Wie heeft (vermoedelijk) een hoogsensitieve peuter? Waar merk je dat aan vooral: hoe ga je ermee om? Wij lopen steeds vaker tegen het feit aan dat onze zoon (bijna 3) toch wel wat anders is dan andere kindjes, en we stuiten regelmatig op onbegrip van vrienden en familie. Maar we kunnen er niet echt de vinger op leggen wat het nu exact is. Nu las ik iets over hoogsensitiviteit, maar veel info over hoogsensitiviteit specifiek bij peuters kan ik niet vinden. Mijn zoon: - loopt het liefst op blote voeten, loopt steeds vaker op zijn tenen - is altijd moe, slaapt meer dan zijn zusje - schrikt van harde geluiden en raakt dan meestal overstuur - heeft een hele sterke eigen wil - kan om eigenlijk niks overstuur raken, is dan bijna niet te kalmeren (bijvoorbeeld tijdens uitstapjes), prikkels?? - vindt het vreselijk als hij een wondje heeft, hij heeft het er dagen later nog over - is wat faalangstig (dat kan ik niet, mama moet mij helpen etc) - herhaalt regelmatig een vraag een aantal keren, ondanks dat hij het antwoord heeft gehoord - mist niks, als er in de verste verte een paard hinnikt dan hoort hij dat - goed geheugen - wil zijn kleding uit als het nat is - voelt aan wanneer iemand verdrietig, boos oid is. Bij verdriet brengt hij diegene een speelgoedje, bij boosheid wordt hij zelf verdrietig/overstuur, als hij zich schuldig voelt verstopt hij zich achter zijn handen - oogt heel jong en kwetsbaar (anderen zeggen dit ook tegen ons) - heeft een goed gevoel voor humor, maakt/haalt graag grapjes (uit) - kijkt de kat uit de boom, zit meestal eerst een poosje op schoot Het zal (deels) ook de leeftijd zijn denk ik, maar wellicht is er iemand die hier wat in herkent?
Ik herken bijna alle punten van mijn dochter van 4,5 jaar. Maar ik heb eigenlijk nooit het gevoel gehad dat het 'anders' is of een labeltje nodig heeft. Waarom denk jij dat wel? Hoezo je stuit op onbegrip? Wat maakt dit gedrag dan zo problematisch?
Ik herken er een aantal dingen in, in extremere mate dan de meeste andere kinderen het hebben. Maar op die leeftijd zijn dit soort dingen vrij normaal. Hoort echt bij peuters. Voor nu zou ik er nog weinig mee. Begrip tonen voor dingen waar hij moeite mee heeft of niet fijn vindt. En met bepaalde dingen een manier vinden waarop hij daar wel mee om kan gaan. Verder zou ik het nog even aankijken. Als dit gevoel de komende jaren niet verandert of hij niet "makkelijker" wordt met bepaalde dingen dan zou ik alsnog aan de bel trekken.
Ik zou ook zeggen dat het gewoon normaal kindergedrag is. Het ene kind is het andere nier. Bij ons in de familie merk ik ook dat mijn zoon qua ontwikkeling al snel met zijn nichtje vergeleken wordt, die in veel dingen veel anders is dan mijn zoon. Daar komen die opmerkingen van anderen ook vaak vandaan, ze weten gewoon niet beter.
Ik herken het ook wel, vooral het "jong en onrijp zijn" in dingen, maar mijn zoon is 5 en heeft een forse taalachterstand gehad, waardoor hij soms op een aparte manier op situaties reageert. Ik kan het niet helemaal uitleggen, maar het valt andere mensen erg op, zeer druk doen in sociale situaties, rare geluiden maken, klakken met zijn tong, ongepaste dingen roepen....maar verder is hij zeer zorgzaam en erg lief voor ons, we denken dat hij wat meer hulp nodig heeft vooral in sociale situaties. We oefenen dit dan ook met hem, hier verder nog geen andere kinderen in huis, ben momenteel pril zwanger van de 2e. Overigens hebben we hem laten laten onderzoeken, maar daar komt, vooralsnog, niks uit.
Dit is bij ons ook vaak het geval. Ik ben niet op zoek naar een labeltje. Wel naar handvaten. Vandaar mijn vraag. We hadden laatst weer een uitje met vrienden en het was echt vreselijk. We waren de hele dag met hem in de weer. We krijgen dan vervelende blikken, rollende ogen etc. Niet leuk...
