Jammer dat je mijn bericht niet hebt begrepen. Ik zeg niet dat jij het pesten hebt uitgelokt, ik zeg dat jij het hebt toegelaten dat het gebeurde. En dat kun je niet ongedaan maken, maar wel voorkomen in de toekomst. Voorbeeld: je komt iemand tegen op straat die jou begint te slaan. Dit heb je niet kunnen voorkomen, je hebt immers geen invloed op wat anderen doen. Maar in jouw reactie heb je wel invloed. Wat ga je doen? Laat je je in elkaar slaan? Vlucht je? Mep je terug? Jouw keuze. Hopelijk is het nu duidelijker.
Wat ik graag zou willen is erkenning dat het inderdaad niet makkelijk is. Dat het geen onzin is wat ik zeg. Daarnaast hoop ik nog een tip te lezen wat ik nog niet gedaan heb.
Ik ben helaas heel mijn schooltijd gepest waardoor ik niet zo assertief ben geworden enz. Uiteraard ook cursussen voor gedaan maar heeft niet genoeg geholpen.
Hou eens op met vragen om tips meid. Wat wil je horen? Draag een gele jurk en al je problemen zijn voorbij? Je hebt niks gedaan met onze tips! Accepteer jij jezelf? De situatie? Hou jij van jezelf? Heb je het contact verbroken? Ben je gaan leven? Heb je losgelaten? Wedden van niet? Jij kent de zelfhulptheorien inmiddels uit je hoofd. Ga het eens toepassen!
Ja je bent gepest. Dat is geweest. Verleden tijd. Vandaag wordt je niet meer gepest. Dus ga verder. Accepteer dat je niet zo assertief nog bent, maar beeld je in dat dit nog komt. Zet een stap in de goede richting door los te laten. Verdergaan. Ik vergelijk graag heel simpel.. Ik kook een pan macaroni, het is niet te vreten... wat ga ik doen? Laat ik de macaroni staan in de hoop dat ie lekker wordt? (Wordt ie niet, dat geef ik je op een briefje) of pleur ik het weg en maak ik een nieuwe pan met een ander recept? Aangezien ik honger heb (lees: in jouw geval de drang om verder te gaan) maak ik een nieuwe pan.
Ja je zal keer op keer aan zaken herinnerd worden. Voor een deel is het ook het aanpassen van je wensen binnen de mogelijkheden, een deel vervangen van de emoties voor andere mooie zaken, een deeltje sneller de rem erop gooien als je ergens aan herinnerd wordt, en de rest ben ik alweer vergeten terwijl ik loop te typen.... Maar goed, ik las dat je uitbehandeld was? Zoek en andere hulpverlener. 1 die zich meer bezig houd met hoe je nu je leven kunt gaan indelen en helpt uit andere zaken geluk te halen. Niet 1 waarbij je eindeloos over gevoel moet praten. 1 die helpt met opbouwen, de toekomst. Ja je zal nog heel veel keren vallen op momenten dat je geconfronteerd word met zaken uit het verleden die er om jou heen nog in het heden zijn. Maar het gaat nu om behendigheid. Hoe snel sta je op en wissel je van pad? Jouw weerstand die je bescherming gaf en staande hield is jouw vloek geworden. Geen ge ja maar. Daar ga je echt nergens mee komen. Daarin doe je nog precies hetzelfde als een jaar terug. Zoek een hobby, zoek een vereniging waar je die hobby kunt uitoefenen en sluit je aan. Ga leuke dingen doen.
Ik lees met gekromde tenen mee. Dit zal je ongetwijfeld in het verleden vaker hebben verlangt, bijvoorbeeld van een therapeut. Erkenning. Maar vervolgens ga je op het volgende irritatie punt kauwen en loop je daar in vast. De ellende zit in jezelf meid en je projecteert het op je omgeving. Nu zelfs op alle dames hier, ook díe begrijpen je niet en steunen je niet en geven je geen tips. ( Heb je de pagina's al geteld) Nee, je wil niet geholpen worden.
