Hallo mede mama's, Ik heb een fantastisch lieve dochter van bijna 5. Dus ze zit alweer een tijd op school. Wat een stap! Vooral voor mij om haar los te laten Na haar eerste maanden bleek dat ze gepest werd op school door 1 jongen. We hebben veel gesprekken gehad op school, maar niet met het gewenste resultaat. Naar mijn idee lieten ze mijn dochter links liggen en werd er meer gedaan voor de pester. Ik had wat oplossingen/eisen zoals niet samen buiten spelen. Er werd toen letterlijk gezegd ja maar als hij het niet bij jou dochter doet dan gebeurd het bij een ander kind. Dus daar gaan wij niet aan beginnen. De "pester" zat in een andere klas, maar het pesten was vrij heftig als in zomaar uit het niets slaan, haar bril afpakken en weggooien. Enfin het heeft indruk gemaakt bij zowel dochter als bij mij. Ik ben voor mijn gevoel tekort geschoten richting mijn dochter. Ook ik heb het maar laten gebeuren en ben nergens tegenin gegaan. Gelukkig gaat nu alles goed, en bleek hij verliefd te zijn ofzo en nu knuffelen ze elke dag. Alleen blijf ik nog met het rot gevoel zitten. Ik heb een knoop in mijn maag als ik haar weg breng. Als ik naar buiten loop kan ik soms gewoon wel huilen! En ik weet niet zo goed wat ik hiermee aan moet. Het ligt denk ik voornamelijk bij mezelf. Naar mijn idee heeft dochter het wel naar haar zin op school. Wat kan ik met dit gevoel en vooral hoe kom ik er van af? Met school in gesprek gaan of toch zelf met iemand gaan praten?
Het klinkt een alsof je je vertrouwen kwijt bent in school. En misschien ook in je zelf, omdat je zegt dat je tekort bent geschoten en het hebt laten gebeuren. Wat het eerste betreft, zou ik zeker in gesprek gaan met school. Je kan altijd aangeven dat je teleurgesteld bent in hun aanpak. En dat je vindt dat haar eerste kennismaking met het naar schoolgaan veiliger had moeten voelen voor je dochter. Of iets in die trant, want ik vul het nu natuurlijk een beetje in. Wat het tweede betreft, ben je misschien wat streng voor jezelf. Je hebt het aangekaart op school en het gaat nu weer goed toch? Je kan je kind helaas niet voor alles behoeden en soms gebeuren er dingen die niet zo tof zijn. Dan gaat het er om hoe je na het gebeurde reageert. En zoals ik het lees, heb je je dochter serieus genomen.
Ik denk (zoals ik het lees) dat het idd bij jou ligt. Dat er nu niet iets is om aan te nemen dat het niet goed gaat maar dat jij een vervelend gevoel blijft houden. Je kunt met school in gesprek gaan maar eerlijk gezegd weet ik niet wat zij kunnen doen om dat gevoel weg te nemen. Wat je toen eiste (over niet samen naar buiten) dat zou hier niet gaan. Ze spelen met steeds 2 groepen tegelijk buiten en ze kunnen dat niet anders doen om 2 kinderen. Begrijp me niet verkeerd, ik kan mij helemaal voorstellen hoe naar dat geweest is, maar ik denk niet dat iemand dat gevoel zo weg kan nemen. Veel praten met je kind. Mijn zoontje is 4,5 en die kan heel goed vertellen wat er gebeurd op school, welke kindjes lief doen en welke lelijk doen enz.
Zo te horen ben je het vertrouwen in school kwijt, om een veilige omgeving te bieden voor je dochter.. Heb je naast juf iemand op school waar je je verhaal kwijt zou kunnen? Hier is de directeur heel open, praat ik ook weleens met een juf van een andere klas (van mijn oudste of iemand die pleinwacht heeft) en er is ook nog ergens een vertrouwenspersoon.. Misschien kun je op die manier toch ergens wat stoom afblazen.. Daarmee kun je nooit voorkomen dat er iets gebeurd, het zijn en blijven kinderen, maar misschien kan school iets doen om je het vertrouwen te geven dat er iets sterker gehandeld gaat worden volgende keer. Al hadden ze maar gezegd dat ze in de pauzes die 2 beter in de gaten zouden houden, dan had het al gescheeld..
