Haha ik zie mezelf nog helemaal voor me: met mn dikke zwangere buik heerlijk met een bakkie koffie in relax-stand, zittend voor het raam was ik aan het fantaseren over "straks". Ik zag mezelf toen helemaal voor me, genietend met een kleine newborn slapend in mn armen terwijl ik lekker in diezelfde stoel zit te relaxen met een bakkie. Nou, 1 woord: HAHAHAHAAA niks "relax-stand" met een ukkie. De hele dag het huis in de rondte lopen met een huilende kleine die krampjes heeft, niet wil slapen, etc. is meer het realistische beeld.. de eerste 4 maanden vond ik dan ook heel zwaar. Daarna kon ik steeds meer genieten. Maar de liefde die je voor je kindje voelt is ook zoveel groter dan je je kunt voorstellen! Ben zo verliefd op mn kleine ventje. Nooit gedacht dat ik zoveel liefde voor iemand zou kunnen voelen
Ik sluit me hierbij aan. Natuurlijk ben ik gek op mijn 2 (straks 3) meiden, maar ik heb ook duidelijk rust nodig en ik moet ernaast werken. Alleen maar thuis zou voor mij niet werken. Verder kan je je er niet op voorbereiden. Het is een cliché maar waar, het overvalt je. Wat ik heel verrassend vond was dat ik zo genoten heb van de babytijd. Zeker de eerste maanden, de voedingen, het knuffelen, het samen slapen. Ik vond day bij beiden geweldig.
Ik vond ten eerste het herstel van de bevalling flink tegen vallen. Maar wat ik het zwaarste vind is het feit dat je geen eigen leven meer hebt. Alles draait om je kind, ben je oververmoeid of ziek, pech gehad, je moet voor je kind zorgen. Daarentegen is de liefde die je er voor terug krijgt zo wonderbaarlijk. De onvoorwaardelijke liefde die je voelt voor zo'n wezentje die jij helemaal zelf hebt gemaakt, is een gevoel dat ik nooit gekend heb. Daar doe je het echt voor.
Ik vind mezelf soms zo tegenvallen Ik had het idee dat ik een eindeloos geduldige, lieve moeder zou zijn. Pfft, wat ben ik opvliegend soms! Ik ben veel sneller geïrriteerd door mijn eigen kinderen, dan bijv. collega's of vriendinnen. "was sich liebt das neckt sich" denk ik... Verder vind ik het soms moeilijk dat er zo weinig tijd voor jezelf overblijft. En als ik dan een keer iets voor mezelf doe, dan zit die volle wasmand, etc. nog steeds in mijn hoofd. Ook de constante rommel en viezigheid kan ik maar moeilijk accepteren. Ik had van te voren niet kunnen bedenken, dat je zoveel 'moet laten gaan'. Lastig voor een control freak.
Ik weet wel zeker dat ik een veel te onrealistisch beeld had van het hebben van een kind. Ik ben best lang vrijgezel geweest en zat al in "de molen" om alleenstaande moeder te worden ( uiteindelijk niet nodig geweest want ik ontmoette mijn partner) en daarnaast was ik nogal een wereldreiziger. Ik zag mezelf al helemaal backpackend naar andere werelddelen, met alleen mijn (pasgeboren) baby op de buik en weinig handbagage het avontuur tegemoet. Zie je het voor je? Ook heb ik het een beetje onderschat dat je niet zomaar even de deur uit kunt lopen, wat ik als vrijgezel wel deed. Nog even naar de supermarkt, nog even sigaretten halen of what ever. Nu is het 2 kinderen de auto en naar de supermarkt , daar de jongste in het wagentje en de oudste lopend met mij mee, toch voor de zekerheid altijd maar die luiertas bij. Nou vul zelf maar in. Maar ik heb altijd al moeder willen worden en vind het meestal gewoon heel erg geweldig om dit te zijn.
