sorry ben het echt niet met je eens. Ik vind nl dat jij als ouder dan moet voorkomen dat zoiets gebeurd. En nee dat klinkt niet makkelijker gezegd dan gedaan. Mijn oudste is een ongelooflijk lief en zacht kind, zal dus nooit bewust een kind pijn doen oid. Als zij belaagd wordt zal ze altijd uit de situatie weglopen en nooit iets terugdoen. Maar er is wel iets met haar waardoor bepaalde situaties iets in haar triggeren waardoor ze even helemaal de kluts kwijtraakt. Ze wordt dan heel wild en druk en is moeilijk te kalmeren. Omdat ik weet dat dit kan gebeuren moet ik mijn kind ten alle tijden in de gaten houden. Ik moet voorkomen dat er iets fout gaat en mocht het onverhoopt toch gebeuren moet ik zorgen dat ik er als eerste bij ben om dus uitleg te geven en het op te lossen. Dat vind ik dus van alle ouders met kinderen in principe, maar zeker van ouders met kinderen waar iets "bijzonders" mee is. Op het moment dat jouw kind iets doet en jij bent nergens te vinden, ben je echt veel te laat. Jij hebt het over het niveau van een 1 jarige, een 1 jarige laat ik nooit een seconde uit mn zicht en dat zou ik dus ook niet met een ouder kind met 1 jarig niveau doen. Ik vind dat ouders hier zelf veel meer verantwoording in moeten nemen. Op het moment dat jouw kind iets zou doen, wacht ik altijd even, ga evt eerst naar mijn kind, kijk dan nog rond. Maar als een ouder dan nog niet te vinden is, tja dan regel ik het zelf.
In dit geval had ik het zelf al nooit zo ver laten komen. Dit is absurd gedrag gewoon... Als er iets gebeurd wat ik niet zie dan mag daar zeker wat van gezegd worden. Ik duld geen gepest. Niet naar mijn kind en ook niet door mijn kind.
Maar in het geval van ts spreek je je kind dan toch al eerder aan? Dan ga je niet wachten tot je ziet dat ze boos worden om dan pas je kind terecht te wijzen. Ik begrijp helemaal waar je vandaan komt maar zodra mijn kind opzettelijk pijn gedaan wordt en ouders zeggen niks ga ik je niet eerst aanspreken want het maakt overduidelijk niets uit dan.
Ja, graag zelfs. Ik doe het zelf ook. Niet boos ofzo, gewoon een vriendelijk verzoek voor wat gewenster gedrag . Als dat al niet meer kan .
Dat mag zeker, ik zou het erg vinden als het niet zou gebeuren zelfs. Maar ik vind het wel fijn om dan achteraf van de betreffende ouder te horen wat er is voorgevallen. Als je het anders van je kind moet aannemen is het vaak maar een onsamenhangend verhaal waar je geen wijs uit kan worden, behalve dan dat zij er natuurlijk niets aan konden doen. Als een ander kindje andersom iets bij mijn kind zou doen, spreek ik hem of haar daar ook meteen op aan. Ik kan wel met twee kinderen aan de hand de speeltuin rond gaan lopen naar de ouders op zoek..Maar bij een kind moet je direct handelen, 5 minuten later zijn ze het bij wijze van spreke alweer vergeten. En ik denk dat het ook dat je reactie vrij instinctief is op dat moment, jij ziet bijvoorbeeld dat je kindje geslagen wordt, en daarop zeg je eigenlijk meteen iets in de trant van 'zeg zeg, wij slaan elkaar niet he?'. Ik zou in ieder geval niet mn mond kunnen houden dan... Als ik trouwens weet dat mijn kind in een bepaalde slaande of ruziezoekende, moeilijk delende -fase zou zitten, zou ik 'm wel extra in de gaten houden als we bijvoorbeeld naar de speeltuin of iets gaan.
Ik laat mijn zoon nooit uit mijn zicht en uiteraard grijp ik in als hij een ander kind pijn doet, dus ik begrijp niet waar je het niet mee eens bent.
Je bedoelt dat je vind dat de ouders van de overlast veroorzakende kinderen in het voorbeeld van TS eerder hadden moeten ingrijpen? Ja, dat vind ik ook, maar daar zijn we het allemaal toch wel over eens? Ik geloof niet dat ik ergens beweer dat ik dat als ouder niet zou doen, dus ik snap niet waarom je me quote.
Natuurlijk zou ik dan ingegrepen hebben. Maar als ik TS was zou ik al naar de ouders toe gegaan zijn toen die kinderen lomp aan het doen waren vóórdat haar kind pijn gedaan werd. En als die ouders dan niet ingrijpen, zou ik ergens anders zijn gaan zitten met mijn kind. Een beetje blijven zitten en alles laten gebeuren, dat begrijp ik niet.
