een maand geleden ben ik bevallen van onze 2e dochter. Alles ging goed, zowel de 9 maanden(wel met de bekende ups en downs), en de geboorte, deze ging razendsnel en deze keer op een natuurlijke manier(bij 1e ingeleid, wat een hel). Ook de kraamweek was heerlijk, zat echt op mijn roze wolk, en nu nog. Was het bij onze 1e dochter allemaal heel anders, bij deze baby is het vanaf minuut 1 genieten met de grote G. Ik was zelfs op een punt dat ik dacht aan een 3e, maar we beginnen er niet aan. Ik ervaar zwanger zijn als een mooi wonder, maar meer ook niet, ik vind de beperkingen die het met zich mee brengt heel vervelend, al is het tijdelijk. Vooral naar mijn oudste dochter toe vond ik het niet leuk, kon weinig met haar ondernemen. Het heeft impact gehad op onze band. Ook nu onze jongste er is, merk je hoeveel invloed deze verandering heeft op onze oudste en alles in je leven. Het staat allemaal weer even op zijn kop. Want ondanks het genieten is het ook wel survival de 1e weken. Slaapgebrek, een jaloerse oudste, een baby die voor je gevoel constant aan de fles hangt, geen tijd voor jezelf. Het is zo anders dan ik inmiddels gewend was(meer vrijheid gekregen omdat oudste bijna 4 is en niet meer die constante zorg nodig heeft). Er komt dus geen 3e hier, wil er nu zijn voor mijn 2 meiden, mijn eigen leven weer langzaam op gaan pakken. Maar wat een rare gedachte, ik heb nu alle grote doelen bereikt in mijn leven; liefde gevonden, samenwonen, trouwen, kinderen krijgen. Soms voel ik me oud(begin ook al grijs te worden, haha), de afgelopen 34 jaar van mijn leven zijn voorbij gevlogen! Waar je als jonge meid nog over droomt, is binnen no-time "gebeurt". Maar het lijkt wel of ik nu rust heb gevonden; ik "moet" niet meer dit, en niet meer dat. Ik ben nu gesetteld voor mijn gevoel, alles is bereikt, nu kan ik me concentreren op het "hier en nu". Als ik verhalen hoor van vrouwen die nog willen gaan trouwen, een gezin gaan stichten, etc, dan denk ik opgelucht:"pfff, heerlijk, daar hoef ik me niet meer druk om te maken!" Ik ben een nieuwe weg ingeslagen, voor mijn gevoel nog helemaal vlak en eindeloos "leeg". Tijd voor nieuwe ervaringen, mét man en 2 mooie dochters!! Ik heb er zin in en ben er klaar voor!!! Wie herkend dit??
Ha, wat leuk om te lezen. Je zet me aan het denken eigenlijk. Ik ben een stuk jonger, maar denk ook mijn gezin compleet te hebben en ben de laatste tijd wat onrustig in mijn hoofd. Toe aan een nieuw iets of zo. Maar dat realiseer ik me nu ik jouw topic lees vooral. Ik volg even.
Dat toe aan iets nieuws herken ik! je wilt in het leven toch ook vaak wat anderen ook doen; settelen. Dat is nu klaar. Niet dat ik nu onderuit gezakt ga zitten, ik hoop wel nieuwe ervaringen op te gaan doen, op welk gebied dan ook! Maar de rust die ik nu voel, heerlijk. Laat een ander het nu maar lekker doen, denk ik dan. Als er iemand in mijn omgeving zwanger is, denk ik; "heerlijk, dát gedoe heb ik achter de rug!!"
Niet zo heel herkenbaar. Wij zijn dan ook voor een derde gegaan en ik kan echt niet zeggen dat het hierna 'klaar' is. Zwanger zijn vind ik niet leuk tot week 20, daarna gaat het wel. Dat is toch 4,5 maand afzien en ik weet niet of ik dat nog een vierde keer wil... maar dat is allemaal voor later. En er is nog genoeg 'te bereiken'. Een groter huis bijvoorbeeld. Ik zit op mijn werk ook niet waar ik wil zitten. Maar daar wil ik pas aan denken als de jongste naar de creche zal gaan (als ze een jaar is). Het onrustige zoeken ken ik wel. Ik probeer echt meer rust in mijn hoofd te krijgen anders vergeet ik gewoon te genieten van nu, met twee opgroeiende meiden en nog eentje onderweg... en ik vind dat ik tot nu al best veel bereikt heb. Grotendeels op eigen kracht, mijn man en ik doen ook alles zelf. Soms maakt me dat wel trots, het feit dat ik alles meemaak en er continu BEN.
Ik heb 2 jongens en een derde komt er niet. Maar ALS die er komt dan pas over een jaar of 6. En die optie hou ik open omdat ik nog geen 30 ben, vind mij nog te jong om iets definitief af te sluiten in mijn hoofd. We hebben afgesproken gisteren om het wiegje te verkopen en man vroeg of ik nog meer op Mp wilde zetten. Maar ik kan de babykleertjes nog niet wegdoen. Het moet wel, want ruimtegebrek,maar ik vind het moeilijk. Mijn hart is groter dan onze 2 kinderen, hoewel het echt niet haalbaar is met het huis en financiën. We willen ze alles geven wat ze nodig hebben en meer en studies zijn duur. En de eerste heeft waarschijnlijk autisme en/of adhd en dat vergt enorm veel energie. We hebben veel tijd voor hem nodig en hij heeft rust en stabiliteit nodig. Met zn broertje erbij gaat het meestal super, behalve aandacht soms. Ik kan mezelf helaas niet in tweeen delen. En toch weet ik in mijn hart dat ik al in de voleinde fase zit. Wat ergens ook weer rust geeft want ik "hoef" niks meer. We weten nu wat komen gaat, de kinderen worden ouder en ons leven zal geen grote verandering van een baby erbij meer hebben. Maar ergens heb ik het er toch moeilijk mee. Ik ben gewoon gek op mijn kinderen en ik zou er zo nog een paar van deze leuke jongens bij willen.
Ja, ik herken het volledig! Ik had dat ook al vrij snel na de geboorte van de tweede, een voldaan gevoel dat ons gezin af is en dat we met zijn allen aan de toekomst kunnen werken. Het fundament ligt, zo voelt het een beetje.