Haha het stuk wat jij aangeeft over meerdere kinderen heb ik net zo! Nummer 2 wordt binnenkort geboren en man heeft het over nummer 3. Nou die zwangerschap en bevalling overleef ik wel en ja schattig die mini kleertjes maar ik weet nu al hoe pittig ik soms 1 vind, laat staan zo 2 en helemaal 3! Ik heb dus tegen hem gezegd dat we eerst eend even afwachten wat we van 2 vinden haha (volgens hem doe je de derde er wel bij...ja ja..!
Nou ik ben nu net zo'n beetje ontzwangerd van de tweede en het idee om mijn lijf dit allemaal nog een keer aan te doen staat me ook al niet aan hoor haha.
Ik had niet echt verwachtingen eigenlijk, en dat bleek maar goed ook. IK had bij de eerste een rot bevalling, kon pas na 7 weken fatsoenlijk zitten, bv lukte niet, achteraf gezien een PND. Nu is nr 2 bijna 2 jaar en vind ik het nog steeds best pittig. Dochters kunnen niet met en niet zonder elkaar en zijn vaak aan t ruziën. Nee het blijft hier bij 2! Al kan ik wel wegdromen bij een kleine baby, bv geven en de draagdoeken die ik nog even bewaar haha.
Ja, dit. Ik zit veel te vaak te mopperen op mn kinderen Dat ik mezelf hoor, en denk, joh dat kan ook wel wat aardiger . Dat had ik echt niet van mezelf verwacht. En misschien omdat ik zelf zo'n ontzettend braaf meegaand kind was, had ik ook ergens stiekem verwacht dat mijn kinderen dat ook zouden zijn. Maar die zijn helaas/gelukkig gewoon normaal, met al hun grenzenzoekend gedrag.
Misschien herinner ik het me verkeerd, maar het is voor het grootste deel precies zoals ik had gedacht. Die mooie gezinsmomenten zijn er inderdaad, ik kan smelten als ik haar zie lachen en vind haar vaak zo lief en grappig en dan voel ik me zo dankbaar! Anderzijds is het heel vermoeiend en heb je nooit meer echt rust en vind ik het vaak heel moeilijk om haar kleren aan te doen, maar ook dat had ik verwacht. Ik denk dat ik van tevoren wel had verwacht dat baby's 's avonds zouden slapen, dat is in ons geval nogal tegengevallen. Maar wat me tot nu toe erg meevalt is het eten geven, ik had gedacht dat ik dat heel vies zou vinden en ervan over mijn nek zou gaan als ze eten uit haar mond zou laten vallen of zo maar dat valt tot nu toe best mee! [edit] Ik was van tevoren sowieso bang dat ik het 'allemaal niet zou kunnen', een baby vasthouden bijvoorbeeld, verschonen enzovoorts. En die verwachting kwam de eerste dagen ook wel uit maar ging daarna wel snel beter. En ik blijk het veel minder boeiend te vinden of we ons 'aan de regels' houden dan ik had verwacht, bijvoorbeeld met hoeveel een baby moet slapen en wat ze moet eten en al die andere dingen waar de GGD een mening over heeft. Dus al met al valt het moederschap me eigenlijk goed mee! Al vind ik het ook wel heel erg zwaar, maar ik zie alles altijd heel negatief van tevoren, is in dit geval denk ik een voordeel
Ik had eigenlijk alles verwacht, behalve dat ik door artsen niet serieus werd genomen, want wat zou ik toch weten als jonge moeder, niets toch.... Gelukkig had ik geen drukke dochter, maar eentje met zware relux! Een jaar lang heb ik ervoor moeten strijden, de termijn huilbaby nee dat was ze niet .... nou met meer dan 6 uur per dag, gek werd ik ervan! Ze zijn nu 10,5 en bijna 8 en ik vind het met de dag geweldiger worden, de gesprekken, die wenkbrauwen en rollende ogen, I <3 it!!