Herhalende vragen waarbij het antwoord hetzelfde blijft. Sommige kinderen zijn beeld-denkers. Dit betekend dat ze afbeeldingen beter onthouden/snappen. Dit kan je ondervangen door dingen uit te tekenen. Wij kregen bijvoorbeeld elke donderdag ochtend elke 5 tot 10 minuten de vraag "mama, moet ik 1 of 2 keer naar school?". Dus 6 tot 12 keer in 1 uur tijd! Een kalender en de vraag komt niet meer terug. Vandaag heb ik dmv tekenen uitgelegd wanneer het middag/avond/nacht/ochtend is Blote voeten, tja doe ik ook nog steeds het liefst. En tenenlopen; even in de gaten houden of hij het te veel doet of niet. Verder vooral kijken wat voor jullie kind werkt. Veel kindjes houden van voorspelbaarheid, dus maak dan zo veel mogelijk voorspelbaar. Als je alles hoort en ziet ben je eerder moe, dat mag ook. En andere mensen? Tja. Het is heel vervelend. Bij vrienden kan je gewoon uitleggen dit heeft hij nodig, bij anderen is het beter om op de negeer-stand te gaan staan.
Wat waren op die dag dan specifieke voorvallen waar je rollende ogen over kreeg? Waren er meerdere kinderen of was hij de enige?
Bah, wat naar zeg, dat mensen met hun ogen gaan rollen! Dat doet je pijn als moeder zijnde. Ik herken (zelf, maar ook van mijn dochter) veel punten van je lijstje. Mijn dochter slaapt echter juist weinig maar is wel vaak moe. Heeft ook echt gedurende de dag verschillende rustmomentjes nodig. Even op de bank zitten, zo min mogelijk prikkels binnen krijgen. Op het KDV gaat dat nu nog goed, kan ze zich best even terugtrekken om op te laden, maar op school zal dat lastig worden. Ik vind het zelf ook lastig om ermee om te gaan, juist omdat ik het herken van mezelf. Dat botst ook wel...
Maar wat was er dan concreet? Waarom bleef je met hem in de weer en waarom was iedereen dan moeilijk aan het doen? Zoals je hierboven al kon lezen: de voorbeelden uit je eerste post zijn niet zo abnormaal. Wat is er dus precies problematisch? Heb je niet gewoon mensen rondom je die peuters niet snappen? Dat type mensen dat vindt dat je kinderen gewoon moet laten krijsen, zonder eten naar bed moet sturen etc? Maw: vind je zelf ook dat het gedrag problematisch is, of laat je jezelf dat aanpraten?
Er waren meerdere kindjes van zijn leeftijd bij, die eigenlijk geen kik hebben gegeven wat dat betreft. Tja, waar het dan om gaat... Een hard geluid, of luide muziek waar hij van schrikt en overstuur raakt, bijvoorbeeld. Hij reageert dan zo intens, en kan er zo in blijven hangen... Nogmaals wat ik in mijn eerste post ook al schreef, hoort het ook bij de leeftijd. Maar ik zie toch wel verschillen met andere kindjes. Kalender/dagplanning hebben we, werkt op zich heel goed. Ook nemen we 's avonds de dag even door.
Nou dit is eigenlijk precies waar ik op doelde. Mensen die met hun ogen gaan rollen als peuters heftig op harde geluiden reageren, hebben mijn inziens weinig op met peuters.
Precies. Zoals gezegd is mijn dochter ook zo'n gevalletje. Mijn schoonouders vinden mij de softste moeder ooit omdat ik, als ze iets stout doet, niet tegen haar roep, maar rustig vertel waarom dat stout was, welk gedrag ik liever van haar zie, en haar vervolgens een knuffel geef. Tja. Ik kán brullen tegen mijn kind, maar dan sluit ze zich volledig af voor alles en iedereen en kruipt ze het daaropvolgende uur in een cocon waar niemand door kan. En uiteindelijk zal dan blijken dat ze niet eens geregistreerd heeft wat er stout was en waarom ik boos was. Dan weet ik wel voor welke optie ik kies. En dan mag mijn schoonmoeder rollen met haar ogen tot ze hoofdpijn heeft.
Dit doen wij ook, want boos worden werkt helemaal niet (en daar zijn wij ook geen voorstander van). Maar dan nog... Iets met een onderbuikgevoel
Hier een meisje van vijf. Schrikt ook van harde geluiden en kan ook echt overstuur raken. Ze is voor heel veel dingen bang. Eten is ze heel gevoelig voor en kan rustig van een broodje eten moeten overgeven. Kinderen die onaardig zijn kan ze helemaal in paniek raken. Als zoon en man stoeien hetzelfde, helemaal in paniek. Maar ze is ook heel sociaal en ontzettend lief. Ik ben een tijdje terug naar een fysiotherapeut gegaan op aanraden van een lid hier, voor handvatten om het voor haar maar ook voor ons makkelijker te maken. Nu is ons aangeraden om kwa eten weer terug te gaan naar gepureerd eten en in plaats van brood wat brinta of brood en de korstjes eraf. Dit was eigenlijk tegen mijn principe maar wat was ik blij toen mijn dochter weer wat groente at door het helemaal glad te maken. Oordopjes tegen de harde geluiden. En we borstelen haar lichaam nu een paar keer per dag. Zelf vind ze het prettig en ik doe het nog maar kort maar wat ben ik nu al blij. Het belemmerde ons gezin ontzettend en we konden heel vaak geen uitstapjes meer maken omdat ze overal bang voor is. Dus hoop dat ons dit gaat helpen want het is echt een drama en weet hoe je je voelt. Weet niet of 3 te jong is maar bel een een kinderfysiotherapeut op.
