Dat idd. Mijn oudste van bijna 10 is ook wel eens zo boos dat iedereen en alles het moet ontgelden, maar hij zal nooit aan zijn kleine broertje komen. Van kleine kinderen blijf je af en dat snapt een 10 jarige ook best.
Vorig jaar toen onze oudste zoon op bed lag te 'zingen'; "niemand vind mij lief, niemand wil met mij spelen". Sociaal wel heel veel willen, maar weinig kunnen. @Koekie1 heftig hoor, om een jong kindje zoiets te moeten vertellen... @Jenala ook ik zou het er niet bij laten.... Straks reageert hij nog heftiger als er zoiets gebeurd...
Ach, dat hadden wij een tijdje terug ook, dat begint hier al op de peuterschool. Maar dl snapt prima dat je niet iedereen mag/wil uitnodigen voor je verjaardag. (Bovendien was het meisje geen vriendinnetje van haar ofzo en had ikzelf ook geen klik met de moeder - die hebben daar vast ook wel invloed op).
Dan mag hij wel met mijn zoontje praten.. 8 jaar oud en nog helemaal in de pokemons.. Weet er ook veel van en praat me de oren van het hoofd erover
Ok mijn dochter is Uber sociaal. Zo erg dat sommige andere kindjes nogal eens "bang" of terughoudend naar haar zijn. Ze is nogal 'in your face'. Ze is dan ook altijd teleurgesteld als andere kinderen niet met dr willen spelen/praten. En als ze het dan eens lief vraagt of ze mee mag spelen en ze word afgewezen komt ze altijd heel verdrietig dat ze niet van andere kindjes mag spelen terwijl ze het heel lief heeft gevraagd.. Oudere kinderen en volwassenen vinden dit overigens prachtig dat ze zo sociaal is. Ze stapt gerust op een groepje jongeren af en gaat ronduit vertellen over dat ene stokje dat ze heeft gevonden..
Ik vind het erg lastig wat ik er verder mee moet. Ik heb de moeder niet gezien vandaag, omdat ik laat thuis was van een afspraak. Dus opa heeft mn dochter van school gehaald. Ik vind het ergens ook zoiets om aangifte te doen tegen een jongen van 10. Maar ik vind het ook absoluut geen normaal gedrag. Toen ik vanmiddag met mn zoontje weg ging op de fiets, kwam die jongen langs lopen. En toen begon Nathan te huilen, dus hij is echt bang voor hem.
Mijn moederhart is al regelmatig gebroken Vooral met betrekking tot de oudste. Als ik hem psychisch zie lijden, als het zo'n chaos in zijn hoofd is dat hij zichzelf liever pijn doet (bijten, krabben, slaan). Afschuwelijk om te zien. Mijn oudste is ook een tijdje depressief geweest en zat dan ineengedoken apathisch in een hoekje terwijl stille tranen over zijn wang rolden. Die periode en mijn machteloosheid daarin was zo ingrijpend dat ik daar recentelijk zelfs EMDR voor heb gehad. Op kleinere schaal breekt mijn hart wel eens als zusjes iets willen met broer en ze zonder enig mededogen of begrip met brute eerlijkheid worden afgewezen door hem. Of als we iets niet kunnen doen of moeten afbreken omdat hij het niet aankan, terwijl de meisjes het wel graag willen.
Probeer morgen nog een keer en anders ga je savonds aan de deur. Met de mededeling dat het je niet lekker zit en dat jou zoon het niet begrijpt wat er is gebeurt en dat haar zoon sorry zegt ofzo. En dan absoluit niet zeggen hoe zij haar zoon moet aanpakken maar praten vanuit jou en je zoons gevoelens.
Heel heftig kache! Ik werk op een reguliere bso maar heb ook kindjes erbij met autisme. Als ik andere kinderen hem zien pesten gaat mn bloed koken maar als hij het spel bewust verstoort van andere begrijp ik de kinderen ook waarom ze hem buitensluiten. Het is zo dubbel. Je wilt het voor iedereen goed doen en dat gaat niet altijd samen.
