hoi meiden Wil even wat kwijt. Voel me zo gekwetst! Ik heb jaren een vriendin gehad en we hebben het altijd heel leuk gehad. Zij kreeg al vroeg kindjes, terwijl haar huwelijk verre van goed was. Ik ben altijd een luisterend oor geweest. Natuurlijk kwam ik voor mijn vriendin op als haar man weer eens een vreselijke lompe, kwetsende opmerking naar haar maakte waar ik bij zat. Als ik met haar praatte en ze zat te klagen over hem nam ik het ook wel eens voor hem op, want waar twee kijven hebben twee schuld. Ideeen aangedragen als therapie voor hun samen, want de kinderen kregen ook steeds meer mee. Onder andere de oudste die trok zelfs haren uit van stress. Altijd op haar kinderen gepast als er iets was of gewoon samen met haar de kinderen 'gedaan' omdat manlief niets uitvoerde en het op haar neerkwam. Ze heeft altijd gebroken nachten gehad en moest ook werken. Heel sneu vond ik dat dus ik heb aar geholpen waar ik kon. Toen ik zwanger raakte, was ik heel blij en zij ook voor mij. De zwangerschap was heel zwaar en ik hoorde niets van haar. Ik heb meerdere keren geprobeerd om contact te leggen via Whats app of bellen en elke keer moest het van mijn kant komen. Halverwege de zwangerschap ben ik toch naar haar toe gegaan, terwijl het al heel pittig was om auto te rijden en haar verteld dat het echt zwaar was. Had hulp in huis nodig want kon al niet veel meer. Ik snap dat ze praktisch niet zoveel kon doen, omdat ze drie kinderen heeft en dit heb ik nooit verlangd. Ik wilde alleen een vriendin die er er voor me was en naar me luisterde. Hierna weer niets gehoord en heb toen in februari haar een bericht gestuurd hoe ik me voelde en dat ik teleurgesteld was. Ze bood haar excuses aan en ik accepteerde die met in mijn achterhoofd 'laat het nu ook maar zien dan'. Ik heb toen afgewacht en weer niets... Ik heb me toen niet meer op haar gericht en na de geboorte van T heeft ze wel een geboortekArt ontvangen van mij. Ze is op visite geweest en op de dag dat zij er was ging het met mij mis. Hyperventileren, paniek etc (PND bleek later). Ze zei dat ze het zo erg vond en wat wilde doen. Mijn hoofd was helemaal wazig op dat moment. Dus mijn man zei dat het beter waa dat zij moest gaan en dat se dokter zo kwam. De kraamhulp had gebeld. Hierna is het allemaal heel heftig geweest en ik heb nooit meer iets can mijn vriendin gehoord. Geen berichtje met 'hoe is het met je?' Helemaal niks! Ik was heel boos maar mijn hoofd stond er toennabsoluut niet naar om contact te zoeken. In oktober heb ik een bericht gestuurd hoe ik me voelde en hoe ik erover dacht. Ik sloeg stijl achterover wat ik las...ik kreeg over me heen dat ík niets had laten horen op de verjaardag van haar oudste en dat ik nooit een bericht naar haar heb gedaan, terwijl ze 'had gezegd als er iets is dan moet je appen'. Heb gestuurd dat dit laatste klopte, maar dat ze ook weet van mij dat ik het ook fijn vind als iemand zélf belangstelling toont en dat het niet van een kant moet komen. Er stond nog meer in wat er op neer kwam dat het mijn schuld was en ze had het al zo zwaar dus dit kon er 'ook nog wel bij'. Ik was zo verdrietig en tegelijkertijd er klaar mee. Ik kon dit nu niet gebruiken. Ze zou er nog over nadenken of ze de vriendschap voort wilde zetten. Toen was ik helemaal verbijsterd. Zíj moest er over nadenken?!?! Nooit meer iets gehoord en wat zie ik vandaag op Facebook voorbij komen... een foto met haar en een paar meiden (een ervan heeft ze altijd vervloekt wat voor een achterbaks iemand of dat wel niet is) met de tekst; "zo blij met deze meiden. Ze zijn er altijd voor me. Dat is echte vriendschap!" Ik dacht dat ik er echt klaar mee was, maar die foto en tekst kwetste mij zo diep... Heb ik nu echt iets verkeerd gedaan?
