Wat voel je precies bij een wee?

Volgens mij kan niemand het echt precies na vertellen. Ik had ooit gelezen dat iemand het vond voelen alsof haar ingewanden op verschillende plekken naar buiten werden getrokken. Tijdens de weeen weet ik nog dat ik heb geroepen dat dat klopte. Dus tja, voor mij voelde het blijkbaar zo. Volgens mij is het wel per persoon verschillend...

 

In het begin vond ik het voelen als heftige menstruatiekrampen. Hoe meer ontsluiting je krijgt,, hoe krachtiger die bij wordt. Je voelt het wel echt opkomen, maar een hoogtepunt gaan en dan weer afzwakken. Ik heb het alleen in mijn buik gevoeld.

Wat ik wel vreemd vond, ik weet niet of andere dit ook zo hebben ervaren, zijn de persweeen. Als er een perswee was geweest voelde ik me een soort van leeg en had ik geen pijn. Al met al vond ik de persweeen wel verschrikkelijker dan de ontsluitingsweeen, maar ook hier zijn de meningen over verdeeld.

 

Voor wat betreft de "golfbeweging" vind ik die volume knop vergelijking wel passend. Verder zijn ontsluitingsweeën gewoon een erg misselijk, weeïg gevoel dat zich (bij mij) concentreerde onderin mijn buik. Beetje alsof zich daar een onzichtbare hand je weefsel vastpakt en probeert rond te draaien. Als je niet concentreert en goed ontspant begint je hele lijf te verkrampen en pijn te doen, dan lig je echt te kronkelen. Dan is het heel naar. Dus zoek een fijne houding. Ik heb veel op de yoga bal gezeten en onder de douche op een douchekrukje.

Persweeën zijn weer heel anders, ik vond ze niet zozeer pijnlijk (het persen wel behoorlijk) maar het is alsof de controle over je hele lichaam door iemand anders wordt overgenomen. En zo'n druk, zo'n drukgevoel op de onderkant. Je lichaam probeert de baby er uit te werken maar ondertussen denk je "aaahhh nee, dit gaat niet, het past niet en ik durf niet!!" (zo heb ik het tenminste ervaren)
Maar gelukkig blijkt over het algemeen dat het wel gaat, en wel past, en uiteindelijk durf je wel want je hebt toch geen keus! En dan gaat de storm ineens weer liggen.

 

Ik kan het echt niet uitleggen. Het trok door mn buik en rug en deed vreselijk zeer.

Het begon met een soort menstruatie kramp, dat trok omhoog. Maar hoe het toen voelde.. geen idee..

 

De ontsluitingsweeën vond ik als menstruatiekramp voelen, die vanuit de onderkant van m'n buik tot boven m'n navel omhoog getrokken werd. Dan zat ie op een punt dat je een houding nodig hebt om zo goed mogelijk te ontspannen.

Persweeën.. voelen alsof je al een week niet gepoept hebt, en gewoon niet meer tegen kan houden. Mijn lijf trok zelf in een kromming en ik kon puffen tot ik geel zag, mijn lijf deed wat het wilde/moest doen dat kind eruit te krijgen.

 

Ontsluitingsweeen voelde ik als harde buiken met kramp erbij. Ik voelde ze echt opkomen als een golf, waarna ze na het hoogtepunt weer afzwakte. Bij mijn 1 en 2 bevalling voelde ik de krampen ook in mijn benen. Moest mijn benen bewegen om
Ze weg te puffen. Deze keer voelde ik het alleen in mijn buik. Echt mega pijnlijk vond ik de ontsluitingsweeen niet zolang je rustig blijft ademen.

De persweeen daarentegen vond ik echt naar. Alles in je lichaam golft om je kind eruit te duwen. Vond de pijn ook verschrikkelijk Gelukkig deze laatste keer maar 17 min hoeven persen.