Oh man, ik krijg zelf tranen in mijn ogen van de verhalen en het raakt me echt heel erg. Wat is je zoon een held dat hij tegen de stemmen vecht. Echt, een dikke, dikke knuffel voor jullie! Ook voor je dochter, het is erg om zomaar een vriendin kwijt te zijn. Helemaal als het onverwacht is... Mijn oudste van 6 is echt een lief, dromerig meisje. En heel mooi (vind ik dan hoor ). Dan loopt ze op de populaire meisjes van de klas af en vraagt wat of wil mee spelen en dan staan ze haar met een ongeïnteresseerde blik aan te kijken alsof ze gvd meiden zijn van 18 ik zou ze dan het liefst door elkaar willen rammelen en willen vertellen dat het meisje dat voor ze haar best staat te doen een heel leuk meisje is. Maar ja, dat rammelen doe ik maar niet Maar het breekt mijn hart. Je wilt dat je kind overal aansluiting heeft
Ik kan me dit zo goed voorstellen. Wat ben je dan machteloos als moeder. En het enige wat je wilt is dat je kinderen gelukkig zijn. Mijn zoontje heeft vandaag de diagnose autisme gekregen. En ondanks dat ik het eigenlijk al wist, heb ik het er nu toch wel even moeilijk mee.
Sterkte Jenala! Vandaag nog.. mijn zoon van 2 is heel sterk en soms nog wel eens iets te hardhandig in zijn spelen. Hij deed vandaag iets onschuldigs waardoor zijn even oude nichtje ging huilen. Hij keek me heel verdrietig en ook vragend aan. Hij snapt het nog niet dat andere kindjes hem niet altijd bij kunnen houden betreft kracht en wat drukker spelen.
Misschien een kinder pokemon bijeenkomst? Hier namelijk ook een die weg is van pokemon en, waarschijnlijk mede door zijn ass, er nog steeds in hangt. (6 jaar)
Als je er over wilt kletsen, mijn pb staat open. Wij hebben 1,5 jaar terug de diagnose gekregen en ik vond het heel dubbel. Enerzijds blij, omdat je vermoeden bevestigd is en het niet aan jouw opvoedkwaliteit ligt, anderzijds verdrietig omdat het een diagnose voor het leven is en de toekomst er in eens anders er uit gaat zien. Met alle veroordelen die je tegenkomt en alle dingen die toch anders gaan of moeten gaan.
Dat snap ik wel. Ik had ook niet begrepen dat je hem en zn ouders kent. Maar zijn ouders moeten wel onder ogen zien dat dat niet kan en ze er iets aan moeten doen. Ik denk dat een goed gesprek onvermijdelijk is en misschien dat dat ventje sorry kan zeggen tegen je zoontje. Voor kleine kinderen is dat belangrijk.
Sterkte Jenala! Je mag altijd pb'en als je je verhaal kwijt wil ofzo. Mijn zoontje heeft nu 3 nachten met zn hoofd boven de deken geslapen. Ik vind het heel stoer van hem. Hij vroeg of hij nu een dappere held is. Uiteraard jongen.. die angsten van hem en eigenlijk wat kache zegt, het psychisch lijden breekt regelmatig mn hart.
Vorige week op vakantie.. dochter (3) zat in het restaurant heel lief te spelen in het speelhuisje. Ineens zie en hoor ik door het raampje een hulpeloos gezichtje roepen "stop ermee, houd op!" Heeft een klein jochie dr vast aan dr knot en staat op dr gezicht te timmeren! Jochie was denk ik nog twee.. Ik geef dat jochie een slinger dat huisje uit. Ouders waren blijkbaar stukje verderop aan het winkelen. Vader komt aanlopen en vraagt wat er is. Ik vraag het mijn dochter en vertaal voor hem dat het jochie op "haar" stoeltje wilde zitten dacht mijn dochter (er stonden overigens nog 3 dezelfde stoeltjes en 2 krukjes). Dochter wees naar de andere stoeltjes naast haar, waar het jochie kon zitten en kennelijk accepteerde hij dit niet. Man zei oke, tilde zijn zoontje op en liep weg. Mijn dochter was zo verdrietig "mama waarom ging hij mij slaan, hij kon toch naast mij zitten?" Heb dr 's avonds serieus nog een traan om gelaten! Om de hele situatie. Jochie was daar alleen naar binnen gelopen, ze zaten niet eens in het restaurant. Ouders nergens te bekennen en achteraf gewoon oke zeggen en weglopen. Ik stond perplex op dat moment. Wel beter dat we ze niet meer tegen gekomen zijn, had ze nog wel even aangesproken dan!