Over de hele toedracht kan ik niks zeggen, ik was er niet bij. Maar het is meestal wel dat het mes aan twee kanten snijdt. Als het je zo dwars zit nog, zou ik face to face een gesprek aangaan met jouw vriendin. Wil ze dit niet of kan dit niet, dan zou ik het loslaten.
Zou het idd toch proberen om het uit te praten. Zo niet proberen los te laten. Helaas soortgelijks meegemaakt. Moest ook altijd van mijn kant afkomen. Elke week 2u in de auto gezeten om haar te helpen, weekenden bij mij in huis gehad. Veel spullen gekocht voor haar etc. Op gegeven moment geen appje meer gestuurd en gewacht totdat zij contact op zou nemen. Helaas zijn we alweer ruim 2 jaar verder..
Ik zou het contact gewoon voorgoed verbreken en ontvrienden enzo. Het klinkt nou niet echt alsof ze een goede vriendin voor je is geweest. Dat ze niet langs kon komen bijvoorbeeld ala, maar ze had zijn minst kunnen appen/bellen/kaartje sturen etc.
Ik heb de afgelopen twee jaar steeds weer geprobeerd om dingen uit te praten en te vertellen hoe ik me erbij voelde. Elke keer geeft ze mij gelijk maar doet er vervolgens niets mee. Als ik in zie dat ik fout zit, probeer ik er wat aan te doen. Op de dag dat het fout ging met mij (en zij erbij zat) was in april. Een half jaar niets gehoord en in oktober heb ik zelf (!) dat bericht gestuurd en dat ik verwijten over me heen kreeg, want ik was er het afgelopen half jaar ook niet voor haar geweest. Dit kon ik toen gewoon niet ivm de PND en wat al niet meer.
Die vriendschap is gewoon klaar. Ik zou haar op FB verwijderen. En klaar geen aandacht meer aan schenken. Ik had haar niet eens meer wat gestuurd. Signalen waren al duidelijk toch.
Sommige mensen zijn leuners en geen steuners, misschien is dat zo bij haar. Maar het kan ook zo zijn dat dit jullie patroon is en dat het lastig is ook voor haar om dat anders te doen. Jullie hebben als het ware jaren lang een ongelijke relatie gehad waarin jij er voor haar was en dat andersom nooit nodig was. Zij heeft binnen jullie relatie nooit geleerd er voor jou te moeten zijn. Ik zou in jouw plaats misschien nog 1 poging wagen om te kijken of zij dat ook graag anders wil zien, maar ik vind het ook lastig in te schatten omdat je het al wel meerdere keren hebt geuit naar haar toe. En vind je het het nog waard om er energie in te stoppen, dat is ook nog een factor, want het klinkt wel een beetje alsof ze alleen een leuner is. Ik vind het wel heel rot voor je dat in zo'n moeilijke tijd die vriendin er niet voor je was, daar hoop je toch op te kunnen vertrouwen.
Jouw verhaal klinkt bekend. Heb dat ook meegemaakt met ik dacht een vriendin. Mijn advies, loslaten sommige mensen lopen een periode met je mee in het leven en gaan dan hun eigen weg weer. Mij valt op dat er zoveel halers zijn in het leven, geven kunnen ze niet. Natuurlijk heeft jouw verhaal 2 kanten maar denk dat je beter je eigen weg kan gaan. Succes!
Heel herkenbaar. Jij bent er voor iemand, maar heb jij diegene nodig laten ze je vallen als een baksteen. Hoe jammer ook, ik zou loslaten. En verwijderen van Facebook. Dan hoef je je ook niet gekwetst te voelen door posts van haar. Is zonde van je energie zulke mensen Succes!!
Dank voor jullie reacties. Ik denk dat het miss beter is dat ik haar verwijder op Facebook. Miss nog een poging wagen, maar idd...is ze de energie waard.. ben nog steeds bezig met herstel. Gaat al wel vele malen beter dan vorig jaar, maar ben er nog niet. Dus kan ik het erbij hebben... moet ik over nadenken.
