Ik heb zo'n hekel aan mensen die het hebben over de plichten van kinderen naar hun ouders, omdat die ze het leven hebben geschonken. Ouders hebben ook plichten: namelijk om in ieder geval hun best te doen goed voor hun kinderen te zorgen. Kinderen op de wereld zetten en die vervolgens tot in de volwassenheid heel slecht behandelen is in mijn ogen een soort marteling, dan zie ik voor zo'n kind geen enkele plicht naar zijn of haar ouders. Das toch omgekeerde wereld zeg. Helaas gebeuren dit soort dingen gewoon echt. Geen contact met je ouders hebben is heel pijnlijk, maar soms veel minder pijnlijk dan wel contact hebben. ik wil iedereen die hier haar verhaal heeft gedeeld een dikke digitale knuffel geven.
Toen ik 6 maanden was zijn mijn ouders uit elkaar gegaan omdat mijn vader in de gevangenis terecht kwam.. toen ik zwanger was van onze dochter werd ik nieuwsgierig wie nou mijn vader was ondanks alle slechte verhalen dat hij jarenlang gevangenis in en uit is gegaan.. maar na 1 jaar contact ook alles weer verbroken qua contact met mijn vader.. ondanks dat mijn broers wat ouder dan mij zijn wist hij echt niet hoe een vader te zijn verschrikkelijk.. echt spijt van dat ik hem heb opgezocht en een kans heb gegeven..
Ik heb door ernstige omstandigheden al ongeveer elf jaar geen contact met mijn "vader". Ik vind het ook niet erg, het is goed zo. Ik mis hem niet om wie hij is, maar ik mis wel een vaderfiguur. Weer contact zoeken is echt een no-go! Dat zal zeker niet gaan gebeuren. In ieder geval niet van mijn kant en als hij ooit contact met mij zoekt (hij weet gelukkig niet waar ik woon) dan zal ik ervoor zorgen dat elk contact gestopt en verboden word.
Ik begrijp enigszins hoe het voor sommige mensen kan overkomen... maar als je eigen moeder tegen je zegt dat ze je nooit gewild heeft en dat je de grootste fout van haar leven bent; waarom moet je haar dan in je leven houden "omdat ze je moeder is en haar leven aan je heeft gegeven". Jarenlang afgestoten worden en telkens toch de hoop hebben dat het goed komt (vooral toen ik puber was) is niet vol te houden op de lange termijn, daar word je doodongelukkig van kan ik je vertellen.
Heb sinds mijn 15e geen contact meer met mijn vader. Heb het nog wel geprobeerd maar hij wil het niet. Waarom? Ik heb geen idee. En dat steekt soms wel eens. Ik heb hem (en mijn stiefmoeder) vorig jaar met de geboorte van mijn dochter wel een geboortekaartje gestuurd. Nooit reactie op gehad.
Ik zie het ook andersom. Op het moment dat je een kindje krijgt heb je de plicht het zo goed en veilig mogelijk op te laten groeien en te begeleiden. Ik voel me totaal niet verplicht naar mijn ouders toe, dat hebben ze allang verspild.
Ik heb vanaf mijn 13de geen contact meer met mijn moeder, ik ben nu 25 maar ook helemaal geen behoefte aan wat voor contact dan ook. Mensen zeggen vaak het is en blijft je moeder en wacht maar tot je straks kinderen hebt, dan ga je haar nog missen.. Ik kan met zekerheid zeggen dat ik haar nooit zal missen. Een moeder mis ik wel eens ja, maar haar niet! Ik heb gelukkig een aantal lieve vrouwen om mij heen die ik als inval moeder zie en daar ben ik heel blij mee. En mensen oordeel nooit over de reden voor het verbreken van contact met 1 of beide ouders. Voor die gene is het reden genoeg om de moedige beslissing te nemen voor zichzelf te kiezen en het contact te verbreken. Soms is dat de enige oplossing.
Mijn moeder is helaas overleden in 2013. En bijna een jaar later is het gezin uitelkaar getrokken, waardoor ik nu geen contact meer heb met mijn vader en mijn broertje. Wel met mijn 2 zusjes hun hebben ook geen contact met onze vader en broertje. Heel naar maar ik heb nu wel rust, ik en mijn zusjes waren het zo zat om allerlei onzin aan te moeten horen. Als je als opa en oom zijnde niet naar de verjaardag van je kleindochter/nichtje wil komen om flutredenen. Het over respect gaat hebben terwijl na mijn moeders dood mijn vader al snel een andere vrouw in bed had. (Het bed van onze moeder). Ik heel veel aanwezig ben geweest tijdens haar ziekte in het ziekenhuis, bij hun thuis, na overlijden steen geregeld, etc etc en dan te horen krijg dat ik teveel met mijn eigen gezin bezig ben geweest in die tijd. En dit kreeg ik dan via een brief van mijn vader zijn nieuwe vriendin te horen,.....terwijl zij er niet eens bij was in die tijd dat onze moeder ziek was. En mijn broertje vindt dit heel normaal......oja nog ff trap na ik had zijn vriendin geen rot gevoel moeten geven want ze voelde zich niet welkom bij ons thuis.....nooit iets over gehoord maar dat kwam ook nog ff uit het niets. Nee dit soort mensen hoef ik niet om mij heen en gelukkig mijn 2 zusjes ook niet.