Ik huil eigenlijk ook bijna nooit hoor. Bij overlijden van iemand of als ik echt heel boos ben. Ja en als ik pijn heb, maar das ook zelden.
Ah pfoe. Ik huil als ik veel stress heb. Of als ik verdriet heb. Komt gelukkig niet heel vaak voor, miss 1 keer per maand ofzo.
Ik huilde niet vaak. Maar als ik huilde dan duurde het wel even. Sinds ik moeder ben huil ik makkelijker en korter. Meestal om andermans verhaal of om iemand waar ik iets in herken.
Zelden tot zeer weinig. Ben een binnen-vetter. Behalve als mij echt onrecht aangedaan is, dan kan ik mij lang ellendig voelen. Maar echt veel huilen doe ik dan ook niet. Toen mijn beste vriend in december overleed na een lang ziektebed heb ik enkel op de begrafenis een traan gelaten. Mensen verbaasden zich erover en keken me een beetje apart aan. Maar voor mij was het al een jaar aan de gang, het afscheid van hem. Ik mis hem nog elke dag en denk elke dag aan 'm, maar ik doe dat zonder tranen. Zegt verder niks over het gevoel vind ik.
Gezien mijn zwangerschap kan ik om een stinkende scheet nog janken. "Normaal" gezien zul je mij ook weinig tot niet zien huilen..
Ik was al een jankerd en de zwangerschap heeft dat lekker aangedikt Kan huilen om de kleinste, stomste, verdrietige dingen (mooie filmpjes die me ontroeren, onrecht wat mij of anderen wordt aangedaan, boosheid of verdriet van oud zeer wat me plotseling overvalt), maar ook van geluk (baby's eerste schopjes, het overdonderende gevoel dat ik eindelijk mama mag worden, het feit dat mijn man echt de allerliefste is). Ik laat het nu maar gewoon toe, vind het soms echt heerlijk om de tranen even te kunnen laten gaan
Ik huilde enkele jaren geleden heel vaak voor stomme dingen, maar kon nooit echt goed benoemen waarom omdat ik me eigenlijk wel heel gelukkig voelde. Ben dan eens bij een psycholoog geweest en daar heb ik geleerd dat ik ook wel eens kwaad mag zijn en dat mag uiten. Dat kon ik daarvoor niet, waardoor ik bij frustratie of onmacht altijd emotioneel werd, in plaats van eens te roepen of te erkennen dat ik kwaad was. Ik heb toen veel geleerd en sindsdien voel ik me wel bevrijd. Ik huil veel minder, maar het komt nog wel voor, hoor. Vooral als ik moe ben. En nu ik zwanger ben ook omdat het brood op is of zo
Hmm, zo te lezen zijn de niet-huilers wel in de minderheid maar toch ook weer niet zo zeldzaam! Ik zat er nog even over na te denken, en ik bedacht me dat ik wel af en toe tranen in mijn ogen krijg als ik ontroerd ben, maar dat is dan dus juist niet uit verdriet. En het zet dan ook niet door.
Op het moment best veel. Lang leven het ontzwangeren. Eerst huilde ik bijna nooit. Nooitdoor films boeken ofzo. Wel huil ik bij ruzie. Maar hebben ii gelukkig niet veel.
Ik huil eigenlijk alleen als ik echt verdriet heb (en dat is gelukkig niet vaak) of als ik een zielige film zie . Ik heb gelukkig weinig reden om te huilen in mijn leven.
Ik huilde vroeger bijna nooit. Dat mocht ik ook niet van mezelf, ik vond dat zwak. Dat is veranderd gelukkig Ik huil als ik programma's kijk of boeken lees waarin iemand overlijdt, iemand alleen achterblijft... maar vooral bij audities waarbij mensen bijv een lied zingen voor hun zieke ouder. Tranen met tuiten! En sinds kort huil ik als anderen moeten huilen. Mensen zeggen dat ik kennelijk goed met anderen mee voel, maar ik vind het ook irritant. Een kind wat zijn ijsje op straat laat vallen en erbarmelijk huilt: ik huil mee! Een onbekend persoon die een toespraakje houdt op de bruiloft van een vriendin en een traan laat: ik huil mee! En ik huil als ik lach. Tranen stromen letterlijk over mijn wangen. Irritant, want ik krijg altijd hoofdpijn van huilen Als ik dit zo lees, ben ik toch wel een erge jankerd geloof ik
Oh ik ben een echte jankend, thuis! Ik huil al als m'n man en zoontje een liefdevol gesprek voeren daar word ik zo ontroerd van. Tranen van geluk. Maar een programma zoals all you need love, leg de zak doekjes maar klaar Voor de buiten wereld stel ik me bijna nooit kwetsbaar op. Zelf bescherming denk ik.
Soms dagelijks, soms twee weken niet. Ik huil heel makkelijk, als kind al. Daar hoef ik niet eens verdrietig voor te zijn, ik kan ook ontroerd zijn door iets of iemand of simpelweg even heel gelukkig. Soms wel vervelend. Ik heb als twintiger ook vaak huilend in de trein gezeten bijvoorbeeld. Of op een andere openbare plek, toch wel ongemakkelijk.
Sinds de zwangerschap huil ik ook meer, maar dan echt hormonaal en niet omdat ik verdrietig ben. Ik denk dat ik 1x per jaar maximaal van verdriet huil
Oh, dat herken ik wel. Ik heb een tijdje gehad dat ik niet lekker in mijn vel zat toen ik studeerde en heb elke busreis zitten huilen. Ongemakkelijk ja, maar ik was zo met mezelf bezig dat het me niet eens boeide wat anderen ervan vonden.