Tips gevraagd! We hebben veel mensen en kinderen in de straat wonen, maar je hoort nooit iemand. Behalve één familie, tot een tijdje terug hoorde je ze twee keer per week schreeuwen naar elkaar/ de kinderen, nu is dat serieus ongeveer twee keer per dag! (Misschien overspannen of zo?) Op de één of andere manier weet ik niet wat ik er mee aan moet. Ik begin mij er steeds meer aan te ergeren, maar ook zorgen over te maken. Moet ik het gesprek een keer aangaan of moet ik wijselijk mijn mond houden? Het is echt heel erg, zelfs met de deuren dicht hoor je ze 100 meter verderop. Zelfs als ze in huis zijn horen we ze schreeuwen naar elkaar. Ik vraag me dan ook heel erg af of dat hun manier is om te communiceren of dat het door iets anders komt, nou ja eigenlijk weet ik totaal niet wat ik er van moet denken of überhaupt moet doen of juist helemaal niet moet doen. Iemand dus tips?
Als je 100% zeker bent dat ze schreeuwen omdat er ruzie is zou je altijd een keer kunnen vragen of alles goed gaat (als je dat contact tenminste hebt) mijn partner komt uit een temperamentvol buitenlands gezin en bij hun is het de manier van communiceren. Ik zeg ook altijd tegen hem tjeee zeg kan dat net ietsjes minder aub mijn oren doen d'r pijn van maar hij heeft dan echt niet door dat hij harder praat. Wij hebben ook ooit de vraag gehad of alles goed ging. Toen uitgelegd dat het echt zijn manier van praten is . Dat kan het dus ook zijn maar dat kan ik niet beoordelen.
ik zou er alleen iets mee doen als ik het idee zou hebben dat de kinderen niet veilig zijn daar in huis.
Lastig in te schatten vanaf een forum. Mijn vriend is ook makkelijk hoorbaar. Maar die is rustig aan doof aan het worden. Dat betekend ook dat ik soms harder moet praten. Het ene moment is het erger dan het andere moment (veel herrie op zijn werk).
Ik vind het echt heel lastig, ze hebben ook wel eens ruzie gehad met pubers van 14. Toen ben ik wel naar buiten gegaan en heb ik tegen die jongens gezegd dat wat ze ook gedaan zouden hebben, hij nooit zo tekeer had mogen gaan.(elke mogelijke ziekte kwam toen eventjes om de hoek kijken) Heb vriendelijk gevraagd of ze weg wilde gaan voor hun zelf. ( ik was een beetje bang dat die man wat naar ze zou gaan gooien, hij had namelijk een bezem in zijn hand) De jongens zeiden toen gelijk dat ze respect voor me hadden en mij begrepen, ze zijn daarna gelijk weg gegaan. Vandaar nu dus mijn twijfel. Waarom zo ontzettend schreeuwen, dit heb ik namelijk echt nog nooit mee gemaakt.. De kindjes huilen dan wel heel vaak, op die momenten maak ik mij dan wel een beetje zorgen, maar of dat reden genoeg is om er dan eens over te beginnen weet ik niet.
Moeilijk... ik zou hier op mijn onderbuikgevoel afgaan. Gaan alle alarm bellen af (tov de kinderen) zou ik het wel een keer vragen. En als je het idee hebt dat het ernstiger is, kan je bijv. ook de wijkagent signaleren. Ik bemoei me niet graag met andermans leven, maar als er kinderen in gevaar zijn zou ik niet aarzelen.
Ja ik snap dat het heel lastig is in te schatten hoor! Ik denk alleen niet dat jullie schreeuwend door de straat lopen. Mijn vriend zegt nu telkens ''goh ik begin er gewend aan te raken.''
Ik vind het ook heel moeilijk, daarom dacht ik ook laat ik het hier eens posten. Ik heb niet het idee dat de kindjes geslagen worden en als ik wel het idee had dat dat gebeurde waren er al agenten langs geweest bij hun. Natuurlijk heb je ook andere vormen van mishandeling, maar hoort dit schreeuwen daar dan ook bij? ik vind het moeilijk. Mensen in de wijk hebben het er namelijk gewoon over, maar niemand durft er naar te vragen of wat van te zeggen...
