En als een ander jouw haarkleur irritant vindt? Je schoenen lelijk? Vindt dat je irritant ademt, te hard kauwt, vervelend met je voeten wiebelt, te hard je pen neer legt, te hard snuft, te sloom in je boek bladert... Is dat dan jouw probleem? Soms hebben mensen irritaties die gewoon onrealistisch zijn. Maar los nog daarvan vul jij irritaties in voor anderen. 'Misschien vinden ze het wel vervelend als mijn zoon dit doet, dus mag hij dat niet.' Vinden ze dat wel écht vervelend? Ik denk dat heel veel mensen er helemaal niks over denken hoor! Kinderen zijn kinderen. Ik herken dingen wel hoor, en ik herken ook het proces van leren loslaten. Misschien kun je samen met iemand kijken waar je wat meer los kan laten en het ook samen proberen? Dus bv toch eens dat kleine karretje pakkennin de supermarkt, afspreken dat je zoon bij je blijft en niet gaat rond racen etc, en dan gewoon kijken wat er gebeurd. Zo iedere dag iets nieuws. Ik denk dat het heel verrassend gaat zijn!
Wat maak je het jezelf lastig. Als je nou asociaal gedrag vertoont, dan zou het wel jouw probleem zijn. Maar daar is echt geen sprake van. Alles wat jij verbiedt mag mijn zoontje wel, weliswaar met duidelijke afspraken. Afgelopen zondag ging mijn zoontje van 2,5 jaar op de loopfiets op het fietspad. Hij slingerde wat en er kwam net iemand aan, hij was net wat laat aan de kant. De meneer mopperde meteen, maar daar trek ik mij echt niets van aan. Ik heb de meneer uitgelegd dat mijn zoontje het anders nooit kan leren. En dat je je bezwaarlijk voelde toen je zwanger was vind ik ook veel te ver gaan. Ik zat vanaf week 20 thuis op de bank, hoe zou ik mij dan moeten voelen? Jij en je kinderen zijn het waard om soms even rekening mee te houden. Dat vinden mensen over het algemeen helemaal niet erg. En diegene die het wel storend vinden die hebben pech, daar hoef je je niet vervelend over te voelen.
Maar moet je zoon dan onzichtbaar worden ofzo? Wanneer je jouw gevoel van lastig zijn gaat projecteren op je zoon, lijkt mij dat niet een goed uitgangspunt om zelfvertrouwen op te bouwen. Ik ben een dochter van een vrouw die zich ook altijd druk maakt over wat andere mensen vinden, dit doe ik nu ook en ik merk soms dat ik het ook bij mijn dochter doe. Zulk gedrag gaat dus generaties mee. En het beperkt mij in mijn doen en laten, helaas. Ik zie hoe mensen op de gezellige praatjes van mijn dochter reageren en dus kan ik het meer loslaten. Is er een speelhoekje, ga maar lekker spelen. Met een karretje in de winkel vind ik een uitkomst. Rennen in restaurants en winkels mag niet, buiten wel. Het gillen probeer ik zoveel mogelijk te temperen. En bijv. op het strand zie ik soms kindjes die het niet 'toelaten' dat mijn dochter meespeelt, dat vind ik ontzettend sneu. Maar ik kan haar daar niet voor behoeden, want ik heb geen controle op andermans gedrag. Ik wil graag dat mijn dochter in alle vrijheid zichzelf kan ontwikkelen, maar dat kan niet wanneer ik haar alles verbied. Wil je dat je zoon later ook steeds denkt dat ie ander tot last is? Of wil je een zoon die later met zelfvertrouwen de wereld tegemoet treedt en durft te vragen om wat hij nodig heeft?
Ik heb alleen je openingspost gelezen, maar ik vind idd ook wel dat je hem kort houd en vind dat best zielig om te lezen. Hij is 3 jaar en hij wil de wereld ontdekken. Natuurlijk zijn er grenzen maar die moet jij hem leren, dat is opvoeden. Verbieden is geen opvoeden. Je moet hem begeleiden in allerlei soorten situaties. En zoals ik het lees krijgt hij eigenlijk niet eens de kans om zijn emoties te uiten. Hij mag niet enthousiast zijn want dan maakt hij teveel lawaai etc. Hij moet dat ook juist leren want wat jij nu leert is dat hij zichzelf in moet houden en dus zijn emoties niet mag tonen. Als je dit zo volhoud krijgt hij daar later veel problemen mee en dat zal hij jou niet in dank afnemen. Ik vind het eigenlijk oprecht zielig voor je zoon!
