Rare dingen zeg je. Ik heb zo ongeveer zitten huilen dat ik zo blij ben met de droogrekken die ik voor moederdag heb gehad. Blijdschap dat ik weer goed kan genieten van de kleine dingetjes.
Ik heb al vanaf dat ik heel klein was moeite met hard geluid in combinatie met veel energie van mensen. voorbeeld: De fanfare die langskomt met Koningsdag, we staan dan altijd aan de kant van de weg en ik krijg dan een brok in mijn keel en tranen. Luid toeterende auto's als bv de clubkinderen op kamp gaan (mijn man is leiding) of als ze helemaal uitgelaten terug komen. Als dochtertje lekker op harde muziek danst en zie haar genieten, dan schiet ik vol. We hebben hier een paar x per jaar in het dorp een feesttent met muziek e.d ook daar heb ik last. De muziek, de mensen, mijn onzekerheid misschien ook wel. Mijn dochtertje was lekker aan het dansen met koningsdag in de tent. Ik heb gewoon echt stiekem gehuild. De Sinterklaas intocht is ook standaard huilen met alle liedjes en blije kinderen. Dan komt hij binnen in het buurthuis, iedereen blij en vrolijk, en ik kan niet mee zingen want dan moet ik nog harder huilen. Daar is niks tegen te doen, dat overkomt me en ik kan me niet anders heugen dan dat ik daar last van heb. Of met bijvoorbeeld in een kerk, mensen die zingen, een orgel dat speelt... tja.. ik weet niet wat het is en wat ik er aan kan doen maar vervelend is het zeker. Wat een muts ben ik toch ook...
Nu om alles vooral vermoeidheid is een bekende trigger. Maar verder heb ik echt moeten huilen bij een BBC-reportage over holebivluchtelingen. Zo schrijnend... zijn ze in een veilig land en hun leven nog niet zeker.