Zeker afhankelijk van de situatie. Ik weet ook niet zeker of je in je eerste alinea op mij doelt, maar ik schreef ook dat ik altijd dicht bij haar ben. Je hoeft je kind inderdaad niet te laten slaan. Maar wat is er mis met het kind corrigeren/gecorrigeerd laten worden en ze daarna weer samen te laten spelen? Zo leren ze ook dat bepaalde dingen kunnen gebeuren, dat dat niet hoort en dat het samen spelen nog steeds leuk kan zijn. Ik kan oprecht zeggen dat ik mijn dochter nooit heb meegenomen als een kind haar geslagen heeft, zand op haar gegooid heeft of iets anders.
Hangt een beetje af de leeftijd. Als een peutertje/kleutertje ongewenste dingen doet, dan ga ik naar ouders. Als het basisschoolkinderen zijn, zal ik eerder de kinderen zelf aanspreken. Ik heb er ook geen problemen mee als vreemden mijn kinderen aanspreken, mits het idd respectvol gebeurd. Maar ik heb dit in praktijk eigenlijk nog niet meegemaakt, ik ben gewend om heel goed op te letten (m.n. de oudste, die onverwachte dingen kan doen ) en grijp zelf in als ik denk dat ze hinder veroorzaken.
Ik vind jn dit geval dat het moet kunnen Maar heb een tijdje terug meegemaakt mijn zoontje was voor het eerst een speeltuin verderop met vriendje die mog dat trouwens al veel langer hij was 9 op dat moment en schijnbaar hadden paar kindje belletje gelegd en mijn zoontje stond daar had niets in de gaten komt er een mand van jaar of 50a60 naar buiten en grijpt hem bij zijn keel kraag me zoontje kwam huilend thuis nou toen is me er meteen heengegaan die was zo boos Zelfs al had die belletje geleld is dit zijn recht niet Maar als iemand mijn kind op een normale manier even aanspreekt vind ik dat geen probleem hoor doe ik zelf ook bij kindjes als ik niemand zie moet kunnen toch
Maar dat vind ik ook geen overlast hoor. Ik heb het puur over andere kinderen pijn doen. Al loopt hij 40 keer hetzelfde stukje of maakt hij continue hetzelfde geluid dan zul je mij niet horen. Mijn dochter heeft ook zulke dingen, alleen kleiner dus die vallen niet zo heel erg op. Wrijft continue (in bepaalde situaties) met 2 vingers over elkaar of tikt met haar voeten een bepaald ritme.
Dat is toch geen overlast? Tenzij je in een vijf sterren restaurant zit misschien Ik zou echt alleen iets zeggen in situaties zoals die van ts.
Ja, dat zou mogen van mij. Uiteraard ligt de grens bij fysiek aanpakken e.d., daar ben ik niet van gediend. Maar een ander mag zeker mijn dochter aanspreken op haar gedrag als ik het niet heb gezien. Ik heb ogen niet in mijn achterhoofd zitten. Net als dat ik het fijn vind dat er iemand zich over mijn dochter ontfermt als ze verdrietig is en ik ben niet direct in de buurt (bv. in Monkeytown waar ik niet altijd haar in het zicht heb).
Graag zelfs, hier gelukkig nog niet voorgekomen. Wel al meerdere keren andermans kinderen gecorrigeerd. Buurjongens die dachten dat het grappig was om zo hard mogelijk met de bal tegen onze schutting aan te schieten. Toen gezegd: jongens de boel hoeft niet kapot! Op vakantie twee kindjes van ongeveer 3 a 4 die elke ochtend om half 7 op hun fietsjes met zijwieltjes over het asfalt van de camping aan het racen waren en daarmee iedereen wakker maakten. Toen ben ik op dag 3 naar buiten gegaan en gevraagd waar papa en mama waren. Die waren in bed..... toen gezegd dat ze maar naar papa en mama moesten gaan en zeggen dat het heeeeel vervelend was dat andere mensen hier wakker van werden. Daarna niet meer gehoord. En in t zwembad jongetje spetterde mijn dochter en mij nat, ik zei vriendelijk doe maar niet he! Maar toch doorgaan, daarna ging hij water op me spugen.. nou toen was ik er wel klaar mee en duidelijk gezegd dat hij NU weg moest gaan.
