Ik heb vroeger ook zo vaak gehoord; eet je wel? Misschien moet je wat vaker naar de McDonald's om er wat kilootjes aan te eten... op den duur woog ik nog maar 43 kg maar dat kwam doordat ik een erg stressvolle stage had waar ik me niet op mn plek voelde en het enige wat ik hoorde was; je moet wel eten meisje.... ipv dat ze vroegen of het wel goed met me ging.
Herkenbaar. Hier ook altijd te dun geweest 49 kilo. Altijd opmerkingen gehad of ik wel genoeg at. Naast het werk reed ik 6 dagen paard. En als we dan met een groep gingen eten dan was ik degene die het meeste at. En dan vlogen de opmerkingen om m'n hoofd of ik het er weer uit zou gooien. Echt heb die mensen toen verbannen uit m'n leven. Ik kon altijd eten wat ik wou. Kwam niks aan wat ik ook probeerde. Nu na de zwangerschap paar kilo aangekomen en ben blij met m'n extra vetjes. Krijg je weer de opmerking je heb een dikke buik. Dus krijgen nu standaard als antwoord nee dat zijn mijn babyvetjes en die vinden het erg gezellig bij mij. Het is nooit goed bij mensen dik of dun ze hebben altijd wat te klagen.
Weet je, het is volgens mij een ongeschreven regel dat je tegen dunne vrouwen helemaal los mag gaan. Je zou geen echte vrouw zijn, gratenpakhuis is ook zo'n aardige term waar graag mee gesmeten wordt. Maar waag het niet om een opmerking over dik(kere) vrouwen te maken, want dan zijn de rapen gaar. Ik ben inmiddels wat kilo's aangekomen, maar ben vroeger ontzettend gepest. Durfde niet naar het zwembad of strand. Op een verjaardag durfde ik geen ranzige slagroomtaart te weigeren, want dan had ik anorexia. Voor sommige mensen is het gewoon lastig te verkroppen dat moeten aankomen heel lastig kan zijn als je bouw gewoon zo is en het in je genen zit. Nu nog kan ik eten wat ik wil, ik val eerder af dan dat ik aankom.
Ik erger me vooral aan de opmerkingen die gemaakt worden om het op te nemen tegen vrouwen met iets meer gewicht. Alsof het dan ineens oke is om anderen omlaag te halen. Vooral het feit dat ik 'geen echte vrouw' zou zijn. Nou, volgens mij heb ik tieten (hoe klein ze dan ook zijn) en een kut, dus dat maakt mij biologisch gezien toch echt een vrouw.
Daar vergis jij je in hoor. Genoeg mensen die denken dat ze van alles mogen zeggen/roeptoeteren. Het is voor beide uitersten gewoon niet leuk punt Een vriendin van mij draagt regelmatig kinderkleding. Kans is aanwezig dat dit destijds haar vruchtbaarheid vermindert heeft terwijl haar kinderwens super groot was (inmiddels vervuld). Daar ga ik toch ook geen lelijke opmerkingen over maken? En al zou iemand anorexia hebben. Die is dan toch ook niet geholpen met simpel minded opmerkingen... Die zitten daar ook niet voor hun lol mee te worstelen. Ik vind het wel anders als het bijvoorbeeld over catwalk gaat waarbij het gaat over het beeld dat nagestreefd wordt.
Ik vind vooral die hele focus op uiterlijk uiterst stompzinnig. Ik let zelf echt niet op of iemand dun dan wel dik is, begrijp niet dat sommige mensen daar zo mee bezig zijn. Ook hoe groot je borsten (mogen) zijn, wat voor soort billen je moet hebben om een uitgesneden badpak te (mogen) dragen, dat je tanden wel kaarsrecht en blinkend wit moeten zijn... houd toch op met die onzin. Iedereen is zoveel mooier als die zich gewoon happy voelt met zijn lijf. Of dat nu heel erg dun of dikker is.
heel veel mee te maken gehad en nog. voor wie wil. op mijn facebookpagina ( zie link) staat bovenaan mn verhaal
Ik denk dat zulke opmerkingen gemaakt worden uit jaloezie of om je beter te voelen over je eigen lichaam. In ieder geval is degene die de opmerking maakt vooral met zichzelf bezig. Mijn oma zei toen ik in de puberteit zat iedere keer als ze me zag dat ik weer wat voller was geworden. Ze bedoelde dit niet verkeerd, maar het maakte mij wel onzeker. Nu krijg ik bijna nooit opmerkingen of misschien hoor ik ze niet. Aangezien ik tevreden ben met mezelf raakt het me ook niet als een ander mij dik, dun, lelijk o.i.d. vindt.