war ben je streng... een kind van 3 wil natuurlijk dolgraag die dingen die van jou niet mogen een zandkasteel bouwen die van mij zou je de hele dag niet meer horen.. .. rennen why not ? welk kind rent nou niet
Even de therapeut uit hangen hoor. Maar heb je enig idee waar deze angst vandaan komt? Wat anderen van je denken en jij jezelf weg cijfert? Werd er vroeger altijd veel van je gevraagd of mocht je geen fouten maken? Of heb je nu thuis het gevoel geen fouten te mogen maken? Kun je thuis jezelf zijn? Ik herken mezelf in jou en bij mij kwam het doordat mijn partner heel dominant was en ik daar heel onzeker van werd. Toen ik dat in zag kon ik die 'knop' omzetten en ervoor kiezen om mijzelf te veranderen. Ik ben nu gelukkiger dan ooit!
Phoe.. Ik herken heel veel in je verhaal, ik ben door mijn moeder op grote lijnen hetzelfde opgevoed/grootgebracht. Heel fijn dat jij er nu al bij stilstaat, want deze manier van opvoeden kan een kind alleen schaden. Ik ben een onwijs onzeker en angstig kind geworden door allerlei regeltjes, en had constant in mijn hoofd dat stem dat riep 'dadelijk vinden de buren/men op straat/kennissen van kennissen/wie dan ook er iets van' of 'dadelijk val je/word je vies/gaat je haar in de war' enz Mijn moeder was constant bezig met dammage control vooraf, en ze had 2 kinderen die heel weinig beleefd hebben in hun kinderjaren. Alles moest volgens haar strakke regels en iedere uitspatting was uit den boze. Wat krijg je dan: - niet weerbare kinderen - onzekerheid - weinig zelfvertrouwen en leren denken vanuit een ander en niet vanuit jezelf Mij heeft het jaren gekost om daar overheen te komen. En ik lees hetzelfde in jou. Laat je zoon een kind zijn, en zoek hulp voor jezelf. Het begin heb je al gezet
Als ik je openingspost lees, vind ik je niet noodzakelijk 'streng' maar eerder overbeschermend, want er zal maar iets mis kunnen gaan. En dan lijkt het erop dat je vooral bang bent voor de buitenwereld en onbekenden en wat ze dan van je kind vinden. Als je je kind zo kort houdt, leert het nooit van zijn eigen fouten. Zelfstandig worden doe je letterlijk en figuurlijk door vallen en opstaan. En juist door als kind fouten te mogen maken, wordt je zelfstandig en vergroot je het zelfvertrouwen. Door je kind steeds af te remmen, kan hij gaan denken dat hij niks zelf kan, misschien niet bewust, maar het zal zijn zelfvertrouwen zeker niet ten goede komen. Je bent er iig al bewust mee bezig en dat is toch heel goed. Het begin heb je zo gemaakt. Probeer bij alles wat je zoontje wil of doet eerst eens tot 10 te tellen en in die tijd te overdenken of het nou echt zo veel kwaad kan wat hij doet. En daarnaast zou je totaal niet bezig moeten zijn met wat anderen van je kind vinden. Het gaat er toch om wat jullie van je kind vinden en wat jullie in hem zien. En dat is toch alleen maar positief. En wat je zoontje van zichzelf vindt, is ook vele malen belangrijker dan wat anderen van hem vinden. Een positief zelfbeeld krijgt hij niet doordat je steeds bang bent dat wildvreemden hem irritant zouden kunnen vinden, maar doordat jij hem laat zien dat hij mag zijn wie hij is.
En eerlijk, niet iedereen hoeft jou en je kind leuk te te vinden toch? Dat is namelijk een onmogelijke taak. Ik vind zoals gezegd niet iedereen leuk. En niet iedereen vind mij of 1 van mijn kinderen leuk. Maar degenen die voor mij belangrijk zijn wel. En daar gaat het om. Scheelt een boel als je dat gevoel los laat.
Ik denk idd dat je misschien iets teveel doorslaat in "het goede" willen doen, maar ik snap je ook wel. Ik kan me zeker wel eens ergeren aan kinderen, nou ja, aan de opvoeding dan. Ik wil er dus ook voor zorgen dat mijn kind niet "lastig(er)" is dan voor een normaal kind wel eens moet kunnen. Een kindje wat naar me toe komt bijv in de winkel of op het strand is in mijn ogen niet lastig, maar juist heel normaal. Een kindje wat naar me toe komt en begint te slaan of te schreeuwen echter wel. Als zo als laatst kindjes (jaar of 2,5-3) duiven met stenen nagooien, kan ik dat die kindjes niet kwalijk nemen, de ouders die op dat moment lachen erachteraan liepen wel. Als je als ouder op dat moment ingrijpt en duidelijk maakt dat dat niet de bedoeling is, is het een leermoment en vind ik het weer (ook al is het niet correct) bij de leeftijd horen. Hoop dat je een beetje begrijpt wat ik bedoel, staat er enigzins omslachtig, maar een kindje moet kunnen leren en ook fouten maken. Rennen,spelen, contact maken en springen hoort erbij. Benadelen ze (bewust of onbewust) anderen grijp je in. Natuurlijk zijn er ook mensen die alles vervelend vinden, maar zover moet je nieg willen gaan.
