De titel zegt het al. Het voel alsof ik faal als moeder. Er gaan zoveel dingen mis Mijn zoontje wordt in augustus 4 jaar. Vanaf 2,5 was hij dag en nacht zindelijk op het gebied van plassen. Vanaf 2,5 heeft hij problemen met op de wc poepen. We hebben werkelijk alles geprobeerd van stickerkaarten tot geen aandacht aan besteden. Van in zn blote bips laten lopen tot na elke maaltijd verplicht 5 min op de wc zetten. Alles helpt ongeveer 2 weken en daarna gaat het weer mis en poept hij in zijn broek. Hij moet met 4 naar school en ik weet me gewoon geen raad meer. Ik wil niet dat hij uitgelachen word. Of dat de school hem weigert. Ik ben afgelopen zondag in huilen uitgebarsten toen hij weer in zn broek had gepoept. Vervolgens voel ik me daar vreselijk schuldig over tegenover mijn zoontje. Ook eet mijn zoontje vanaf zijn 2e jaar geen avondeten. Voor die tijd at hij alles en was hij een makkelijke eter. Na zn 2e jaar hielt dit op. Hij eet wel fruit en brood ed maar geen smoothies of avondeten. Hij neemt nu 1 muizenhapje omdat hij dan een toetje krijgt maar verder houd het op. Hij krijgt vitamine pillen maar ik wil gewoon dat hij gezonde dingen eet. Ik krijg het niet voor elkaar. En ik vertik het om eten in zn mond te proppen. Mijn zoontje luistert heel erg slecht. Ook de kinderopvang waar hij 1 dag in de week naartoe gaat geeft dit aan. Ze moeten hem soms wel 7x iets vragen voor hij het doet. Bij ons thuis vraagt hij heel veel aandacht. De momenten dat hij zelf speelt zijn op 1 hand te tellen. Mijn man en ik moeten de hele dag met hem in de weer zijn. Als wij dit niet doen word hij boos en gaat hij rottigheid uithalen. Ik heb mij altijd voorgenomen om nooit te schreeuwen tegen mijn kind en om altijd rustig te blijven, maar het lukt me soms gewoon niet meer. En dan verhef ik wel mijn stem en pak ik hem op en zet hem in zn kamer met de boodschap 'ga daar maar lekker zitten tot je normaal kan doen!!'. Ik pak hem dan best stevig vast en hij moet dan echt huilen. Vervolgens voel ik mij hier enorm schuldig over. Ik heb gewoon het gevoel dat ik het niet goed doe. En dat zijn 'problemen' door mij komen omdat ik niet doe wat ik zou moeten doen als moeder. Sorry voor het lange verhaal, Het zit me op het moment gewoon erg hoog
Meid wat naar! Ik kan je maar één tip geven en dat is: zoek een goede orthopedagoog die jullie kan helpen de boel op de rit te krijgen. En je bent geen slechte moeder of een falende moeder! Je hebt al van alles geprobeerd. En een frisse kijk van iemand die er voor gestudeerd heeft kan wonderen doen. Hier twee keer een gesprek met een orthopedagoog en het heeft een hoop opgehelderd Dikke knuffel en ik hoop dat je snel meer rust en leuke momenten hebt
Hier helemaal mee eens! Wij hebben een paar maanden geleden ook hulp gehad van een pedagoge en na 1 gesprek al zoveel verbetering!
Ik kan je ook alleen maar het advies geven om contact op te nemen met een orthopedagoog. Vaak kan een "frisse blik" al zo verhelderend werken. En je bent geen slechte of falende moeder. Knuffel!
Als je zo veel te verduren krijgt kom je zelf niet op de rit en lukt het je nietom je kind te helpen. Heb geen ervaring van een pedagoog maar een frisse kijk zoals anderen dat zeggen klinkt als een goed plan. Tijd voor jezelf is ook erg belangrijk, even een moment om weer op te laden. Goede nachtrust en/of iets waar je door kan ontspannen kun je weer meer hebben. Onze drukke uk maakt het me ook niet makkelijk en heb deze week weinig nachtrust gehad ( iemand was aan het spoken) nu merk ik dat ik minder kan hebben en voel me ook een falende moeder, ik ga nu eerst maar het huis verder opruimen , zooi weggooien en hoop ik dat het mij meer rust brengt Kun je via de huisarts niet terecht bij de poep en plaspoli? Hopelijk krijgen jullie ook snel meer rust.
