Voor mijn zwangerschap had ik een redelijk goede conditie. In het begin van de zwangerschap ben ik erg ziek geweest waardoor ik tot de 14 weken niet veel heb gedaan. Daarna weer gaan bewegen (lopen en fietsen) maar niet meer gesport. Rond de 20 weken weer erg ziek geweest met hoge koorts en 2 antibioticakuren. Daarna weer gaan bewegen en soms wat oefeningen thuis. Maar ik merk dat mijn conditie echt zwaar is afgenomen (nu 34 weken). Ik probeer nu elke dag een stuk te fietsen of te lopen, maar merk dat dit steeds korter en moeilijker wordt. Ben steeds sneller buiten adem. Dit baart me toch wel wat zorgen voor de bevalling. Hoe gaan jullie hier mee om?
Uhm nou het is vrij normaal dat je conditie achteruit gaat! Je organen worden op zij geduwd, minder longinhoud, gewicht erbij..ik heb altijd een goede conditie naar vanaf 33 weken wordt het altijd zwaar en lig ik half uitgeput op de trap. Bij de eerste overigens een vrijwel pijnloze bevalling gehad en vervolgens binnen een week weer op de been, binnen 2 maanden weer op gewicht en vanaf 8 weken ook weer gaan sporten en m'n conditie was snel terug. Het hoort erbi, je maakt een heel mensje he
Mijn conditie is ook niet echt om een huis over te schrijven. 2 trappen op en ik moet echt even soort van bijkomem. Kan wel weer stukken lopen zonder problemen, maar als het zwaarder wordt dan dat, dan kun je me opvegen hoor Lichaam is gewoon aan het werk en longen hebben minder ruimte, dus vind het ook niet heel gek.
Ik vind het heel frustrerend, maar het is dus bij iedereen. En inderdaad die trappen, of ik een hele workout heb gehad. Ga toch maar proberen om die knop om te zetten
Oh ik vind het super frustrerend! Maar dat vind ik bij wel meer dingen die ineens moeilijk of zelfs niet meer gaan. Kan normaal echt niet stil zitten, maar nu moet ik wel rustiger aan doen. Maar het went opzich vanzelf en er komt een moment dat je weinig keus hebt
Hier nog een bezig bijtje! Het lukt me wel om rust te pakken maar merk savonds dat ik het toch te weinig doe. Volgende week officieel verlof
Inderdaad heel normaal. Mijn gyneacoloog zei me laatst dat een lichaam tijdens de zwangerschap eigenlijk net zo hard werkt alsof je 9 maanden de marathon loopt. Heel bijzonder dus!
Denk dat je het niet zozeer bij de bevalling gaat merken, maar de tijd na de bevalling, tijdens je herstel. Met een goede conditie of een sportief lijf, zul je sneller opknappen. Opzich niets om je zorgen over te maken.
Maar ik denk dat er dan wordt uitgegaan van je conditie voor de zwangerschap? Want hoewel ik in mijn zwangerschap ook blijf bewegen en lang nog een goede conditie had heb ik nu (en in mijn vorige zwangerschap) toch de conditie van (zoals Biny dat noemt dood paard. Ik denk dus dat het dan ook helemaal goed komt met TS aangezien ze er in elk geval bewust mee bezig is (geweest) en altijd een goede conditie had. (Er vanuit gaande dat alles soepel verloopt dan
Klinkt bekend! Als ik me somber voel, is het 'niet meer kunnen sporten' ook altijd iets wat de stemming nog wat grauwer maakt. Tot 16 weken nog lekker gehandbald, daarna soms nog aan spinning gedaan, maar dat zadeltje begon al vrij snel zeer te doen :\ Nu wandel ik af en toe en dat is het. Op het werk moet ik ook regelmatig wat trappen lopen. Het komt ook best vaak voor dat een collega me dan aanspreekt op de gang. Als ik dan net twee trappen op ben geklommen, moet ik half hijgend antwoord geven Ik heb me er redelijk bij neer gelegd, al blijft het af en toe een reden om te simmen.
Ik heb me 3 keer een stokoud wijf gevoeld, raakte al buiten adem van drie traptreden, moest uitrusten na een wasje ophangen en kon nauwelijks meer lopen (bekkeninstabiliteit). Moest al uithijgen als ik mijn schoenen had aangedaan ... Zwangerschap/hormonen doet erg veel met je lijf! Verdween allemaal als sneeuw voor de zon na bevalling (tijdens bevalling niets van gemerkt) en had vrij snel weer mijn normale conditie/ energie terug. Alleen bij de derde merkte ik dat conditie echt prut was en duurde het langer voordat ik weer op normaal niveau zat, maar dat wijt ik aan de hyperemesis gravidarum (bedlegerig 9 mnd lang, veel afgevallen, slecht gegeten).
Heel herkenbaar. Vooral die frustratie dat het zo snel ging. Toen ik uiteindelijkniet meer kon hardlopen en badmintonnen ben ik gaan zwemmen. Dat heb ik tot het einde volgehouden. Ook al werd ik uiteundelijk zelfs door bejaarden ingehaald, ik werd daar zo gelukug van. Gelukkig was mijn conditie snel op pijl. En nu is het misschien zelfs beter dan voor de zwangerschap. Er is dus hoop
Joh je lijf is constant keihard aan het werk dus niet gek dat je conditie minder word. Kies bijvoorbeeld voor zwemmen. Toch lekker in beweging en goed voor je lijf.. Die bevalling komt wel goed hoor.. Komt de oerdrift vanzelf naar boven
Tnx allemaal! Stelt me toch een beetje gerust. Het is de eerste dus alles is nieuw.. Het wordt komende week weer mooi weer dus kan ik lekker zwemmen.
Je conditie gaat niet speciaal achteruit, maar door de toegenomen productie van progesteron in je bloed tijdens de zwangerschap voel je je continu alsof je buiten adem bent. Het is heel logisch, maar je lichaam heeft meer zuurstof nodig voor de baby. Progesteron zorgt ervoor dat je automatisch de CO2-spiegel in je bloed laag probeert te houden, oa door dieper en sneller adem te halen. Oftewel: het gevoel dt je buiten adem bent. Als je verder zwanger bent duwt je baarmoeder je longen ook nog een beetje aan de kant wat het effect erger maakt, maar ook al helemaal in het begin van de zwangerschap ervaart iedere zwangere een 'fysiologische hyperventilatie'.