Ja hoor, ik heb dit niet heel vaak, maar herken het wel degelijk. feit is dat we onze gedachtes niet altijd onder controle hebben en een gedachte al de kop op heeft gestoken voordat we het door hebben, en zonder dat we het zelf willen. Ik denk dat dit voorkomt uit angsten inderdaad, maar ook gewoon dat wij mensen nou eenmaal soms best aparte gedachtes kunnen hebben, zonder dat daar altijd een reden achter zit. Ehm, volgens mij klink ik nu best gestoord maar jullie snappen me wel.
Ja dat heb ik ook wel eens. Vroeger meer dan nu. Ik weet wel dat het normaal is. Ik heb ocd en ben er vroeger voor in therapie geweest bij een psycholoog in het ziekenhuis. Zij vertelde me dat iedereen dit heeft maar bij mensen met ocd oid hebben er meer last van omdat het brein iets anders werkt. Soms hebben mensen die gedachten maar gaat dat zo snel dat ze niet eens weten dat ze dat denken. Dat is wat ze mij vertelde
Ugh,dit heb ik dus ook met mijn katten. Ze hebben wel een kattenluikje maar dan bedenk ik me wat er gebeurd als er brand uitbreekt @Niveah ik heb autisme. Geen ocd maar schijnt wel bij autisme voor te komen. Denk dat ik er daarom ook meer last van heb. Interessant dat je dat hebt gehoord.
Ja hier wel met momenten. Wel op een andere manier. Ik rij wel is langs een kanaal en mijn schoonvader is hier tiental jaren ingereden per ongeluk Toen was dat kanaal nog niet zo diep. Aantal jaren geleden is er in dat kanaal een jongen verdronken van 19. Dan denk ik wel is als ik er langs rij, wat nu als ik nu in het water terecht kom met de kids.... wat doe ik?? Wie moet ik als eerste los maken? Hoe ga ik die keuzes maken enz. Vreselijke gedachten en dan zeg ik tegen mezelf... niet aan denken. Of idd stel dat er iets gebeurt in de nacht en de kids zijn alleen... hoe lang duurt het voordat mensen door hebben dat er iets niet klopt? Wat doen de oudste en wat nou als de baby's uren huilen? Niet aan denken....
Heel herkenbaar en van de week vroeg ik mij ook af of zulke gedachtes wel normaal waren. Ik heb ook van die gedachtes waar ik dan zelf heel erg van schrik, dat ik boos op mijzelf kan worden dat ik überhaupt zo denken kan. Wat fijn om hier te lezen dat meerdere zulke gedachtes hebben. Ik ga het toch eens googlen! Ik herinner mij een tv programma over mensen met angsten en dwangneuroses. Hier was een man die in zijn gedachten zijn dochter verkrachten en mishandelde. Hij walgde zo erg van zijn gedachtes en had veel moeite hiermee te leven. Hij had overigens zijn kinderen nog nooit iets aangedaan, deze werden ook geïnterviewd. En ik moet dan denken aan het boek : "het goude ei" van Jeroen Krabbé. Alleen deze man voerde zijn gedachtes deels wel uit, die vroeg zichzelf ook dingen af wat als...maar zoals ik al zei, hij voerde ze helaas wel deels uit.
Oh wat een fijn topic! Dank, want ik dacht dat er een stiekeme psychopaat in mij huisde. Na jaren van dat soort gedachtes met mezelf heb ik het nu vooral met mn zoon. Wat als hij in een kanaal zou vallen? Zou hij boven kunnen blijven? Wat als.. wat als.. ik kan me de meeste verschrikkelijke dingen indenken en voel me dan ook afgrijselijk dat ik dat als zijn moeder uberhaupt kan bedenken. Aan de andere kant is het absoluut mn grootste angst dat hem iets overkomt, hoe groot of klein ook. Ik zou mn leven voor hem geven en hem voor alle pijn willen besparen. (Kan helaas niet).
Bij het lezen van de openingspost dacht ik: "oh my..., dat is niet normaal hoor!" Maar toen ging ik alle (herkenbare) voorbeelden lezen en nu blijk ik zelf ook niet normaal te zijn. Of juist wel..
Ja inderdaad! Ook vaak gedroomd dat mijn huis in de fik staat en ik niet bij mijn hond kan/mag. Dat maakt je echt gek!
Oh ik ben dus gelukkig toch normaal. Ik heb het ook wel eens. Dan rij ik bijvoorbeeld ergens met de auto en denk ik: 'Wat nou als ik die persoon omver rij?' Ik heb het zelfs nog nooit aan mijn man durven vertellen, bang dat hij me knettergek zou vinden.
