Ach ik heb na de dood van mijn vader geen thuis meer. Heb alleen het huis moeten leegruimen. Alleen de nalatenschap moeten doen. Heeft een jaar geduurd voor het afgehandeld was. Ik heb toch altijd gewerkt toen. Heb alleen mijn zwangerschap moeten doen. Geen ouders om mee te delen enz. Ondanks dat het moeilijk is zorg ik toch voor mijn dochter. Meestal alleen want advies vragen kan ik bijna niet aan bekenden. Ik zoek het maar op Google en probeer zo het beste te doen. Ga bijna elke dag met haar naar de speeltuin terwijl ik het vreselijk vind dat er nooit iemand mee gaat. Ik ga toch. Voor haar. Ik durf geen auto te rijden. Toch blijf ik het wel doen. Maar laten weten vooral zeggen hoeveel respect jullie voor anderen hebben en ik ook moet hebben. Maar voor mij hoeft het niet. Ik doe toch maar niks enz enz. Daar weet je toch niks van.
Heel eerlijk???? Ik vind je zielig. Je kunt je (schoon)familie niet veranderen maar je moet leren hen te accepteren en dingen naast je neer te leggen. En ja dat wil je niet je wilt dat zij veranderen.
Denk je dat dit gaat helpen? Maar jij bent ook vast iemand die niet goed weet hoe het is. En dan trap je gewoon maar iemand de grond in. Voel je je nu beter?
Ik denk niet dat iemand hier nog op gaat reageren. En dat bedoel ik nou. Hier kun je ook respect voor hebben. Maar nee helaas
Op die post reageert ze helemaal niet. Alleen op wat ze nagatief opvat. Ik ga nu ook echt stoppen met reageren. Toen ik begon wilde ik graag helpen met het zoeken naar oplossingen. Nu merk ik aan mezelf dat ik zwaar gefrustreerd raak door het praten tegen een muur en vind het zonde deze mooie zaterdag daardoor ook maar 1 minuut te laten verpesten. Voor alle dames die goede bedoelingen hadden jullie zijn toppers. Voor Cat sterkte vooral voor de toekomst want die zal nog zwaarder worden ben ik bang.
Weer in je slachtofferrol. Ik ben zelf het zwarte schaap bij mij in de familie en weet heel goed wat ik zelf kan doen om te zorgen dat er normaal tegen mij gedaan wordt. Accepteer dat ik anders denk en anders ben en dat zij niet veranderen en ik accepteer hen. En familie dagen maken wij samen wat leuks van.
Je kunt een ander die dwingen jou te respecteren. Accepteer jezelf eens zoals je bent je kunt niet alles op een ander afschuiven. Sorry maar je klinkt als een verwend prinsesje ikke ikke.
Hartstikke leuk. Bij ons praten ze niet tegen ons. Of zeggen alleen dat we te dik of smakeloos zijn. stom huis enz hebben . We worden ook niet geaccepteerd
Ik heb je vanmorgen nog een goede tip gegeven van een persoon die iets nieuws doet en jou kan helpen. Ook haar werkboek nog opgezocht voor je? Maar reageer je daarop???? NEE En nu wil je wel dat we zeggen aaahhh meisje wat sneu toch, maar je doet het goed. Dat heb je allang verspeelt met je eigen gedrag.
Beste ts, je snapt er helaas helemaal niets van. 27!! pagina's gevuld met met name interesse in jouw leven. En het enige wat jij leest is dat mensen je niet de hemel in prijzen voor hetgeen je wel gedaan hebt, dat mensen niet continu zeggen hoe zwaar jij het hebt. Het is zo ontzettend verdrietig voor jou dat jij die interesse/tips niet kunt zien als in eerste instantie oprechte interesse in jou als persoon. Wellicht dat je op deze post ook het liefst wil reageren met: ik word 'afgefakkeld' en ik krijg alleen maar verwijten. Echt, ik vind het zo verdrietig voor jou, en voor je gezin. Ik hoop dat je ooit zult inzien dat je anderen niet verantwoordelijk kunt houden voor jouw geluk. Jij bent verantwoordelijk voor jouw geluk en niemand anders. Daarnaast ben je momenteel wel nog verantwoordelijk voor je dochters geluk. Geef dat kind een gezellig thuis met mooie herinneringen. Dan maar zonder familie. Maar zij heeft haar eerstelijns wel! En dat zijn jullie. Jullie -haar ouders- zijn momenteel de belangrijkste mensen in haar leven. Sterkte en succes. Ps. Natuurlijk is het mega verdrietig dat jij je alleen voelt! Maar op dit moment is het niet anders. En zolang jij de oprechte interesse van anderen niet binnenlaat en niets kunt teruggeven (hoeveel vrouwen hebben hier wel niet een heftig verhaal verteld) zul je dat eerlijk gezegd ook blijven (voelen).
Ik kan me voorstellen dat dat zwaar is. En goed van je dat je elke dag naar buiten gaat en toch auto rijdt ondanks je angst. Maar hoezo moet je het alleen doen, je hebt toch een man? Die kan toch ook af en toe met haar naar de speeltuin of met hem kan je toch overleggen over opvoeding? Doe ik zelf ook.
Maar denk je dat dat ooit nog gaat veranderen dan? Volgens mij niet. Dus ja, dan is het toch klaar? Dan is het wat het is en klaar. Zonde als je dat je leven laat beïnvloeden. Winnen ze nog ook.
Ik vind het oprecht super kut dat je dit hebt meegemaakt! Dit verdient niemand, en om zo'n zware last te dragen in je eentje is zwaar! Dat Google een raadgever voor je is geworden is ook super kut en wens ik je ook zeker niet toe. Dat zouden inderdaad je ouders/vrienden/kennissen moeten zijn. Ik kan me je gemis en je eenzaamheid goed voorstellen. Ik vind het super dat je je zo inzet voor je dochter! Dat geeft duidelijk weer dat je van haar houdt en dat je jezelf voor haar aan de kant zet. Ik hoop dat jullie een hele sterke band zullen hebben! Nu en in de toekomst! Uiteraard hoop ik ook zat je je angst opzij kunt zetten en (opnieuw) kunt uitstappen om vrienden te maken met anderen. Dat is ook zeker eng (ik ben er ook niet goed in) en het kost heel veel moeite. Maar je weet waarvoor je het doet! Hou dat voor ogen!
Dat is geen antwoord op mijn vraag waarom je daarop niet reageert. Je was toch op zoek naar nieuwe dingen. Je leest niet