Ja of za vragen of je zwanger bent Terwijl ik gewoon last van mijn darmen heb waardoor mijn buik altijd dikker is dan de rest grr
oh herkenbaar ik heb 150 kilo gewogen en nu 60 kilo....en meer reacties nu dan toen ik dik was, precies zoals je schreef: ''nou je bent nu wel erg mager hoor'' ''stoppen nu hoor het is goed zo'' ''heb je vellen?'' en dan heb ik het over complete vreemde uit de buurt, ik ben dus 80 kg afgevallen en dat is te zien toen ik dik was zei niemand wat, misschien wel achter me rug maar niet in me gezicht want dan hadden ze het voor hun kiezen gekregen ik ben dus wel iemand de voor zich zelf opkomt laat me niet beledigen door een of andere betweter kom nou! weetje wat het is? mensen oordelen altijd, soms hebben ze het door soms niet, je moet sterk in je schoenen staan en er boven staan en het je niet laten raken, kan me soms weleens boos maken en denk dan waar bemoei je je mee? maar dat is verspilde energie.
nee niet zoals jij het zegt. maar krijg wel vaak commentaar dat ik moet stoppen met afvallen omdat er dan niks van me overblijft. jaja dat zeiden jullie 15 kilo terug ook
Ik zit net op het randje overgewicht, maar ik krijg vooral opmerkingen van mijn vader. Mijn vader heeft obesitas, en 'zeurt' bij mij om een paar kilo. Ik heb dat lange tijd echt vervelend gevonden, maar inmiddels besef ik dat het echt puur bezorgdheid is, dat ik niet dezelfde kant op ga als hij en de daarbij horende klachten ga krijgen. Tactisch is het niet, maar ook niet kwetsend bedoeld, dus ik kan het nu makkelijker loslaten. Ik heb mijn eigen grens van tot hoe ver ik acceptabel vind (zit er nu net overheen dus) en dat is voor mij het enige wat telt. De rest is projectie.
Ja ik heb daar door 1 persoon ontzettend veel last van gehad. Het belemmerde mij zelfs om naar school te gaan. En om het verhaal helemaal mooi te maken was het mijn eigen mentor. Ik woog toentertijd ongeveer 49 kilo. At ontzettend veel, in de pauze at ik ook meer als mijn klasgenootjes en ik had en speciaal dieet om ondanks de stres aan te komen. En daar was dan opeens mijn geweldige mentor. Die mij aansprak 1 keer in de 2 dagen met de vraag of ik niet misschien anorexia had. Ik kon wel door de grond zakken en de eerste keer vond ik het nog ontzettend goed dat ze het vroeg, dat ze oplettend was en een soort van actie wilde ondernemen. Maar buiten dat kon ik het niet uit haar hoofd praten. Om de zoveel dagen vroeg ze het wel en ik werd er ontzettend onzeker door. En toen kwam die geweldige ochtend waarop een meisje uit mijn klas jarig was. Het meisje wat jarig was kwam net zoals ik 5 minuten te laat de klas in en daar stond toen opeens een hele grote slagroomtaart met mijn mentor er achter. '' Zo Ysabella, nu kunnen wij met zijn alle kijken of jij echt anorexia hebt. Jij gaat sowieso een stuk taart nemen of je nou wilt of niet.'' Ik heb mij nog nooit zo bedrogen en vooral klein gevoelt. Die taart stond daar helemaal niet om haar verjaardag te vieren maar gewoon om te kijken of ik het op zou eten. Het enige wat ik uit kon spreken was '' Ik ben dan misschien wel gek maar niet achterlijk. Ik ga echt niet om 08.35 een stuk slagroom taart naar binnen werken'' Mijn mentor keek mij aan, de klas keek vol ongeloof onze mentor aan en daar stond ik dan als 19 jarig meisje....
Ik persoonlijk herken het gelukkig niet. Ja, toen ik hoogzwanger zei iemand tegen me dat ik 'wel dik was zeg'. Serieus? Maar goed ik ben echt ruim 40kg aangekomen tijdens mijn zwangerschap (huil!) en ik hoor er niks over. Ik denk dat het veel gebeurd omdat iedereen meent een expert te zijn met voeding, bmi, gewicht, sporten blabla... ene oor in en andere uit. Als je maar gelukkig bent toch? Dit herken ik ook heel erg . Ik probeer nu maar vaak overdreven te lachen als ik me ergens voorstel, dan lijkt het tenminste nog wat
Wat vreselijk dat je dit hebt mee moeten maken.. en dat geldt eigenlijk voor iedereen hier die om wat voor reden dan ook beoordeeld wordt op haar gewicht. Konden mensen daar maar voorbij kijken.