Hoi dames, Ik zit een beetje in zak en as. Mijn man en ik zijn ruim 10 jaar samen maar merk toch wel dat we momenteel in een dip zitten. Eind mei was ik jarig en als verrassing had hij een weekendje in een hotel geboekt voor ons 2. Dat hele weekend was geweldig. Dit ervaarde mijn man ook zo. De dag na thuiskomst vertelde hij opeens dat hij het niet meer zo zag zitten. Het voelde alsof de grond onder mijn voeten vandaan zakte. Ik heb toen echt verdriet gehad en geprobeerd te werken aan het feit dat mijn man zegt dat hij geen liefde van me krijgt. Dat ging goed. Alleen de laatste paar dagen is mijn man weer erg afwezig en reageert heel kort. Doordat mijn man dit doet sluit ik me af en reageer ik ook wat koel. Dit komt omdat als ik me open stel zoals laatst en hij vertelt me wat pijnlijks dat ik echt gekwetst word. Hier kan ik niet mee omgaan. Toen straks even geappt en toen gaf hij aan zich zorgen te maken over de toekomst. Ik begrijp hem wel want ik heb die zorgen ook. Als we samen zijn weet ik niks meer te vertellen. Hij is meestal aan het woord over zn hobby (motor) ik knik dan of zeg: ja is ook zo of moet je doen, leuk! Als ik we lees iets zeg zijn het meestal dingen uit get verleden of negatieve dingen zoals onze sleur of zorgen. Ik weet gewoon niks meer te zeggen! Ik vraag elke dag Hoe zijn dag was en vertel ook wel over mijn werk of dag naar dat gesprek duurt hooguit een kwartier. Ik ben echt wel gek op hem maar weet gewoon niet waar we het over kunnen hebben. We doen geregeld dingen met zn 2e maar dan komt er ook niet veel uit mn mond. We hebben beide niet echt vrienden en buiten werk, sport en gezin is er niet veel Heeft iemand hier ervaring mee of tips? Alvast bedankt.
ik herken het wel een beetje wbt niet veel meer te zeggen hebben. het gaat voornamelijk over werk, de kinderen of familiezaken. we zijn net terug van vakantie waarom we 16 uur hebben gereden en ja we hebben een groot stuk niet gepraat. maar niet ongemakkelijk ofzo. we hebben het er wel eens over maar het is ook best logisch, je gaat niet meer dagelijks of wekelijks met een groep vrienden op stap en je maakt geen hilarische dingen meer mee op bv. school of met vriendinnen in de stad zoals vroeger.
Wat naar dat je na zo'n gezellig weekend dat dan opeens te horen krijgt. Bewonderingswaardig hoe jij er dan probeert mee om te gaan! Zelf ben ik vaak ook best stil, als ik in de auto zit met mijn vriend en we gaan naar het buitenland zou ik zo 2 dagen zwijgend in de auto kunnen zitten met hem. Niet omdat ik geen interesse in hem heb, maar omdat ik gewoon zo ben. Zo heb ik dat ook bij vriendinnen, die zeggen wel eens: " jij bent de enige vriendin waar je de hele avond zwijgend mee een film kan kijken en je geen raar gevoel krijgt als er niks word gezegd" eigenlijk zeggen ze daar stuk voor stuk mee dat we ons allemaal prettig genoeg bij elkaar voelen om ook wel eens niets te zeggen. Je hebt natuurlijk niks aan mijn gedeelte van het verhaal wat hier boven staat, maar misschien moet jij je afvragen of je dat alleen bij je man hebt of ook bij anderen. En voel jij je daar dan ongemakkelijk bij als je niks weet te zeggen? Misschien heb je wel daadwerkelijk op zulke momenten niet veel te zeggen. Sommige mensen kunnen nou eenmaal veel meer over dingen praten dan anderen, maar dat betekent niet per definitie dat je dan geen interesse in iemand hebt.
Ik herken het niet echt maar je zegt dat jullie niet echt vrienden hebben. Is het niet een idee om juist nieuwe vrienden op te doen? Daarmee kan je dan ook weer leuke dingen ondernemen en wie weet doorbreekt dat dan ook jullie sleur. Jij kan dan eens met vriendinnen op stap en je man met vrienden, jullie kunnen dan samen daar weer over praten en je kan natuurlijk met gemeenschappelijke vrienden ook weer leuke dingen met ze alle ondernemen. Als ik het zo lees is de sleur er in geslagen. En praat met elkaar, ga eens rond de tafel zitten en geef allebei aan hoe je zelf denkt dat je het zou kunnen veranderen. Wat mis je in de relatie, wat zou je willen veranderen, luister naar hem en kijk of jij wat kan doen met de dingen die hij aangeeft. Het moet ergens vandaan komen dat jullie je nu zo voelen, zoek het '' probleem '' op en zoek samen naar een oplossing. Succes.
