Ik denk dat het duidelijk is dat de schuld niet alleen bij jou ligt en misschien wel helemaal niet. Persoonlijk zit ik ook wel eens niet goed in mijn vel maar dan is mijn man er voor me en vangt de kinderen wat vaker op. Het feit dat je aangeeft dat hij niks met de kleine doet ... zegt genoeg dat het niet alleen aan jou kan liggen. Natuurlijk het feit dat jij niet lekker in je vel zit helpt niet maar dat hij je daar niet mee helpt maar nog een trap na geeft zodat je nog meer schuldgevoel krijgt is niet goed en eerlijk en al helemaal geen gezonde relatie. Misschien inderdaad een week of twee bij iemand anders proberen te zijn ... even een vakantie met die kleine in een of ander park lekker even op adem komen ... en veel met jezelf en de kleine bezig zijn ... zou dat helpen denk je? Knuff leven is niet zo heel makkelijk af en toe maar weet dat het alleen maar beter kan worden na een dal! Sterkte en succes!
Ja mn reet. Dat vind ik echt het slechtste excuus ever. Juist als zoiets jou is overkomen zou je beter moeten weten. Dat dat niet goed is voor een kind. En niet normaal. Wanneer je dergelijke gedachten normaal vind ben je niet goed wijs. Ik zou echt acuut mn kind uit zijn buurt houden.
Sorry, maar als mijn man zoiets zou zeggen als dat ons kind een klap moet krijgen dan zou ik dat absoluut als een dreiging zien Ik begrijp dat je niet meteen alles op wilt geven maar als er zo over een kind wordt gesproken was het einde oefening.
Ik vind je behoorlijk naïef... maar daar zal hij in die 15 jaar wel voor hebben gezorgd Wat heb je in die 15 jaar werkelijk Opgebouwd dan...? Het is nou niet echt een leuke familie man zo te horen...
Ik zou me biezen pakken! Adios, die is niet helemaal Koekkoek. Dat het niet goed gaat tussen jullie ligt echt niet alleen aan jou. Zoiets komt vaak van 2 kanten.
Meid, een man die zo over kinderen (zijn eigen kind notabene!) praat is geen knip voor de neus waard. Kies voor je dochter en jezelf en laat hem lekker in zijn agressieve sop gaarkoken. Mag je nog zo'n rotjeugd gehad hebben, een echte vader pakt zichzelf bij kop en kont en zorgt dat hij van die traumas afraakt. Met professionele hulp. Nee, ipv daarvan alles uiten op jou en je dochter. Woest word ik van zulke figuren. Je wil toch niet dat je meisje met zo'n vader moet opgroeien? Het zal haar tekenen voor haar leven. Jij bent diegene die dit kan stoppen. Doe het dan ook.
En overleg met veilig thuis!!! Mocht er ooit nood aan de man komen, heb je iig al een keer een start gemaakt.
Als mijn man zoiets zou zeggen over mijn dochter, had ik mn spullen gepakt en was ik weg. Zowiezo bizar dat hij nog nooit een flesje of iets heeft gegeven, lijkt me geen gezonde situatie voor jou en vooral niet voor jou kindje.
Jij veranderd hij veranderd niet mee. Je doet praktisch alles alleen zoals ik lees. dus........ je zoekt uitwegen en praat het goed.
Goed praten doe ik niet. Ik heb altijd de hoop dat mensen kunnen veranderen. Ik weet niet of ik gelukkig wordt als we uit elkaar gaan. Misschien wel/ misschien niet. De goede momenten mag ik ook niet vergeten natuurlijk. Ik heb zijn broer uitgenodigd voor vanavond. Ik wil dan ook in het bijzijn van hem mijn verhaal doen tegen mijn man. Zijn broer weet hoe hij id en weet het eea. Als er iemand bij is weet ik dat hij rustiger blijft.
Het feit dat je een gesprek aan moet gaan met iemand anders erbij omdat je man anders niet rustig blijft zegt mij genoeg.... Je vraagt wat je nu moet, wij geven je alleMaal antwoord, nog unaniem ook... En jij steekt je kop in het zand en verzint allemaal excuses waarom hij geweldig zou zijn Wake up call!!! Je man is niet geweldig! Je man is een eersteklas loser die vind dat zijn kind geslagen mag worden en jou manipuleert dat alles jou schuld is en aan het eind van het verhaal is HIJ zielig want hij is vroeger mishandelt, wat hij overigens ook nodig vind bij jullie kind... Maar goed, blijf jij maar in de waan dat je man zo geweldig is......
Met alle respect...Ik denk dat dit weer een eindeloze discussie gaat worden met iemand die het gedrag van haar man blijft goedpraten en uiteindelijk bij hem blijft ondanks dat iedereen roept dat ze bij hem weg moet ook vanwege de kinderen. We hebben dit soort issues wel vaker voorbij zien komen. Ik denk dat TS een laag zelfbeeld heeft en daar echt aan moet werken. TS Waarom stel je jezelf de vraag of je niet weet of je wel gelukkig wordt zonder hem! Ben je nu dan zo happy? Is jullie situatie een voorbeeld voor je kind? Wat als je man echt een keer uithaalt? Ga je dan wel bij hem weg of vind je dan nog steeds dat je zulke goede herinneringen samen niet moet weggooien? En die goeie herinneringen hóud je ook gewoon, prima natuurlijk. Die neemt niemand je af hoor. En wat heb je daadwerkelijk opgebouwd in al die jaren? Dat ie je nu uitfoetert en dreigt jullie kind te slaan? Deze man is jou niet waard. Maar daar ben je zelf nog niet achter en ik weet eerlijk gezegd niet of dat ooit gaat gebeuren. Je zegt; ik weet niet wat ik moet. Ik denk dat je het wel weet, maar dat je die stap gewoonweg niet durft te nemen.
