Lieve Juul, De kans op bevruchting via ICSI is in jullie geval wel groter. Want met het zaad is niks mis mee. Dus blijf ik hoop houden.... Dus blijf ik geloven in wonderen.. Dus ga ik weer keihard duimen.. Xx
Ik snap de teleurstelling Juulz, maar toch is 3 nog niet verkeerd. Bij mij zat ik zelfs in meer dan de helft geen eicel...
Ik herken helaas je ervaring, Juul. Afgelopen keer hoopte ik op 7 eicellen, het waren er slechts 3. Meer dan de helft leeg dus. Maar wel 2 topembryo's. Het kan, meis, ik duim voor je!
Ach Juul, dat is inderdaad wel een tegenvaller. Misschien dat die andere 4 toch echt nog wat te klein waren en niet volwaardig meegedaan hebben. Maar 3 mooie eicellen met ICSI is zeker een goede kans hoor! Mag je er 2 terug laten plaatsen als het kan? Ik hoop met je mee op 3 top embryo's!!
Juulz ik snap je teleurstelling, maar toch blijf ik hoop houden voor jullie dat er gewoon 1 of misschien wel 2 of 3 topembryootjes ontstaan
Amper geslapen vannacht. En uitgerekend vannacht was ook ons meisje heel onrustig en had veel last (jeuk) van de warmte. Om 10u werd ik gebeld. Eerst een verhaal dat er 3 eicellen waren gevonden. Toen vertelde de laborant dat er twee bevrucht hadden kunnen worden. Dat 1 niet was doorgedeeld en 1 wel. Morgen om 15.30 de terugplaatsing. Ik vroeg of ze iets meer kon vertellen over de kwaliteit. Nee, morgen. Ze had de gegevens nu niet bij de hand. Ik vroeg hoe het kon dat er 1 noet bevrucht had kunnen worden. Had dat met de rijpheid te maken? Ja, zo zou je dat kunnen zeggen zei ze. En ik vroeg of de deling van de overgebleven twee gemonitord was en hoe dat dan was verlopen. Wederom geen antwoord, morgen. Toen vroeg ik, inleidend dat ik overal bij MCK las dat ze open stonden voor verbeteringen en suggesties, of ik misschien een 'tip' mocht geven of een suggestie mocht doen. En ik legde uit dat deze vage antwoorden mij erg onzeker maakte over de kwaliteit van de embryo. Halve informatie is niet prettig. Misschien dat ze de volgende keer beter kunnen vertellen waar het op staat. 'Maar als ik slecht nieuws had gehad, dan hadden we dat gelijk gezegd', was het antwoord. Ik gaf aan dat ik vooral wilde toelichten wat het met mij deed. Dat ik een compleet antwoord fijner zou vinden of dat me anders vantevoren was verteld dat er uit principe geen andere informatie worst gegeven dan hoeveel embryo's ontstaan - terugplaatsing ja/nee en tijdstip. Ze zou het meenemen. Wederom 1 kanshebber... Laat die het nu toch zijn... alsjeblieft.... Zal morgen weer even laten weten hoe het was. Benieuwd naar de kwaliteit... maar vrees dat deze ook matig zal zijn... Ok. De zon schijnt. Het is mooi weer. Ons meisje speelt in het badje. En wie weet is de embryo prachtig en speelt hij/zij over een jaar of 3 ook in het badje...
Lieve Juulz, wat een rollercoaster weer Uiteindelijk een punctie met zo'n mooi aantal follikels en dan in een paar dagen is de harde afvalrace weer geëindigd met 1 embryo. Ik hoop dat dit zo'n mooie sterke embryo is dat maar weer blijkt dat er maar 1 nodig is. Succes morgen!!! Hier langzaam weer aan het opkrabbelen na de afgelopen tegenslagen. Uiteindelijk mijn man kunnen meekrijgen om toch nog een afspraak te maken voor een evaluatie. Misschien dat ik hem zo ver krijg dat we toch nog... Terwijl ik ook weet dat we realistisch moeten zijn. Ook bij mij begint de biologische klok een grote rol te spelen. En de kans is zo klein. Slecht zaad, weinig eicellen, soms goede maar veelal slechte embryo's. Maar die o zo grote wens blijft.
