Oh help.. nooit gedacht dat ik dit zo erg zou voelen, maar ik ben nog niet "klaar".. Oktober bevallen van een zoontje, lastige start, huilbaby, kma & reflux. Geroepen dat het klaar is. Maar nu ik zie hoe hard hij groeit, dat er nooit meer een baby komt geeft zo veel verdriet, Paniek etc. Voor vriend is het helemaal klaar. Die kijkt echt qua verstand. Moet ik ook doen, ik heb een niet-aangeboren-hersenafwijking. Mijn energie is 0.0, vriend is door zijn werk veel van huis en ik sta er dus veel alleen voor.maar dan komt toch dat gevoel weer om de hoek. Waarom geen 3d? Ik werk niet, oudste zit op school, M. Word ook makkelijker.. Maar volgens vriend zal het Nooit gebeuren.. dus toch afscheid nemen van iets.. en phoe wat valt me dat zwaar. Ik kan verder niks met dit topic maar iedereen hier roept dat ik maar dankbaar moet zijn met 2, niet meer moet willen ivm mijn beperkingen.. tis niet makkelijk.
Ik begrijp je gevoel wel. Mijn verstand (en mijn man) zegt dat 2 genoeg is, maar het blijft toch ergens achter in mijn hoofd knagen Het zal ook wel te maken hebben met 'alles voor de laatste keer', dat je er liever nog geen afscheid van neemt. Maar ik denk dan wel 'zou het na een 3e dan wel klaar zijn'. Ik blijf voorlopig heen en weer gaan met mijn gevoel en zolang mijn man niet wil, blijft het bij 2 kindjes en hoop ik dat voor mij het knagende gevoel verdwijnt!
Mijn man heeft ook jaaaren geroepen echt geen 3e te willen. Ook een stuk praktisch en verstand speelde (ook voor mij) mee; onze kinderen schelen slechts 14 maanden en wat heb ik het zwaar gehad de eerste jaren. Niet in de laatste plaats omdat onze dochter een verstandelijke beperking heeft waar we pas na ca. 2 jaar achterkwamen. Hier was dus ook de overheersende gedachte: een derde is niet slim, niet handig en misschien ook wel niet haalbaar. Maar nu, ze zijn 7 en bijna 6, zitten allebei op school en met dochter gaat het hartstikke goed. Van mijn man had een 3e niet perse gehoeven, maar we zijn nu toch bezig voor een 3e. Iets dat niet is kan dus nog komen. Als het voor nú niet verstandig is, dan is het de beste keuze om nu lekker te genieten van jullie gezin, maar je weer niet wat de toekomst brengt. Wie weet hoe je je voelt als allebei de kinderen op school zitten en je daar een goed ritme in hebt.
Lastig he? Mijn advies is: Neem de tijd om te bedenken wat het gevoel zegt: mis je echt nog een kindje of ben je bang zoals je zegt dat er geen baby meer is en komt? Want die derde groeit net zo hard Sowieso moet je er met zn tweeën achterstaan natuurlijk en spelen de andere factoren (gezondheid bijv) ook een rol. Maar als je de tijd neemt om echt te bedenken wat je mist, kan je het gaan verwerken en goed afsluiten, of er komt een moment dat alle lichten wel op groen staan. En ja er zit bij mij ook niet voor niets ruim 5 jaar tussen 2 en 3
Bij mij dus niet, maar tijdens deze zwangerschap wel heel erg het gevoel compleet te zijn. Al dacht ik altijd dat gevoel te (gaan) hebben met 3 kindjes.
Ik zou in deze situatie toch echt je verstand volgen. Een NAH is niet niets, een derde kindje ook niet... Je gaat nu misschien door een 'rouwproces' heen, dat is niet erg. Wie weet kijk je er over een tijdje anders tegenaan! En vergeet niet te genieten van wat je nu hebt! Succes!
Ik zou zeggen houd je opties open. Schuif het voor je uit en kijk over een tijdje hoe je er dan tegenover staat. En je vriend natuurlijk ook. En ook hoe het met jou gaat en de kids. Ik ben hier in huis degene die dacht helemaal klaar te zijn na de tweede, mijn man wilde wel heel graag een derde. Maar op een gegeven moment begon het toch weer wat te kriebelen. Maar dan wel pas tegen de tijd dat zl ook (bijna) naar school zou gaan. Hij is nu net 2. Dus echt heel erg in de 2=nee fase. Dl is nu 4 en sinds een tijdje zit ze op school. Maar ook dat brengt de nodige drukte met zich mee. Halen, brengen, spelen met vriendinnetjes, bepaalde gedragingen van klasgenootjes overnemen etc. En ik moet zeggen dat ik dat allemaal best wel pittig vind, om dat in goede banen te leiden. Dankzij falende anticonceptie heeft het lot nu anders beslist en verwachten we eind september nummer 3, en die zal met net zoveel liefde ontvangen worden als de andere 2, maar liefst had ik toch nog wat langer gewacht.