Onze uk is hoogstwaarschijnlijk hoogsensitief gecombineerd met een voorsprong. Dit geeft voor sommige dingen een overlap. Het cb gaf hooggevoelig ooit aan, ze hoorde de verhalen aan en het is aan een ander moeilijk uit te leggen en vooral een gevoel, je kan je vinger er dan net niet opleggen. Zelf hooggevoelig dus het zou heel goed kunnen. Wanneer we met hem weggaan geven we duidelijk aan wat we graag willen zien, bij heel druk gedrag waar hij in blijft hangen halen we hem uit de situatie tot hij weer rustig is. Even praten met hem waar het mis gaat en wat een beter plannetje is. Als het te druk is mag hij dat aangeven en kijken we hoe en of het op te lossen is. Als we lawaai verwachten bijvoorbeeld hij zit achter op de fiets en ik zie in de verte iets aankomen wat veel lawaai maakt geef ik dat aan en hij schrikt minder/niet. Onze uk is echt zorgzaam, als je bijvoorbeeld die dag hoofdpijn hebt dan vraagt hij de volgende dag aan je of het gaat, of je nog steeds hoofdpijn hebt. Als je pijn hebt gedaan komt hij met een doekje en/of kusje, ben je ziek dan krijg je alle dekens die hij maar kan vinden. Verder stelt heel veel vragen, sokken/ schoenen moeten goed zitten, vriendelijke terechtwijzing helpt meer dan de trap, perfectionist, ziet kleine veranderingen, gevoelig voor geurtjes.(overigens net 3)
Ik herken alles van jouw punten bij mijn dochter van 3. Ik weet bijna zeker dat ze hoog sensitief is. Als extra dingen is dat ze heel fijn gevoelig is voor details. Ze ziet gelijk als er iets anders is dan anders. Ze is ook heel complimenteus 'mooie jurk' Wat ik ook merk is dat als iets niet lekker zit (spijker jasje is wat stug van stof) maar ook zwembandjes in het zwembad, ze helemaal overstuur raakt. Ze heeft geen faalangst, durft juist veel risico te nemen maar als het fout gaat dan is ze het vertrouwen in haarzelf kwijt. Ze wil alles mee maken, niks missen dus slapen doet ze wel wat weinig (8-10 uur per etmaal) en ze onthoud heel veel. Ze kan nog heel veel van haar eerste en 2e jaar herinneren. Ze voelt emoties van anderen aan en benoemt dit ook.
Ik herken bijna alles uit je lijstje van mijn dochters, m.n. de middelste. Behalve dan het slapen, mijn dames slapen juist weinig (altijd al gedaan). Mijn middelste reageerde ook altijd 'anders' dan een gemiddeld kind (gevoeliger, angstiger, eigenzinniger) en we hebben hier ook heus de nodige opmerkingen over gehad (dat het niet 'normaal' was, dat ik te soft was, dat ik haar moest laten nakijken, dat ik hulp moest zoeken). Door de ervaring van mijn oudste (die echt anders was en andere aanpak vroeg) was ik al meer gewend om opmerkingen naast me neer te leggen en mijn kind en mijn moedergevoel te volgen. Mijn antwoord was ook meestal: "Ach zo is ze nu eenmaal. Komt wel goed." Dit was ook de indruk die het kinderdagverblijf had, daar heb ik veel houvast aan gehad. Als professionals die dag in, dag uit met peutertjes werken niet echt een probleem zien, dan hoef ik me ook niet veel aan te trekken van sporadische opmerkingen (bij mijn zoon gaven ze juist wel alarmsignaal af, terwijl toen de omgeving het allemaal vond meevallen...) Ze is nu 8 jaar en op bepaalde manieren nog steeds wel een beetje 'anders' (ze voelt zichzelf ook anders dan de meeste kinderen), maar ze is goed 'opgedroogd' . We hebben haar in een moeilijke fase wel laten onderzoeken, maar ze heeft geen diagnose gekregen. Door passende aanpak thuis en op school gaat het nu prima met haar en is het gewoon een leuk, lief kind. De jongste heeft veel gemeen met de middelste en in mijn ogen is zij ook hoogvoelig net als de middelste, maar valt voor buitenstaanders wat minder op, omdat ze wat spontaner en wat minder angstig is. Haar reacties zijn minder extreem (buitenshuis) dan bij de middelste het geval was. Krijg dus ook minder opmerkingen. Of men ziet dat mijn aanpak goed heeft uitgepakt bij oudste en middelste ... Als je gerichte tips zou willen hebben, zou je kunnen omschrijven wat er precies 'mis' ging.