Taalgebruik naar volwassenen

Wat raar! Kinderen mogen mij best bij de voornaam noemen, maar stinkhoofd?!? Nou nee...

Heb niet direct een tip voor je, ikzelf zou de kinderen wel aanspreken als ze zoiets zeggen bij mij thuis. Gewoon zo van "hela, dat zeggen we hier niet he? Zeg maar gewoon.... (hoe je genoemd wil worden)".

Weggaan zonder dag te zeggen zou ik dan wel weer negeren, dat is geen directe belediging in mijn ogen.

Maar nogmaals: erg raar, heb zoiets nog nooit meegemaakt.... (en toch twee stiefkids nu in de brugklas, dus genoeg vriendinnetjes over de vloer gehad....).

 

Dat ik met mijn voornaam word aangesproken is hier vrij normaal, maar vind dat zelf ook geen punt. Het zit hem denk ik vooral in de manier waarop je het zegt. Elk ander gedrag dat jij niet prettig vindt in je eigen huis zou ik ze direct op aanspreken. In het begin vond ik dat ook lastig, maar kinderen hebben nou eenmaal grenzen nodig, zeker op die leeftijd.

En heel eerlijk, als er kinderen tussen zitten die je liever niet te spelen hebt kun je je kind daar best een beetje in sturen. In de vorige klas van mijn dochter zaten twee meisjes die ik echt niet over de vloer hoefde te hebben hier. Heb haar toen gezegd dat ze daar prima mee kon spelen in de klas, maar dat ze voor het spelen na school beter een kindje kon vragen dat ook 4 was of iets in die trant. Daar ging ze mee akkoord en daarmee was het probleem opgelost.

 

Met voornaam aanspreken vind ik geen probleem, al zeggen de meesten hier 'mama van ...', ook prima.

Een rijmpje zou ik ook nog wel oké vinden, afhankelijk van de inhoud. Maar uitschelden als 'stinkhoofd' gaat me te ver. Daar zou ik dan ook iets van zeggen als een kind dat tegen me zou zeggen.

Bij het weg gaan zeggen hier vrijwel alle ouders wel dat hun kind moet bedanken voor het spelen/gedag moet zeggen. De enige keer dat een kindje het niet zegt, is dat omdat het te verlegen is. Heb ik nooit een probleem gevonden. En inmiddels heb ik zelf ook een dochter die dat soort dingen te spannend vindt. Dat bouwen we dus rustig op en tot die tijd zeg ik dank je wel en laat ik haar gedag zeggen/zwaaien/... Inmiddels doet ze het netjes bij kinderen bij wie ze vaker speelt, dus de rest komt ook echt wel.

 

Als je niet bij je voornaam wenst aangesproken te worden zou ik dat gewoon aangeven zowel aan de ouders als aan de kinderen. Tegen de kinderen zou ik zeggen van ik heb liever dat je u tegen mij zegt en mama van .....
Ik ga mijn kinderen echt proberen te leren om mama/papa van .... te zeggen of netjes meneer/mevrouw en toch ook wel met u aan te spreken. En bij het weggaan dank je wel voor het spelen te zeggen of op zijn minst tot ziens/dag. Ik wil gewoon dat ze leren respect te hebben naar oudere mensen. (Volwassenen). Dat is dan wat ik ze wil leren en als ik het hoor zal ik ze daar ook op wijzen maar of ze het ook doen als ik er niet bij ben weet ik dan natuurlijk niet. Ik zou het dan wel fijn vinden als een andere ouder waarbij ze gespeeld hebben dit dan wel tegen mij zou zeggen.

 

Soms kan dat, soms ook niet. Mijn oudste dochter had een aantal beste vriend(inn)en waarmee de wisselwerking niet fantastisch was/is. Op een gegeven moment had ik dat echt moeten gaan verbieden als ik het niet wilde en dat vond ik echt te ver gaan. Bovendien denk ik dat verbieden ook oproept dat het des te interessanter wordt. Het leek me dus juist beter die kinderen wél hier thuis te laten spelen, zodat ik mijn dochter ook kon sturen, in de hoop dat het dan ook in andere situaties (zoals op school) beter zou gaan.

 

Hmm nee dat vind ik ook heel raar. Herken het ook niet. Ik moet hier weleens ingrijpen natuurlijk, maar niet omdat ze brutaal zijn. Hoe oud zijn die kinderen?

