Ik ben gek! ;)

Ja hoor, ik. Met een dochter, 2 (stief)zonen, een zoon van ons samen en mijn leeftijd van 39 weten wij het heel zeker; we zijn compleet! En hoewel ik heel dankbaar ben dat ik 2 zwangerschappen heb mogen meemaken, het is niet iets dat ik voor de lol doe. Vooral de laatste weken heb ik als echt zwaar ervaren.
En toch ondanks dat vind ik het stiekem best lastig om afscheid te nemen van het feit dat ik nooit meer zwanger zal zijn en zie ik zowat groen als ik zwangere dames zie. Volgende week laat mijn man zich helpen en ik kan er wel om janken En ik snap er niks van want ik weet echt heel zeker dat ik geen kinderen meer wil, daar sta ik 100% achter. Geen idee waar mijn gevoel vandaan komt..

 

Pffff het is heel erg herkenbaar.
Als ik zwangere vrouwen zie, dan roept mijn hart 'ik wil ook'! Mijn hoofd weet dat het niet meer gaat gebeuren. Ten eerste wil mijn man echt niet meer en ten tweede moet ik er ook niet echt meer aan denken om weer al die slechte nachten te moeten doorstaan, moe zijn, heel de dag bezig zijn met een weerloos wezentje.

Maarja......nooit meer zwanger zijn. Pfff voelt toch ook wel raar. Dan ben ik die kleine kleertjes aan het opruimen en dan weet ik dat er nooit meer zo'n klein frummeltje in huis komt.
Man gaat zich laten steriliseren (ooit). Voor nu nog geen haast, dan is het echt definitief.

In mijn hoofd maalt het zelfs al hoe ik het zou moeten doen/regelen mocht er toch een derde komen. Dan moet eerst heel de zolder verbouwt worden etc. Nee, daar heb ik helemaal geen zin in.
Pfff mijn gedachtes spelen met mij. Voorlopig doe ik er niks mee en wachten we op het moment dat deze gevoelens langzaam weg ebben.

 

Oh ja dat heb ik ook heel erg. Ben absoluut niet gemaakt om zwanger te zijn (ook drie keer te vroeg bevallen). Maar als ik zwangere mensen zie was ik zo jaloers. Ik vind de babytijd namelijk wel heerlijk.

Nu heb ik er voor het eerst geen last van. Nu echt het idee dat we compleet zijn.

 

Ja
Herkenbaar! Helemaal tevreden met onze drie schatjes. En ook echt (!) druk genoeg. Maar ik lijk wel geen afscheid te kunnen nemen van het idee. Op het moment zie ik ook echt alleen maar baby's en zwangere buiken om me heen. Als ik onverwacht zwanger zou raken zou het altijd welkom zijn. Maar toch gaat het echt niet meer gebeuren.
Aan het eind van m'n laatste zwangerschap was ik er ook klaar mee, best zwaar gehad (niks bijzonders maar toch, met twee kleintjes al in huis..). Vijf minuten voor ze geboren werd dacht ik nog 'dit hoef ik noooooiiiitttt meer te doen!' En vijf minuten nadat ze geboren was... dacht ik 'ik wil er nog een'

 

Hier ook hoor.. heb zelf ook een topic geopend omdat ik dacht dat ik gek geworden was
We hebben altijd gezegd twee kids maar nu zijn er ondertussen toch drie
Laatste weken zwangerschap vond ik ook echt zo vreselijk zwaar.. Ik kon niks meer.. En met twee jongens van bijna 3 en bijna 5 ook echt super vervelend..
Maar als ik dan weer zo´n bolle buik zie voel ik het toch weer kriebelen.. Als ik dat uitspreek in m´n omgeving denkt iedereen ook echt dat ik gek geworden ben

 

Yup... voelt precies hetzelfde als toen ik nog geen kindje had en niet zwanger was.
Hoewel ik het liefst toch nog even wacht, toch kriebelt het ergens weer als ik de mooie dikke buik van een zwangere vriendin zie.

 

Ik herken het ook. Eigenlijk waren we na de 2e al klaar, maar toen kregen we nog een onverwacht kadootje. Ik heb 3 zware zwangerschappen achter de rug en 3 kids, waarvan 1 met een ontwikkelingsachterstand en autisme, is echt genoeg.
Maar stiekem droom ik er wel van om nog een keer zwanger te zijn, maar dan moet het wel een probleemloze zwangerschap zijn en een normale bevalling hahaha.
Maar mijn man heeft zich laten helpen en we gaan scheiden, dus het blijven er echt 3.