Het corrigeren van andere kinderen is zeg maar mijn beroep dus ik doe dat vrij makkelijk. Beroepsafwijking. Nu moet ik wel zeggen dat ik de juffenblik heb. Ik kan (andermans!) kinderen vaak al wel 'in het gareel' krijgen door alleen maar met afkeurend verbazing één wenkbrauw op te trekken. Die blik is echt ideaal en de moeite van het aanleren waard. Werkt soms zelfs nog bij jongvolwassenen, haha. Het fijne daaraan is dat het lekker subtiel is en ouders er vaak weinig over te klagen hebben. Als hij niet werkt, is het afhankelijk van de situatie wat ik doe. Als ik en mijn kinderen er feitelijk geen last van hebben en het geen direct gevaar oplevert voor anderen (of de betreffende kinderen zelf!) dan laat ik het gaan. Is het wel vervelend / gevaarlijk zoek ik eerst oogcontact met de ouders of ga in gesprek. Als dat niet kan, zeg ik er zelf wel wat van. Ik zou er dan trouwens ook niet wakker van liggen als zo'n ouder vervolgens boos wordt op mij. Dan weet ik wel genoeg. Voed je eigen kind op, dan hoeft een ander het niet voor je te doen. Nee, dat laatst is te zwart wit en geldt alleen voor ouders die achteraf gaan klagen. Onze kinderen zijn goed opgevoed in die zin dat ik erop durf te vertrouwen dat ze een ander geen pijn doen of zullen uitschelden. De oidste komt steeds meer op een leeftijd dat ik hem wel eens uit het oog verlies. Mocht hij dan toch iets doen wat niet door de beugel kan, dan vind ik het prima als een andere volwassene hem daarop aanspreekt. Dan zou ik daar dus ook niet boos om worden. Ik zou eerder bedanken. Juist òmdat wij ons best doen ze goed op te voeden, vind ik het fijn als een ander daaraan bijdraagt als wij iets zelf niet zien. Wanneer een ouder dat niet waardeert, vertaalt zich dat in mijn hoofd vaak naar het weinig subtiele "die ouders willen hun kind dus niet opvoeden". Althans: niet met de normen en waarden "je mag anderen geen pijn doen".
Ik zou in de situatie TS inderdaad ook al eerder aan die ouders gevraagd hebben hun kinderen ergens anders te laten voetballen. Als je wacht tot het mis gaat, zit je al veel te veel in je emotie om nog goed te kunnen reageren. Je kind huilt, die wil je troosten. Je bent geschrokken en boos en wilt dan in die toestand ook nog even die kinderen en hun ouders aanspreken. Recept voor ruzie. Ik weet trouwens niet of ik was weggegaan als het antwoord nee was. Daarmee leer je dat soort aso's dat hun wil wet is en dat ze met dit gedrag wegkomen.
Wat zou je dan gedaan hebben, als die kinderen niet gecorrigeerd worden en overlast blijven veroorzaken? Zou je dan de confrontatie met die ouders opzoeken? Of zou je dan streng doen naar die kinderen toe?
Dat mag van mij, mits het op een normale manier gebeurd en als het ook daadwerkelijk terecht is, maar daar kun je natuurlijk ook weer over discussiëren. Ik besef me ook dat mijn kinderen niet altijd engeltjes zijn dus als een ander iets opvalt wat niet door de beugel kan en wat ik op dat moment niet heb gezien dan mogen zij mijn kinderen hier best op aanspreken. Echter heb ik een schoonzus die er een sport van maakt om mijn kinderen constant te corrigeren in mijn bijzijn. Ze bedoelt het niet slecht maar het is wel rete irritant. Ik ben benieuwd hoe het bij haar straks gaat als ze zelf kinderen heeft. Dan moet ze de hele dag politieagent spelen. Met carnaval was mijn dochter frietjes aan het eten en mijn schoonzus is mijn dochter aan het plagen:" kijk eens daar", vervolgens kijkt mijn dochter weg en kan zij stiekem een frietje pakken. Die avond waren we aan het eten, en mijn dochter wil iets van het bord van mijn schoonzus pakken. Mijn schoonzus reageerde overdreven boos, dat zij echt niet zo maar iets van haar bord mag pakken en dat ze het eerst netjes moest vragen. Toen kon ik het echt niet laten om even over die middag te beginnen en te vragen wat zij dan ook al weer die middag bij mijn dochter had gedaan. Haar reactie: ja maar ik ben volwassen. Nou niet dus in mijn ogen!
