Vertel, welke tips ga je concreet toepassen en op welke vragen ga je antwoord vinden, of geeft het je even een zoethoudertje omdat je het gevoel hebt begrepen te worden. ( Om vervolgens een paar tellen later weer behoefte te hebben aan erkenning buiten je zelf).
Dat denk je. Maar geloof mij als ik zeg dat hoe je gestemd bent niets te maken heeft met wat je HEBT. Wel aan hoe je de dingen ZIET. Aan het eerste kan je niet veel doen. Aan het tweede wel. Als jij nu je best gaat doen positiever gestemd te zijn, zul je zien dat er ook mooie positieve dingen op je pad komen. Terwijl, wat denk je dat er gebeurt als je alles negatief ziet? Juist.
Er is niets aan te doen. Er is een gemis aan een 1e lijns netwerk en dat blijft. Daar is niet aan te doen
Dus eigenlijk zeg je, die 1e lijn is er niet en komt er niet daar kan ik niet aan doen. Denk je dan ook dat je niet aan je gevoel kunt doen? Dat dat gemis altijd op de voorgrond zal blijven en jij de rest van je leven op dat vlak ongelukkig zult blijven?
Dat denk ik niet nee. Het gemis blijft en komt bijvoorbeeld extra terug na de geboorte van ons kindje. Zoveel dingen die je alleen moet doen en niet kunt delen. Daar word ik niet gelukkig van. Het zou schelen als mensen het zouden zien en bv een keertje mee zouden gaan naar bv een speeltuin of zoiets. Of als we eens werden uitgenodigd op een feestdag al was het maar voor een kopje koffie. Juist omdat het gemis er zo erg is zulke momenten. Maar dat is er niet. En daar word ik echt niet gelukkig van om telkens zo vergeten te worden.
En dat is wat ik bedoel en constant probeer duidelijk te maken, maar het gevoel heb tegen een muur aan te praten. Er is wel wat aan te doen! En dat is wat ik dus probeer duidelijk te maken. Want dat is wat ik en vele anderen wel doen. En begin niet weer dat je niet begrepen word en dat anderen niet weten wat het is. Ik ben vanaf mijn 20e wees, na een behoorlijk aantal rot jaren. En zolang jij dat niet wil/kan/gaat doen kan niemand jou helpen of steunen.
Wat maakt dat nou uit? Ik kan je wel vertellen dat ik mijn leven in het buitenland met mijn man samen heb opgebouwd. Zonder steun van ouders, grootouders, broers, zussen, ooms of tantes. We hebben een paar goede vrienden maar die zien we zeker niet regelmatig. Voor ons is ons gezin het belangrijkste. Ik heb geleerd daarvan te genieten en ik heb geleerd de beste versie van mezelf te zijn. Omdat ik dat verplicht ben. Aan mijn kinderen, ten eerste. Aan mijn man. Maar ook aan mezelf! En dat is het verschil tussen hoe ik hierin sta en hoe jij hier nu in staat. Jij denkt dat bovenstaande voor jou niet mogelijk is. Je gunt jezelf het beste niet. Zolang jij dit jezelf niet gunt, kunnen anderen jou niet helpen. Op geen manier.
Maar MAAK dan je eigen herinneringen! Op feestdagen kun je toch iets leuks gaan doen met je eigen gezin? Dat is dan JULLIE dag. Het is logisch dat je mensen mist als ze er niet meer zijn. Wij missen ook regelmatig dierbaren die ons zijn ontvallen, dat is compleet normaal en komt weer naar boven bij emotionele gebeurtenissen, bijv. geboortes. Maar je kan daar toch niet de rest van je leven in blijven zwelgen? Eigen tradities en herinneringen zijn er niet zomaar. Daar moet je tijd en moeite in steken. Ik vind het eerlijk gezegd erg verdrietig dat je dit helemaal niet wil en alleen maar blijft hangen in 'iedereen is mij vergeten'. Je man en je kinderen zijn dat niet! Je moet er voor hen zijn!
Je vult weer veel in. Het maakt heel veel uit. Bv als je ouders ver weg wonen. Dan zie je elkaar niet vaak en bouw je je eigen leven op. Maar je hebt wel contact met elkaar. Kunt wel iets vertellen/delen enz. Het is het ontbreken van een onvoorwaardelijk supportsysteem. Dat is een groot verschil maar dat kan ik niet echt duidelijk maken helaas.