Lieve iedereen, Sorry dat ik jullie hiermee lastig val. Maar ik moet echt even spuien, anders ga ik met dingen gooien... Het is niet zo dat we abnormaal lang bezig zijn met zwanger worden... zitten nu in de 11e ronde... dus niets overdreven ofzo. Maar ik begin echt moedeloos te worden. Dit heeft vooral te maken met het feit dat alles en iedereen, zeker de laatste maanden, ineens zwanger wordt ('ja, nee... het was eigenlijk de eerste keer raak' of 'Nee het was niet gepland ofzo')... En wij teleurstelling na teleurstelling (Ja, na 10 keer... Ik weet dat ik me misschien aanstel). Zo vaak gedacht: het komt goed: wij zijn de volgende... het is gewoon raak, ik weet het gewoon zeker. En elke keer weer stelt mijn lichaam mij teleur. En elke keer krijgt een ander wel goed nieuws. En ik walg van mezelf dat ik soms zo denk (even een beeld: zonder overdrijven zijn de afgelopen twee maanden 7 dames in mijn directe omgeving zwanger geworden). Ik zit er nu even helemaal doorheen. Ik ben al een paar maanden onder behandeling bij een accupuncturist om mijn cyclus op gang te zetten, zeker omdat ik aan de pul heb gezeten. Op een gegeven moment was het zo dat mijn eisprong ontzettend aanwezig was (ik voelde m heel erg en daarna tot aan de menstruatie had ik zo'n last van mijn borsten dat ik wel door de grond kon zakken). Deze beste dame heeft er wel voor gezorgd dat mijn cyclus op orde is (op 30 dagen). Alleen dit keer... geen last van borsten, niks gevoeld en ik vervloek mijn lijf weer... Ik had nog even hoop toen ik op cycludag 25 bloed bij mijn afscheiding had (eerst beetje 'roze draadjes' die door mijn afscheiding zat, die daarna iets donkerder werden. Het was maar héél weinig). Echter... nog steeds merk ik niets aan mijn lijf en is de volgende bekende alweer zwanger (ik zit op dag 29). Ik weet het... er is geen touw vast te knopen aan mijn verhaal. Maar ik moest het er even uit typen. Ik zit er helemaal doorheen en heb zin om alles bij elkaar te vloeken en te schreeuwen... Maar dit is een mildere, verstandigere manier om even gal te spuwen.
♡ ik snap je gevoel helemaal. Zelf wordt ik ook iedere maand iets moedelozer rond mijn nod. En vooral als mensen in je omgeving dan zo zwanger raken is het zwaar. Aan de ene kant zullen mensen zeggen dat je pas 11 maanden bezig bent (ik bijna acht), maar dan nog. Het voelt als een eeuwigheid. Vooral omdat je niet zeker weet of je lijf wel meedoet door een eisprong te krijgen. Ik hoop dat je alsnog snel een positieve test in handen mag hebben
Ik heb letterlijk in jouw schoenen gestaan. Na 12 maanden onderzoeken gehad waar niks uit is gekomen. Na 15 lange maanden was ik dan eindelijk aan de beurt. Maar idd om me heen werd iedereen zonder moeite zwanger, behalve ik. Moedeloos en boos werd ik ervan. Boos was ik met name op mijn lijf. Elke maand die menstruatie en waarvoor? Zwanger werd ik maar niet. Uiteindelijk met carnaval mij eisprong gehad waar het kleine wonder dat ik bij me draag uit is voortgekomen. In de drie ongezondste dagen van het jaar was het raak. Moeder natuur heeft een vreemd gevoel voor humor....
Lieve reacties van jullie. Dank je wel, jullie geven mij weer een klein beetje hoop. ❤ Nu zit ik ook echt in een maand waarbij ik allemaal reacties van andere mensen die wel zwanger zijn lees, waarbij ik nog harder ga hopen dat ik zwanger ben (mede omdat ik nu juist niet de gebruikelijke klachten heb na mijn eisprong en wel die minuscule bloeding heb gehad waarvan ik hoop dat het een innesteling is)... En straks, zodra ik weet dat de ik de plank wederom mis heb geslagen, de teleurstelling drie keer zo groot is. Blegh.
