Mijn band met mijn moeder is altijd erg onstabiel geweest. Veel in therapie geweest om de impact die dat altijd op mij heeft gehad. Ik geloof niet dat ze ooit echt van mij heeft gehouden, vooral dat ze enorm in mij teleurgesteld is. Dit heeft ze veelvuldig tegen mij gezegd. Toch was er altijd nog wel contact en vanaf het moment dat k uit huis ging, ging het iets beter. Tot ik moeder werd. Onze kindjes hebben veel zorgen en zij vindt dat deze allemaal uit mijn onkunde als opvoeder vandaan komen. Een half jaar geleden is onze dochter van 3 in het ziekenhuis opgenomen. Ze heeft, om onbekende reden, een zware epileptische aanval gehad, en hier is ze niet meer goed van hersteld. Ze heeft 2 weken in het Sophia gelegen en toen werden we naar huis gestuurd om te revalideren. Ze kon niets meer. Niet rollen, zitten, enz. Haar rechterzijde deed ze niks meer mee. Inmiddels zijn we een halfjaar verder. We hebben nog enorm veel vragen en de onderzoeken lopen allemaal naar de waarom en hoe vragen. Ze kan weer een beetje lopen, met haar rechter handje kan ze nog steeds vrij weinig. Mijn vader is twee keer in het ziekenhuis wezen kijken, daarna een keer heel kort thuis met mijn moeder erbij, verder zijn ze niet geweest. Tijdens deze periode heb ik een mail van mijn moeder ontvangen dat ik dit allemaal verzin. Dat er niks mis is met onze dochter. Door alle rare voeding (ze eet lactose vrij) die ik geef is ze gaan braken en is dit 'gewoon' in haar longen gekomen. En natuurlijk gaat het dan even mis in de hersenen. Maar verder is er niks met haar aan de hand. En nog 2 A4tjes vol met verwijten over mijn man die ik laat sloven tot hij er bij neer valt, mijn zoontje die ik uitput en dan verzin dat er iets mee aan de hand is. Over mijn broer die zo knap is en geslaagd in het leven, maar dat zij dat uit beleefdheid naar mij nooit heeft gezegd. (wat ze wel deed en doet). Nou ja, geen fijne mail, zeker niet in een toch al zo'n heftige periode. Ik reageer meestal maar niet meer op dit soort mailtjes, want dan wordt ze nog bozer en komen er alleen maar nog meer verwijten. Maar voor mijn man was de maat vol en na jaren lang aan te hebben gezien hoe ze met mij omgaat zonder zich er in te mengen, heeft hij terug gestuurd dat hij niet kon begrijpen hoe ze het in haar hoofd heeft kunnen halen zo een mail naar mij te sturen.Dat hij mij juist een super lieve en zorgzame moeder vindt en dat hij niet kan begrijpen dat ze dat niet ziet. Daarop hebben mijn ouders laten weten geen contact meer met ons te willen en dat ze niet meer willen weten hoe het met onze dochter. En nu is er al zo'n 4 maanden geen contact. In mijn jeugd heb ik zo vaak mee gemaakt dat ze zo mensen uit hun leven zetten (hun ouders, broers/zussen, verdere familie, vrienden etc. Iedereen kwam en ging in het leven van mijn broer en ik), dus in tegenstelling tot mijn verbaasde schoonfamilie, weet ik dat ze het menen. En ergens geeft het mij ook rust. Er is een stop aan de eindeloze stroom van verwijten, ik hoef me niet steeds meer te verdedigen en overeind te houden. Maar het is ook enorm verdrietig natuurlijk. Zeker voor mijn zoontje, die er helemaal niets van begreep. 364 dagen van het jaar kan ik het van mij afzetten, maar deze dag voelt het zo enorm pijnlijk. Die berichtjes op fb van iedereen die zijn moeder een lief berichtje stuurt. De gedichtjes van de onvoorwaardelijke liefde van een moeder voor haar kind. Al die liefde. En wat voel ik me dan alleen. Ik weet niet hoe het voelt als je moeder onvoorwaardelijk van je houdt. Ik weet niet hoe het is om die veiligheid te kunnen hebben van iemands liefde. Vanmorgen zitten mijn 2 boefjes bij mij op bed te kibbelen over wie wat van mijn ontbijtje op mag eten. En dan voel ik zoveel liefde. Ik kan me niet voorstellen dat ik ook een van kindjes niet meer zou kunnen zien, laat staan dat ik daar zelf voor zou kiezen. Ik heb inmiddels in therapie geleerd, dat ik mijn zelfbeeld niet af moet laten hangen van hoe zij mij ziet, maar dat ik moet geloven in mijzelf. Dat gaat steeds beter.Alleen vandaag is gewoon even moeilijk. Beetje lang verhaal geworden.
Wat een heftig verhaal.. Ik kan me voorstellen dat je het moeilijk hebt met deze dag. Weet je, Facebook en social media is ook maar schijn. Je ziet meestal alleen het mooiste van iemands leven. Elk huisje heeft zijn kruisje en dat geldt ook voor de berichten die je daar ziet. Ik hoop dat je vandaag extra kunt genieten van je twee lieve kindjes, laat je maar flink in de watten leggen door hun en je man. Laat hun zien dat die onvoorwaardelijke liefde bestaat, dat jij het goede "voorbeeld" kunt geven. Dat jij het anders aanpakt dan je moeder dat deed en doet. Sterkte!