Lieve Juul, wat een tegenslag weer! Dat het een afvalrace is, weet je, maar het is toch heel jammer Hoop zo dat het een toppertje is en ook een plakker! jammer dat je via de telefoon niet veel duidelijkheid kreeg Sikki, pff, dapper dat jij nog evt een poging wil wagen, hoop dat je man overgehaald krijgt.
@juulzon goh ik snap je gevoel, klinkt als mijn laatste poging. Bij ons zeggen ze voor of tijdens de terugplaatsing ook niks over de kwaliteit overigens. Die hoor ik dan pas achteraf. Maar laat ze inderdaad gewoon duidelijk zijn, anders krijg je het idee dat de kwaliteit 'zo zo' is, maar dat is misschien helemaal niet waar. Ik zal heel hard voor je duimen dat dit 'm wordt!! Succes morgen! @Sikki fijn dat je weer wat aan het opkrabbelen bent. Een evaluatie is denk ik hoe dan ook fijn om te doen, ook om op basis daarvan te besluiten of het nu echt klaar is of dat je nog een kans wilt wagen.
Juulz goh wat vervelend dat er maar 1 embryo overgebleven is, maar het zo maar die ene zijn die nodig is o' dat wonder te laten gebeuren. Ik duim voor jullie Sikki fijn om te lezen dat je weer aan het opkrabbelen bent en dat jullie toch dat evalutiegesprek zouden overwegen... dan kan je nog altijd beslissen om wel of niet nog een poging te wagen
Een zucht. Waar te beginnen met schrijven? Een verslag van de dag of direct maar melden dat de slechts 4-cellige dag 3 Emmy ook fragmentatie had en als een klasse B werd gekwalificeerd? En dus een dag achterliep... Laat ik beginnen met mijn dag. Gelukkig beter geslapen dan de dag ervoor. Iets beter dan, want ergens was ik nog steeds onderbuik zenuwachtig voor de middag. Bang dat ik alsnog gebeld zou worden dat de Emmy gestopt was met delen. Ik was thuis vandaag. Ons meisje naar de opvang gebracht (ze wilde op zelf fietsen op haar fietsje net zijwieltjes, maar stopte wel 5 keer onderweg om met haar armen over elkaar te melden dat ze niet meer wilde fietsen. Maar als er iemand voorbij kwam, dan stapte ze gauw op en zei dan trots: "kijk eens hoe goed ik kan fietsen", om vervolgens weer af te stappen en naast haar fiets te gaan staan. Zo doe je al gauw minstens een kwartier over een stukje van ongeveer 700 meter!) en daarna naar huis. Aangezien we gistermiddag de grote puberbuurmeisjes in de tuin hadden om gezellig met onze peuterbijnakleuter te spelen, stond voor vandaag - heel mutserig - de was, strijken, bed verschonen, keuken opruimen en stofzuigen op het programma. En dat af voor 15.00. Hoe luxe, de hele ochtend en middag de tijd. Werkte als een goede afleiding... mijn vriend was gelukkig op tijd thuis en we gingen samen naar MCK. Hij was 1 en al positiviteit. Ik deed met best, maar voelde dat ik sceptisch was... het lukte me niet om dat aloude, optimistische, vertrouwen te hebben. Wat ik ergens betreur. Want wat wilde ik soms graag dat ik weer dat pure optimisme kon hebben. Dat volle vertrouwen in goede afloop. Of in welke afloop dan ook. Het geloof dat alles hoe dan ook goed komt. Somewhere along the road... ben ik het verloren. En de pijn en teleurstelling, cynisme en het sceptisch zijn kwamen ervoor terug.... We wachten op de lift. Samen met nog een vrouw, die roodverbrand is van de zon. Het duurt een tijd voor de lift komt. Last minute komt er een andere vrouw haastig en druk doend aanlopen, redelijk luid pratend tegen haar kleine dreumes van - ik denk anderhalf. "Nou, mama is ruim op tijd hoor, dat is mama nooit, zo vroeg. En nu