Ik zou vóórdat het mis gaat (dus niet boos) aan ouders vragen "Goh, wij zaten hier al en nu zijn jullie kinderen zo lekker met die bal aan het spelen, maar hij komt steeds rakelings langs ons. Ik ben bang dat ze ons straks raken en dat zou vervelend zijn. Zou je ze kunnen vragen even iets verderop te gaan staan. Dan hoeven ze ook niet steeds zo op te letten en kunnen zij nog fijner spelen en zitten wij ook weer op gemak." Ik heb eigenlijk nog nooit meegemaakt dat ouders daar dan moeilijk over doen. Dus wat ik zou doen als ze weigeren... geen idee. Dat zien we dan wel weer. Maar ik geloof niet dat ik weg zou gaan. Als ik ergens een fijn plekje heb gevonden en mijn spulletjes al heb neergelegd, laat ik me niet wegjagen. En ik ben echt stront- en stronteigenwijs. Dan zou ik ook wel een beetje dat hele gezin willen opvoeden, vrees ik. En hoewel ik altijd netjes en beleefd zou beginnen (zo zit ik in elkaar) ben ik ook echt niet bang voor een confrontatie. Dus oh wee je gebeente als ik je heb gevraagd mee te denken, jij weigert en het gaat mis. Dan heb je aan mij echt een verkeerde. Dan ben ik niet meer rustig en aardig. Dan krijgen we wel een gevalletje "En nu zorgt u dat dit niet meer gebeurt anders doe ik het!" Voorbeeld: onze oudste zoon was niet zo heel erg weerbaar. Wij waren op vakantie en er was een jongetje dat steeds andere kinderen van het luchtkussen duwde en zand naar ze gooide. Met succes, want hij had het luchtkussen steeds voor zichzelf. Betreffende ouders waren vaak niet in de buurt. Onze vakantieburen hadden op een moment dat die vader er een keer wel bij was, tegen pa wat van gezegd. Grote mond. Later was onze zoon aan de beurt. Ik heb het kind niet aangesproken, want die leert tenslotte van zijn eigen ouders én als die vluchtende kinderen dat zijn gedrag helemaal prima is. Hij wordt er tenslotte beter van. In plaats daarvan heb ik (hoorbaar voor dat andere ventje) tegen mijn zoon gezegd dat hij dat jongetje moet zeggen dat niet meer te doen. En als hij het toch doet, dat hij moet slaan. Je maakt een vuist (kijk, zo) en slaat hem, zo hard als je kan, recht tegen zijn neus. En ik meen het: jij MOET hem dan van mij slaan. Dat jongetje weet nu dat hij jou niet mag duwen en niet met zand mag gooien. Als hij het toch doet, sla je hem. Dat mag jij niet toelaten. Ik weet dat ik dan mijn zoon "opvoed" over de rug van een ander. En ik weet dat ik die ander "opvoed" ten koste van mijn zoon (die echt niet zou kunnen slaan, hij lijkt niet op zijn moeder wat weerbaarheid betreft ). Veel mensen zullen dit wel heel fout vinden. Maar weet je; alles wat in die opvoedingsboeken staat werkt. Totdat het niet werkt. En dan is onpedagogisch handelen soms de beste manier om iets voor elkaar te krijgen. Dat jongetje schrok namelijk. Hij had namelijk nog nooit een andere moeder horen zeggen dat haar kind HEM moest slaan. Dat was even eng. En onze zoon leerde iets over weerbaarheid: het is vaak helemaal niet nodig om iets echt te doen. Alleen al laten zien dat je ertoe in staat bent (of die schijn wekken) is vaak al voldoende om ervoor te zorgen dat die ander jouw grenzen respecteert. Uiteindelijk heeft het jongetje nog één duw gegeven, is weggerend voor onze zoon kon reageren. Maar daarna konden zoon en andere kinderen weer heerlijk springen. Het jochie is de rest van de vakantie niet meer bij ons in de buurt geweest. En ik hoop van harte dat hij inmiddels een keer door een leeftijdsgenootje hard op zijn neus is geslagen. Zodat zijn "oorzaak - gevolg" is veranderd. Niet meer: zand gooien = lekker alle ruimte op het kussen, dus vaker doen. Maar zand gooien = pijn dus niet meer doen. Als zijn ouders hem dat niet leren, moet het maar op een andere manier.
Met het feit dat niemand jouw kind mag aanspreken. Als jij het zelf zo goed in de gaten houdt dat jij er altijd meteen bij bent dan hoeft dus niemand jouw kind aan te spreken, dan is er dus geen probleem. Als iemand zijn eigen kinderen toespreekt dan zeg ik verder niks meer, dan is dat niet aan mij. Maar in het voorbeeld van ts in een park weet je 9 van de 10 keer niet eens wie de ouders zijn, net als in een binnenspeeltuin. Dus ik zou netjes vragen of ze ergens anders konden gaan staan. Als ze niet reageren en door blijven gaan dan spreek ik hen direct aan en ga ik niet eerst de ouders zoeken.