Jahoor, ik kan nou eenmaal niet altijd alles zien dus wanneer mijn kinderen iets stouts doen mogen zij daarop aangesproken worden op een nette manier.
Ik heb mij al vaker in discussie gemengd over "vervelende kinderen" of "vervelend gedrag". Deze discussies komen toch wel met enige regelmaat terug en vooral met wat mooier weer als we allemaal weer naar buiten gaan. In de vraag die TS stelt word direct een voorbeeld gegeven. Je kan vrijwel nooit een volledige ja of nee zeggen als je alle situaties en mogelijkheden er bij gaat halen. In de situatie die TS benoemt zeg ik; ja ik vind dat kinderen op dit gedrag aangesproken mogen worden. Verder op werd een verhaal geschreven over schoenen in een vuilnisbak, zand gooien, kindjes te oud voor een plek die te wild gedrag vertonen etc. Ook daar vind ik dat kinderen op dit gedrag aangesproken mogen worden, tenzij je ziet dat ouders al in de buurt zijn en erop af stappen. Want ouders horen toch de voornaamste opvoeders te zijn en kennen hun kind het beste. Echter in de situatie zoals @Manque of @Bailief beschrijven is natuurlijk heel anders. Als een ouder naast een kind staat en (voor jou) niet wenselijk gedrag vertoont, maar niet direct anderen pijn doet of gevaarlijk gedrag vertoont, zoals in het voorbeeld van Manque over gillen/bewegen, vind ik dat je er niet mee moet bemoeien als in de zin van aanspreken. En ik heb de reacties van @tuc ook gelezen, maar volgens mij bedoelen jullie hetzelfde, alleen zeggen jullie het anders. Ik denk dat er verschillende ouders en verschillende soorten kindjes zijn. Je hebt ouders die heel veel opletten en zo veel mogelijk zonder 'roze bril' naar hun kinderen kijkt. Je hebt ouders die een mooie roze bril hebben en veel meer gedrag accepteren. Je hebt ouders die gewoon niet opletten wat hun kind doet (ala ik stond erbij en keek ernaar). Maar zo heb je ook verschillende kindjes, de een laat sneller ongewenst gedrag zien dan een ander. En je hebt natuurlijk kindjes die buiten de gemiddelde kindjes vallen, zoals mijn zoon met ass.
Nou dit. En als ik een ander kind ergens op aanspreek en ik krijg een nare reactie terug van ouders, tja. Normaal gedrag is velen vreemd.
Een ander mag zeker mijn kind aanspreken op gedrag, maar wel op een fatsoenlijke manier. Hij moet leren dat er dingen zijn die een grens overschrijden. En of hij dat nu van mij leert of van iemand anders, dat maakt me niet uit. Zolang het op een fatsoenlijke manier is. Niemand schreeuwt tegen mijn kind, bedreigt hem of gebruikt scheldwoorden tegen hem. En hij wordt niet gekleineerd door een volwassene in het bijzijn van andere kinderen. Ook wil ik niet dat een vreemde hem vastpakt. Hij mag aangesproken worden, maar als dat niet met fatsoen gebeurt zal ik er toch zeker wat van zeggen.
Jazeker! Graag zelfs. Zag het woensdag nog gebeuren. Zij ging op zo'n fietsdraaimolen veel te hard, een ander kindje wilde dat niet en zij ging door. De moeder van dat meisje heeft toen ingegrepen. Ik kon er niet snel genoeg bij zijn dus ben blij dat die moeder haar op haar gedrag heeft gewezen.
In een situatie zoals ts omschrijft mag iemand mijn kind echt aanspreken. In sommige andere situaties liever niet. Het ligt er maar net aan wat de situatie is en wat er gebeurd. Ons zoontje gilt bijvoorbeeld veel uit enthousiasme. Zou iemand hem aanspreken dat hij niet zo moet gillen dan zou ik dat echt sneu vinden want dan wordt hij 'gestraft' voor iets wat voor hem een uitlaatklep is. Doet hij een kindje pijn, aanspreken die handel want dat mag gewoon niet.
