Die van mij vanmorgen nog...kan t niet loslaten, vind t zo sneu voor hem. Elke keer als zoontje naar t kdv gaat komt hij heel enthousiast binnen en zegt altijd tegen Amber; ha Amber. Ze zegt nooit wat terug...en hij tot 3x toe Ha Amber...en ze zegt nog niks. Ze was aan het springen met een ander meisje op de trampoline en er komt een derde kind bij. Niks aan de hand...en toen ging mijn zoontje ook op de trampoline dus in totaal 4 kinderen. En toen kon Amber opeens wel praten; hé dat mag niet, er mogen er maar 2 op de trampoline. Jij moet eraf, dat mag niehieeet. Daar kan ik zo slecht tegen he. Mijn zoontje is sowieso al heel gevoelig voor emoties en dan mag dat derde kind wel erop en mijn zoontje word ff door haar afgesnauwd. Het zijn kinderen, i know, ik werk zelf met kleine en grote kinderen maar als t je eigen kind is kan ik wel huilen als ik dat zo zie. --------------- Ook wel eens dat hij mee wil doen in een kringetje en dat ze hem er niet bij laten/niet zien. Hij geeft dan geen kick en gaat alleen dansen, buiten de kring. Hij lijkt het niet erg te vinden maar mijn hart breekt dan. Wie heeft er nog meer van deze hart verscheurende dingen meegemaakt?
Van het weekend bij mijn dochter toen ze vertelde dat een jongetje uit haar klas jarig was en een feestje geeft en dat zij geen uitnodiging had gehad. Vond dat zo sneu voor haar, gelukkig was ze het even later al weer vergeten.
Mijn zoontje gaat aankomend schooljaar een jaartje extra kleuteren. Al zijn vriendjes gaan naar groep 3 en in zijn nieuwe klas zitten straks maar 8 jongens, waarvan er maar 4 (incl. hijzelf) ook in groep 2 (hij komt in een groep 0-1-2). Dat deed me wel een beetje pijn, dat ik me afvroeg met wie hij dan volgend jaar moet spelen. En toen we een paar jaar terug op vakantie waren. Hij was net 4 geworden en hij is erg klein en dun. Ze waren met een groepje kinderen aan het spelen en kwamen vanaf de speeltuin al rennend voorbij. Mijn zoontje heeeeeelemaal achteraan. Hij kwam me eerst nog lachend voorbi gerend, maar toen stopte hij en kwam naar me toe met een heel verdrietig gezichtje. Hij wilde ook meerennen, maar kon ze niet bijhouden zei hij en niemand ging op hem wachten. Ach toch, dat deed echt wel een beetje pijn.
Mijn zoontje met ass en mcdd trekt zich steeds vaker terug in zijn eigen bubbel. Hij houdt andere kinderen niet meer bij. Zo sneu! Ook hoort hij stemmetjes. Ze schelden hem uit en geven gemene opdrachten (dat hij bv iemand pijn moet doen). Hij doet niet wat de stemmetjes vertellen en je ziet hem vechten. Enorm knap en zielig tegelijk. Ik kan nog zoveel vertellen over mijn kanjer, ben megatrots op hem. Vanochtend moest ik aan mijn dochter vertellen dat haar beste vriendinnetje dit weekend onverwacht is verhuisd (dochter rijdt altijd met vriendinnetje mee naar school en dat kan nu niet meer). Dochter is erg verdrietig. Logisch maar ook zo sneu.
Och de schat. Ze hebben t al zo moeilijk en dan begrijpt niemand hem en zijn die stemmetjes ook nog "stoute" stemmetjes. Wat een held dat hij vecht tegen de stemmetjes! En ook zo sneu idd voor je dochter. Hoe komt t dat het vriendinnetje onverwachts is verhuist? Voor dat meisje ook zo moeilijk denk ik om alles maar achter te laten. Zo heb ik op t werk een kind van 10 met adhd. Hij zit nog helemaal in de pokemon fase en de andere kids zijn er alweer klaar mee. Hij kreeg eerst super veel aandacht want hij weet er alles van en nu boeit niemand het meer. Krijgt die een woede uitbarsting van frustratie want niemand luisterd. Dus word die agressief. Dus ik moet professioneel blijven offcourse maar diep van binnen begrijp ik m helemaal en kan ik wel mee janken, boos worden.. Opgroeien is zo moeilijk.