We hebben best al vaak gepraat. Mijn man heeft buiten de sleur met mij wel op meerdere vlakken een sleur. Lijkt in mijn ogen momenteel niet echt met veel te vrede. We praten dan over wat ons dwars zit maar dit hebben we in het verleden al vaker gedaan. Dan gaat t ff goed en begint get weer. Momenteel praten we zeer weinig over onze gevoelens, meer met de gedachte het geeft toch geen zin. Ik sluit me ook steeds verder af omdat ik geen pijn wil ervaren. Nieuwe mensen zou ik graag ontmoeten. Maar waar? Je plukt ze niet zo van de straat af helaas.
Misschien tijd voor jou om nieuwe passies te ontdekken? Hobby's dus. Of een leuk alternatief, deze vragenlijst: https://vtm.be/blind-getrouwd/waag-je-aan-de-vragenlijst-met-je-partner Komt uit het programma Blind Getrouwd op de Vlaamse televisie. Wij vinden het wel lollig om af en toe zo'n vraag te introduceren als startpunt van een conversatie.
dag Ganesh, Heb je het gevoel dat je dit nu meer hebt dan aan het begin van je relatie? Of was het altijd al zo, maar ben je je er recent nog maar slecht/onzeker door gaan voelen? Lijkt me in elk geval voor beide nu een moeilijke periode! Wat bij mij helpt in periodes dat we schijnbaar wat minder te zeggen hebben: - Meer dingen zonder hem ondernemen. Heb je meestal ook meer te vertellen tegen hem door mekaar even wat losser te laten. Mag natuurlijk niet te ver doorschieten, want dan ga je echt uit elkaar groeien. - Meer dingen samen ondernemen. Ik heb ontdekt dat dit nog het beste werkt: samen plannen maken. Kan iets groot zijn ('oh, laten we nog eens samen op reis gaan, en dan beginnen dromen en uitstippelen), maar ook iets heel klein ('oh, zullen we vanmiddag nog eens samen een wandeling gaan maken? Aha, waar zullen we naartoe gaan, wat nemen we mee, ...'). Je bouwt dan mee ervaringen in het nu op. Voorwaarde voor beide scenario's is natuurlijk dat je allebei nog open staat voor het verhaal van de ander, en allebei wil blijven werken aan communicatie. @Shakes: goeie tip, die vragen ga ik ook nog eens bekijken Succes, Ganesh!
Nee nieuwe mensen pluk je niet zomaar van de straat af, daar moet je wel wat voor doen. Ga er samen op uit. Ik zie dat je een dochtertje hebt, kijk eens of je misschien ouders van school beter kan leren kennen. Organiseer bijvoorbeeld eens een leuk uitje met de kindjes uit de klas en de ouders, op die manier leer je weer nieuwe ouders kennen en leren de kindjes elkaar ook kennen. Als je dochter straks wat ouder is en ze gaat naar een sport dan zullen de sociale contacten ook wel komen. Maar wat je niet moet doen is achterover gezakt gaan zitten afwachten. En inderdaad, ga een leuke hobby zoeken voor jezelf, volg een leuke cursus of doe een leuke workshop. Ook weer een manier om nieuwe mensen te leren kennen en je bent weer even uit de sleur. Praten over je gevoelens is zo belangrijk ( vind ik ) als je dat niet doet, hoe moet de ander dan weten hoe jij je voelt? Vraag hem waarom hij zich zo voelt, wat moet er volgens hem veranderen, vertel hem waarom jij jezelf zo afsluit, misschien beseft hij wel niet eens waarom jij je afsluit. Ik blijf erbij, praten doet wonderen maar dan moet je het wel willen, ik krijg nu het idee dat jullie niet echt willen. De oplossing zal niet aan komen waaien, moet je echt samen voor gaan vechten.
Bedankt voor de tips! We zijn nog nooit samen op reis geweest of echt een weekend weg. Dochter gaat altijd 1 dagje bij oma slapen eigenlijk nooit langer. Momenteel doen we 1x per 6 weken de zaterdag iets met ons 2e. De laatste tijd praten we daar ook niet echt. Ja over werk of onze dochter. Meer weet ik gewoon niet. Hij weet toch al alles van me? We weten dat we beide geïrriteerd zijn. En hij weet dat ik me verdrietig voel. Alle avonden zien er hetzelfde uit. Thuiskomen, slapen, opstaan, douche, koken, eten, met dochter spelen, haar douche, naar bed. Dan gaat man echt meer dan een uur douche en ik zit vanaf 7 uur op de bank. We zijn pas 26! Dit kan het toch niet zijn? Ik heb ook geen moeder waar ik mee kan praten of leuke dingen mee kan dien. Mijn wereld is heel beperkt.
