Er komen veel reacties. Ik word om sommige geïrriteerd. Daar reageer ik dan op. Ik wilde vanavond naar jouw tip gaan kijken.
En als ik je een laatste tip mag geven over je eerstelijns familie.. ik denk dat je twee opties hebt. 1. Het contact is zo slecht, je wilt er geen moeite meer voor doen en je verbreekt het volledig. Geen eerstelijns meer, maar je kan er wel voor kiezen andere mensen op die eerstelijns plek te zetten. 2. Je probeert toch contact te houden met je schoonfamilie. En dat ga je zo doen. Je nodigt hen bij jou uit op de koffie, of je gaat naar hen toe. Als zij nare opmerkingen maken, negeer je dat. Vervolgens ga jij je beste beentje voor zetten. Je gaat proberen oprechte interesse te tonen. "Schoonmoeder, hoe was je werk? Heb je nog lekker gekletst met tante Ans? Wat een lekkere koffie! Hebben jullie een nieuw schilderij? Mooi!" Lief zijn. Oprecht geïnteresseerd zijn. Probeer niet te praten over jezelf, probeer vooral niet te klagen. En vraag door! Ontzettend belangrijk: doorvragen als iemand iets verteld. Als je echt je best doet, kan het zo maar zijn dat je dan een mooie band gaat krijgen. Maar daar moet je wel hard voor werken. En als het dan nog niet lukt, dan heb jij je best gedaan. Dan kan je de rest van je leven gaan huilen omdat je geen eerstelijns hebt, maar daar bereik je niets mee. Dan ga je zelf je eerstelijns creëren. Eerstelijns familie hoeft geen bloedband te hebben. Vrienden kunnen ook je familie zijn.
Vertel mij maar waarom ik hier nog op moet reageren. Echt eerlijk waar.... ik snap het niet. Wat ik ook zeg... het is toch niet goed. Nogmaals echt heel vervelend wat je mee maakt.... maar er zijn een hoop mensen die ellende kennen en minder verbitterd zijn dan jij. Ik heb geen zin om tegen je op te gaan bieden welke situatie erger is de jouwe of de mijne. Feit is wel dat het voor allebei niet prettig en in zekere zin vergelijkbaar is. Maar meid wat ben ik blij dat ik niet zo ven als jij. Van mij krijg je echt geen enkele vorm van respect meer, ik kan het niet meer opbrengen. Want zoals jij verwijt dat we niet vragen wat je er wel aan hebt gedaan enz... heb je op geen enkel inhoudelijk verhaa van iemand gereageerd die zijn vervelende leven gedeeld heeft. Ik snap nu echt dat jij geen vrienden hebt en problemen met je schoonouders. Kijk eens in de spiegel en durf eens naar jezelf te kijken! Pas als je ziet wat je werkelijk doet en hoe je je gedraagt... kun je veranderen. Ik hoop voor je dat het optijd komt, voor je man zal dit niet makkelijk zijn. Succes met je verdere leven.
Ik vind het raar dat je alleen op stukjes tekst reageert waar de toon je niet aanstaat, en dan continu in de verdediging schiet. Op de lange, persoonlijke verhalen die mensen hier delen reageer je helemaal niet. Noch bedank je mensen voor de tips die ze geven. Ik zal je iets zeggen, in normaal menselijk contact, dus ook met vriendinnen, reageer je op elkaar. In contact is het geven en nemen. Je kan niet alleen maar nemen en verwachten niets terug te geven. Ik lees in jouw berichten dat je dat wel verwacht. Je wil nemen van een ander, en in alles wat die ander zegt, lees jij iets negatiefs en de bevestiging van het beeld dat je al hebt. Vandaar dat mensen afhaken. Dat kan je anderen niet verwijten, alleen jezelf. En nog iets: je zegt dat je van de 100 tips al zeker 75 dingen gedaan hebt. Maar ik lees nog steeds niets over: -therapie volgen (en dan bijvoorbeeld de vorm die ik had aangeraden tientallen pagina's terug) -actief solliciteren -vrijwilligerswerk doen Waarom zou je geen vrijwilligerswerk gaan doen? Niets zo laagdrempelig als dat, en je maakt er heel veel mensen blij mee. Is dat niet iets wat jij nodig hebt?
Ik had hem al eerder gequote, maar daar werd niet op gereageerd. En volgens mij ook geen dank je wel. Terwijl je het blijkbaar wel nuttige vond? In beide reacties begrip, dacht ik. Je leest wat je wil lezen en reageert vooral op reacties die jij negatief ziet.