Nee ik vind het niet raar of vreemd als een ander om hulp zou vragen. Ook mijn kinderen mogen uiteraard hulp vragen ( heb ook een dochtertje van 9 mnd). Ik zeg ook tegen mijn zoontje bv " als je hulp wilt met je gulp of iets anders met aankleden/ afdrogen, mag he het zeggen hoor" en dit doet hij dan ook. Ik heb vroeger als kind altijd te horen gekregen dat ik zo sterk ben, zo spontaan en makkelijk op mensen afstapte. Dat heeft je juist wel onzeker gemaakt. Omdat altijd mijn " goede/ sterke punten " ( wat anderen dan vonden benoemd moesten worden. Ik ben de middelste van 3 en mijn broer en zus durfden gewoon altijd minder dan ik ( uit logeren, op schoolkamp , ponykamp etc). Ik had dan ook nooit heimwee. Na mijn bevallingen kon ik niet wachten om weer naar Walibi te kunnen, ik ben dol op achtbanen etc. Maar ergens vind ik dat niet kunnen, niet horen als je " volwassen" bent, en laat staan als je moeder bent.
Ik vind het heel jammer dat je jouw leven, en dat van je kinderen duidelijk ook, laat bepalen door 'wat zullen anderen zeggen'. Aandacht voor anderen, empathie etc zijn belangrijk. Maar je moet niet onzichtbaar worden. Individualiteit is belangrijk. En als je je kinderen leert om zich zo afhankelijk van de meningen van anderen op te stellen, dan creëer je dus kinderen die later heel volgzaam worden en dus gevoeliger voor pesten (of net voor meedoen met pesters ), die foute keuzes maken in hun leven omdat ze voortdurend anderen willen pleasen... Dat wil je toch niet? Ik zou hier echt mee naar een professional gaan, want het is duidelijk dat dit heel diep bij jou zit.
Ja dat schijnt ook funest te zijn heb ik sinds kort geleerd. Oh wat ben je knap/spontaan/geweldig goed. Je kan beter zeggen: wat heb je een prachtige tekening gemaakt, of wat fijn dat je zo goed geluisterd hebt. Complimenteren op gedrag ipv persoonlijkheid dus. Maar ik herken wel veel van je verhaal hoor, ik ben ook van de regeltjes, en ik laat regelmatig expres/bewust los (vaar op het oordeel van vriend ) ik denk dat ik alleen al geaccepteerd heb dat ik ik mag zijn wie ik ben en dat niet iedereen mij leuk hoeft te vinden/leuk hoef te vinden wat ik doe. Zo beperk je je een stukje minder.. spreekt een moeder van bijna 4 die ervan serieus baalt dat ze nu geen achtbanen kan doen
Eens met bovenstaande. Ik zou professionele hulp zoeken, want dit zit heel diep en je projecteert het nu ook op je kinderen. Wat zegt je man ervan? Ik heb zelf ook een aantal 'aangeleerde gedragingen' door mijn opvoeding, die zeker niet wenselijk zijn en waar ik zelf hard aan werk, maar als mijn man dit merkt naar de kinderen toe trapt hij keihard op de rem. En dan zie ik ook in dat ik verkeerd bezig was/dacht. Iemand die je een spiegel voorhoudt kan ook erg helpen.
Ik huppel wel met mijn dochter over straat, boeit dat nu wat een ander ervan vindt. Je leeft je leven voor jezelf en niet voor een ander. Hup, naar Walibi jij! Een vriendin, moeder van 3, is laatst ook geweest. Ze vond het fantastisch. Als iemand het niet leuk vindt dat jij plezier maakt in je leven, dan mankeert er niets aan jou, maar aan die persoon.