Mijn dochter is pas 10 maanden dus ik heb nog geen bergen ervaring. Alleen het eerste jaar. Tot nu toe is het niet zwaarder dan ik had verwacht, wel anders. De bevalling duurde veel te lang en die bloedtransfusie was niet leuk, maar wel ingecalculeerd. Het herstel na de bevalling duurde een week en is me 100% meegevallen. Ik dacht dat de eerste 3 maanden verschrikkelijk zouden zijn met slapeloze nachten, veel gehuil en niet weten wat je moet doen. Mijn dochter sliep na een week al van 23:00-06:00, sliep zo'n 22 uur per dag, was heel tevreden en lag lekker bij mij. Ik dacht dat ik blij zou zijn om na 3 maanden verlof weer aan het werk te gaan, en dat klopte ook. Ik liet haar vrolijk achter op het kinderdagverblijf en genoot van 3 dagen per week iets anders doen dan luiers verschonen en flesjes maken. Ik dacht dat je na 3 maanden juist een beetje in een ritme zou zitten en het steeds makkelijker zou worden. Dat viel juist enorm tegen. Tussen de 3 en 6 maanden kreeg mijn dochter een ooginfectie, een longonsteking, 2 tandjes, weigerde ze te slapen overdag en begon het spoken 's nachts. Alles wat ik in de eerste 3 maanden had verwacht kwam nu. Vanaf 6 maanden begon ze te tijgeren, de wereld te ontdekken, rollen, lachen, wilde ze weer drinken, genoot ze enorm van de (bij)voeding, mocht ze in de wandelwagen zitten, ging ze weer beter slapen en werd het een vrolijke lachebek. En nu, nu wordt het elke week leuker. Heeft ze haar eerste woordje ontdekt (al heeft ze geen flauw benul wat het betekend), kruipt ze de hele kamer door, heeft ze ontdekt hoe ze kan gaan staan, vind ze klappen in haar handjes fantastisch, geniet ze van fietstochtjes en steelt ze alle harten op het kinderdagverblijf. Ze verbaasd me iedere dag. Ze maakt me iedere dag aan het lachen. Ik voel een diepe onvoorwaardelijk gevoel van liefde voor haar en kan me niet meer indenken dat ze er niet was. Ik dacht dat het eerste jaar vooral overleven was, maar het is veel leuker dan ik dacht. Waarschijnlijk krijg ik een dikke vette reality check bij nummer 2
Dit! Ik had het moederschap totaal niet verheerlijkt en wist (mede door een veel jongere broer en veel neefjes en nichtjes) precies wat ons te wachten stond. Behalve KISS en reflux. Wow, wat was ik daar niet op voorbereid zeg. Soms 30+ uur wakker achter elkaar omdat hij het zo zwaar had en zoveel huilde van de pijn. Meer dan 20 uur per dag huilen was de norm. Dat ik van extreme vermoeidheid soms zelf niet meer wist wat voor of achter was Het rechtop slapen met hem op me, maandenlang. En dat was dan met refluxmedicatie... Pas toen de reflux wat verbeterde werd duidelijk wat een heerlijk en slim kind hij is! Maar ondertussen werd hij wel als huilbaby bestempeld. Vreselijk.
Ik had zo'n beeld van lekker knuffelen met baby op de bank, mooie kleertjes aan, lekker met kinderwagen op terras... De realiteit is dat kleren hier al vies zijn voor hij beneden is (overdreven maar oké, flink spugen in het begin en nu kruipen ), hij absoluut geen knuffelkind is en het liefst op ontdekkingsreis is. Op een terras zitten is bijna onmogelijk . Ook het plannen vond ik in het begin lastig. Je denkt even een boodschap in de stad, de realiteit is 'heb ik schone luiers/doekjes/reserve setje kleding bij me? Hoe laat was de laatste voeding en hoe zitten we met slapen? Oké nu weg en over xx uur weer thuis dus.' De gedachte dat mij en mijn man tegelijk iets overkomt vind ik vreselijk. Evenals het van de trap donderen en mijn nek breken als ik alleen met hem ben of bijvoorbeeld straks gepest worden op school vind ik vreselijk. Het is heerlijk maar wel pittig soms.