Alleen maar praten of het heden en het verleden kan heel saai zijn. Vooral als jong gezin (het gaat soms echt alleen over de kids, de agenda en werk). Praten jullie weleens samen over de toekomst? Wensen en dromen die jullie hebben op het gebied van werk, gezin, huis, familie? En hoe je een stap dichter bij het bereiken van die wensen en dromen kan komen, zowel samen als individueel?
Ik weet nog goed dat ik mij zooo onzeker voelde bij mijn ex in de auto toen we niks zeiden.... Wat zou die van me denken? Wat zou hij nu denken? Moet ik nu iets zeggen? Is dit het nu? Enz enz En toen kwam mijn man... Elke keer als we niks zeiden in de auto ( zijn hand op mijn been, ik een hand in zijn nek en kriebelen) voelde ik me zooo verliefd. En nu nog (dat gekriebel is er niet meer dan ) voel ik me heel rustig en zonder stress en gewoon mezelf. Ik zeg wel eens; Je hoeft het niet interessant te vinden als het je maar interesseert. Wat je man ook zegt en je hebt er geen verstand van, probeer toch echt eens te luisteren en door te vragen. Ik weet nu bijv echt wel dingen over cv ketels. Hoe dingen heten van een ketel en wat er vaker kapot is enz. Probeer eens verder te kijken dan waar je nu bent beland. Onderneem dingen die hij leuk vind en stel jezelf open op. Dit geldt natuurlijk ook voor hem
Maar je hoeft toch ook niet continue over elkaar te praten of iets over jezelf te vertellen? Mijn man en ik zijn nu 13 jaar samen en twee kinderen rijker ( ik ben 32 en hij is 37 ) wij hebben het soms over enorm zinloze dingen en soms weer hele serieuze gesprekken. Hier gaat het soms van die gekke vrouw bij de supermarkt tot aan het gesprek wat hij had met een collega op zijn werk. Ik ben een BTM en kom dus ook nergens als ik niet zelf op pad ga. Ik heb mijzelf aangeboden als hulp moeder op school, ben inmiddels ook contact ouder van de jongste ( 6 jaar ) zijn klas, op die manier kom je ook met andere mensen in contact en kun je ook een vriendenkring opbouwen. Probeer het eens. Misschien moeten jullie echt iets gaan zoeken voor jezelf, jullie focussen jezelf teveel op elkaar, jullie verwachten van elkaar dat de ander veranderd maar zelf zien jullie dat niet zitten. Waar een wil is is een weg maar ik proef uit jouw reacties dat jullie de hoop al op hebben gegeven. Dat is zonde. Blijf niet hangen in het negatieve maar zorg er voor dat dat negatieve weer iets positiefs word.
Ben ik toch benieuwd wat dat voor moeder is Ik denk dat iedereen met een lange relatie deze momenten weleens heeft, het kan nu eenmaal niet 60 jaar lang iedere dag even interessant en leuk met elkaar zijn. Maar waarom ben je ooit verliefd op elkaar geworden? Wat zijn de mooie eigenschappen van je man, probeer daarnaar te kijken en die te waarderen. En probeer inderdaad mensen te ontmoeten via school, sporten etc. Dan maak je ook weer meer mee, wat je weer kan delen met je man. Het klinkt als een visieuze cirkel, waar jullie uit moeten stappen.
Ga leuke dingen doen, samen en individueel. Het klinkt alsof jullie hele leven in een sleur zit, niet alleen jullie relatie. Dus probeer nieuwe energie erin te blazen. Leuke dingen doen kan ook gewoon thuis. Televisie uit en spelletje spelen. Of eens samen bespreken wat voor plannen jullie hebben voor de toekomst. Dat doen wij graag. En dat laatste is soms echt totaal niet realistisch, dan hebben we het over naar welke landen we dan en dan willen, nou, dat kan geldtechnisch gezien gewoon echt niet op die termijn. Maar het is wel leuk om samen weg te dromen. Afzonderlijk van elkaar is ook goed. Zorg dat je elkaar weer wat nieuws te vertellen hebt, dat lukt niet door niets te ondernemen. Je zult vast merken dat je ook echt een boost krijgt als je lekker op stap gaat, voor jezelf en samen.
Het klinkt een beetje alsof jouw wereld heel klein is en daarom om hem draait. Volgens mij moet je gewoon eens wat meer zelf gaan doen en mee maken. Ga een cursus doen, zoek een andere baan, zoek een vriendin (desnoods via internet). En doe eens wat geks. Breng je dochter naar je ouders en doe eens wat spannends met elkaar. En waarom gaan jullie nooit weg dan? Is juist zo leuk, samen een stedentripje of zo. Met of zonder partner; het leven is alleen leuk als je er zelf wat van maakt he!
