Verwerken zwangerschap/bevalling

Terwijl ik dit schrijf heb ik een gezonde dochter van 11 weken op mijn schoot, dus het is goed afgelopen. Ik merk alleen dat ik het zelf nog niet verwerkt heb. Ik heb niet de leukste zwangerschap gehad en zeker de bevalling was niet waar ik op gehoopt had toen ik hieraan begon, maar erover praten in mijn omgeving kan ik niet. Zodra ik erover begin krijg ik reacties zoals "ja maar alles is nu toch goed?". En ja, ze hebben gelijk. Het is goed. Maar ik voel me niet goed. Daarom wil ik het nu even van me af schrijven. Even alles kwijt. Hopen dat het werkt.

Het begon vorig jaar zomer al. Ik was na 2 jaar voor het eerst zwanger! Super blij natuurlijk, en zalig op de roze wolk aan het zweven. Tot ik op 9 weken voor de echo ging... daar zagen ze 2 lege vruchtzakjes. Een missed abortion... hoe dat ons verteld was vond ik ook al moeilijk. Want het was de assistent. Je staart naar het scherm, afwachtend, blij. En het enige wat hij zegt: "en je hebt geen bloeding gehad?" Dan ging hij bellen terwijl ik daar nog op die stoel lag, en via dat gesprek wisten wij dus wat er aan de hand was. Oké. Niets aan te doen uiteindelijk. Ik had het er heel moeilijk mee, maar je moet verder. Dus eruit gehaald en nog eens proberen.