 

Ik had alleen rugweeen maar inderdaad een golfbeweging. Een sterke pijn / samentrekking die opkomt en weer afzwakt. Als je je goed concentreert op je ademhaling kun je ze wegpuffen en 'wegademen'. Bij mij - door inleiding - waren ze meteen op hoogtepunt (met weeenstorm) dus weet niet hoe het voelt bij beginnende weeen eigenlijk.

Persweeen zijn idd weer anders maar vond dat fijner omdat je dan ook actief iets erbij moet doen. Dat is dan idd een kracht die je lichaam overneemt om kind naar buiten te krijgen. Maar al je concentratie gaat dan ook naar 'meepersen' ipv ze alleen maar doorstaan om op de nodige cm te komen. Duurde alsnog 1,5 uur bij mij

 

Ik vond de weeen bijna lijken op alsof je enorm moet overgeven. Alleen dan niet naar boven (keel), maar naar beneden. Ik bedoel vooral dat het een soort enorme kracht is vanuit de tenen die niet te stoppen is. En heel belangrijk, wat eerder al gezegd is, is proberen te ontspannen en je er aan overgeven. Hoe meer je tegenwerkt, hoe vervelender vond ik.

Bij het persen vond ik het 2x heel verschillend. De eerste had ik nauwelijks persweeen en moest ik echt er op focussen dat bij een wee ik uit mezelf ging persen. Dat vergde nogal wat nadenken en aanmoediging van de vk tijdens de weeen .

Bij de tweede herken ik me heel erg in het 'ik moet poepen!!' verhaal. Wat ik ook had gewild, er was geen houden aan. Hij moest en zou er uit.

 

Hier rug weeën en dat voelde als menstruatiekramp. Vond het ook niet pijnlijk tot ik 10cm ontsluiting had. Het was hoogstens irritant. Wat ik wel vervelend vond was het koppie wat er bijna uit is en in dat geboortekanaal zit.. dat gaf een branderig gevoel.

 

Bij iedereen voelt het weer anders. Dat is het lastige..

Ik voelde heel duidelijk de golfbeweging.
Je voelde de pijn komen en die werd langzaamaan wat heviger en voelde je weer afzakken. Als je je daar heel goed op concentreerd helpt dit echt.
Althans bij mij hielp het heel goed om me te kunnen ontspannend.
Hierdoor ook niet heftige pijn gehad.

Rugweeën voelde als erge rugpijn wat opkomt en weer gaat.

Buikweeën voelde hier als heftige menstruatiekramp

Beenweeën voelde als erge spierpijn. Man deed in mijn benen knijpen, was erg prettig.

De 1e weeën leken gewoon op menstruatiekrampen.

Persweeën niet gehad helaas. Waardoor ik echt op eigen kracht moest gaan persen.

 

Bij de eerste voelde ik niets. Had namelijk geen weeën.
Bij mijn 2e zwangerschap had ik een andere praktijk en één van de vk vertelde me dat ik nu de weeën van nu en de vorige keer wel zou herkennen want bevallen zonder weeën kon niet.

Nou, bij de 2e buikweeën gehad. Het begon als menstruatiepijn wat vanaf een cm of 8 (gok ik) wat pijnlijker werd. Maar goed te doen hoor. Ik ving ze op tussen de deurpost inderdaad een opkomende golf, hoogtepunt en het zakte weer af.

Hierdoor wist ik wel zeker dat ik de vorige keer absoluut geen weeën heb gehad. De vk snapte er niets van

 

Ik vond de ontsluitingsweeen juist een hel, werd er ook echt misselijk van. Kon ze ook niet opvangen het ging allemaal te snel. Alsof ik enorme darmkrampen had en niet naar de wc kon gaan.
De persweeen vond ik een hele verademing. Alsof mijn lichaam toen pas doorhad wat er moest gebeuren en ineens ging het vanzelf.
Maar nu moet ik heel eerlijk zeggen dat ik tussen de weeën door gewoon in slaap viel dus erg veel heb ik er niet van meegekregen.