Er is een vriendinnetje dat heel makkelijk vraagt om eten. Ik vind dat ook best 'vrijpostig', maar zo lang het fruit is of een boterham vind ik het nog ok. Maar laatst ging ze zelf al naar de vriezer om te kijken of we ijs hebben. Toen heb ik wel even gezegd dat we dat niet hier doen.

 

Nou stinkhoofd vind ik niet normaal nee. Ik wordt altijd mama van.... genoemd. Bij de vriendinnen van de oudste (8jaar) heb ik nu gezegd dat ze ook best mn naam mogen zeggen hoor

 

Ik heb er dus total geen moeite mee als kinderen aangeven dat ze honger hebben/vragen of ze iets mogen eten. Ik kan immers niet zien wanneer zij honger hebben, dus juist handig als ze dat aangeven. Ik heb er wel moeite mee als ze zelf van alles gaan zoeken/pakken zonder te vragen. En dan zeg ik ook dat dat niet de bedoeling is, maar dat ze als ze honger hebben dat kunnen zeggen en dan best een boterham of fruit mogen. De meeste kinderen accepteren dat prima.

 

Ik ben echt wel netjes opgevoed, maar de vader van een vriendinnetje noemden wij ook vaak 'Dikkie Dik' omdat zijn naam Dick was. Ik denk dat alle kinderen dat wel doen.

Het is tegenwoordig vrij normaal om voornamen te gebruiken. Waar het eerst 'mama van ....' is, wordt het al snel 'voornaam'. Leraren en leraressen zijn ook vaak 'juffrouw voornaam' en 'meneer voornaam'. Die verandering heb ik zien gebeuren in de jaren 80. Waar ik de leraren/leraressen nog met de achternaam aansprak, deed mijn 3 jaar jongere zusje dat al niet meer.

Stinkhoofd of andere scheldwoorden vind ik te ver gaan. Tutoyeren en een grapje maken is geen disrespect, schelden wel. Ik zou bij schelden zeker even met de ouders erover praten. Mogelijk weten ze dat niet van hun kinderen.

 

Hier moet ik bij klasgenootjes van 4/5 jaar en soms ook 6 echt wel blijven opletten en corrigeren. Sommigen zijn heel vriendelijk en beleefd, maar een aantal gaat gewoon in kasten zoeken naar snoep of begint op de piano te meppen met speelgoed etc. Daar zeg ik direct iets van. Laatst een jongen die net binnen was en op m'n bank stond te springen met schoenen aan, echt bizar. Die hoeft dan voorlopig ook even niet te komen, dat zeg ik dan ook tegen mijn dochter;'De vorige keer ging het niet zo goed, dus nu vragen we hem even niet.'

 

Dat staat er, bij de meesten (allemaal?), niet. Ik vind respect ook belangrijker, maar ik geloof dat mijn kinderen ook zonder het gebruik van 'buurman, juf, tante of meneer' het verschil tussen kinderen en volwassenen wel zien. En ik vind respect voor leeftijdsgenootjes evengoed belangrijk, al uit zich dat anders dan respect voor volwassenen.

Respect zit voor mij niet in hoe je iemand noemt of niet noemt, respect zit voor mij in hoe je iemand behandeld. En daar maakt 'net praten' voor mij deel vanuit, maar niet meer dan dat. Ik had vroeger bv. één opa waar ik je en jij tegen zij, die ik 'opa Piet' noemde (wat niet eens zijn voornaam was ) en die ik om zijn nek vloog als we langskwamen. En de gaf ik netjes een handje en drie kussen op zijn wang als we kwamen en zei u tegen hem. De relatie met opa 2 was afstandelijk, ik had weinig met hem. Ik had veeeeeel meer respect voor opa Piet en hield vreselijk veel van hem.

Zomaar naar buiten lopen om daar te spelen vind ik niet kunnen, nee, maar hier is de voordeur ook altijd op slot (wonen aan een vrij drukke weg) en het tuinhek ook, dus dat kan ook niet. Al heeft ook nog niemand het geprobeerd.

@Twinkle81: Het verschilt ook erg per school. Ik noemde mijn juffen en meesters gewoon bij hun voornaam (dus niet met juf of meester er voor), dat was op de school waar ik zat heel normaal. En ik nu ook scholen waar ze de juf of meester met juf/meester + achternaam aanspreken.

