Ik heb amper/geen contact meer met mijn moeder. Alleen af en toe een appje. Ze kost me zo veel energie om contact met haar te hebben of met haar om te gaan. Niks is goed, zelf is ze fantastisch. En zo kan ik heel wat opschrijven. Ik ben nu bijna voor de 2x moeder geworden en heb niks gehoord of gezien van haar behalve een appje met gefeliciteerd en mag ik ern foto. Had eigenlijk wel wat verwacht omdat ze bij L haantje de voorste was. Maar ik vind het goed zo. Ik heb wel een vriendin die 20 jaar ouder is en ook een moederfiguur voor me is. Zij en haar man zijn ook opa en oma voor mijn dames.
Het klinkt idd erg als dezelfde persoon... haha. Idd bizar. Mijn moeder vond ook dat we met kerst als eerst bij haar op bezoek moesten ipv bijvoorbeeld eerst naar oma, want zij is onze moeder en is het belangrijkst. Ook toen we haar amper spraken zei ze dat. Ze ziet gewoon echt niet in hoe ze is en wat ze veroorzaakt met haar gedrag. Ik heb wel eens anderhalf uur naar haar gelul zitten luisteren bij haar op de bank en wanneer ik weg ging zei ze bij de voordeur; Hoe gaat het eigenlijk op school?... tja dan hoeft t niet meer.
Misschien zijn het tweelingzussen? Ik gun het ook niemand nee... ik vind het wel fijn om te lezen dat meer meiden met vergelijkbare situaties moeten dealen, ook al wil ik dat voor niemand... vriendinnen die allemaal een goede band met hun ouders hebben begrijpen soms toch niet helemaal hoe het voor mij is..
Lijkt me ook moeilijk meid. Mijn vader was er wel op mijn bruiloft net als zijn kant vd familie. Ze staan op de video en op de foto s. 3 Maanden later kwam het misbruik uit en verdween hij en zijn familie uit mijn leven. Ik heb nooit meer naar de film en foto s gekeken. Probeer er ondanks het gemis een mooie dag van te maken met de mensen die wel van je houden.
Dank je wel, heel lief! Komt ook vast wel goed hoor... in principe denk ik niet vaak aan haar en maak ik me ook niet zo druk maar ik merk nu toch dat ik er vaker aan denk... komt ook doordat ik de afgelopen weken een paar keer anoniem gebeld ben en een vriendschapsverzoek op fb kreeg van haar.. Daar kan ik niet zo goed tegen, dan word ik heel opgefokt... haha
Ik heb vanaf mijn 7e tot aan mijn 14e geen contact met mijn moeder gehad. Ze had een alcohol probleem en besloot op een dag de benen te nemen en mij achter te laten bij haar toenmalige man. Ik ben vanaf dat moment bij mijn vader gaan wonen. Hoe jong ik ook was wist ik zeker dat ik haar nooit meer wilde zien. Toen ik 14 was werd ik toch wel heel nieuwsgierig naar haar kant van het verhaal en door de slechte band met mijn stiefmoeder wilde ik graag weten hoe "echte moederliefde" voelde. En wat ben ik blij met die beslissing geweest. Mijn moeder had nog steeds een alcohol probleem, maar ik vond het een verademing om de onvoorwaardelijke liefde van mijn echte moeder te voelen. Toen ik 22 was pleegde de man van mijn moeder zelfmoord en ging het compleet bergafwaarts met mijn moeder en ging ze weer enorm veel drinken. Ik heb alles geprobeerd om haar te helpen, heb geduld gehad en ben keer op keer teleurgesteld door haar. Mijn omgeving raadde me al tijden aan om even wat afstand te nemen van mijn moeder, maar dat durfde ik niet omdat ik bang was dat dat de laatste keer zou zijn dat ik haar zou spreken. Op den duur brak het moment aan dat ik het niet meer aan kon en heb haar gezegd dat ik van haar zou horen wanneer zij daar klaar voor was en dat ik haar tot die tijd niet meer zou bellen of opzoeken. En mijn ergste nachtmerrie kwam uit.. dat was de laatste keer dat ik haar heb gesproken. 3 maanden later kreeg ik smorgens vroeg een telefoontje dat ze overleden was.. Tot op de dag van vandaag heb ik spijt, ook al weet ik dat ik niets aan de situatie kon veranderen. Ik had haar zo graag nog een keer willen zien en spreken..
ik heb al sinds mijn 3e geen contact met mijn vader. Toen ik 18 was heb ik hem een aantal keren gesproken. Al snel bleek dat hij nog de persoon was die een vrouw met 6 kinderen achterliet alsof het niks was. Ik heb hem vergeven voor wat hij gedaan heeft (en dat is meer dan weggaan.. weggaan was mischien eigenlijk wel een zegen) maar besloten dat ik hem niet in mijn leven kan/wil hebben (en zeker niet in dat van mijn dochter) het is goed zo.
Ik heb met mijn vader geen contact. Eigenlijk al van kleine af aan niet. Zie hem enkel eens bij mijn oma maar heb geen band met hem en komt er ook niet. Met mijn moeder heel oppervlakkig contact. Woont 5 huizen naast ons maar de komt nooit langs. Op verjaardagen overdreven blij en happy doen alsof we een super band hebben. Yuk. De enige uit de familie die alles voor me betekend is mijn oma en daar heb ik echt een super band mee. Zou niet weten wat ik zonder haar moet.