 

Trek je mondhoeken maar eens aan en dan steeds een stukje verder, zo ongeveer. En dan steeds meer pijn in een opbouwende fase.

 

Ik voelde ook heel erg de golfbeweging (volumeknop). Bij de eerste had ik een weeënstorm, dan volgen de weeën gewoon op elkaar en heb je geen 'rust' meer. Het voordeel daarvan is, is dat je je wel moet overgeven en dat het sneller gaat.
Ik had toen rug, buik- en beenweeën. Vond ze niet echt pijnlijk, wel vervelend. Ze bouwden wel heel rustig op, tot die storm. Dus ik kon me wel een beetje voorbereiden. Toen was ik binnen 2 uur ook van 4 cm naar 10 gegaan, het is dus wel effectief.

Wat ik bij de tweede vervelend vond, was die harde buik. Je baarmoeder spant zich natuurlijk op tijdens een wee, en ik vond dat vervelender dan die hele pijn. Net alsof ik van het bed werd getrokken en als een heliumballon naar het plafond zweefde.

Het persen vond ik de eerste keer geweldig. Dat was een badbevalling en ik voelde niets, niets van het staan van het hoofdje, niets van de druk op je onderkant. Bij de tweede was er geen tijd om in bad te gaan (hele bevalling duurde krap 3 uur) en heb ik het persen heel 'bewust' meegemaakt. Ik vond die druk vervelender, en ook het gevoel dat het niet zou passen. Ik dacht aldoor 'ik kan dit niet, ik ben hier niet voor gemaakt'. Maar natuurlijk kan het wel.

 

Ik had rugweeën. Wat ik voelde was een soort extreem samentrekkend gevoel in m'n onderrug wat steeds heftiger en heftiger werd en steeds verder doorstraalde (naar m'n benen en voeten) en hierna weer afzwakte in heftigheid en doorstralen.
Had een flinke weeënstorm en zoals hierboven staat vond ook ik die momenten fijner dan toen de weeën minder heftig waren: het overgeven eraan ging vanzelf, kon gewoon echt niet anders. Was echt in een soort halve slaap/trance, heel gek, haha.

De persweeën voelde ik wel in m'n buik, deden véél minder zeer, was net of ik een soort tic had om m'n steeds m'n buik in te houden. Was een gek gevoel
Persweeën heb ik niet hoeven onderdrukken, mocht meteen aan de gang (en blij dat ik was ), dus geen ervaring met het tegenhouden. Dat schijnt wel erg rot te zijn.

 

Ik had rugweeën... was echt pijnlijk.. kan het niet goed omschrijvrn, maar was of m'n rug in tweeën brak. Bij iedere wee moest ik ook echt door m'n knieën om de pijn te verlichten

 

Ik vond het voelen als erge menstruatiepijn (maar viel mij mee, misschien omdat ik ook altijd heel erg buikpijn heb bij de menstruaties).

De persweeën vond ik heel erg vervelend, maar waarschijnlijk ook omdat ik er niets mee mocht/kon doen. Heb ze 2 keer 2 uur moeten wegzuchten en dat was wel hels.

 

Weeën voelden voor mij als een enorme buikkramp, net zoals wanneer je kramp in je darmen hebt maar dan 100x erger. Het komt langzaam op, wordt heftiger, blijft heftig en zakt dan weer af. En dan kun je even een poosje bijkomen tot de volgende wee begint. Ik vond het echt pijnlijk! Persweeën deden geen pijn omdat ik toen mee mocht persen (en na 8 minuten was onze zoon ook geboren). Alleen het moment dat het 'hoofdje staat' is iets minder prettig, maar dat duurt gelukkig niet lang.
Bij mijn volgende bevalling zie ik vooral op tegen de laatste weeën van 7 tot 10 cm...die zijn hels