 

Ik vind het prima om met de voornaam aangesproken te worden. Ik heet tenslotte zo .

Om eten vragen vind ik ook niet erg. Graag zelfs, ik zou het vervelend vinden als ene kind honger heeft en het niet durft te zeggen. Zoals mijn zoontje pas, die kwam half "uitgehongerd" thuis, had ie niet durven zeggen dat hij honger had, hahaha.

Echt onbeleefd en onbehoorlijk gedrag, daar zou ik een kind wel op aanspreken.

 

Goh, echt die formele regels 'erin stoppen', ik denk daar eigenlijk niet bij na. Ik ben zelf ook niet zo opgevoed maar tutoyeer nog altijd niet zomaar. Daarbij denk ik dat je succes in een carriere niet afhangt of je met twee woorden hebt leren spreken, maar van veel meer andere vaardigheden.

In het bijzijn van mijn kinderen zeg ik altijd 'meneer' en 'mevrouw' tegen mensen die we niet kennen. Ze nemen dit ook zo over. Mijn dochter van 5 gebruikt u en je door elkaar, maar ik weet bijvoorbeeld van haar juf dat ze 'je' mogen zeggen. Ook mijn ouders (haar grootouders) willen getutoyeerd worden. Dat heeft niets met respect te maken imo.

Vriendinnetjes mogen mij best bij mijn voornaam noemen, maar ze noemen mij nu 'mama van...' of 'mama' en dan mijn voornaam. Vind ik nog leuker

 

Nee, ik vind mij met mevrouw aanspreken geen noodzakelijkheid. Integendeel, ik zou er erg ongemakkelijk van worden. Vriendjes van mijn kinderen noemen mij dus inderdaad mama van... Of gewoon bij mijn voornaam. Geen punt.

Beleefdheid vind ik dan weer wel cruciaal, maar dat hangt voor mij dus niet samen met mevrouwen en u zeggen.

 

Inderdaad. Beleefdheid is voor mij iets vragen (mag ik...) en dat het niet zomaar gepakt wordt, en bijvoorbeeld een beetje helpen met opruimen na het spelen. Een dank je na het spelen is fijn, maar snap ook dat als ze zo jong zijn, het er wel eens bij inschiet.

 

Ik denk dat er ook echt wel een groot verschil in vroeger een nu zit. Niet qua brutaliteit, dat geloof ik niet, ook vroeger waren er brutale kinderen. Ik denk wel dat het voor kinderen in deze tijd lastiger is om bijv. automatisch te tutoyeren. Vanaf heel jong af aan mochten ze bij iedereen in hun omgeving, familie/ vrienden/juffen 'je' zeggen. Het kwam dus nauwelijks voor dat 'u' beter paste, en dan raakt zoiets verwaterd. Ik heb dus tot een bepaalde situatie ze het nog steeds moeten vertellen dat dat beleefd is en zo hoort in de situatie. Nu weten ze het gelukkig zelf wel en passen dat toe. Maar daarvoor soms niet een dat was dus niet uit onbeleefdheid maar uit onwetendheid doordat de maatschappij dat eigenlijk afleert.
Ik zou zelf echt niet met mw aangesproken willen worden, poe dan voel ik me oud haha. De meesten zouden 'mama van..' of vroegen hoe ik heet.
Vragen om eten vind ik fijn. Sneu als je honger hebt en het niet durft te vragen.
Ik vind het wel onbeleefd als kinderen zelf op zoek gaan naar eten, en dat heb ik best wel eens meegemaakt.
Ik denk ook echt dat die verschillen in hoe respect wordt getoond , van alle tijden zijn. Ook vroeger was dat zo.
Kinderen leren vooral door nadoen. Maar ook werkt karakter mee. Of je iets durft of juist niet.
Vaak is het trouwens wel , dat een kind wat je corrigeert omdat het zich op bepaalde punten in jouw huis 'misdraagt', als het vaker komt zich prima aan jouw regels aan kan passen.
Ik vind het sneu dat het dan niet meer mag komen. Iedereen verdient toch een kans om zich aan te passen? Als ik keuzes maak die een ander graag anders zou zien, hoop ik ook dat ik nog een kans krijg
En kinderen moeten nog zóveel leren. Zelfs dingen die ze al horen te weten volgens ons.