Meiden.. ik kan hier gelukkig niet aan bijdragen, maar kon niet zomaar verder klikken zonder te zeggen hoe moedig ik jullie vind. Geen enkel kind zou op deze manier op moeten groeien. Mijn moederhart doet pijn voor jullie. Ik hoop dat jullie uiteindelijk wel iemand hebben gehad die je heeft laten zien hoe waardevol je bent.
Mijn moeder is in augustus 2013 overleden. toen ik 16 was. en met mijn vader heb ik eigenlijk nooit een band gehad in mijn leven. En dat contact heb ik voor mijn gevoel van de week helemaal afgesloten.. Dus heb ik voor mijn gevoel geen ouders meer.
Dit heb ik precies zo. Over 3 weken trouwen wij en er is geen vader die mij naar het spreekwoordelijke altaar brengt. Dat mis ik wel, maar hem als persoon totaal niet. Ik vind het ook heel jammer dat mijn moeder al die tijd alleen is gebleven. Ik gun haar zo een leuke man en mijn kinderen een opa. Maar ja, het is er niet.
Ikzelf heb wel contact met mijn ouders, maar ik heb mijn opa (moeders vader) voor het laatst 'live' gezien toen ik 2jr oud was, tot mijn 13e ofzo dacht ik zelfs dat de beste man dood was, tot ik hoorde dat mijn oom op bezoek bij hem was geweest.. daarna kwam de aap uit de mouw, meneer heeft een nieuw leven opgebouwd met een ander gezin, en daar was hij wel een trotse opa Sinds 2 jaar ofzo heb ik hem op Facebook, maar hij post nooit dingen over zichzelf. Nu ken ik hem dus eigenlijk nog niet Had wel onder mijn zwangerschapsfotoshoot gereageerd met 'ik wordt superopa!' Nou... wat een super opa is ie ook
Hier helaas nog één.. Vanaf mijn elfde geen contact meer met mijn vader na een loodzware vechtscheiding. Nu ondertussen al 19 jaar niet gezien. Ook woont mijn vader meer dan 10.000km verderop en is een totaal ander leven gaan leiden. Ik denk er nog alle dagen aan. Maar ik durf simpelweg niet de eerste stap te zetten. Hij heeft ook nooit geprobeerd om contact met mij te zoeken. Dus ja... Maar ik blijf het moeilijk vinden. Soms praat ik er wel over maar ik voel me nooit helemaal begrepen...
Ik heb geen contact met mijn vader, ouders zijn gescheiden toen ik 2 was en hij heeft nauwelijks naar mij omgekeken, bij vlagen zoekt hij ineens contact (1 keer in de 3 jaar ofzo). Inmiddels heb ik daar vrede mee, die man deugt niet dus kan hem beter kwijt zijn dan rijk... maar had het liefst natuurlijk een normale leuke opa voor mijn kids gegunt.
Ik heb na een vechtscheiding van mn ouders mn moeder 5 jaar niet gezien in de pubertijd. Ze heeft hele verkeerde keuzes gemaakt en verkeerde dingen gezegd tegen mij die hier toe leidde. Nu hebben we weer goed contact. Ze ziet in dat ze dingen verkeerd heeft gedaan, maar praat dit altijd goed met: ik kon niet anders want ik wilde zelfmoord plegen. Dit irriteerd mij eerlijk gezegd zwaar, want ik vind dit geen excuus. Maar we hebben afgesproken: we gaan het er niet meer over hebben. We kijken naar het nu en de toekomst en niet meer naar het verleden. En daar hebben we allebei vrede mee. Ik ben zó blij dat het contact nu weer hersteld is! Ze is een super moeder. Ze staat altijd voor me klaar en ik merk aan haar dat haar kinderen en aanstaande kleinkinderen écht op de eerste plek en prioriteit staan. Daar uit maak ik op dat ze echt wel geleerd heeft van het verleden en ben ik dus ook niet meer bang dat ze me nog eens zoveel pijn zal doen. Ik ben dus heel blij dat ik in staat was en ben om te vergeven en vergeten, want daar krijg ik nu een heleboel voor terug
Wat fijn dat het tussen je moeder en jou weer goed is gekomen. Dat gun ik je van harte! Dat had je in je pubertijd zeker niet verwacht? Ik weet zelf dat het tussen mij en mijn moeder nooit goed zal komen.. onze persoonlijkheden verschillen veel te veel van elkaar (beter gezegd; botsen teveel) en er is echt teveel gebeurd. Gelukkig heb ik sinds 10 jaar wel een soort reservemoeder in mijn leven, iemand die door een heel onverwacht pad in mijn leven is gekomen en ik ben ontzettend dankbaar dat dit gebeurd is.
Nee dat had ik toen zeker niet verwacht. Wat vervelend dat je helaas moet concluderen dat het nooit meer goed komt tussen jou en je moeder. Fijn dat je een lieve reservemoeder hebt. in mijn pubertijd had ik ook wel zo iemand in mijn leven, dus ik weet hoe fijn dat is. Helaas vervangt ze alleen helaas nooit je echte moeder he.... was het maar zo simpel. Ik wil je een heel gelukkige en mooie dag wensen op je bruiloft probeer je aandacht te vestigen op de mensen die er wél voor jullie zijn. Een dag vol liefde..
Ik heb met mijn hele familie geen contact meer, inclusief beide ouders. Was zwaar om afscheid te nemen maar zeker de juiste beslissing, het geeft zoveel rust. Bij mijn ouders lag altijd alles aan mij en was ik het zwarte schaap. Nu ik bijna ga bevallen mis ik wel een moederfiguur maar wanneer ik aan haar denk: denk ik meteen: laat maar