Wat heftig.. en wat een verdrietige post om te lezen.. hele dikke knuffel voor je, vandaag een extra dikke. xx
De keuze om te breken met je ouders, laat zien dat jij onvoorwaardelijk van jouw kindjes houdt. Een dappere keuze, maar een keuze gemaakt uit liefde voor je kinderen. Ze kunnen zich geen betere mama wensen.
Wat is dit ongelofelijk heftig zeg! Al vanaf zo jong zoveel verdriet en dan sta je er maar mooi toch. Ik vind het knap dat je het doorgaans zo van je af kan zetten en logisch dat je het op deze dag moeilijk hebt, want wat is het allemaal ook ingewikkeld en moeilijk! Je moeder hoort er onvoorwaardelijk voor je te zijn en van je te houden, hoe pijnlijk is het dan als dit de uitkomst is. Ik herken heel veel wat je zegt, dus als je de behoefte hebt om te praten kun je altijd een pb sturen. Over de epilepsie van je dochter gesproken, ik heb zelf ook epilepsie en natuurlijk weet ik niet hoe het komt dat ze uitvalsverschijnsele heeft, maar mijn hele linker kant -arm en been- functioneren ook niet naar behoren, zit totaal geen kracht in en ik doe ook helemaal niks met links. Ik wil je ontzettend veel sterkte wensen, vooral met dit soort dagen. Vergeet niet dat jij een hele sterke vrouw bent, want je staat er maar mooi toch met je prachtige gezin!
Een heftig berichtje. Sommige 'moeders' zijn eigenlijk niet meer dan een opvoeder. Zij heeft jou opgevoed, maar voor mij zegt moeder zijn veel meer. Onvoorwaardelijke liefde, zo veel mogelijk klaarstaan voor je kind(eren). Je hoeft het als ouder niet overal mee eens te zijn, maar iemand aanvallen en afvallen is iets anders. Probeer te genieten als moeder van je knappe kindjes. En heel veel sterkte vandaag en alle andere moeilijke momenten. En ik snap heel goed hoe dubbel een dag als dit is. (Is het voor mij ook)
Je bent de liefste mama die ik ken! Je kunt zo trots zijn op jezelf om wat je allemaal bereikt hebt. Sterkte vandaag! Maar ook lekker genieten van je man en kindjes!
Lieve TS.. Hier ook een dubbel gevoel bij Moederdag. En ik denk velen met ons. Ik houd me vandaag keihard vast aan deze: Je verhaal had misschien een slecht begin. Maar als je bent wie je wil zijn.. Dan bepaal je zelf hoe het verder gaat. Wij hebben die rare moeders helemaal niet nodig joh!
He meis toch, wat ontzettend heftig. Ik kan me goed voorstellen dat deze dag ook heel zwaar is. Ik hoop dat de liefde van jouw kindjes je er doorheen kunnen trekken. Wees lief voor jezelf vandaag en bedenk, sommige dingen mogen ook pijn doen, je mag er ook even aan toegeven. Het is gewoon heftig en pijnlijk.
Ach meid Wat ontzettend verdrietig voor je! Klinkt wel alsof je een super man hebt dat is ook zeker wat waard! maar het gemis van een moeder ben je daar niet mee kwijt
Wat ontzettend heftig. En wat ben jij ongelofelijk sterk. Je klinkt als een super mama. Sterkte vandaag en geniet van je lieve kindjes.
jouw moeder klinkt als mijn schoonmoeder met 1 verschil zij hield/houdt van geen van beide haar kinderen. wees super trots op jezelf met zulke mensen wil je niet omgaan. Je zorgt zo goed mogelijk voor je kindjes en je houdt onvoorwaardelijk van ze en zij van jou. geniet lekker van je eigen gezin vandaag. veel sterkte.
Wat is dat toch verdrietig als je niet die onvoorwaardelijke liefde mee krijgt van uit huis. Ik wil je heel veel sterkte wensen vandaag! Probeer voldoening te halen uit dat jij wel onvoorwaardelijk van je kinderen kunt houden.
Zelf heb ik persoonlijk ook dubbele gevoelens en geen contact. Zelf gedaan om mezelf te beschermen. Wat bijzonder dat je niet totaal ingestort bent na die mails van moeder. Wat vreselijk dat ze dat allemaal tegen je zegt!!! Zó erg was het bij mij gelukkig niet. (Heb wel boze mails gehad maar niet gelezen. Ik geloof niet dat het dan psychisch goed blijft gaan met me) bij jou hebben jou ouders contact verbroken lees ik. Lijkt me nog meer het gevoel te geven totaal afgewezen te zijn. Sterkte. Je ben zeker niet de enige maar als je zo om je geen kijkt lijkt het vandaag wel zo.
Mijn man heeft de mails wel gelezen en verteld dat mijn vader erg boos was en de rest van de familie alle schuld bij mij legde.