Ik zit met gefronste wenkbrauwen te lezen hoe sommige in dit topic, met engelen geduld, aan een dood paard blijven trekken.. Meiden, iemand die niet geholpen wíl worden, kun je niet helpen. Stop er gewoon mee..
Dat gaan we echt niet doen. Deze mensen staan 3 weken na mijn bevalling te schreeuwen tegen me bv terwijl ik geen directe familie heb om mijn dochter aan te laten zien en dat vinden ze heel normaal. Zelden heb ik iets over mezelf verteld daar. Er is ook nooit naar gevraagd. We hebben meer dan genoeg gedaan en ons vaak genoeg laten beledigen. Prof bemiddeling heeft ook aangegeven dat we het gewoon nooit goed kunnen doen bv. We hebben genoeg ons best gedaan. Het is wel klaar nu. Ze zijn tegen ons echt niet lief en aardig. Willen niet eens tegen ons praten. Hoe kwetsend is dat. Eerste lijn zijn echt geen vrienden. Ze kennen jou nooit zo goed als 1e lijn.
Waarom? Omdat het een heel moeilijke situatie is en ik ook goede dingen doe. Maar daar hoor ik niemand over.
Ze kraken hier alles in huis af. Dan ga ik nu ook niet meer zeggen dat ze daar iets moois of leuks hebben? Zou fijn zijn als ze hier eerst iets positiefs zeggen. Ons huis was ook al niet goed ook omdat het een huurhuis is en geen koophuis bv. Ik ben er wel klaar mee
In dat geval wordt het dus optie 1. Contact verbreken. Geen eerstelijns meer (maar die had je dus eigenlijk al niet met hun gedrag). Heel erg balen? Ja. Maar het is eenmaal niet anders. Als je toch in contact met ze blijft, wordt je leven er echt niet leuker op. Probeer al het negatieve uit je leven te verbannen (of te veranderen). En onder negatief versta ik mensen die negatief zijn, dingen die je een negatief gevoel geven en je eigen negatieve gedachtes. En vrienden kunnen zeker wel eerstelijns zijn. Ik heb vrienden met wie ik meer deel dan mijn familie. Maar als je dat niet wil accepteren, dan zal er inderdaad nooit iemand dichtbij je staan, behalve je man. Eerstelijns familie heb je nu eenmaal niet en je vrienden wil je dus maar beperkt dichtbij laten komen. Dat is een keuze die je maakt. En als je die keuze maakt, moet je niet gaan klagen dat het leven zwaar is zonder mensen die dicht bij je staan.
Dat is het ook inderdaad...nemen nemen nemen...en weinig geven. Daar houdt niemand het bij vol. Steeds maar diezelfde herhalingen. Mensen zijn dan ook niet meer aardig voor je. En dan willen ze inderdaad de feestdagen liever ergens anders doorbrengen. Want het zuigt je leeg.
Zo lees ik de post van andere dames (of heren?) niet. Ik lees echt overwegend goedbedoelde berichtjes met af en toe een opmerking er in. Verschillende hebben zich behoorlijk kwetsbaar opgesteld door hun eigen verhaal te vertellen. Niemand om wedstrijdje zielig doen, maar om je te laten zien dat je echt niet de enige bent die het leven soms als zwaar ervaart.
Ik kan je beloven dat mijn man mij beter kent dan wie dan ook, hij kent mij misschien nog wel beter dan ik mijzelf ken En hij is officieel qua bloedband geen eerstelijns familie van mij ..... En ik niet van hem .... Wij hebben elkaar "eerstelijns" familie gemaakt ! Mijn broers die officieel dan wel eerstelijns familie zijn ..... Kennen mij niet, weten niet waar ik verdrietig van word, weten niet hoe ik denk over vreemdgaan bijvoorbeeld, Of hoe ik zou reageren als iemand mijn kind aanspreekt op negatief gedrag, dat weet mijn vriendin die ik 1 keer in de drie maand spreek zelfs beter !
Maar adhv dit topic begin ik me wel steeds meer af te vragen in welke context dit allemaal is gezegd. Ben jij ook altijd positief en complimenteus geweest toen je hen ontmoette?
Nou. Ik kan stellen dat mijn beste vriendin mij beter kent dan m'n ouders of schoonouders. Maar goed je wilt dus niet verbreken en niet om tafel. Dan zal je gewoon nooit een band met je eerstelijn hebben toch? Dan is dat het toch? Dan is er geen eerste lijn voor jullie. Naar? Ja? Vervelend? Ja? Zielig voor jullie? Absoluut! Maar dan? Wat nu? Jullie gaan niet veranderen, zij ook niet. Wat wil je dan nu?