Acht jaar geleden ben ik plotseling mijn vader verloren. 7 Jaar ben ik door blijven denderen tot ik vorig jaar een burn out (meerdere oorzaken) kreeg, ik realiseerde me dat ik nooit de tijd heb genomen om te rouwen of stil te staan bij elke belangrijke situatie in mijn leven. In die 7 jaar heeft mijn moeder ook borstkanker gehad. Gelukkig was ze schoon verklaard maar de laatste maanden viel ze enorm af, veel ziek, spugen en veel ontstekingen. Toch naar de huisarts en het hoge woord is er uit gekomen afgelopen week. Alvleesklierkanker met mogelijke uitzaaiingen. Komende week heeft ze een belangrijke scan en de week erop krijgen we de uitslag, het behandelplan en eventuele prognose. Sindsdien kan ik alleen maar denken aan dat ze dood zal gaan. Ze is niet de meest gezonde persoon en werkt uitsluitend nachtdiensten die natuurlijk ook zijn tol eisen. We weten natuurlijk nog niet definitief hoe lang ze heeft maar ik weet wel dat dit een hele agressieve vorm van kanker is. Ik kan alleen maar denken dat er een kans is dat onze jongste zoon haar nooit zal herinneren of misschien alleen als de oma die heel ziek is. Dat ik straks helemaal geen ouders meer heb en nog 30 moet worden. Aan het feit dat mijn moeder nog geeneens 50 is. Bij elk klein ding moet ik huilen. Ik probeer het te verbergen voor mijn kinderen maar er komt een moment dat ik het toch moet uitleggen. Ik ben ook zo bang dat ik er niet voor haar kan zijn door werkverplichtingen ed. Inmiddels wel contact gehad met mijn werkgever over zorgverlof of zelfs onbetaald verlof. Ik probeer positief te blijven maar ken weinig succesverhalen van deze vorm van kanker. Ik weet niet zo goed wat ik met mijn verhaal wil. Waarschijnlijk gewoon even van me afschrijven.
Jeetje Meis, wat een zorgen heb jij.... ik snap dat je het er heel moeilijk mee hebt. Ik wil je heel veel,sterkte wensen en ik hoop dat je mensen om je heen hebt die je steunen in deze spannende en moeilijke tijd.....
Lekker van je afschrijven hier, het is niet niks wat je meemaakt op zo'n jonge leeftijd. Heel veel sterkte en bedenk dat je niet meer kunt doen dan je best!
Het lijkt me niet meer dan logisch dat je helemaal kapot bent! Alvleesklierkanker is vreselijk zwaar, dus dat jij je ontzettend zorgen maakt is niet meer dan logisch. En jij en je moeder zijn hartstikke jong, dat maakt het denk ik nog zwaarder. Eigenlijk vind ik dat je even op mag houden met je groot houden en even helemaal mag "instorten". Een veilige plek zoeken om goed uit te huilen en getroost te worden. Wat betreft je groot houden voor je kinderen, daar zit een grens aan. Ik denk dat het goed is om al simpel en kort wat uit te leggen. Nog niet dat oma ziek is, maar dat jij je om wat dingen zorgen maakt. En dus wat verdrietiger bent. Houd het bij jezelf, geef ze niet het gevoel dat ze voor jou moeten zorgen, maar wees wel eerlijk. Daar kunnen ze het meest mee en dat geeft jou wat ruimte. Dikke knuffel, sterkte!
Oh lieve schat, wat een verschrikkelijk nieuws voor je moeder en jullie als familie. Ik weet niet waar ze onder behandeling is maar laat haar anders VANDAAG nog een afspraak maken met dr. Caspar Van Eijk in het Erasmus, DE wereld befaamde specialist op dit gebied. En hol naar de winkel voor deze supplementen, wel een goede kwaliteit kopen, zie ook wat dr. Van Eijk hierover geschreven heeft: http://www.wanttoknow.nl/gezondheid/big-pharma/alvleesklierkanker-kurkuma-effectiever-dan-chemotherapie/ Ik hoop op een wonder en dat ze nog heel oud mag worden. Houd je taai en vergeet in de tussentijd niet ook heel goed voor jezelf te zorgen.
Wat erg allemaal.. Nogal wiedes dat je op instorten staat! Wees niet te streng voor jezelf, het moet er uit. Je kindjes kun je uitleggen dat je erg verdrietig bent en zorgen hebt om iemand van wie je veel houdt. Hoe jong ze ook zijn, ik vind ze best mogen zien en weten dat mama niet ALTIJD powervrouw kan/moet zijn. Natuurlijk, er is een grens aan in welke mate je je in hun bijzijn kunt laten gaan, maar ze krijgen er niks van als ze zien dat mama ook andere emoties en "taken" heeft dan alleen maar lief, vrolijk, teder, verzorgend en multitaskend te zijn. Mama is óók maar een mens hè.. Ik wens je de nodige krachten en heel veel moed toe voor de komende slopende periode.
Wat een narigheid. Heel veel sterkte! Hopelijk kunnen jullie nog lang veel tijd met elkaar doorbrengen.
Wat verdrietig allemaal! Vreselijk om je vader zo vroeg te moeten missen en te weten dat je moeder zo ziek is. Heel veel sterkte de aankomende tijd!
Jeetje meid, dat is heftig. Heel veel sterkte, en goed aan jezelf denken, is niet niets wat je allemaal heb mee moeten maken.
Succesverhalen en alvleesklierkanker ken ik ook niet nee. Zeker niet als er al klachten zijn. Sterkte. Het is wat het is en daar mag je verdrietig over zijn. Verdrietig zijn en doorleven is overigens ook een optie. In je bericht zie ik het wat zwartwit. Doorleven en je verdriet wegstoppen. Of onbetaald verlof nemen om er een plek aan te geven. Laat los dat het beheersbaar is en er valt een last van je af, denk ik.
Heel veel sterkte!!! Mama's mogen ook verdrietig zijn... Goed dat je t hier van je afschrijft maar misschien is het ook goed om professionele hulp in te schakelen, iemand met wie je erover kan praten zodat je krachtig blijft, tis niet niks wat je allemaal mee maakt.