Ik zit eigenlijk al jaren gevangen in een depressie. Met vlagen gaat het soms beter en ik ben altijd positief blijven denken ik kom er wel bovenop. Nu sinds een paar weken voel ik me echter zo slecht dat ik bang van mezelf ben. Ik voel me machteloos en gevangen in mijn eigen net. Ik heb steeds het gevoel van opgeven. Het letterlijk niet meer weten hoe verder te leven. Ik denk er niet aan om een einde te maken maar ik leef wel tussen leven en niet leven. Mijn concentratie is er niet meer. Mijn energielevel is 0. De zorg voor mijn kids valt nu zo ontzettend zwaar. De huishouding het koken ik kan het niet meer opbrengen. Soms heb ik het gevoel dat ik tegen mezelf praat. Van de week noemde ik mezelf de duivel en daar ben ik zo ontzettend van geschrokken. Ik ben me bewust dat dat niet goed is dat ik zulke dingen ga zeggen. Heel stom heb ik gister een babykatje in inpuls gehaald. Ik wilde even niet meer denken het bracht mij zoveel angst dat ik besloot mijn gedachten ergens anders te willen leggen.is het gelukt nee . Het katje is overigens heel lief en voelt zich gelukkig prettig bij mij. Maar hoe nu verder? Als ik ga nadenken denk ik maar aan 1 ding. Ontsnappen. Weg van huis de stilte in. . Maar dat kan niet! Ik heb mijn gezin. Ik weet het niet meer.
Naar de huisarts nu. Ik ben helaas bekend met je gevoelens, maar ik ben er veel te lang mee doorgelopen. Erg stom.
Direct een afspraak maken met de huisarts. Dit kan je zelf niet oplossen, je hebt hier professionele hulp bij nodig. Echt doen! Sterkte!
Ach meid wat ontzettend rot voor je. Ikzelf heb het niet zo 'hevig' als jij, maar ik heb ook last van depressieve klachten. Je bent dan gewoon te 'moe' om dingen te ondernemen, zelfs een boodschapje doen of de was ophangen valt dan ongelofelijk zwaar. Het liefst blijf je de hele dag in bed liggen. Het komt en het gaat. Van het een op het andere moment voel je je diep ongelukkig, om daarna weer een intens gelukkig te zijn, en dan bam weer dat diep ongelukkige gevoel. Ik zou je adviseren dit bespreekbaar te maken met iemand die je vertrouwd. Je moeder, zus, goede vriendin, noem maar op. Om je verhaal kwijt te kunnen en misschien kunnen ze je ook regelmatig even helpen, of kunnen de kids bijvoorbeeld een nachtje (of desnoods gewoon een heel weekend) bij opa en oma slapen zodat jij even bij kan tanken en een heerlijk weekend voor jezelf hebt. Ook is het een idee om daarnaast contact te zoeken met je huisarts. Vaak loopt er in de huisartsenpraktijk een psycholoog of iemand van de GGD rond die je kan helpen alles weer op een rijtje te zetten. Een goed gesprek kan zó helpen. En soms is praten met een vreemde nog prettiger dan met een bekende. Blijf hier in ieder geval niet mee rondlopen. De kans dat de klachten dan alleen maar erger en erger worden is groot. Het is echt heel belangrijk, neem iemand in vertrouwen en vraag om hulp. Heel veel sterkte gewenst!