gaan we met de lift, ja, met de lift..." en zo ging het maar door. Mijn knopje geïrriteerd was al gauw aangezet. Nu ga ik in principe niet met mijn kleine meid naar de kliniek. Niet in een wachtruimte met een kleintje, omdat ik Me nog zo goed herinner hoe confronterend en pijnlijk ik dat destijds zelf vond. Dan dacht ik 'maar wij zijn eerst aan de beurt, jullie hebben er al 1'. Al begreep ik toen heus wel dat in waarschijnlijk hetzelfde zou willen. Nog een wonder... en ik begrijp heus dat het lastig is om oppas te regelen, maar toch... We melden ons op de derde verdieping - legitimatiecheck - en we mogen naar de tweede om te wachten tot we geroepen worden. De drukdoende dame met haar dreumes volgens ons snel. Wederom druk pratend tegen haar kleine man. Gelukkig gaat ze niet vlak naast ons zitten, wat niet wegneemt dat ik haar niet meer hoor. Nig steeds is de dreumes de praatpaal van zijn moeder. Alles wordt gedeeld. " Mama gaat even wat drinken halen" "Nee, mama mag geen koffie, want mama krijgt straks een terugplaatsing", "Dit is de laatste keer dat we hier zijn. Dit moet gewoon een voorteken zijn dat het goed gaat", "oh, mama's telefoon gaat, dat is de directeur". Echt. Zonder grappen. Zo ging het. Ik vond het inmiddels haast lachwekkend. Mijn vriend en ik zeiden niets, keken elkaar aan en dachten hetzelfde. Bedoel, iedereen gaat anders om met haar zenuwen hoor, maar wat was dit vermoeiend... ze sprak ook zo luid, dat je niet anders kon dan haar horen. Alsof hoopte dat iemand ook even een praatje met haar ging maken. Nou, ik niet... We werden naar binnen geroepen. Door diezelfde arts die toen toen drie follikels telde. Een verpleegkundige en een laborante waren ook in de kamer. Ik keek volgens mij precies zoals ik me voelde: sceptisch en zeer afwachtend. De laborante vertelde wat ik al wist: dat er drie eicellen waren, dat er twee bevrucht waren en dat er 1 niet was doorgedeeld. En deze wel en die werd teruggeplaatst. Van binnen zuchtte ik. Ik vind het heel vervelend als me niet gewoon wordt verteld waar het op staat. Dus na heel veel doorvragen kwam er inderdaad uit dat het een viercellig embryo was, liep dis 1 dag achter, had wat fragmentatie en werd dus, als klasse B bestempeld. Máár het was een momentopname en het kon nog bijtrekken. Natuurlijk. Wonderen bestaan. En ze hadden dat vaker zien. Ik knikte. Mijn voorgevoel had het juist. De terugplaatsing. Voor mij was het nieuw dat de baarmoeder met een uitwendige echo in beeld werd gebracht, zodat bepaald kon worden waar de de embryo in de baarmoeder kwam. Flink geduw op mijn buik. Mijn baarmoeder is altijd lastig te vinden, ligt ook gekanteld. Daarna werd de embryo gebracht en de check of het slangetje leeg was. Omdat ik had gevraagd om pregnyl ter ondersteuning ipv utro, kreeg ik nog een recept mee. Niet voor de pregnyl, maar voor ovitrelle, want de pregnyl 1500 is niet meer leverbaar. Nu dus een eenmalig ovitrelle-shot. Dat zou hetzelfde moeten werken. Mooi dat ik er toch nog wat utro bij gebruik ter extra ondersteuning . Terug in de auto was ik stil. En ik bedacht me dat De Mens eigenlijk nooit vrij is geweest van Moeten. Bedoel, zelfs als eicel of zaadcel moet je al. Je moet bevruchten... en als embryo 'moet' je al. Je moet doordelen, liefst niet fragmenteren... ben je buiten de vertrouwde habitat van de vrouwenschoot bevrucht, dan moet je dit alles ook nog in een kunstmatige omgeving... daarna moet je