Ik kan me aansluiten bij praktisch al het bovenstaande. Wat mij nog het meest tegen gevallen is, is het eerste jaar. Ik vond het loodzwaar, was mezelf ook wel een beetje kwijt kan ik nu zeggen. Ik vond het zo zwaar dat ik nu al opzie tegen het eerste jaar van nummer 2. Ik vind baby's heel leuk en schattig maar dan vooral van iemand anders . Tegelijkertijd valt het mij nu ontzettend mee! Mijn dochter is 3, vaak hoor je dat dat best een lastige leeftijd is maar dit vind ik vooral een hele leuke leeftijd. Je moet het ervaren. Het moederschap is geweldig in alle positieve dingen die je maar kunt bedenken, maar tegelijkertijd het zwaarste wat je ooit zult "doen" denk ik.
Ik heb het moederschap vooraf niet echt geromantiseerd en vind het denk ik ook niet zo zwaar als wat ik hier soms lees maar wat herken ik mezelf in bovenstaande en wat vind ik dat niet leuk...
Ik had het slaaptekort en dergelijke ook gewoon verwacht en lange tijd weinig moeite mee, maar ik moet echt opletten met mezelf wegcijferen. Ook qua plannen om de kinderen, daar heb ik geen moeite mee, ik kan volmaakt gelukkig zijn met de hele dag in een sprookjesbos als ik hun gezichtjes dan zie. Maar hoe intens moe je kunt zijn als je een jaar niet langer dan 2 uur achter elkaar hebt geslapen en jezelf ook geen rust geeft qua klaar staan voor iedereen, dat zag niet aankomen. Ik durfde eigenlijk niet voor een derde omdat het bij de tweede zo grijs was. Nu ik deze keer veel praktischer en minder perfectionistisch durf te zijn, vind ik het veel beter, maar ook nu merk ik soms de angst om te gaan slapen omdat ik weet dat ze natuurlijk net begint te huilen als ik slaap. Dat je daar zo fysiek op kunt reageren, had ik niet verwacht. Ik had verwacht dat ik baby's heel leuk zou vinden, maar ik blijk peuters en kleuters veel leuker te vinden. Op zich prima natuurlijk, maar wel echt onverwacht. Maar het voornaamste, inderdaad die allesoverheersende angst die soms over je heen kan golven. De gevoelens die je krijgt als je een film over de tweede wereldoorlog ziet en dan opeens bedenkt, stel dat het mijn kinderen waren. Beelden uit welk land dan ook die opeens naar je keel vliegen omdat je beseft hoe kwetsbaar het leven is. Midden in de nacht wakker worden omdat ze nog niet hebben gehuild en angstig naar de kamer sluipen omdat je bang bent dat ze misschien dood zijn. Mijn moeder zei ooit, kinderen krijgen is je hart beentjes geven en los moeten laten en ik kan pas sinds ik kinderen heb echt begrijpen wat ze bedoelde.
Het is het meest heftige en intense wat ik ooit heb meegemaakt. Het haalt het beste én het slechtste in me naar boven. En ik zou het niet willen missen, voel me gezegend dat ik het mag meemaken.
Ik had precies hetzelfde bij mijn eerste (die net zo oud is als jouw dochter) dat eerste jaar viel me zo zwaar. Dus ik had me helemaal schrap gezet voor de tweede, maar het viel me ontzettend mee. Nog steeds wel pittig, vooral de combi van twee kinderen, en ik ben blij dat zijn eerste verjaardag nadert maar lang zo zwaar niet als bij de eerste.