Ah okee, dan begrijp ik nu waar je op doelt. Het zal je verbazen hoeveel mensen toch de behoefte voelen om mijn kind aan te spreken terwiljl ik er recht naast sta. Dat ze zich voorover buigen (veel te dichtbij) en dan gaan zeggen: "Waarom roep je zo hard, je bent toch een grote jongen? Doe eens een beetje rustig." Waar ik bij sta. Alsof ik doof ben en mijn zoon niet heb gehoord. En dan moet ik zeggen: "Mevrouw, zou u even naar achteren willen stappen? Mijn autistische en zwakbegaafde zoon is namelijk overstuur vanwege het aanhoudende gepiep van het wiel van uw winkelkarretje en heeft tijd nodig om weer rustig te worden en dat lukt niet als u nu ook nog tegen hem gaat praten op zo'n korte afstand." Zoals ik al schreef: niet iedereen ziet meteen wat er met hem aan de hand is. En met een kind als dat van mij is er nu eenmaal overlast van tijd tot tijd. Dat heeft niks te maken met of ik ingrijp op niet, dat ontstaat soms gewoon. Dat is voor niemand leuk, maar nog het minste voor hem. Dus het zou mensen ook sieren als ze hun schouders ophalen en 'de overlast' uitzitten, want meer kun je daar niet aan doen als je het niet erger wil maken.
O nee dat zou ik absoluut niet doen. Nu heb ik al ervaring in onze familie met een kindje met ASS dus ik zie vaak al gauw dat er "iets meer aan de hand is". Maar geen enkel kind spreek ik aan als de ouders er al bij zijn.
Ik wil Manque even bijvallen. Zoals ik eerder in dit topic schreef is mijn dochter ook een zogezegd "speciaal" kind. Dit maakt dat ik praktisch nooit op meer dan 5 meter afstand van haar sta. Maar zelfs dan zijn er mensen die het nodig vinden om gelijk wat van mijn dochter te zeggen als zij een kindje slaat omdat het kind haar niet begrijpt (dochter maakt gebaren en klanken, praat niet). Bij haar zie je aan de buitenkant ook niks. En daarom is het ook zo gruwelijk frustrerend dat er genoeg mensen zijn die mij niet de kans geven om mijn dochter wat te zeggen. Of de mensen die haar al als een kind van haar leeftijd zien ipv jonger en haar dus ook zo aanspreken. Het is bloedirritant om constant het gevoel te hebben dat je er nooit snel genoeg bij kunt zijn, of te zien dat een kind snel meegenomen wordt door de ouders want "o jee, dat meisje slaat en is dus niet lief". Uiteraard gebeurd dit gelijk nadat die ouder het nodig vond om mijn dochter toe te spreken. En natuurlijk mogen anderen mijn kind best aanspreken zoals ik eerder aangaf. Maar wel pas nadat ze gekeken hebben of ik zelf mijn kind aanspreek.
Een ander weet natuurlijk niet altijd dat jouw dochter bij jou hoort. Beetje afhankelijk van de situatie natuurlijk. Bij een kind dat praat met gebaren en klanken, zou ik ook niet het kind aanspreken. Maar als ze slaat, haal ik mijn kind wel weg. Ik hoef die van ons niet te laten slaan.
Omdat je zegt dat je niet wil dat een ander dat doet. Als je zelf gewoon zorgt dat dat niet gebeurd, dan hoeft dat ook niet. Dat bedoel ik. Als ik met mijn neus boven op mijn kind en iemand is me al voor vind ik dat ook niet leuk. Als ik het niet zie of niks zou zeggen (onmogelijk ) dan is het toch een ander verhaal?
Ah okee. Maar ik ga ook niet altijd iets tegen hem zeggen als hij overlast veroorzaakt. Met overlast bedoel ik dus geluid maken of druk bewegen of iets dergelijks, niet iemand slaan. En ik zeg dan niks tegen hem en laat hem zijn gang gaan omdat het belangrijk is dat hij dat doet, want dat heeft met regulatie te maken. Ik wil het dus helemaal niet tegenhouden. En daarom zou ik het echt niet okee vinden dat iemand anders hem aanspreekt. Vraag dan maar aan mij waarom ik het gedrag toesta, dan leg ik het je uit, maar ga niet zelf ingrijpen. Kijk, als hij echt overlast veroorzaakt bij een formele gelegenheid, dan zou ik hem oppakken en vertrekken. Maar als hij 20x hetzelfde rondje over het terras loopt en daarbij alle rode stoelen aan moet raken, dan is dat maar zo. De overlast voor anderen is niks vergeleken met de stress die hij dan moet reguleren. Uiteindelijk komt hij vanzelf tot rust en kan hij overgaan tot 'gewoon' spelen en dan heeft niemand er meer last van.