Wat vervelend dat jullie al in ronde 11 zitten... temperatuur je of gebruik je ovulatietesten om goed te kunnen timen? En vergeet niet: de mensen die snel zwanger raken vertellen dat altijd, en de mensen waarbij het niet wil lukken zullen hier niet zo snel open over zijn naar iedereen!
Een vriendin van mij is ook al een hele tijd bezig zonder succes. Dit lijkt me echt verschrikkelijk voor haar. Ik durfde dan ook bijna niet aan haar te vertellen dat ik zwanger was (in de 1e ronde). Het is zo oneerlijk dat het bij sommige mensen niet lijkt te lukken, terwijl er daar tegenover heel veel zijn die abortussen doen omdat ze "per ongeluk" en alweer ongepland zwanger zijn geworden. Ik duim voor jullie allemaal dames, en hoop dat jullie snel een positieve test mogen vasthouden!!
Ik snap je heel goed en je stelt je zeker niet aan hoor echt niet! ik zit er momenteel ook heel erg door heen maar kom op we geven niet op Oke? Ik snap dat het frusterend is als alles en iedereen zwanger wordt om je heen en jullie staan telkens met lege handen (buik) wat bij mij heel erg helpt is veel praten met me partner hij snapt mij immers het beste van iedereen om me heen,Ik zeg dan maar steeds om de pijn teverzachten van 'ach het duurt extra lang omdat onze kleine perfect wordt en een perfecte baby heeft tijd nodig' ik weet het het klinkt heel stom..ik hoop dat jullie heel snel een mooie positieve test in handen krijgen
Ook ik herken je gevoel maar al te goed. Weetje, als je eenmaal besloten hebt om ervoor te gaan dan is elke maand er een te veel. En heel eerlijk, 7 meiden in je omgeving is ook wel echt heel veel hoor!! Af en toe gewoon toelaten hoor; lekker huilen, shoppen en aan de chocolade. Wees lief voor jezelf, het is hartstikke normaal dat je heel erg baalt!
Ik snap het zo! Ik heb een 26 weken zwangere collega die hardstikke dik is en rookt en loopt te zeiken over alles. En dan kan ik alleen maar denken 'weet je wel hoe gezegend je bent?'. En het lullige van zwanger worden is ook dat het gewoon kansberekening is, iedere maand opnieuw. Het is niet zo dat je door in ronde 11 te zitten credits hebt gekregen en dus sneller zwanger zult raken. Oefening baart geen kunst in dit geval. Het is echt afwachten welke maand het raak is. Gelukkig betekent dat ook dat het ieder moment zo ver kan zijn.
Ik merkte juist niks de keren dat ik zwanger bleek. Hou hoop! Hier wel snel zwanger maar toch duurde het 3 jaar voor in m'n meisje in mn armen had.
Ik herken je frustratie zo.. Hier ook een hele diepe kinderwens voor nr 2. Nr 1 heeft 4,5 jaar geduurd en uiteindelijk wel op de natuurlijke manier, maar ook nu laat nr 2 weer op zich wachten. Dus ik herken je frustratie heel goed,hou hoop en anders een keertje met je huisarts gaan kletsen? Dikke knuffel !
Nee je stel je helemaal niet aan, 11 maanden is best een tijd en elke maand wachten is er 1 teveel. Des te meer omdat je niet weet wanneer het wél raak ik. Ik wacht ook al heel lang maar bij ons is er een duidelijke oorzaak gevonden. Nu elke maand ongesteld worden voelt als een verspilling van tijd en dus vruchtbaarheid. Heel veel sterkte, hoop dat het snel raak mag zijn voor je
Nee je stelt je niet aan. Ik weet ook precies hoe je je voelt, hier nu 16 maanden bezig. En iedereen om je heen lukt het wel patsboem. Dat voelt ZO oneerlijk. Sterkte en knuffel!