Het enige wat je kan doen is de regie nemen over je eigen leven. Ja, dat is moeilijk en misschien ook wel eng. Maar het is wel de enige manier waarop jij beter in je vel gaat zitten. Het is heel verleidelijk om je te wentelen in die slachtofferrol, maar je zal er niets uithalen. Je moet jezelf verbeteren, dat ben je toch minstens aan je kind (eren) verplicht. Of denk je dat zij dit niet door gaan hebben? Think again. Als jij jezelf niet de moeite waard vindt en blijft focussen op het verleden, zul je ook niet voor je kinderen kunnen opkomen. Zij hebben recht op de beste versie van jou! Doe er iets aan!
Waarom zoek je jouw geluk bij anderen? Die moet je zelf maken, je hebt een lieve man en een prachtig kindje. Waarom haal je daar je geluk niet uit? Waarom heb jij blijkbaar niet genoeg aan hen? en wil je mensen om je heen, wordt vrijwilliger in een bejaardentehuis. Mijn schoonmoeder was ook zo en ik was net zoals jij, op een dag ben ik na de zoveelste opmerking opgestaan en weggelopen. Ben er bijna een jaar niet geweest.. negeren, negeren, negeren.. geen opmerkingen terug, maar negeren. Ondertussen is onze band een stuk beter. Heeft ze weer zo'n dag, nou dan kappen wij het gesprek af, wensen haar een fijne dag en hangen op. Week later is er niets meer aan de hand. En over je pestverleden.. als jij echt wil dan kun jij jezelf veranderen. Ik weet nu dat ik autisme heb, daar zit ik aan vast, gaat nooit meer weg. Maar ik daag mezelf elke dag uit, probeer veel met mensen te praten. Ik vertik het om in de slachtofferrol te gaan zitten en ik begrijp dat het lullig klinkt, maar wat ik lees in jouw berichten zit je daar af en toe in.. Sleur jezelf er uit, er zijn mensen die in hun uppie de wereld rondreizen, jij maakt jouw geluk en die maffe schoonouders van jou missen een prachtige kans om jou goed te leren kennen. Hun verlies! X
Ik vind het zelf ook vervelend dat steeds gezegd wordt dat ik niets doe of iets moet gaan doen. Ik heb naar mijn idee alles gedaan wat ik kon. Daarom is het ook zo frustrerend. Ik bedoel tips wat je kan doen zonder prof Hulp. Contact heb ik wel verbroken. Ik snap niet dat daar aan wordt getwijfeld. Maar eigen kinderen zijn loyaal aan hun ouders meestal dus daar vinden ze een ingang nog. Dat je zelf iets moet doen snap ik maar ik weet niet hoe.
Ja hoor, uitstekend. Onzichtbare navelstreng zeg ik. Je bent er in je hoofd nog zo mee bezig, dus ben je nog altijd verbonden met ze.
Ik vind mezelf ook niet de moeite waard en heb dat altijd gehoord. Ik ken niet anders. Ik krijg steeds die boodschap. Dat ik alles verkeerd zie/doe enz.
Het begint bij kijken wat je WEL hebt en daar heel dankbaar voor zijn. Meer eropuit gaan en zo andere contacten opdoen. Maar het belangrijkste is JOUW gezin.
Dan wordt het tijd voor een dikke middelvinger naar die boodschap. Want het is gewoon niet waar. niemand ziet altijd alles alleen maar fout. Dat bestaat niet.
Logisch toch. Het is je 1e lijns netwerk. Als dat wegvalt is er een grote leegte. Niet alleen op feestdagen maar ook geen steuntje in de rug. Niemand die onvoorwaardelijk achter je staat enz. Ik ken mensen die zijn in de 60 en hebben nog steeds hun 1e lijns netwerk. Dat is een groot verschil.