Thnx voor jullie reacties! Ik weet ook dat het echt bij mij ligt. Mijn beschermingsdrang is op het moment erg hoog. Qua school denk ik ook dat ik niet ga krijgen wat ik zou willen horen. Mijn "eis" van niet met die klas buiten spelen kon volgens dochter haar juf vrij makkelijk. En ook als het niet kan, had ik mij erbij neer moeten leggen. Maar het antwoord van school schoot verkeerd bij mij. Alleen daar kan ik nu niks meer aan doen. Het is inderdaad geweest, en het gaat goed. Dochter kan ook wel redelijk zeggen wie er lief is en wie gemeen etc. Maar ik wil daar ook niet teveel de nadruk op leggen door dat allemaal te vragen. Ik moet leren haar los te laten. Haar en mezelf het vertrouwen geven dat ze het wel red. Alleen weet ik niet zo goed hoe
Ben je zelf vroeger gepest op school? Of was je zelf een pester? Hoe komt het dat je je dochter zo wilt beschermen? Je geeft zelf al aan: de school kan niks meer voor je betekenen op dit moment. Het gaat gelukkig weer goed. Het antwoord dat je hebt gekregen is verkeerd gevallen, maar daar is niks meer aan te veranderen. Op een gegeven moment zul je dat toch los moeten laten. Heel naar, maar soms zeggen mensen dingen verkeerd / onhandig. Dat wil niet zeggen dat het verkeerde mensen zijn of dat ze niet goed voor je dochter zorgen. Wel dat het mensen zijn die fouten kunnen maken. Maar wil je dat echt de hele school blijven nadragen? Ik krijg uit je Posts de indruk dat je dat niet wilt en dat lijkt me verstandig. Hoe los te laten... dat weet ik niet. Maar als het je zoveel moeite kost, zou ik toch eens proberen bij jezelf te onderzoeken waar dat gevoel vandaan komt. Dat gebrek aan vertrouwen dus. En in wie heb je nu precies geen vertrouwen: jezelf, je dochter, de school, de wereld of allemaal? Soms scheelt het echt al een hoop als je begrijpt waar een gevoel vandaan komt. En dat je het los kunt koppelen: "Ik voel me nu zo om dat ik vroeger... (iets) heb meegemaakt / gezien / gedaan. Maar dit is een andere situatie dus hoort dit gevoel niet hierbij maar bij die andere gebeurtenis." Vandaar dat ik vraag of er iets van vroeger van jezelf meespeelt. Als dat niet het geval is of als je er alleen niet uitkomt, zou je eens kunnen praten met de huisarts of een ander persoon die je vertrouwt.
Dit gevoel herken ik. Het is een rot gevoel, maar je kunt de tijd niet terugdraaien. Wat je wel kunt is duidelijk voor jezelf (desnoods letterlijk opschrijven of zo) een les hieruit leren en voor jezelf bepalen hoe je het in een volgende situatie anders gaat doen. Ook zou ik me focussen op de realiteit: ondanks dat je het gevoel had je dochter niet goed beschermd te hebben, is het goed gekomen. Er was een logische verklaring voor gedrag van andere kindje, het is in goede banen geleid en je kind gaat weer met plezier naar school en doet het daar prima. Er is dan dus ook geen onherstelbare 'schade' of zo aangericht en ook geen reden om jezelf te blijven 'straffen'. Je bent niet tevreden met hoe je het hebt aangepakt, maar je hebt er van geleerd en zult een volgende keer anders doen. En dan klaar, zand erover. En als je dat niet kunt, dan zou ik eens goed bij jezelf te rade gaan waarom niet. Zoals ook al hierboven gezegd, waar komt dat gevoel dan vandaan? En waarom doet het zoveel met je. Wat ik wel ook lees dat je je niet door school onvoldoende gehoord voelde, dat er teveel oog was voor pester en te weinig voor je dochter in jouw beleving. Dit is iets waar je wel met school nog over kunt napraten, het gevoel benoemen in de ik-boodschap zodat school wellicht meer uitleg kan geven of ook kan leren dat het de situatie beter had kunnen aanpakken. De les die ik persoonlijk heb geleerd, is dat ik veel eerder op gesprek ga met juf, directrice e.d. en dingen die mij of mijn kinderen dwarszitten aankaart. Ik ben ook kritischer geworden, als school links of rechtsom gaat, dan vraag ik nu vaker om de tekst en uitleg waarom. En ik krijg soms dus ook wel eens excuses, dat iets idd niet zo goed/netjes verlopen is en dat ze daar van hebben geleerd.
Ik ben gepest op school en op de middelbare. Dus daar komt het duidelijk vandaan Ik ben heel erg bang dat het haar ook gaat overkomen en dat het ook zoveel schade aan gaat richten. En natuurlijk was ik in het begin bang, maar niet zo erg als dat ik het nu ben. De situatie heeft er wel voor gezorgd dat het allemaal weer aangewakkerd is. Ik wil het zeker niet de hele schooltijd blijven nadragen. Het is gebeurd en er kan ook niks meer aan veranderd worden. De volgende keer kan het zeker anders, maar dat zien we dan wel weer.
Baby09, dat ik zo'n lastige valkuil.. Ik ben ook gepest tot mijn tienerjaren en mijn oudste zoon lijkt ook nog eens erg op mij en is sociaal niet erg weerbaar. Ik heb gekozen voor een school waar ik en hij zich prettig bij voelen (kon hij met 3 jaar wel aangeven). Voor ons is dat montessori, waar een veilige omgeving op de eerste plek staat.. En nu maar duimen dat het werkt (nu groep 6 en gaat prima) Toch zijn er genoeg momenten dat het niet lekker loopt, dat er geplaagd wordt, dat er frustaties/irritaties zijn met kinderen onderling. En zeker bij kleuters gaat het soms heftig, maar kort mis. Ik merk dat als je er als ouder bovenop zit, je kind ook niet de kans krijgt zich te leren verweren. Binnen school kan een beetje plagen soms helpen om weerbaar te worden voor de "boze wereld" van een buurtspeeltuin. Maar wel binnen grenzen. Zo te horen komt hier geen langdurig problematisch iets achter vandaan. Dit soort dingen gebeuren gewoon. Ook bij de sterkere kinderen, en op elke school.. Misschien kun je nog een gesprek met juf hebben, voor jou vertrouwen, om te zorgen dat het niet een te groot ding wordt voor jou?