Lief hoor, jouw reactie. Helaas een erg regelmatige cyclus en vandaag, op dag 31, helaas een negatieve test. Dus ik ga daar niet van uit. Ik heb wel besloten naar de huisarts te gaan. Ik wil dat ze kijken of er aan mijn lichaam iets zit waardoor het nu bijna een jaar niet lukt. Al is het voor mezelf: als het goed zit, geeft het mezelf meer rust (denk ik). En als het niet goed is, weet ik ook wat ik moet doen om het wel te laten lukken.
Ik wil je wel iets meegeven dat mijn gyn mij vertelde. Soms vinden ze geen oorzaak, maar ook dan ontstaat geen zwangerschap. Domme pech of iets anders... soms is het gewoon de combinatie van "die man met die vrouw", en zodra ze een nieuwe partner hebben de problemen opgelost zijn. In 10% van de gevallen wordt er geen oorzaak gevonden.
Ik snap je gevoel helemaal, dus gewoon lekker hier zeuren. Niks mis mee alleen maar goed. Hier ook al een beste tijd bezig, pas toen ik in januari dit jaar bij de Fertiliteits arts kwam voelde ik me rustig worden, met als gevold derde ronde chlomid zwanger helaas bleef het niet plakken en kon ik ee maar 6,5 week van genieten. Echter ik heb geleerd door te gaan te vechten voor wat je wilt, positief te blijven ondanks de tegenslagen want juist dan wanneer het eindelijk wel raak is of je je doel/wens bereikt is het alleen maar nog meer geliefd dan mensen die alles zo in de schoenen geschoven krijgen. En nee daarmee zeg ik niet dat mensen die gelijk zwanger zijn minder liefde geven maar meer doelend op je eigen gevoel van trots En nee het is niet makkelijk en elke ronde die weer zonder succes is geweest is weer nog meer kut. En elke ronde maakt het wel steeds geestelijk zwaarder, maar kom op blijf erin geloven maar vooral blijf genieten van alles om je heen!
Ik ben 2,5 week geleden met de pil gestopt en gister een positieve ovulatietest. Ik dacht voorheen dat zwanger raken een eitje zou zijn. Nou daar kom ik op terug! Ik lees zoveel verhalen dat het lang kan duren.. het maakt mij een beetje bang eerlijk gezegd.
Ik ben vanmorgen naar de huisarts geweest voor een gesprek. Ondanks dat ik 11 maanden bezig ben, is dit nog niet uitzonderlijk. Ook heeft ze me afgeraden om ovulatietesten te gaan gebruiken: deze maken je gek. Ik moet vooral doen wat me goed lijkt en ervoor zorgen dat ik gezond ben (als gevolg van het stoppen met roken ben ik een aanzienlijk gewicht aangekomen... hier ben ik mee bezig met een voedingsschema en 3x in de week sporten). En we mogen in ieder geval wel de basiszaken testen (mijn man kan zijn zwemmers laten controleren en daarna mag ik eventueel langs de gyn voor een echo om te kijken hoe het bij mij staat). Dit zal me in ieder geval wel meer rust geven. Ze zei ook: je hoort gaan verhalen dat je bij lange cyclussen geen eisprong zou hebben. In 95% van de gevallen klopt dat verhaal niet. Menstruatie = eisprong, wanneer deze ook heeft plaatsgevonden. In uitzonderingsgevallen is er iets anders aan de hand. Dit gaf me wel rust. Ik werk aan mijn eigen gezondheid en meer kan ik op het ogenblik niet doen.
Cyclusdag 35 en nog altijd geen menstruatie... Maar testen blijven negatief. Ik zit hier nu echt zó doorheen. Of geef me gewoon een (licht) streepje of gooi die sluizen open... maar niet dit. Ik voel dat er van alles in mijn buik aan de hand is (flinke steken, ook in mijn lies) maar het frustreert enorm dat mijn lijf me niet man zeggen wat er aan de hand is.
Je schreef aan t begin van dit topic dat je op cd25 een beetje bloedverlies hebt gehad. Dit kan natuurlijk ook een ovulatie bloeding zijn geweest. Ik zou nog eens 4 dagen wachten, en nog een laatste test wagen. Is die negatief, en ben je nog niet ongesteld dan is een telefoontje richting de huisarts wel aan te bevelen.