De wereld van Puck

Ik heb hem giateren gekeken. Vond het heftig en het begin ook erg herkenbaar (over dat je een gezond kind verwacht en dat je voelt dat er iets niet klopt) gelukkig is ons kind veeeel minder beperkt maar vond wel mooi om te zien hoe haar broera over haar spraken dat ze er gewoon bij hoort

 

Ik vond het een hele mooie indringende documentaire...heel puur. Ik moest ook wel een paar keer slikken, bijvoorbeeld als je haar moeder hoort vertellen 'kind doet niks, het huilt nooit. Als ze alleen ligt is het ook prima' Puck was nog een baby. Later de momenten dat Puck meerdere keren valt als ze bij de begeleiding is of dat ze een heftige epilepsie-aanval krijgt en verlammingsverschijnselen heeft als klein meisje. Ik vond haar na dit moment zo anders uit haar oogjes kijken en je ziet dat ze nog gehandicapter is geworden...diep respect voor haar ouders en broertjes. Wat een zorg!

 

Ja heb 'm ook bekeken. Ik vond er hele heftige elementen in zitten.

Maar wat mij ook opviel was dat de ouders vanaf de eerste seconde dat ze geboren was zo 'verbitterd' overkwamen. Een beetje koud en afgestompt ofzo. Kan het niet zo goed uitleggen en ik heb ook geen idee hoe het voor hen moet zijn hoor maar kreeg er, op basis van de docu, wel een beetje een naar gevoel van.

 

Dat vonden wij ook. Maar ook niet zo gek, het doet zoveel met een gezin. De zorg voor het kind, de zorgen OM een kind en je kind uit handen geven en het keer op keer mis zien gaan.
Onder aan de streep zijn ze juist heel sterk vind ik.
Wij vinden het een mooie en tegelijkertijd heel heftige documentaire.

 

Ik vond het prachtig, puur en oprecht.
In media wordt met name de handicap verheerlijkt in de zin van dat het je verrijkt als mens en bla bla bla..
ik snap alleen niet waarom de ouders toch ook niet meer hun liefde hebben getoond voor de docu of mooie, vrolijke momenten met haar en als gezin. Ik vond met name moeder tamelijk kil en afstandelijk overkomen maar besef me ook dat dit moment opnames waren maar daarom jammer dat ze de andere kanten niet hebben laten zien..

 

Ik heb de documentaire ook gezien en vond het heel boeiend, voor mij als gehandicaptenbegeleidster, de 'andere kant' te zien. Ik vond het einde jammer, de woongroep werd er wat negatief door afgeschilderd terwijl moeder daarvoor nog zei dat Puck het er zo goed had.

 

Ik vond het ook heftig en ik begrijp dat als je je kind uit handen geeft dat je wil dat er ingespeeld worden op zijn of haar behoeften.
De manier waarop er met ongelukjes werd omgegaan, zou ik niet zo verwoorden, want kinderen vallen, ook op school of als je er niet bij bent. Op een gegeven moment zal ze te zwaar zijn geweest om tegen te houden, natuurlijk drama, maar elk kind valt en heeft wel eens blauwe plekken.
Maar dat men niet opmerkt dat ze een aanval heeft, vind ik wel weer heel slecht...

 

Ja dat is zeker slecht! Niet meer dan terecht dat ze daar een gesprek over wilden.

 

Ik vond ze er vooral heel moe uit zien. Zodra zij haar gezicht strak trekt zie ik dat ze eigenlijk moet huilen maar dat niet wil.

 

Ja dat ook wel. Maar ik bedoelde eigenlijk vooral de beelden van de geboorte. Hij die van een afstandje zegt dat ze er vreemd uitziet met haar punthoofd en zij die geen emoties toont wanneer ze op de borst gelegd wordt. Misschien hadden ze toen al een soort onderbuikgevoel maar het viel me gewoon op. Ze kwamen op mij de hele docu zo mat/ een soort bozig over maar dat kan een momentopname zijn of de keiharde realiteit...

 

ja dat herken ik geheel...