 

Dan ben ik ook gek! M'n dochtertje is nu een maand en kijk nu al met 'jaloezie' naar m'n zwangere collega's. Maar als ik een helder moment besef ik me dat het afscheid nemen is van een periode. Nooit meer de blijdschap van een positieve test, nooit meer naar de vk, nooit meer een naam verzinnen. Dus niet zo zeer het verlangen naar een 3e baby, maar alles eromheen.
Ook voelt het een soort van zonde, want ik ben super vruchtbaar en heb top zwangerschappen en bevallingen. Het voelt zonde dat mijn gezonde lijf geen kindje meer gaat bakken.

Heb zelfs al de gedachte gehad: ik hoop dat het per ongeluk gebeurt dan wordt de keuze voor ons gemaakt

 

Hier nog een gek Man wilde er niet meer dan 2, toch overstag gegaan voor een 3e. En toen kwam nr4 als verrassing. Ik was er niet blij mee (nu wel, zou hem echt niet willen missen, maar tijdstip was niet zo prettig), zwangerschap was heel zwaar, bevalling was ook niet prettig... en toch ben ik nu jaloers op de buurvrouw die deze week is uitgerekend en wil ik alles nog een x meemaken.

Ik ben er voor mezelf niet uit of het een kinderwens of een zwangerwens is... ik denk het laatste. Leeftijd speelt ook nog, allebei 27 dus kunnen over 10 jaar ook nog aan "de 2e leg" beginnen

 

Yep, hier ook!

Ik heb een geweldige zwangerschap gehad, maar voor bevallen ben ik niet in de wieg gelegd...
Ingeleid ivm serotiniteit, 37 uur later zat ik op 10cm en heb ik 100 minuten tevergeefs geperst. Uiteindelijk kwam de gynaecoloog met een vacuümpomp onze knul eruit trekken.

Ik voelde me enorm gefaald, dat ik de bevalling niet zelf kon. Ben overal "medisch" mee geholpen: inleiden, ruggenprik, vacuümpomp, borstvoeding mislukte...terwijl vriendinnen om me heen in drie uurtjes tijd thuis hun eerste kregen en 3 dagen later zo trots als een kieviet door het dorp liepen. Ik was pas na 3 weken enigszins mobiel (met veel pijn) en heb nu een verzakking.

Hoewel onze zoon een lieve, makkelijke baby was waren we toch allebei doodmoe door weinig slaap, veel uitzoeken en aanklungelen en ik was erg onzeker. Mijn vriend wil dan ook geen tweede kindje, en eerlijk gezegd ben ik ook bang dat ik het niet aan zou kunnen.

Toch...denk ik vaak aan hoe het zou zijn om nog een keer te bevallen, zwanger te zijn en de kraamtijd door te lopen. Ik zou veel dingen anders doen als de baby er eenmaal was. Veel meer de tijd nemen om te genieten en veel minder kritisch naar mezelf toe zijn.
Zou ik van een volgend kindje wel een bevalling mogen meemaken die vlot verloopt??? Dat vraag ik me heel vaak af. Inmiddels ben ik ook op het punt dat ik mijn bevalling niet langer als een opeenstapeling van falen zie.
Inmiddels ben ik realistisch: het was geforceerd omdat er helemaal geen voortekenen waren, zoon was niet ingedaald, hij was veel groter dan gedacht, hij had zijn handje langs zijn gezicht waardoor hij er gewoon niet door kon, en borstvoeding mislukte omdat hij te misselijk was om te drinken en het daardoor niet op gang kwam.

Er komt geen tweede, ik ben 35jr en we zijn nu in een fase dat het allemaal wat makkelijker en flexibeler kan met onze zoon. Bovendien ga ik vanaf 1 juli een halve dag minder werken, wat nooit zou kunnen met 2 kindjes. Maar toch...iedere keer als ik iets over bevallen hoor of zie dan voel ik ergens ook wel jaloezie.

 

Niet echt jaloers, maar ook twee keer geen fijne zwangerschap waarvan 1 zwangerschap met heel veel zorgen en twee traumatische bevallingen. Wij zijn ook gezegend dat onze kindjes weinig tot niet hieraan hebben overgehouden en zijn zo compleet. Ook zou ik een derde zwangerschap en bevalling mentaal niet eens meer aankunnen. Maar het idee dat ik nooit een zwangerschap zou hebben waarin ik zou kunnen genieten. Of gewoon een thuisbevalling die goed gaat dat is denk ik waar ik dan een soort van jaloers van wordt als ik een zwangere vrouw zie. Ik heb mijn zoontje maar heel eventjes bij me gehad omdat ik naar de OK moest. En me dochtertje werd even op me neergelegd maar was foute boel dus voor ik uberhaupt me hoofd had opgetild om haar te zien werd ze alweer uit me armen gehaald. Het is meer denk ik het verwerken en loslaten dat het nooit zo zou zijn.

