moeten betalen terwijl ik zelf rustig aan doe. Er staat heel erg veel druk op hem nu, hij heeft een kind en jou te onderhouden. Ik Denk dat het fijn zou zijn als jullie een plan maken.. Wanneer wil jij weer gaan werken? Ik neem aan dat je een uitkering nu hebt? Qua vertrouwen : dat moet groeien. Eigenlijk kennen jullie elkaar niet echt. Mijn vriend vind mij nu ook niet altijd de leukste en dat snap ik, ik ben vaak moe en kan gewoon lang niet alles meer. Hij denkt ook dat ik na een maand na de bevalling alles weer kan doen.. voor sommige mannen zijn "hormonen" en bevalling en het hele kind krijgen gebeuren gewoon een soort van ver van mijn bed show. Als ik met vriendinnen weg zou gaan en de dag er na zou zeggen van ja sorry maar met jou kan ik nu niks doen, ik ben te moe.. Ja dan zou ik als man ook denken van ja ehm... op welke plaats sta ik eigenlijk bij haar? Wat anderen zeggen: geen overhaaste beslissing maken dat is nog nergens voor nodig. Als jullie de meest belangrijke punten gaan aanpakken dan kom je al een stuk verder. Dus: pak het zakelijk aan, kijk hoe en waar je kunt verbeteren en ga elkaar niks verwijten.