Ik kan me goed voorstellen dat je gekwetst voelt door die post op Facebook. Helaas klinkt mij dit ook bekend en lijkt het mij het beste om haar te ontvrienden en er geen aandacht meer aan te geven, Dit gaat waarschijnlijk niet veranderen.
Ik denk dat het je nu teveel kwetst en teveel energie kost om de vriendschap proberen te herstellen. Maar ik vraag me nog wel af of ze wel wist dat je pnd hebt? Aangezien er toen geen contact was.
Ik vraag me idd zoals Zara1983 af of jouw vriendin wist van de pnd? Ik heb er zelf mee te kampen en hierdoor heel veel vriendschappen links laten liggen, door ook niets van mezelf te laten horen. Zelf vind ik dat ik dan ook niet kan verwachten dat een ander de eerste stap neemt als ik het zelf ook niet heb gedaan. De verwijten die zij naar jou gooide zijn absoluut niet leuk en ik begrijp ook in jouw ogen deels onterecht, maar bekijk het eens vanaf de andere kant, jij hebt ook niets van je eigen laten horen waardoor er weer frustraties bij haar komen. De frustraties zijn bij jullie beide hoog opgelopen doordat er geen contact was maar blijkbaar wel de behoefte hieraan. Vraag jezelf dan ook af of dit een vriendschap is geweest die je op deze manier wilt laten eindigen of het in elk geval nog een keer wilt gaan uitpraten met je 'vriendin'. In mijn ogen hebben jullie elkaar gekwetst en het lijkt mij goed om het uit te spreken naar elkaar en dan te besluiten of het inderdaad het einde van de vriendschap is.
Moeilijk te zeggen omdat je maar 1 kant leest maar ik herken het wel, bij mijn vriendin moest het ook van 1 kant komen. Zij had vaak foute vriendjes en was altijd een luisterend oor. Ze kon me altijd bellen en ik vroeg altijd naar haar, belde, stuurde sms' s emails etc. Toen kreeg ik een vriend en kon ik niks meer goed doen, ze vertelde niet meer wanneer ze ging afstuderen maar wel een bericht sturen dat ik niks had gedaan terwijl ze de diploma had. Heeft zelf geen datum doorgegeven wanneer ze van alles moest doe en zelfs niet eens een berichtje met geslaagd. We hebben nog wel een gesprek gehad maar het was toen klaar voor beide kanten. Voelde me zo onnozel dat ik zoveel tijd daar aan besteedde maar nu 12 jaar later blijkt ze nog deze leefstijl te hebben. De vraag is vind je het zo erg dat iemand klaar met je is of dat zij dat zegt? In het laatste geval zou ik nog een gesprek aangaan.
Ik heb de knoop doorgehakt: ik laat het gaan. Het kost mij teveel energie en dat kan ik beter voor mezelf gebruiken. Ze wist niet zozeer van de pnd af. Alleen zat ze erbij toen het mij mis ging en dat ik naar de dokter moest. Ze heeft zelfs nog even op de kleine gepast toen we daar heen moesten. Toen we terug kwamen heb ik gezegd dat ik naar psychiater moest voor verdere stappen en dat ik op dat moment oxazepam kreeg om niet in paniek te raken. Dus ze wist wel dat jet niet goed ging. Hierna dus niks meer gehoord.
Dat soort mensen kun je beter kwijt dan rijk zijn. Het steekt omdat je daar veelste veel van je eigen tijd in hebt gestoken en je dat achteraf gezien beter in andere mensen had kunnen steken die dat het wel waard zijn. Ik zou het laten rusten, je weet wat je aan haar hebt en dikke doei ermee.
Vrienden komen en vrienden gaan ... en sommige die blijven altijd bestaan. Als ze energie kosten ipv geven is het denk ik wel duidelijk dat dat niet een lang leven stand houd. Ik ben er zelf ook slecht in hoor maar het is beter om soms een vriendschap te beeindigen. Zo'n post op Facebook ... ja leuk voor d'r al had je daar zelf bij willen zijn. En dat er een iemand tussen staat die ze verafschuwde ... mensen kunnen ook veranderen of misschien situaties ... misschien is het wel zo dat jou vriendin niet meer zo zwaar tilt aan de ander zijn ongemakken ... wie weet!