Misschien weet ik het ook wel. Maar ik vecht liever door tot het einde. Ik vind dat mensen die er buiten staan maar makkelijk zeggen: joh dan ga je toch lekker weg bij je man of vrouw. Gewoon ff je koffers pakken en oprotten. Boekje dicht en klaar. Ging het soms maar zo makkelijk. Ik vind dat wij samen best een hoop opgebouwd hebben. Maar dat is voor een ieder weer ander. Maar goed, dit wordt inderdaad een eindeloze discussie en heb beetje spijt dat ik het hier heb neergezet. Ik wil dan ook aan het beheer vragen om een slotje op dit topic te doen.
Dat er iets niet goed zit bij hem is overduidelijk, maar wat is dat toch tegenwoordig met die stempel narcisme? Ik vind dat er tegenwoordig zo snel geroepen wordt dat iemand narcisme heeft of kenmerken ervan vertoond. Overigens ben ik het wel met de rest eens, er zit duidelijk iets niet goed en daar moet iets aan gedaan worden.
Okee, ik probeer het nog een keer voor het slotje.... Je krijgt nu niet te horen dat je het moet blijven proberen, want dat is wat je horen wilt. Deze man, en hoe aardig jij hem ook vindt, is op dit moment en wellicht in de toekomst niet in staat om samen met zijn gezin een fijn, vertrouwd en veilig leven op te bouwen. Of je vergoeilijkt dat en hoopt dat hij wel verandert of je haalt je kind en jezelf uit deze onstabiele situatie. We hebben je geprobeert wakker te schudden, maar je wilt het niet zien. Ook voor jou en je man is er hulp... Ik wens je heel veel wijsheid toe.
Maar waarom geef je dan geen antwoord op de vragen? Er is al gevraagd wanneer het einde is...? Is dat als hij jou slaat? Je kind? Of dan ook nog niet... is het dan ook, "kan een keer gebeuren"? En op mijn vraag WAT je dan heb opgebouwd geef je ook geen antwoord....
Denk dat er over je man geboeg gezegd is... Je hebt vluchtgedrag zeg je... je gaat liever niet naar huis en wil je man ontlopen. Ik denk dat het een goed idee is om even afstand te nemen van de situatie. Even weg met je dochter zodat je kan nadenken wat je dan wel wil. Misschien gaan de ogen van je man dan ook open... en gaat ook hij hulp zoeken. Relatietherapie is ook nog een optie.... Niets doen is iig geen optie.... je dochter zit al tijden met een moeder die niet lekker in haar vel zit en een vader die amper naar haar omkijkt...
Je man is getraumatiseerd, hij kan je kind niet bieden wat deze nodig heeft omdat hij simpelweg niet weet hoe hij dat moet doen. Het is hem tenslotte nooit geleerd, geweld is in zijn jongere leven normaal geweest. Dit betekend niet dat ik zijn gedrag goed praat, sterker nog ik denk dat je juist je kindje in bescherming moet nemen. Eis dat hij in therapie gaat om zijn trauma te verwerken. Wil hij dat niet dan zou ik er zelf voor kiezen om weg te gaan. Je moet jezelf altijd afvragen wat jij je kind wil meegeven. Hoe wil je dat jouw kind terug kijkt op zijn/haar kindertijd? Op de relatie tussen vader en moeder? Wat vaak ook weer bepalend is voor de relaties die jouw kind later aan gaat.
Niet alles gelezen, maar ik reageer hier even op. Heel triest natuurlijk dat hem dit is overkomen, maar dit rechtvaardigt zijn gedrag van nu niet. Hij zal dit eerst moeten erkennen voor hij er iets aan kan doen. Je kunt dit ter sprake brengen en dat prof hulp wellicht verstandig is. Waars zal hij eerst ontkennen, maar misschien is het een stok achter de deur voor hem dat jij anders niet kan blijven met je kleine in zo'n situatie, omdat je aan de veiligheid van je kind moet denken. Wil nog niet eens zeggen dat hij je kind zal slaan, maar een thuissituatie waar veel verbaal geweld is (ruzies etc) is ook niet veilig. Uiteraard zal jij niet alles goed doen, maar wie doet dat wel?! Niemand is perfect. Heb je je gevoelens wel eens uitgesproken naar hem? Zo niet, lijkt mij het hoogtijd om dit te doen, tenzij je bang bent dat hii over zal gaan op fysiek geweld dan moet je dit niet provoceren. Heb je dit al meerdere malen besproken en hij doet er niets mee, dan is het hoogtijd om met je kindje te gaan kijken naar een andere woning. Je zou dit ook sowieso kunnen doen als een soort time-out. Sterkte!