Oooh echt vreselijk he. Vind dat echt verschrikkelijk. Ben zo gelukkig met mijn kindjes... hihi. Wil echt niet dat er iets gebeurd met hun of met mij en mijn vriend. Soms komt dat ineens he zonder at je het zelf wilt
Nee dat niet Maar wel 'wat als..' gedachten - ik ben heel bang in de auto, wat als we nou een ongeluk krijgen? - wat als er ingebroken word in huis? En wij slapen en er iemand naar de kids gaat. - wat als er brand uit breekt, Hoe moet ik hun dan redden? Enz Ik ben enorm bang dat ons iets overkomt. Of dat ik nog een kind kwijtraak
Ja alleen bij mij zijn het geen spontane gedachtes die aanwaaien en weer gaan maar echt angstaanvallen waar ik van in paniek kan raken. Vooral met betrekking tot verkeer en alles wat met de kinderen te maken heeft. Toevallig afgelopen week met de warmte. Zoon wilde zwemmen in het kanaal hier en springt dan van de zwemsteiger af en weer erop (zo een 50x achter elkaar) en ineens bekruipt me dan de gedachte "wat als iemand vanacht een fiets in het water heeft gegooit en hij springt en raakt klem erin en dan verdrinkt hij". Het begint met de gedachte, dan zie ik het voor me en daarna volgt de paniek. Zoon mocht niet meer verder zwemmen en we zijn naar huis gegaan. Ik twijfel weleens of ik met iemand moet gaan praten erover omdat het mijn dagelijks leven al een aantal jaar beinvloed maar dat nu van de kinderen dus ook gaat beinvloeden.
Herkenbaar en voel me soms zo een creep maar dat valt dus wel mee. Ik heb wel eens gedacht wat er ging gebeuren als je iemand vermoord, zou iemand er achter komen, zou ik het eerlijk zeggen. Of als je je kind te hard die elkaar rammelt. Of zijn nek breekt expres of per ongeluk (dit is ook echt een irreële angst van mij, dat hij zijn nek per ongeluk breekt.. word er ook echt enorm angstig van) Of als je jezelf of een ander verdrinkt... Meteen gaan opzoeken (intrusies) en ik vond dit; Wetenschappers denken dat je deze gedachtes juist kunt zien als waarschuwing. Je denkt iets wat je niet zou willen en je hersenen maken daar een voorstelling bij. Je ziet de gevolgen voor je en ziet dit als waarschuwing om niet te springen, slaan, knijpen, wurgen of schreeuwen. Eigenlijk heel functioneel dus. Altijd fijn om te weten dat je hersenen juist aan het werk gaan met wat je niet wil doen
Als het je leven zo beïnvloed zou ik wel met iemand gaan praten. Moet zeggen dat ik deze specifieke gedachte alleen echt niet gek vind. Wij woonde naast het kanaal en hier is daadwerkelijk ooit een jongen ingesprongen die invalide is geraakt omdat hij op een fiets sprong. Iedereen deed het en hij kwam dus ongelukkig terecht en kan niet meer lopen. Hier werd wel van de brug gesprongen en geen stijger.
Ik heb juist het tegenovergestelde: ik ben juist bang dat iemand anders mij iets aandoet. Vooral sinds de terroristische aanslagen. Ik kijk waar de nooduitgangen zijn in de bios, "verdachte" mannen houd ik in de gaten en loop dan liever verder, loop liever niet in bijv de markthal van Rotterdam want dat vind ik nou echt een plek voor een aanslag, ik ben bang dat iemand mij expres aanrijd of me van een perron duwt. Het is niet een dagelijks iets, maar het schiet soms door m'n hoofd bij openbare gelegenheden in de stad waar ik soms kom. In ons dorp heb ik dat gelukkig niet.
Heb ik ook wel eens! Dat ik wandel in de stad en ineens denk zometeen word ik ineens in m'n rug gestoken! Terwijl ik dus helemaal niet zo bang ben voor aanslagen en ik ook niet het bezoeken van steden of plakker ervoor zou laten.
Poeh, gelukkig ben ik de enige niet! Dat is een opluchting. Ik heb het vaak in de auto: "Hoe zou het zijn om aangereden te worden?" En thuis denk ik vaak: "Hoe groot zal de schade zijn als ik mijn mok tegen de TV aangooi?" Pfff, volgens mij wil ik gewoon dingen slopen