Het enige wat ik lees is een moeder die zielsveel van haar kind houdt en het beste wil voor hem. Kinderen kan je nu eenmaal niet sturen. Uiteindelijk komt het goed of vallen puzzelstukjes op hun plaats. Maar dat hoef je niet alleen te doen. Schakel ergens hulp in. Hele dikke knuffel! Je faalt niet, zoveel liefde laat je soms machteloos voelen.
Je zou een falende moeder zijn als het je niet kon schelen. Nu ben je gewoon een moeder die wat hulp nodig heeft. Ga naar je huisarts of cb en bespreek het eens. Vaak kunnen zij je sturen naar de goede hulp. Houd op met boos en gefrustreerd zijn op jezelf, maar wees lief en vraag hulp. Dat is een teken van kracht, niet van zwakte!
Ik heb verder geen aanvullende tips, maar wil je wel een digitale knuffel geven. Zo te lezen is het allemaal bij elkaar je gewoon even teveel geworden. Mama zijn is ook heel zwaar
Ik lees ook vooral een betrokken moeder die het graag goed wil doen, maar waarbij het niet goed 'werkt'. Daar kunnen tal van redenen voor zijn en die hoeven ook absoluut niet allemaal 'bij jou' te liggen. Sterker nog, je krijgt ook signalen dat het elders (opvang) niet lekker loopt en dan moet je nagaan wat speelt er nu precies? Waarom gedraagt hij zich zoals hij zich gedraagt? Hoe pakken we vanuit die wetenschap de problemen aan? Zoek idd hulp, laat een professional (ik denk ook orthopedagoog) meekijken en meedenken. Ik ben wel een extreem voorbeeld, maar toen mijn zoon 2 jaar was en enorme gedrags-, eet- en slaapproblemen ontstonden die ik aanvankelijk had geduid als 'peuterpubertijd' dacht ik serieus dat ik niet voor moederschap in de wieg was gelegd. Niets leek te werken bij mijn kind, ik kreeg geen grip op hem, ik dacht: ik kan dit gewoon niet, opvoeden, ik ben een hopeloos geval, ik weet niet hoe andere moeders dat toch doen. Wat een eye-opener (en wat een emotioneel moment) toen een kinderpsycholoog mij verzekerde dat het niet aan mij lag (sterker nog, dat ik bewonderenswaardig ver gekomen was met hem) maar dat mijn kind anders was en dat het gedrag absoluut geen normaal peutergedrag was. (nu wil ik niet meteen zeggen dat je kind 'iets' heeft, maar hij kan wel een iets andere 'gebruiksaanwijzing' hebben dan gemiddeld en dat ligt dan niet aan jou, maar dat zit in hem)
Eens met Kache. Wij zitten nu in dat traject en ik voel me sinds Lange tijd geen falende moeder meer.
Bedankt voor alle lieve reacties. Ik ben vandaag met mn zoontje naar het CB geweest. Deze afspraak stond toevallig al omdat hij zn laatste prikje moest hebben. We hadden een geweldige kinderarts die mij heeft geholpen alles wat te relativeren. Ze heeft aangegeven dat onze aanpak van geen aandacht geven aan het poepen van mn zoontje prima is. Zij geeft ook aan dat het normaal is dat kindjes soms een terugval hebben en dat ik me moet realiseren dat we al alles doen wat we kunnen doen en dat het nog even duurt tot september ( dan gaat hij naar school ). Ze heeft me ook gerustgesteld dat het als moeder prima is als je het een keer niet perfect doet. Ik ben zelf als kind mishandeld geweest door mijn moeder en ik ben gewoon vreselijk bang dat ik zoals haar word. Gelukkig heb ik een hele lieve man die mij dagelijks verteld dat ik in niks op mijn moeder lijk en het heel goed doe. Ik heb een folder meegekregen voor het opvoedspreekuur. Vanmiddag zijn we lekker met mn zoontje naar balorig geweest en dat heeft me echt even goed gedaan. Hij ging gewoon lekker spelen en ik kon gewoon even zitten en niets doen.