De huisarts die ik heb is helaas de gene die niets doet. Ik heb laat maar terug meerdere anti depresiva gekregen maar heeft toen niet gedaan. Heb ook bij huisarts psygoloog een tijdje gelopen maar 1x in 2 weken en een vrouw die steeds op de klok keek gaf mij ook geen vertrouwen.uiteindelijk alles gestopt.Het had 0 zin op die manier. De ggz kost helaas na 5 gesprekken 100 euro per uur. Pfffff waarom maken ze juist die hulp zo duur en word het buiten die 5 gesprekken niet vergoed. Ik kan het niet begrijpen. Ik kan het zelf financieel ook niet opbrengen. Het is zelfs zo erg financieel nu dat ik eigenlijk MOET gaan werken. Lieve help hoe moet ik dat gaan doen. Ik heb 2 weken terug via een uitzending voor een paar weken "vakantiewerk " voor vanaf week 28. Ik deed het voor mijn man omdat hij nu zoveel moet werken en er gewoon een stukje extra moet komen.Nu het dichterbij komt beangstigd het mij enorm. Ik ben en nog niet klaar voor. Door mijn verleden ( ben vervroegd van school gehaald wegens extreem gepest worden ) ik heb daar in het heden nog steeds enorm moeite mee . Het heeft mij een sociale fobie voor mensen kado gegeven. Sinds mijn oudste zoontje naar school gaat sinds januari merk ik dat de depressieve gevoelens toen eigenlijk bij mij weer zijn toenemen. Daarbij heb ik 2 hoogbegaafde kids ( hsp ) die al heel lang onder jeugdzorg en doktoren staan wegens hun gedragsproblemen. Jeugdzorg doet echter weinig. Ze vinden dat we de opvoeding allemaal hartstikke goed doen. Maar och ik voel me daar juist gehaald in. Mijn kinderen zijn in mijn ogen niet gelukkig. En vind me op dit moment helemaal geen fijne moeder. Mijn kinderen zijn de inschrijven als sterk gevoelig intelligent en willen heel graag hun controle houden wat soms best heftig uit.beide hebben ze een slaapstoornis vanaf hun geboorte maar ze gaan steeds stapjes de goede kant op. Mijn verhaal klinkt nu wel heel kort en gek mischien. Maar ik weet gewoon geen woorden te vinden. Als ik alles wil vertellen zou het een boek worden zoveel. Op dit moment voel ik alleen maar verdriet en machteloosheid een schuldig tegenover mijn gezin. En ik voel nergens kracht in mezelf weer bij elkaar te rapen terwijl ik het juist wel graag wil.
Als de ha niks doet, en één psycholoog tot nu toe niks uit heeft gehaald, geef dan niet op! Zoek een ander! Het klinkt alsof je hier zelf alleen niet meer uit gaat komen.. sterkte!
Dat is het probleem ik weet niet hoe ik het financieel moet oplossen. En de verwijzing niet via de huisarts
Heb je echt maar 1 huisarts? Ik zit bij een praktijk met 5 verschillende, dan zou ik een afspraak maken bij een andere.
Precies wat @Mythique zegt. En anders bel je een andere ha bij jou in de buurt op. En anders vraag je de assistente om een verwijzing want je wil zo niet verder leven. Sorry maar als je je zo voelt moet je doorzetten anders komt er nooit een eind aan. Zie niet overal beren. Anders bel je een psychiater en leg je het uit, wie weet kan hij/zij een verwijzing bij je ha regelen.
Wij hebben er ook 4 . Maar eerlijk bij ons staan ze niet goed bekend voor vele. Als ik er 1 zou moeten kiezen.. ze zijn geen van alleen meegaand en drukken graag hun eigen stempel en verwijzingen ho maar . Eerst willen ze zelf graag aanmodderen. Zo vroeg jeugdzorg om een toestemming van huisarts ergens voor. En wat zeiden ze bij de huisarts. NEE wij vinden de kinderen te jong voor jeugdzorg .uiteindelijk is jeugdzorg er op gaan staan en kwam het er wel maar och die huisartsen hier je zou ze..... Ik loop graag een blokje voor de om.1 en al ego niet in de praktijk.
Zo moeilijk voor jou, ik wens je alvast veel sterkte hierin, weet dat je niet alleen bent die zo'n gevoel soms meemaakt, je alleen in je gedachten voelen... dat 'denk' je inderdaad, maar meestal is dat niet zo... je bent nooit alleen op deze bol... ik heb dat ook moeten leren... misschien ben je hypersensitief? Dat heeft één voordeel, dat zijn mensen die kunnen treuren om iets klein en het echt aan hun hart kunnen laten komen MAAR die mensen kunnen het dankbaarst zijn voor de allerkleinste dingen in het leven! Een glimlach van een onbekende of een vogel die fluit,... en bij dezer stuur ik jou alvast veel welgemeende lieve groetjes, en ik zou je aanraden niet te stoppen om hierover te praten... Ik denk altijd, als mijn kinderen groot zijn gaan zij ook soms in zo'n periode zitten (liever niet natuurlijk) maar als zij nu zien dat ik mij positief opstel (ook al lijkt het soms maar zo) dan gaan zij later misschien zeggen; 'ons ma bleef lachen, wij doen dat ook'... 't is geen garantie natuurlijk... maar wel 't proberen waard! Ga gaan wandelen met je kids, of iets wat zij verrassend vinden, iets wat je niet veel doet, en hun vreugde zal jouw hartje misschien wat opwarmen... ik weet het niet hé, wil gewoon maar helpen, jouw zeker niets opdragen... Hoop dat je snel weer de mooie dingen in het leven ziet, want er zijn nog altijd meer mooie dan slechte dingen!! Lieve groetjes