Ik lees inderdaad dat jullie wat in een sleur zitten. Maar goed, ja, een regelmatig patroon is met kinderen helemaal niet zo gek natuurlijk. Maar spring je wel eens uit de ban door savonds na het eten even gezellig een muziekje wat harder op te zetten en te gaan dansen met je dochter? Of door op een mooie zomerdag te besluiten spontaan met zn drieeen te gaan picknicken bij een meer? Dit kan ook na het werk en breekt echt even de week / de sleur. Dat soort dingetjes. Zelf doen mijn man en ik bovenstaande dingen wel. Het houd het spannend.. en je moet mijn man eens verliefd zien kijken als ik weer eens rare dansjes aan het doen ben met mn stiefdochter dat soort kleine dingetjes houden gewoon een beetje leven in de brouwerij. En qua gesprekken... ja, wij praten vaak over onze persoonlijke ontwikkelingen op ons werk, maar zeker ook in ons karakter. Wat zijn onze sterke en zwakke kanten. Waar ben je trots op dat je afgelopen periode gezegd of gedaan hebt wat je eigenlijk best moeilijk vond, en wat had je liever op een andere manier aangepakt. We spreken onze waardering uit naar elkaar als je merkt dat de ander moeite heeft gedaan voor jou. Zodat de ander wéét dat het gezien en opgemerkt wordt. Dat soort dingetjes. Ja, onze lievelingskleur daar hoeven we het niet meer over te hebben nee, dat weten we allemaal al over elkaar haha Maar wat verwachten jullie nu van elkaar, is dat je al duidelijk?
Bedankt voor de reacties. Er moet iets veranderen dat weten we ook. Omdat we zo vast zitten in de dagelijkse routine is het moeilijk om die te doorbreken. Ik wil heel graag nieuwe contacten, ik denk dat dat tijd nodig heeft. Ik wil graag afvallen, dat lukt ook niet echt (ik blijf al maanden stabiel ) Ik wil gaan boksen als sport maar durf niet omdat er bepaalde mensen in zo een sport school komen. Ik heb een hobby kaarten maken maar sinds we zijn verhuisd geen plek meer om deze uit te oefenen. (2 slaapkamers en geen zolder) Wat verwachten we van elkaar? Ik niks ik vond het altijd prima tot dat man aangaf het niet meer te zien zitten. Mijn man wil het vooral heel leuk hebben en leuke dingen dien om vervolgens weer te zeggen dat het geld de deur uitvliegt. Op zn werk is het niet zo goed op het moment; hij zit met dingen van vroeger uit zn jeugd maar wilt dit zelf verwerken. Ik leef een beetje op de automatische piloot. Ik doe naar gewoon Door maar krijg niet veel uit handen.
Als ik je posts lees, komt het op mij over alsof je zelf ook vast zit. Je hebt weinig ambitie voor de toekomst (misschien mis ik het, totaal geen veroordeling). Heb je wensen of doelen waar je naar toe wil? Op werk gebied of juist in het gezin? Als jij bezig bent met iets waar je energie van krijgt wil je erover praten (tot vervelends toe). Bij mij zijn het mijn honden, daar gaat enorm veel tijd inzitten, ik zit bij een club, ga op wedstrijd en demo. Dus ik heb genoeg te vertellen. Bij mijn vriend zijn het zijn (te) gekke bedrijfsideeën en hij is enorm bezig met persoonlijke ontwikkelingen, hij geeft les dus maakt van alles mee. Heb je op dit moment geen idee wat jouw wensen/doelen zijn, dan is het misschien interessant voor je om met een coach te gaan praten. Voor jouw man lijkt me dat ook zeer interessant. Je hebt ook coaching met honden/paarden waarbij die dieren een enorme spiegel zijn voor hoe jij een verhaal/ervaring vertelt. Dit kan een enorme eye-opener zijn en tot nieuwe inzichten leiden. Je geeft aan dat je man graag ervaringen op wil doen. Is het een optie om 1 avond in de week een oppas te regelen zodat jullie een gezamenlijke hobby kunnen oppakken? Poolen, bowlen, (stijl)dansen, houtbewerking, kookcursus, schilderen. Of misschien wel een hele gave, ga samen aan een motor sleutelen. Hij krijgt de kans om jou van alles te leren over zijn hobby en jij krijgt de kans om zelf te ervaren wat hij er zo mooi aan vindt.
Zoals ik het lees hebben jullie vooral echt een heel saai leven. (Sorry) Elke avond alleen maar bankhangen, niks apart van elkaar doen.. tja dan heb je op een gegeven moment ook niets interessants meer te vertellen. Ga wat doen, ga de wereld in, zoek vrienden. Je wil boksen zeg je, maar je durft niet omdat daar "bepaald soort mensen" komen. Hoe weet je dat? Ga er eens kijken, misschien valt het reuze mee! Jullie zijn gewoon een beetje ingekakt, tijd om er iets aan te doen! Succes!