Nog voor ik terug ongesteld was merkte ik dat ik terug zwanger was. Ik voelde het gewoon. De test had een heel dun streepje. Dus na een week toch maar naar de huisarts voor een bloedtest. Die was wel positief, maar nog zo laag dat ze er liever na een week nog 1 deed ter controle.
En die was positief. Maar na de miskraam toch wel wat realistischer en minder uitbundig blij. Maar toch blij.
Die avond had ik mijn eerste bloeding... meteen alle stress van die miskraam weer boven en ik had het niet meer. Het ziekenhuis gebeld, die zeiden dat het waarschijnlijk niets was zolang ik geen krampen had.
Een week later tijdens het werk voel ik opeens bloed lopen. Weer gebeld en nu mocht ik even langs komen. Gelukkig zagen we een hartje, dus dat was een geruststelling, maar heel optimistisch waren ze daar niet.
Toen ik dat weekend bleef bloeden heeft mijn gyneacoloog me het eerste trimester thuis gezet om te rusten. Dus het eerste trimester was leven van echo tot echo, elke keer hopen dat het bloed wat ik tussendoor zag niet het einde betekende.
Op 16 weken had ik nog steeds last van bloedingen en dus nog steeds geen roze wolk. Toen pas zijn ze gaan kijken waar het aan zou kunnen liggen en zag hij dat mijn placenta voor mijn baarmoederhals lag. Placenta preavia totalis. Maar op dit aantal weken wil dat nog niets zeggen want je baarmoeder moet nog groeien dus het kon weg trekken. Ik was ondertussen terug aan het werken maar wel aangepast werk zodat ik minder hoefde te tillen.
Op 20 weken waren de bloedingen verminderd. Ik had er dus stiekem hoop dat mijn placenta nu goed was gaan liggen. Maar niets was minder waar hij lag er nog steeds en mijn gyn zei dat de kans nu klein was omdat hij aan de achterkant (rug) zat. Ik moest weer thuis blijven omdat het te zwaar werk was, en dit keer tot aan de bevalling. Ook moest ik me voorbereiden op een keizersnede aangezien natuurlijk niet zou kunnen.
Komen we op 27 weken en ik had nog steeds geen roze wolk zoals iedereen altijd lijkt te hebben. Wel begon ik net wat optimistischer te worden omdat ik al 7 weken geen bloed verloren was. Maar op 27+5 wakker geworden met een bloeding. Ziekenhuis weer gebeld en ik moest komen. Echo was in orde maar ik moest 2 nachten blijven en ik kreeg vast long rijpers voor het geval de baby vroeger kwam. Weg optimisme...
Na dat bezoek kreeg ik platte rust voorgeschreven. Ik moest zoveel mogelijk liggen en mocht nog net douchen en naar het toilet. Dus braaf gedaan en we kwamen aan de 32 weken. Daar de definitieve diagnose placenta preavia gekregen en definitief te horen gekregen dat het een keizersnede werd. Daar had ik het wel moeilijk mee. Ik wilde die huid op huid contact en ons ziekenhuis deed niet aan gentle sectio. Ik zou wel zo snel mogelijk samen gebracht worden, maar moest toch rekening houden met een uurtje. Ik wilde borstvoeding geven dus dat had ik ook al maar gelijk aangegeven, dat ze niet een flesje gingen geven voor ik daar was. Als ze honger had moesten ze haar maar eerder naar mij brengen vond ik...
En zo ging het nog even verder. Ik zat me druk te maken in de keizersnede maar gelukkig nog geen bloeding. Tot 35 weken precies. Savonds bij het naar bed gaan merk ik een klein druppeltje. Ik vond het zelf te weinig maar de gyn zei dat ik bij elk rood bloed moest bellen. Dus ik bel, maar voor zo weinig hoefde ik niet te komen. Ik ging dus nog even lekker slapen. Om 5 uur sochtends ga ik naar het toilet en alles leek in orde. Mijn maandverband was nog schoon en ik ga plassen en voel er gewoon een hele plas vocht uitkomen. Ik kijk en inderdaad, bloed. Maar echt veel. Ik roep half in paniek mijn vriend die zich dus snel aankleed en mijn spullen pakt om naar het ziekenhuis te gaan. Ik probeerde me aan te kleden, maar het was zoveel dat het al door mijn maandverband lekte voor ik de slaapkamer had bereikt.
Terug naar de badkamer, nu een echt dik maandverband gepakt en maar snel iets aangetrokken dat we konden vertrekken.
In het ziekenhuis werd ik erg flauw. Of dat het bloedverlies was, de stress, of een combinatie weet ik niet maar ze moesten me met z'n 2 op bed leggen want ik zakte even helemaal weg. Daar ging het al iets beter. Ze kwamen een echo maken en alles zag er goed uit. De bloeding was ook al aan het stoppen. De assistent zei dat ik natuurlijk wel in het ziekenhuis moest blijven, maar daar ging ik ook wel vanuit.
Ze was nog geen 5 minuten weg en ik voel opeens een hele harde steek in mijn buik en voel weer gewoon vocht eruit spuiten. Mijn vriend snel de assistent terug geroepen die even kwam kijken, maar zodra ze het zag stond opeens heel de kamer vol. Het bleef er maar uit komen en ik moest overgeven en toen is alles in een waas voorbij gegaan. Ik kan me herinneren dat ze zeiden dat ze nu een keizersnede gingen doen, maar ik voelde me zo flauw, afwezig, wazig. Ik weet er nog maar heel weinig van. Ik moest helaas onder volledige narcose omdat ze geen tijd hadden voor een epidurale. Dit begon allemaal om 7.40 en 7.53 is mijn dochter geboren. 5 weken te vroeg. Mijn vriend mocht haar heel even zien tijdens het wegen maar omdat ik onder narcose was heeft hij haar niet zien geboren worden, en na het wegen moest ze naar de couveuse.
Zelf werd ik 2 uur later wakker. En ik voelde me beroerd. Ik wilde naar huis. Ik voelde me echt niet lekker en wilde gewoon naar huis. Een uur later kreeg ik mijn eerste zak bloed (ik heb er uiteindelijk 4 gekregen) en dat was een wonder middel! Ik voelde me gelijk stukken beter en daarna hebben ze me gewassen en mocht ik om 12 uur (4 uur nadat ze geboren was) voor het eerst naar haar kijken. Kijken... ze hebben me nooit gezegd dat ik haar niet mocht aanraken, maar ze zeiden wel dat ze niet goed op prikkels reageerde. Ze had moeite met haar ademhaling en zodra ze geprikkeld werd schoot haar ademhaling boven de 100. Dus ja, dan ben ik nog realistisch genoeg om te bedenken dat ik liever even wacht met aanraken en het daarna nog jaren kan doen, dan nu forceren en dat het misschien mis loopt.
Maar het was moeilijk. Je komt daaraan en ze zeggen dat dat je kind is. En kind met een buis op zijn neus, een sonde, een infuus in haar hand, een slang in haar navel en dan de sensoren nog.
De eerste nacht had ik er nog wel moeite mee dat ik moest kolven, geen kind op de kamer had, maar overal huilende kinderen hoorde. (Het was uitzonderlijk druk op dat moment) maar ik hield me sterk en probeerde aan de positieve dingen te denken.
Uiteindelijk heeft het 1 dag geduurd voor ik haar kon aanraken, 2 dagen voor ik haar kon pakken, en 3 dagen voor ik echt huid op huid contact met haar kon hebben!!!
Ze heeft uiteindelijk 15 dagen in het ziekenhuis gelegen, en ik maar 5, dus het waren 10 hele drukke hectische dagen. Maar uiteindelijk ging het goed en mocht ze naar huis.
Pas 2 weken nadat ze thuis was begon alles bij mij door te dringen, en kreeg ik het er heel moeilijk mee. Moeilijk over hoe het is gelopen, en moeilijk over hoe het ook had kunnen lopen. Blij dus dat we op tijd in het ziekenhuis waren en alles in orde is gekomen, maar toch het besef dat het heel anders had kunnen zijn. 4 zakken bloed geven ze niet zomaar. Dat "wat als" gevoel was gelukkig snel weg. Daar moet je gewoon niet over nadenken. Maar de frustratie van heel de zwangerschap tot en met de bevalling, het gemis, het besef dat ik gewoon niet heb kunnen genieten, niet een pasgeboren kind kunnen pakken, een van de eerste zijn die ze ruikt en gewoon even kunnen genieten van rustig in bed liggen met je baby vast (op neonatologie lag je op een relax tussen alle andere couveuses). Het is gewoon niet eerlijk. En ik weet ook wel dat er ergere dingen zijn. En ik weet dat het goed is afgelopen. Ik wil dit gewoon even een plaatsje kunnen geven, en dat lukt niet als niemand me laat uitspreken en alleen maar zegt dat ik blij moet zijn dat het nu goed gaat.

Sorry voor heel het verhaal. Het is wat langer geworden dan ik verwacht had. Maar ik ben blij dat ik het eens allemaal heb kunnen "zeggen".

 

Bedankt iedereen voor de steun. Erover praten met een professional heb ik al over zitten denken maar ik twijfel nog. Toevallig moet ik morgen nog op bezoek bij mijn gyn dus ik zal het daar al eens laten vallen. Misschien dat hij een idee heeft.