Oh ik begrijp je situatie helemaal. Wij hebben 2 kids van 9 en 7 en ik heb altijd geroepen dat ik 3 kids wil. Alleen zijn onze kids altijd slechte slapers geweest en heeft de oudste adhd wat het dagelijks leven met hem een behoorlijk stuk ingewikkelder maakt af en toe. Verstand zegt dus (vooral bij m'n man) geen kindje meer erbij maar m'n gevoel.... pfff. Ik wil alles zo graag nog een keer mee maken! De kids willen graag een broertje/zusje. Het lijkt mij echt super alleen manlief heeft deze gevoelens niet echt en dat familie er ook negatief tegenover staat helpt ook niet echt... Na de zomervakantie ga ik mijn spiraaltje eruit laten halen (is toe aan vervanging) en dan wil ik even een pauze qua anticonceptie en misschien nemen we dan een definitief besluit maar oh wat wordt het moeilijk als er geen 3e meer zou komen...
Zegt je vriend dat omdat hij het niet wil, of omdat hij ziet hoe zwaar het voor jou is? En is het ook uit bezorgdheid? Je bent beperkt zeg je en de zorg voor een derde is niet niks. Wat heeft dat voor uitwerking op de twee kinderen die jullie al hebben? Zoals je hier kort je verhaal opschrijft, kan ik me voorstellen dat jouw partner dit ook meeneemt in zijn besluit. Aan de andere kant snap ik heel goed hoe het voelt als je partner het genoeg vindt, maar je zelf nog een plekje in je hart hebt voor een derde kindje. Geef het wat tijd...wie weet wat het nog brengt...
Ik ken je gevoel wel, geef het wat tijd. Misschien denkt jouw man er straks toch anders over of jij. Ik heb ruim een jaar de gedachte voor een derde gehad, had heel sterk die drang naar een derde kindje en mijn man absoluut niet, moet zeggen dat het met de tijd minder wordt. Als ik zie hoe goed we het met zijn 4en hebben, hoe blij ik ben met mijn koningskoppel, welke wensen wij nog hebben en hoe druk ik het tegelijkertijd heb en wat ik allemaal moet meeslepen wanneer ik eventjes met ze de hort op gaat zakt die wens voor een derde kindje steeds verder af en krijg ik weer ruimte voor andere dingen.
Ik denk dat rationeel zijn wel het beste is. Ons gezin is ook kleiner dan we eigenlijk willen, en compleet voelt het nooit. Maar we staan wel achter onze keuze en na een fors rouwproces doet het ook geen pijn meer. Ik weet zeker dat een derde kindje een heel onverstandige keuze zou zijn geweest voor ons.. niet vanwege spijt ofzo, dat zou ik niet hebben, maar vanwege mijn draagkracht en het belang van mijn gezin. Dat is misschien bij jullie ook wel zo.
Hier zou ik ook graag een vierde willen maar mijn verstand zegt nee, maar mijn gevoel zegt iets anders. Hier kinderen met een beperking dus er komt geen vierde, zover rijkt mijn draagkracht dan ook niet. Maar wat zou ik het graag willen.
Ik dacht na de oudste twee altijd dat ik 'compleet' zou voelen na een derde. Die derde kwam er, na veel goede gesprekken met mijn man die aanvankelijk bezwaren had. En nu zou ik tòch nog wel een kindje willen. Geen baby, want ik vind die eerste maanden vooral heel zwaar, maar echt nog een kindje. Die gaat alleen echt niet komen. Ik zou het fysiek niet aankunnen (zo voelt het nu) en mijn man wil zeker niet meer. Ik heb er nu wel veel meer vrede mee dat het bij drie blijft, dan na de oudste twee. Langzaam aan ruim ik spullen op en ik zie de voordelen van weer wat meer mijn handen vrij te hebben. En ondertussen geniet ik van die kleinste, in de wetenschap dat die ook weer zo snel groot zal zijn.
Wat ik met mijn post wilde zeggen: bij mij begint mijn verstand nu wel steeds meer de overhand te krijgen, waar ik me dat eerst nooit kon voorstellen. Het slijt dus wel, bij mij althans...