Dat van die kosten voor ggz vind ik vreemd. Ja, je betaald een eigen bijdrage die inkomensafhankelijk is maar toch nooit 100,- per gesprek.. En je bent miss je eigen risico kwijt maar ik zou dit toch een goed gaan navragen hoor. Als ik jou was zou ik bellen met de gemeente en vragen naar iemand van het sociaal wijkteam. Zij kunnen je dat haarfijn uitleggen
Ik heb al eens bij eerstelijn psygologenpraktijk gelopen samen met mijn man. Dat vond ik wel fijn maar na 5x moest ik het beëindigen omdat er niet meer vergoed word. Terwijl ik het toen juist zo hard nodig had . Ja ik ben er zelf bovenop gekropen toen uiteindelijk maar kan ik dat nog eens? Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik niet altijd alles zeg tegen een psygoloog. Ik wil wel mijn kinderen behouden. Als ik laat vallen dat ik soms tegen mezelf praat tjah dan gaan hun bellen rinkelen of de kinderen wel veilig zijn. Op het moment dat ik dat tegen mezelf zeg ben ik me nog wel bewust. En dat is denk ik nog een lichtpuntje tot genezing
Je zou ook naar de gemeente kunnen gaan en daar vragen om hulp. Zeker als financiën nu een issue is. Zij kunnen samen met jou een prettige zorgaanbieder zoeken en waarschijnlijk krijg je een groot deel gewoon vergoed. Doen hoor!! Vandaag nog!
Ik ook, bij mij zit het juist in het basispakket en alleen eigen risico (mits gecontracteerde aanbieder, anders 75% vergoed). Psychosociale hulp is wel maar een aantal sessies (maximaal 300 euro), dus verkijk je je daar niet in? Ik ben over gestapt van psychosociaal naar psycholoog (ggz) omdat de vergoeding van de eerste inderdaad op was. Ik zou toch even contact opnemen met je zorgverzekering, wie weet is er veel meer mogelijk. Sterkte!
Een lief berichtje. ik zou heel graag met mijn kinderen iets doen maar zelfs dat lukt me niet meer.Mijn kinderen ergens mee naar toe nemen is bijna een horror. Denk aan de nanny! Mijn kinderen zijn ook explosief als er maar iets kleins voorvalt barst hun bom. Heel moeilijk uit leggen. Ze barsten niet bewust uit. Ze weten heel moeilijk hun emoties te uiten. Ze verzamelen eerst voordat de ontploffen. Bij de meeste kinderen gebeurt dit gedoseerd en dit is iets wat mijn kinderen nu aan het leren zijn. Stapje voor stapje
Laat ook je bloed prikken. Er zijn bepaalde tekorten die echt zware depressieve klachten veroorzaken (schildklier, B12, D). Ik wens je veel sterkte en wijsheid toe.
Ach meid wat verschrikkelijk vervelend. Zoals iedereen al zegt, zet door en zoek hulp en laat je bloed prikken!!! Je hoeft niet zo door het leven te gaan. Bel een andere huisarts, ga naar het consultatiebureau, vraag iemand in je omgeving die je vertrouwd om je te helpen maar geef niet op. Het leven is zo mooi en leuk als je je goed voelt! En vooral.. accepteer dat dit je overkomt. Laat het maar gewoon voorbij drijven en vecht er niet zo hard tegen, want dat maakt dat het juist zo hevig terugkomt. Accepteren en handelen! Heel veel succes. Je kunt het!
Je moet hier echt iets mee gaan doen want alleen gaat het waarschijnlijk niet lukken. Ik heb niet zulke gedachten als jij maar wel (even) wat hulp nodig en ben naar de huisarts geweest. Daar ook uitgelegd dat die gesprekken gewoon een hoop geld kosten. Huisarts gaf aan dat wanneer zij er een diagnose aanhangt ik alleen mijn eigen risico zou moeten betalen. Nu ervoor gekozen om een afspraak te maken met de praktijkondersteunster. Dat is een psychiatrisch verpleegkundige en die is gratis. Voor mij gaat dat zeer waarschijnlijk wel voldoende zijn en misschien is er bij jullie inde praktijk ook zoiets? Mogelijk kan diegene jou dan een stuk vooruit helpen. Is er niet een anoniem iets waar je naartoe kunt bellen? Misschien kunnen zij iets voor je betekenen?