Mensen zullen ongetwijfeld zich irriteren aan jouw kind. Maar niet alleen aan die van jou ook aan die van andere. Van de strenge moeders, van de losse moeders ect. Dat ligt namelijk bij die mensen en niet bij jou of je kind. Probeer stapje voor stapje het wat losser te laten. Er zit een groot verschil tussen wat je nu doet of wanneer je je kind racecend en gillend met een winkelwagentje door de supermarkt laat rennen terwijl jij op je telefoon heb fb pagina staat te checken natuurlijk stapje voor stapje en probeer voor jezelf de juiste balans te zoeken. Het feit dat je het signaleert is de eerste stap, super knap! Veel succes!
Het is vaak zo dat ik dingen van te voren ga lopen analyseren " wat als " stel dat etc. Ik onderneem heel veel met mijn kinderen, zit op babyzwemmen met mijn dochter, met m'n zoon ook op zwemmen, van de week ben ik alleen met hem naar pretpark helkendoorn geweest. En met het winkelwagentje heb ik ook wel een paar keer gedaan; en het gaat allemaal heel goed, maar een supermarkt vind ik bv geen speeltuin. Maar ook dat ging heel goed, hij vond het geweldig en ging heel rustig met de boodschappen om enzo. Ik vind het gewoon moeilijk als iemand op zo"n moment dan naar mij kijkt, denk dan dat ze kijken omdat ik of mijn zoon vervelend zijn.. Zelf was ik als kind heel spontaan, maar ik deed ook wel "rare" dingen, waar ik me nu nog weleens schuldig over voel naar mijn ouders. Destijds had je de particulier, wat nu marktplaats is. Daarin stond: gratis op te halen, konijn met kooi. Ik was 8 jaar en ben die toen gaan ophalen. Mijn ouders vonden dat we al genoeg dieren hadden en mijn vader heeft het konijn toen weer teruggebracht naar de mensen. Ook kocht ik goudvissen in de dierenwinkel oen om ze de vrijheid te bieden, gooide ik die in de sloot achter ons huis. Ik zat op paardrijden als kind en vond het dan juist leuk als ik er vanaf viel. Helemaal als mensen dan kwamen kijken van " oh gaat het" en ik dan deed alsof er niets was gebeurd. Ik heb wel een keer een assertiviteitscursus gehad, maar dat is het probleem niet want ik ben niet verlegen en vaak juist wel adrem. Ik denk dat ik te snel denk dat anderen wat over mij denken en dat dat dan iets negatiefs zou zijn. Vind het ook moeilijk om blikken te ontcijferen. Als mensen bijv een bril hebben, vind ik ze al snel " streng" kijken en denk ik dat ze morsig naar mij kijken. ( ik weet het een groot vooroordeel van mij)
Ik werd vroeger door mijn ouders altijd de hemel ingeprezen. Alles wat ik deed was was altijd mooi en leuk. Ik was ondernemend, spontaan en ze vonden het heel leuk dat ik als klein kind zo op mensen afstapte. Op school mocht ik de hoofdrol in de musical doen en bij iedere gelegenheid stond ik op toneel. Want mensen vonden dat ik mooi kon zingen en goed toneel kon spelen. Maar ik heb ook stoute dingen gedaan en daar voel ik me nog steeds schuldig over, terwijl mijn ouders dit achteraf leen maar ondeugend vonden. Zoals een konijn uit het weekblaadje wat gratis op te halen was. Ik kan nog steeds als een kind zo blij zijn als ik naar het pretpark ga, Walibi vooral. Ik ben gek op achtbanen. Dat is voor mij pure ontspanning. Ik heb een hele lieve man waar ik goed mee kan praten. Absoluut niet dominant. Hij vind dat ik een rijke fantasie heb en invul voor mensen wat zij mogelijk zouden kunnen denken. Maar ik houd best snel onvoorwaardelijk van mensen. Ik kan oprecht zeggen dat ik bv heel veel van mijn buren houd. Niet op seksueel gebied natuurlijk maar ik houd echt van somige mensen buiten mijn gezin en familie. Als ik een kind zou adopteren zou ik daar intens van houden ook al is het niet biologisch van mij. Dat is het punt denk ik ook wel een beetje. Bij ballorig ben ik zon moeder die dan met haar kind meegaat in de ballenbak, lekker dollen. Ik vind dat zelf eigenlijk heel raar, niet passend bij een moeder. Maar het is wel mijn spontane kant die er dan gewoon uitkomt.
Ik denk dat je je zelf moet gaan accepteren hoe je bent. Met je positieve en negatieve kanten. Dan accepteer je ook automatisch dat andere mensen anders (kunnen) zijn en dat dat ook ok is. Maar dat dat dus niet perse met jou of je kind te maken hoeft te hebben. En kan je met een vrij gevoel de achtbanen en ballenbakken in