 

Zo herkenbaar! Had het bij de eerste (toen miste ik direct het zwanger zijn) en nu weer, hormonen spelen hier ook een raar spelletje.

Wij weten zeker dat we niet meer kinderen willen. Ik heb genoeg liefde voor nog eentje erbij en zou ergens wel willen maar ik weet gewoon dat het verstandig is om niet te doen. Mijn man wil echt geen 3e meer. En TOCH kan ik wel huilen als ik me bedenk dat we nu een fase gaan afsluiten.

Bij nr. 1 zat ik op een roze wolk en was de zwangerschap geweldig, bij nr. 2 geen roze wolk te bekennen. Vond het zwaar met een peuter in huis en bekkenklachten (en nog veel meer gedoe wat ook meespeelde maar ga ik het nu niet over hebben). Het idee van nog een zwangerschap en dan TWEE kleine kinderen erbij Oef nee. Ook heb ik de tijd en energie niet voor 3 kinderen. Vind het nu vaak al lastig, babytijd is mooi maar ook zwaar en onzeker. Ik kijk al erg uit naar de tijd dat ze straks wat groter zijn, wat zelfstandiger. Financieel gezien is 2 voor ons prima zo, 3 wordt wat veel.
Toch is het even slikken, het definitief afsluiten van een periode. De nacontrole van de vk stel ik uit want dan is het echt klaar. Nooit meer samen een kindje maken, nooit meer die 2 lijntjes op een test, nooit meer een echo van een klein frummeltje in je buik, nooit meer die schopjes en bewegingen voelen, nooit meer shoppen voor een baby en dingen uitzoeken, nooit meer dat fantastische gevoel als de baby er eindelijk uit plopt en vervolgens samen kijken of het een jongen of meisje is....

Over een tijdje zullen de hormonen afzwakken en voelt het waarschijnlijk al anders. In het najaar krijgen meerdere goede vrienden ook baby's en ik denk als ik dan op kraamvisite ga dat ik dan denk: GODDANK heb ik dat achter de rug

 

Gek? nee Hormonaal? waarschijnlijk. Ik had het na mijn oudste ook heel erg. Toen wilde ik meteen al een tweede. Na de tweeling absoluut niet meer. Ze waren goed op tijd en goed op gewicht maar oh wat waren die eerste maanden moeilijk en wat was de zwangerschap zwaar. Er komt hier geen vierde meer want dat trekken we simpelweg niet. Ik heb ook geen wens meer voor een vierde. Het zou dan alleen maar zijn omdat ik met de tweeling absoluut geen band had de eerste drie maanden en ik die periode over zou willen doen. Anders dan dat is er geen reden voor een vierde.

 

Hier een *** zwangerschap gehad en een rampen bevalling gevolgd door een veel huilende baby (6 weken lang, uren lang in de nacht en later de dag er ook nog eens bij met uitschieters naar 20-21 uur huilen). Fijn gelijk zo'n set ervaringen bij je eerste. Dat huilen en die zwangerschap is nog mee te leven en daar leer je van maar die bevalling...t idee alleen al bezorgt mij en mn man nachtmerries, dat NOOIT meer.

Weet ook niet of de angst voor die bevalling ooit onder gaat doen voor de wens van een geplande tweede.

 

dubbel

 

Oh dit is zó herkenbaar. Ik heb 2 kinderen en had het bij alle 2. Mijn jongste is bijna 14 maanden en ik heb het nog steeds. Maar ik weet bij mij nu niet of ik het zwanger zijn en alles wat daarbij komt kijken mis of dat ik echt een baby wil. Want ik vind het best heel zwaar... Ik zou heel graag nog 1 kindje willen maar als ik denk aan die eerste maanden met krampjes, het urenlange schreeuwen élke avond, de verschrikkelijke nachten.. aan de andere kant gaat het zo snel en is het zo"n prachtige tijd. Ik vind zwanger zijn geweldig, ondanks alle ongemakken. Ik heb mn handen vol aan 2 nog niet schoolgaande kinderen momenteel en voor jou moet t helemaal druk zijn. Maar toch... ik snap je gevoel heel goed!

 

Ik wil ook weer zwanger zijn.... Mis het verschrikkelijk! Mijn man wilt zo snel mogelijk voor een tweede. Ik heb nu het gevoel dat ik écht nog een hele tijd wil wachten. Puur vanwege het feit dat mn hart breekt als ik me dan bedenk dat dat mn laatste zwangerschap zal zijn.

Terwijl, ik wil toch echt maar 2 kindjes... Vind dat echt meer dan genoeg, en mn man heeft ook al 2 kinderen uit een vorige relatie.