Toen ik begin van dit jaar mijn dochter moest vertellen dat haar beste vriendje plotseling overleden was.
Haar vriendje is in zijn slaap overleden. Oorzaak hebben ze niet kunnen ontdekken. Mijn dochter reageerde heel verdrietig. Ze waren van baby af aan al onafscheidelijk. De laatste tijd is ze rustiger maar ze heeft het heel veel over de dood gehad. Wilde er alles van weten. Ook wil ze nog 2x per week naar het grafje om even gedag te zeggen en te vertellen wat haar bezig houdt. Dus ja, het heeft heel veel impact op haar (gehad).
Verschrikkelijk koekie1. Dat zijn echt dingen in t leven die niet te begrijpen zijn. Wel heel goed hoe ze ermee omgaat. Ze heeft echt gerouwd op haar manier en dat al voor haar leeftijd.
Mijn zoontje van nog geen 3 was zaterdag bij ons voor in de speeltuin aan het spelen. Hij liep in zijn eentje op het grasveld. Een paar oudere jongens hadden ruzie in de speeltuin. En 1 van die jongens flipte helemaal en rende over het grasveld weg van de speeltuin. Maar daar stond mijn zoontje. Hij greep mijn zoontje bij zijn keel en gooide hem zo op de grond. Mijn man zag het gebeuren, die stond in de keuken en de voordeur stond open. Mijn zoontje is daarna een hele tijd van slag geweest. Hij kan zich niet uiten omdat hij nog bijna niet praat. En je kan het niet uitleggen, omdat je het zelf ook niet begrijpt.
Dank je, ik snap het ook niet.We hebben wel veel adviezen en steun van een kinderpsycholoog gehad. Ik vind het heel knap en bijzonder hoe mijn dochter hiermee omgaat. Al vind ik dat kinderen hier nog niet mee geconfronteerd mogen worden.
Pas had een meisje uit mijn dochters klas ( 4 jaar) een kinderfeestje georganiseerd (oudste kleuter die 6 jaar wordt), ze verzamelden met best een flinke club op het schoolplein op een woensdagmiddag, dochter begreep maar niet dat zij niet was uitgenodigd omdat andere vriendinnetjes van haar wel mochten komen. Ze was echt oprecht teleurgesteld en liep huilend aan mijn hand mee naar huis. Nu heeft ze overigens al meerdere feestjes gehad waar ze is geweest dus zo heftig is het allemaal niet maar ik had wel even met haar te doen en gewoon moeilijk uit te leggen op deze leeftijd. Ze heeft het er ook best lang over gehad moet ik zeggen
We hebben geen aangifte gedaan. We zijn uiteraard wel even met de ouders van de jongen gaan praten. We moeten nog even bedenken of we hier verder nog iets mee moeten. Want we hebben er helemaal geen reactie meer op terug gehad, zelfs geen sorry ofzo. Het gaat trouwens om een jongen van 10 jaar. En hij heeft zich nogal afgereageert op mijn buurjongen van 7, mijn dochter van 6, haar vriendje van 5 en dan mijn zoontje van bijna 3. En hij had ruzie/werd gepest door een jongen van 12. Die werd gelijk binnen geroepen door zijn vader. De rest van de kinderen waren op de verkeerde tijd op de verkeerde plaats blijkbaar. Zijn ouders zouden met hem gaan praten. Maar ik had iig wel even een reactie terug verwacht. Maar ik zie die moeder vanmiddag wel bij school denk ik. Want het zusje van die jongen zit bij mn dochter in de klas.
Nou ik zou het hier niet bij laten zitten! Dat is echt niet normaal, je kan nog zo boos zijn, dan ga je je toch niet afreageren op een klein kind! Een kind van 10 moet dat weten, anders is er wellicht iets mis in zijn ontwikkeling. Dit is een heel traumatische ervaring voor je zoontje geweest. Zo'n grote jongen die hem ook nog pijn doet, zonder reden! Bah, ik word er helemaal naar en boos van.
Als je kind onder narcose moet, er niks van begrijpt en heel hard aan het brullen en spartelen is terwijl er een handjevol volwassenen hem in de houdgreep houden en dat kapje op zijn mond zetten. Brrr binnenkort moeten we weer..