Met 2 kinderen liep het zo lekker dat we al snel allebei een derde wilden. De bezwaren die we hadden waren eigenlijk allemaal op te lossen (auto, duowagen) of tijdelijk (slaapgebrek). Als we dan dachten hoe je je gezin over 5 jaar wil zien, zagen wij wel de gezellige drukte van een groot gezin. Daarom zijn we er voor gegaan! Onze derde ging ook zo mee in het ritme. Bij de eerste weet je niet wat je overkomt, bij de tweede denk je het te weten en heb je een heel ander kind, bij de derde ben je overal op voorbereid. Dat ging zo relaxt! Nu ook sinds een paar maanden de vierde, ook een aanrader wat mij betreft maar daar vroeg je niet om
Overigens slapen ze bij ons bij elkaar op de kamer. Hebben wel ruimte, maar dit vinden ze gezellig. Wij vinden het wel fijn dat ze tzt wel een eigen kamer kunnen krijgen, maar verhuizen kan dus evt ook later!
Mijn eerste 2 zijn allebei echt niet makkelijk. De oudste gaat nu wel aardig, maar de jongste is wel echt heel pittig. Ik heb niet zo van die relaxte kinderen waarbij alles vanzelf gaat. Ben er dus ook wel bang voor dat een derde hier dus echt niet zomaar vrolijk meegaat in het ritme. Het zou fijn zijn natuurlijk. Maar ik wil er wel op bedacht zijn dat het ook wel eens echt vreselijk zwaar zou kunnen worden.
Hier ook twijfels. Denk dat we er uiteindelijk wel voor zullen gaan maar heb best pittige kids. Oudste tot 2,5 jaar elke nacht uren gekrijsd en een behoorlijk heftige peuterpubertijd. Jongste die tot 11 maanden ook wel zo'n 10 wakker werd en nu gelukkig wel slaapt van 18.30-5.30 maar het houdt niet over. ... Zie daar vooral tegen op. Ben nu ook elke dag zijn vreselijk moe. Maar als dat jaar voorbij is zal het vast fantastisch zijn. Ik zou ook een 4e niet uitsluiten
Oh heb jij er ook zo een! Mijn jongste is nu bijna 11 maanden en ook echt nog zovaak wakker! Ben benieuwd wanneer dat eens minder wordt.
Ja dat was ik Ook. Hij liep kort na de 11 maanden los en toen ging hij langere nachten maken. Maar ook de laatste tijd toch wel weer 2x wakker. ... Dus echt helemaal Door slapen is het niet.
Waarom houdt de vraag je zo bezig? Je kindjes zijn nog (heel) jong, je bent zelf ook nog jong en ik hoor je eigenlijk zeggen: ik wil graag een derde, maar zo als het nu gaat zie ik het niet zitten. Dan is er toch niets mis om het hoofdstukje '3e' even te parkeren? Je hebt (in mijn ogen) nog tijd genoeg om te zien wat de toekomst jullie gaat brengen. Wie weet hoe je er over 1, 2 of 3 jaar over denkt? Maar ik herken je twijfels hoor , ik heb ook aardig wat afgepiekerd over die 3e... Bij geboorte van 2e wisten wij dat we ook graag nog een 3e wilden, maar... de realiteit van 2 kindjes viel erg tegen. Ons peutertje bleek veel ernstigere problematiek te hebben dan aanvankelijk dachten en dat werd steeds duidelijker hoe ouder hij werd (ernstige gedrags- en slaapproblemen). Onze baby was erg prikkelgevoelig en slechte slaper en veel ziek in haar eerste jaar. Mijn handen meer dan vol gehad en heel lang met ernstig slaapgebrek moeten functioneren. Ik heb dan ook heel lang het gevoel gehad, hier kan nu echt geen 3e kindje bij. Dat maakte me wel verdrietig, want de wens zat er wel. Het werd langzaam wel beter, maar niet goed genoeg dat wij voor een 3e wilden/durfden te gaan. We hebben het als 'ooit in de toekomst' geparkeerd. En toen... werd ik ongepland zwanger. Enorme emotionele achtbaan, maar dus wel vervulling van een diep gekoesterde wens... en dus waren we heel blij en overtuigd dat we ons wel zouden aanpassen/redden. Tja. We moesten eigenlijk ook wel, want die 3e zat al in mijn buik en abortus kwam absoluut niet bij ons op. Wat een intens verdriet dan ook toen het niet veel later al weer mis ging. Toen was het voor ons niet meer als logisch om daarna bewust voor die 3e te gaan. We waren immers al helemaal geschakeld ... Ik hou enorm van mijn kids en kan ook geen spijt hebben, maar de realiteit van 3 kinderen valt weer tegen. Het eerste jaar deden we baby er nog wel 'bij', maar daarna echt niet meer. De derde was ook een (heel) slechte slaper, is erg pittig/temperamentvol en de problemen van oudste escaleerden, waardoor ook de middelste in de problemen kwam. We hebben echt heftige tijden gehad... Nu zitten ze allemaal op school en is de zorg voor oudste (eindelijk) fatsoenlijk geregeld en zitten we in wat rustiger vaarwater. Maar ik vind 3 nog steeds aanpoten... En soms vraag ik me af of ik ooit de stap naar die 3e gezet zou hebben zonder die falende anticonceptie . (maar goed, dit is mijn persoonlijke ervaring die niet erg representatief is voor gemiddeld)
Tja ik heb dus ook 2 pittige kinderen. Wij zijn toen voor een tweede gegaan, zo van, erger dan de eerste kan het niet worden dat kon dus wel. Dit had naast haar pittige karakter ook nog eens moeite met slapen. De eerste 3,5 jaar waren de nachten dat er doorgeslapen werd op 1 hand te tellen. Meestal was het zon 5-6 keer per nacht raak. En samen pff, continue strijd. Nog steeds heb ik meer werk aan de oudste 2 dan aan de jongste. Nu ook, ben al tig keer naar buiten geweest voor de oudste 2 (ruzie, ze hebben iets nodig, discussie waarom ze dit of dat niet krijgen/mogen) terwijl de jongste al een half uur zit met een spelletje aan tafel. Het kan zo anders zijn. Maar goed, het kan ook weer een pittig kind zijn, daarom moet je daar wel klaar voor zijn. Zolang je dus twijfelt, niet aan beginnen. En uiteindelijk geeft zowel je hart als je verstand groen licht, of je raakt overtuigd dat 2 een prachtig aantal is