innestelen en doorgroeien tot je mensje wordt. En laat ik het niet hebben over wat er bij dat hele groeiproces komt kijken... Toen mijn vriend vroeg waar ik aan dacht zei ik overigens gewoon: "oh niets...", omdat ik het fijn vond om even in mijn gedachten te zijn. Later sprak ik het embryootje ook toe. Dat wat hij ook deed, doorgroeien of besluiten dat niet te doen, dat het goed was. Geen druk. Echt niet. Eenmaal thuis de was binnengehaald, even wat gedronken, weer een lekker fris schoon krakend katoen wit bed voor ons gemaakt en daarna naar de opvang gelopen. Waar ik door de liefste en mooiste zo lief en enthousiast welkom werd geheten dat ik spontaan voor de miljoenste keer verliefd werd op mijn lieve blonde krullenbolletje die aan alle kindjes en de juf verkondigde : "kijk, mijn mama is er! Dat is m i j n mama!". Hoe trots kun je op zo een moment zijn en hoe geliefd kun je je voelen als mama. Zat ook nog te appen met een lieve vriendin die ik al tijden niet gezien heb, maar nog altijd enorm meeleeft. En zelf een zoontje heeft dat na het langste wachten ooit dmv ICSI poging #bendetelkwijt is gekomen. We hadden het over hoe oneerlijk het eigenlijk is dat er standaard maar drie pogingen worden vergoed. Helemaal voor vrouwen (zoals zij en ik), waar slechts weinig eicellen of bevruchtingen zijn. En ik vond dat het eigenlijk zo zou moeten zijn: Dat drie pogingen in verhouding zorgverzekeringstechnisch niet eerlijk is. Sommige mensen (lees: de meeste... gemiddelde... waar vanuit wordt gegaan...) hebben wellicht per punctie meerdere kansen. Omdat ze meerdere embryo's/cryo's hebben... Maar eigenlijk zou moeten gelden: 12 terugplaatsingen, ongeacht aantal puncties wat nodig is. Omdat er nu eenmaal vrouwen zijn die slecht te stimuleren zijn! En bij topverzekeringen misschien zelfs 24 terugplaatsingen.. is het nl niet zo dat zonder medisch traject en zelf proberen gemiddeld 90% na 24 maanden zwanger is?! Ongetwijfeld niet haalbaar. Ongetwijfeld een idee waar velen het niet mee eens zijn. Maar ergens zit er wel een kern van waarheid in.... Voor nu, nog een kopje thee en naar bed. En we duimen maar weer. En we steken een kaarsje aan.... En ik laat mijn gedachten even rusten. Laat het even voor wat het is. En denk aan een uitspraak die ik ooit in de Flow las....
En lieve Sikki... begrijp jou zo zo zo goed! Wanneer is de evaluatie? Zouden jullie openstaan voor eiceldonatie? Het deed me denken aan mijn persoonlijke 'Als Dan'... Als mijn vriend het had gewild, had ik het ook wel willen proberen tot mijn 43e... als ik daar dan ook de financiële middelen voor zou hebben gehad... als mijn vriend had gewild, had ik Istanbul wel willen proberen, waar ik een heel positief verhaal van ken... Maar voor mij is er na de komende hopelijk-niet-nodig-poging #5 geen als dan meer. Dan zal ik verder moeten. Afscheid nemen van een droom. Maar daar wil ik nog niet aan denken, al ligt die realiteit op de loer. Dus lieve Sikki, wat begrijp ik jou. Als de evaluatie ook nog maar 1 kansje open houdt en jullie hebben daar alletwee nog een gevoel van proberen bij en het lukt financieel... dan zou ik zeggen: volg dat gevoel... want stel je voor dat.... Dikke knuffel! En Stiertje, Schorpioen, Mieksel en Pien, Yaraah, Gabrie en alle lieve meelevers, zo Lief en fijn dat jullie me steunen en meeduimen / meehopen. Dit zo Specifiek kunnen delen, kan alleen met meiden die dit echt aanvoelen, herkennen. Thnx!