Onze dochter van 3 jaar grijpt heel snel naar haar oren. Als ik bijvoorbeeld met een iets verheven toon zeg 'hou daar eens mee op' dan duikt ze in elkaar en kijkt ze me met bange ogen aan met de handen op de oren. Zo van 'je gaat me zo heel hard slaan'. Maar natuurlijk doen wij dat never nooit. Ik vind het zo ontzettend naar haar zo te zien. Ik krijg dan ook geen contact meer met haar. Ik zie dan een meisje dat zich zo ontzettend schuldig voelt en geschrokken is. Soms huilt ze, heel vaak staart ze me stil aan. Het doet mij pijn haar zo te zien want soms gaat het om iets heel kleins. .. Zijn er meer ouders die dit herkennen bij hun kind en hoe leer je ze op een andere manier omgaan met emoties? Zelf praat ik er het liefst over.
Herkenbaar! Die van ons sinds paar maanden drie en doe het ook, net of ik haar zwaar mishandel. Vreselijk schuldig voel ik me dan. Van mensen die eea weten van kindermishandeling heb ik echter begrepen dat als kinderen er niet meer van schrikken dat het dan niet goed is want dan zijn ze er blijkbaar aan gewend. Dus ik probeer hetdan maar als iets positiefs te zien. Wel erg, erg zielig!!! Oh ook zielig in een hoekje staan en heel sipjes huilen doet ze. Ook al zo zielig
Wat ik wel herken is dat allebei onze kinderen erg gevoelig zijn voor de toon van een boodschap. Als ik rustig blijf, kunnen ze de boodschap vrijwel altijd goed accepteren. Als ik een keer wat bozer praat, reageren ze juist niet meer op de inhoud van mijn boodschap maar op de toon van mijn stem (en dat is meestal niet positief ). Onze jongste begint dan meestal ook direct te huilen. Het lijkt erop dat je kindje ook erg gevoelig is voor de toon van een stem. Het beste wat je volgens mij dus kunt doen, is zoveel mogelijk dingen rustig te brengen. Dan kan zij ook rustig blijven en door de jaren heen bouwt ze op die manier dus zelfvertrouwen op. Vervolgens kan ze daardoor later weer beter met zaken omgaan. Als kinderen jong zijn, kunnen ze hun eigen emoties nog niet (goed) zelf reguleren en dat moeten wij als ouders ze dus leren. Dat lukt het beste door het goede voorbeeld te geven; dus zelf rustig te blijven. Maar dat lukt natuurlijk niet altijd, tenminste bij mij niet . Belangrijk is denk ik dat je erover probeert te praten als je ziet dat ze angstig is (lijkt). Uitleggen dat je niet echt boos op haar bent maar dat je het niet leuk vond dat ze dit of dat deed. Maar in de eerste plaats dus proberen zelf zoveel als mogelijk rustig te blijven.
Super bedankt! Ik ben ook zoveel mogelijk rustig en als het toch gebeurt leg ik het naderhand uit en ook mijn gevoel erbij. Het klopt wat je zegt, de boodschap komt niet over als ik boos ben. Je hebt mij weer even bewust gemaakt van hoe belangrijk het is om zo rustig mogelijk te communiceren. Maar inderdaad, dat lukt mij ook niet altijd.
Je hebt het over mijn (hooggevoelige) middelste Schrikt heel snel van stemverheffingen en vindt het vreselijk als ze 'betrapt' wordt op een foutje of overtreding van regels. Vindt het ook erg vervelend als ze iets niet meteen begrijpt. Ze probeert het zo goed te doen en vindt het zo belangrijk dat regels precies worden nageleefd ... Haar innerlijke lat ligt hoog. Als peuter huilde ze dus heel snel (van schrik) en ik leerde al vrij snel dat we bij haar zo zacht en vriendelijk mogelijk moesten communiceren. Als het dan toch een keer fout ging (ik ben geen heilige en mijn man al helemaal niet) en ze huilde van schrik, dan pakte ik vrijwel meteen bij me (op arm of schoot) en benoemde voor haar: je bent geschrokken van papa/mama? Al vrij snel beaamde ze dat en dan legde ik kort uit waarom ik mijn stem had verheven en dan sloot ik af met 'ik ben niet meer boos'. Dan mocht ze nog even bij me zitten tot ze bekomen was van de schrik. Wat ik daarna ook ging doen, als het ging om ongewenst gedrag bijvoorbeeld, is 'aankondigen' op zachte, indringende stem dat ik boos ging worden als ze niet ophield of luisterde. "Dadelijk wordt ik heel erg boos." zeg ik dan (liefst met oogcontact op dezelfde hoogte) en dan weet ze hoe laat het is. Echt boos worden is dan niet meer nodig ... Op school schrikt ze ook nog wel eens, maar inmiddels oud en wijs genoeg om te begrijpen hoe/wat/waar en heeft het niet meer zo'n heftig effect. In kleuterklas huilde ze soms nog wel eens, maar ik heb de juf daar nooit over gehoord, dus het zal wel niet opvallend zijn geweest. Mijn jongste is ook hooggevoelig maar heeft minder last van stemverheffingen. Zij barst wel in snikken uit als ze per ongeluk iets kapot maakt of iemand pijn doet. Ze schrikt dan van effect van haar eigen handelen.