Is situatie afhankelijk... Zo werd mijn zoontje van toen nog geen 1,5 jaar op de trap van de schuif af door een 4 jarige er elke keer afgeduwd. De grootmoeder keek toe, maar vond het grappig! Na een 3de keer heb ik zelf het andere kind erop aangesproken dat dit niet fijn spelen is. (Grootmoeder reageerde geen enkele keer, ookal sprak ik luid genoeg!!!). Na de 4de keer heb ik dan het kind aangesproken, indien ze niet netjes kan spelen met anderen, dat ze maar het speelterrein moest verlaten. De grootmoeder nam het kind en ging weg... Tja... blijkbaar liggen grenzen bij iedereen anders wat moet kunnen en wat niet... Vorig weekend op de camping, waren met een groepje van 8 families op het veld. Nadat 1 kind van 5 jaar reeds genoeg het ettertje gespeeld had (met opzet een stok op het hoofd van mijn nu 2,5 jarige zoon slaan, andere kinderen schoppen en nog veel meer!), scheerde de jongen naast mij een andere jongen achteraan en riep "ik ga je kapot maken". In zo een situatie ga ik niet achter de ouders zoeken, maar heb ik hem bij de kraag gegrepen en op een luide toon (eerder geschreewd) gezegd, als hij dat doet, dat ik ervoor zorg dat hij heeeeeeeeeeeel ver kan vliegen.
En wat is dan precies het verschil tussen jullie? HIj mag niet zeggen dat hij iemand kapot gaat maken (ben het ermee eens dat dit absoluut niet kan), maar jij mag wel zeggen dat hij dan heeeeeeel ver kan vliegen . Ik had bij het eerste incident het kind aangesproken en bij de volgende keer de ouders opgezocht. Ik vind het prima als anderen mijn kinderen aanspreken als ik het niet gezien heb. Maar wel op een fatsoenlijke manier en niet op bovenstaande manier. Als ik daar achter zou komen, zou ik zeker op desbetreffende persoon toestappen en vragen om uitleg.
Op de kinderboerderij was er ook zo'n ettertje van een jaar of 4. Continu de geiten slaan, in hun neus prikken, etc. Ouders stonden gewoon toe te kijken. Ik heb toen bij de vierde keer heel hard en duidelijk gezegd: "Hey! Dat wil ik niet meer zien!" Direct kwam er een ouder zusje aan, die zich duidelijk schaamde, het joch oppakte en zei: "Alleen flinke kinderen mogen bij de dieren", en wegliep. Ondertussen stonden die ouders gewoon toe te kijken tot ze met hem aankwam. Toen dropen ze af.
Eens, maar met een stok op iemands hoofd slaan en van die agressieve uitlatingen is ook geen normaal gedrag. Ik ben dan ook echt niet vriendelijk als ik zoiets zou zien. Zou niet die woorden kiezen, maar wel echt met stemverheffing en mimiek duidelijk maken dat ik hier niet van gediend ben.
Maar dat is toch heel iets anders. Maar dreigen met iets wat op hetzelfde neer komt, vind ik echt heel raar. Een kind van 5 mag het niet, maar een volwassen vrouw mag het wel. Al denk ik wel dat als de terechtwijzingen niet lijken te helpen, ik mijn kind uit die situatie had gehaald.
Ik snap wel dat je het eruit flapt op zo'n moment. Misschien is dat het enige dat nog indruk maakt op zo'n kind? Heel triest is dat. Ik zou ook mijn kind weggehaald hebben trouwens, als er zo iemand loopt die alles loopt te verstieren en correcties niet helpen.
Is inderdaad niet netjes, maar als je al 3 dagen politie aan het spelen bent en de ouders enkel maar toekijken... dan ontplof ik... De enige reactie wat ik van de ouders kreeg, was dat hij zo op school ook is... Tja... iedereen voedt zijn kind op zijn manier op. En als ik alleen het als probleem zou aanzien hebben, zou ik over mijn gedrag wel gaan denken. Dat de andere 6 families gelijkaardig reageerd hebben zoals ik op eerdere campingmomenten, mag ik ervan uitgaan dat het kind op niks anders reageert... Trouwens, deze reactie was niet na 1 tot 5 incidenten... dat kind was echt onhandelbaar! Je moet ook lezen dat bij het eerste incident m.b.t ons, de ouders enkel toekeken en hun schouders ophaalden. Na andere incidenten met andere kinderen, deden de ouders ook niks... Die laatste situatie werd me dan toch even te veel. De ouders mochten altijd bij mij verhaal halen, maar als ouders niet reageren op het gedrag van hun eigen kinderen als ze erbij staan... tja, wat moeten ze me dan vragen?