Dat is vaak het probleem, iedereen praat erover maar niemand neemt het initiatief. Ik zou het gewoon eens vragen. Geschreeuw continu lijkt mij ook niet normaal. En jullie als buren hebben ook recht op een beetje rust
Ik zou in eerste instantie zelfs eens aanbellen en gewoon vriendelijk vragen of ze ergens hulp mee nodig hebben. Ook al worden de kindjes hopelijk niet actief mishandeld, door hun papa en mama zó vaak zó heftig tekeer te horen gaan is dat indirect toch ook mishandeling want geen gezonde omgeving zo. Kinderen worden daar onder meer heel angstig en onzeker door. Mocht het gesprek niks uithalen of überhaupt niet mogelijk zijn, dan zou ik de wijkagent inschakelen. Zijn er overigens meer buren die zich zorgen maken?
Poeh moeilijk! Inderdaad eens vragen of alles goed gaat. Ik zou het verder niet vlug melden ergens tenzij de kinderen in gevaar zijn. Je wilt ook niet onnodig voor problemen zorgen. Mijn moeder kreeg eens te horen dat een van haar beste vrienden plotseling was overleden. Uiteraard reageerde zij daar erg emotioneel op. Gelijk de buren aan de deur, of we wat zachter konden doen. Als zij gewoon gevraagd hadden wat er aan de hand was, hadden we het rustig kunnen uitleggen.
Ik zou me er niet zo snel mee bemoeien tenzij je het idee hebt dat de kinderen in gevaar zijn, wij hebben 4 deuren verder een gezin wonen en die vrouw is altijd chaggo(oogt ook depressief) en schreeuwt heel vaak en heel hard. Vooral in de zomer wanneer alles open staat hoor je haar weer eens schreeuwen.
Ik zou alleen bellen als de kinderen gevaar lopen. Zoals hier het geval was bij mijn buren, kinderen zijn na een lange tijd uit huis geplaatst.
Ik zou me er ook niet mee bemoeien, hooguit misschien een keer vragen hoe het gaat als je normaal gesproken ook deze personen begroet. Als je nooit deze mensen hebt begroet zou ik het raar vinden om dan opeens te vragen hoe het gaat of dat je ergens mee kan helpen.
Als je echt twijfelt.. Bel veilig thuis en vraag om advies.. In eerste instantie anoniem zodat je zelf nog een keuze kan maken of je er zelf naar toe gaat of misschien een melding maakt bij veilig thuis.
Poeh lastig hoor. Wij hebben buren en die communiceren ook nogal op luide manier. En ik moet zeggen dat het momenteel ook weer erger wordt (stress). Wij liggen weleens al op bed en kunnen dan letterlijk verstaan waar ze ruzie over hebben. Andere buren hebben hier ook al eens wat van gezegd, maar goed het is blijkbaar een manier van communiceren/willen het niet oplossen. Het enige vervelende eraan is dat de kinderen niet leren om op een rustige toon te communiceren en met 4 kan dat een behoorlijk geschreeuw zijn. Ik krijg niet de indruk dat de kinderen er al te veel onder lijden, al vind ik het nog niet correct. Ik denk dat hun ouders ook zo zijn opgevoed... Ik ontspan me er maar onder en gebruik het maar als een spiegel: zo wil ik het niet doen. De kinderen bij ons thuis zeggen er ook wel eens wat van en die zijn nog erg jong.
Ja het kan best zo zijn dat dit hun manier van communiceren is. Vaak zeggen mijn vriend en ik "oh daar gaan ze weer" en dan kunnen we elk woord letterlijk verstaan. Ik denk precies het zelfde als jij, zo wil ik mijn kindje niet opvoeden en al helemaal niet zo aanspreken. Ik kan mij niet voorstellen dat ik elke dag buiten sta en schreeuw naar mijn kind. Ik word er al naar van als ik er aan denk.