Vergeet ook niet, wat is perfect? Perfect bestaat niet echt, perfect is net een sprookje. Een kind doet nou eenmaal niet wat hij/zij móet, een kind groeit naar zijn/haar eigen ik. Kom je er niet via de ene weg, dan kom je er wel via een andere weg. Zolang je daar moeite voor doet om te helpen dit te bereiken, kom je redelijk in de buurt van perfect. Ik herken het overigens ook wel met zindelijk worden, die van mij is even oud en wordt ook in augustus 4. Hij is nog helemaal 0,0 zindelijk. Gefrustreerd wordt ik er van. Maar ik weet wel dat ik oplossingen probeer te zoeken om hem zindelijk te krijgen, lukt tot zover niet maar ik geef niet op. En dat is wat telt toch Overigens moet ik er wel bij vermelden dat er hier wel sprake is van een stoornis, maar dat maakt me er niet minder gefrustreerd van. Net als met eten, er bestaan helaas geen knopjes om zoiets op te lossen. Aanbieden zoals je al doet zie ik en meer kan je niet. Daar kan je niet in falen wan En wat betreft niet luisteren, wat moet je daarbij zien? Hij speelt en je zegt nu dit doen en hij luistert niet? Of echt even uit zn spel gehaald, oogcontact en dan nog niet luisteren? Daar zit ook een heel verschil zit. Hebben ze daar op de kinderopvang ook geen tips voor gegeven? En kan je met hem praten over het spelen? Kan hij al vertellen waarom hij altijd wil dat je met hem speelt? Of kan je hem opdrachtjes geven om iets te doen? Hem eerst zelf iets laten doen en daarna pas samen spelen bijvoorbeeld. Nou het is een heel verhaal geworden.. Maar ik probeer maar even nog mee te denken.. Ik weet natuurlijk ook niet wat je al geprobeerd heb met al je punten, maar volg je kind en kijk daarbij of je dingen vind die hem kan stimuleren om even een kwartier alleen te laten spelen of nog wat extra hapjes, meer kan je niet doen denk ik zo. En het feit dat je durft te vragen naar ideeën en ermee aan de slag gaat, wijst er alleen al op dat je niet faalt. Nou moet je het nog zelf gaan geloven En fijn trouwens dat het CB je iets heeft kunnen geruststellen en je even niets heb kunnen doen
Lieve meid, als eerste: durf voor jezelf ook juist te vertrouwen op die prachtige quote in je avatar! Je hoeft het niet perfect te doen, om raad vragen en hulp accepteren is geen falen! Goed dat je het gelijk hebt besproken bij het cb en je man je ook steunt. Er zijn allerlei weggetjes om te bewandelen voor hulp mocht dat nodig zijn, dus kijk waar jij baat bij hebt. Opvoedpoli, straks via school school-maatschappelijk werk en jeugdarts, poep en plaspoli, kindercoaches... Niks hoeft, maar als je er zelf niet uit komt kan een steuntje in de rug prettig zijn. Val je niet te hard want je doet het super!
Meid, je doet het hartstikke goed! Twijfel nou niet aan je zelf! Hier ook een pittig type (pas 4 geworden) Zindelijk worden ging hier redelijk. Maar dat poepen. Ik voelde me af en toe net een heks...ik zag t aan hem en bracht hem naar de wc, niks. In twee uur tijd tien keer op de wc,zoon overstuur ik van slag en nog geen poep. Luier om als hij moest en met twee tellen gepoept. In z'n broek poepen deed hij niet,maar wilde een luier. Ik heb toen doekjes en luiers voor t grijpen gelegd en hij ging zelf z'n luier halen en doekjes. Tot we op een zomeravond bij de buren waren. Mama ik moet poepen...nou ga je luier maar halen dan. De buurvrouw zei: je mag ook hier op de wc hoor! Hij was al onderweg om een luier te halen. Toch terug en naar de wc. Mama!!!! Ik naar hem toe,had hij gepoept! Ik prees hem en de buurt hoorde me. Die stond al op m'n zoon te wachten,sprak hem belonen toe en hij mocht mee in de kast wat uitzoeken. Snoepje en pakje drinken. Ineens was hij zindelijk! Heb je weleens op Scrivio media gekeken,boek draakje vurig. Misschien herken je wat? Mijn zoon is Hooggevoelig en heeft sterke wil
Allereerst wil ik je graag een knuffel geven! Je verhaal doet tranen in mn ogen springen omdat ik het herken. Mijn zoon is bijna 3 en heeft een ijzersterke wil. Ik herken heel veel van wat je schrijft. Ik heb ook vaak momenten dat ik van wanhoop in huilen uit barst en niet meer weet hoe ik het aan moet pakken. Ook vaak het gevoel dat moederschap te moeilijk is voor mij, dat ik het niet kan. Ik heb nog een dochtertje en zij is totaal anders en met haar heb ik niet die problemen. En daar voel ik me dan weer een soort van schuldig over. Fijn dat je zo"n goed gesprek met het CB hebt gehad. Dat kan echt helpen. Er zien hier denk ik ook al goede tips gegeven. Ik heb niet echt tips maar je bent niet de enige moeder die zich soms zo voelt, wilde ik je even zeggen.