Ik ben echt een beetje geshockeerd. En wat jammer dat er angst voor boosheid is in de familie. Die oom heeft foute dingen gedaan. Verschrikkelijk dat hem de hand boven het hoofd wordt gehouden en je broer niet gesteund wordt. Nee, mijn kind zou niet in de buurt komen van die oom. Eerlijk gezegd had ik mijn moeder dat ook haarfijn uitgelegd (maar goed, ik ben gelukkig in een veilige omgeving opgegroeid). Ze weten toch van het misbruik, snap niet dat jij dan nog geheim moet houden dat jij er van weet.
Ik houd m'n hart vast als jouw kinderen straks met een verhaal van misbruik naar jou toe komen, twijfel je dan ook aan hun verhaal? Dit soort verhalen moet je ALTIJD serieus nemen, men liegt daar niet over. En je weet niet half hoeveel families dit in de doofpot stoppen.
onbegrijpelijk dat je moeder haar broer nog beschermd na zoiets! ik hoop dat je je broer kunt overtuigen om toch weer in gesprek te gaan met je moeder. ik zou trouwens ook absoluut geen contact meer willen met die oom.
Hoewel ik het niet met Exciting eens ben, klopt jouw opmerking ook niet helemaal. Er wordt wel degelijk over dergelijke zaken gelogen. Er zijn meerdere voorbeelden van bv leerkrachten die door hun leerlingen ten onrechte beschuldigd worden van misbruik. Evenals ouders die door hun kinderen onterecht beschuldigd worden van incest. Helaas. Maar het komt voor. In de doofpot stoppen is echt fout. En als ouders moet je uiteraard voor je kind kiezen en niet voor je broer... moeilijk hoor. Waarom wil je broer het eigenlijk zo persé stil houden dat jij het weet? Heeft hij dat aangegeven?
Ook als het verhaal niet klopt, zou ik er juist over praten, als het wel klopt óók; zo komt hopelijk met de tijd de waarheid aan het licht.
Tuurlijk wordt er wel eens over gelogen, maar als je dit aantal neerzet tegenover het aantal incest verhalen is het natuurlijk te verwaarlozen. Dat iemand per definitie al denkt: "spreekt je broer wel de waarheid?" Vind ik heel zorgelijk.
Doordat mensen het niet (kunnen) geloven is vaak de reden dat slachtoffers het niet durven te zeggen. Geen kind zou misbruik mee mogen maken. Hoe vaak worden dit soort dingen onder het tapijt geveegd en hoe erg is het om het mee te hebben gemaakt en dan ook niet worden gelooft... Ts: het gesprek met je broer aangaan en laat hem weten dat je er voor hem bent en dat je hem gelooft. Die oom zou ik lekker skippen, daar zou ik helemaal klaar mee zijn. En je moeder? Lastig.... misschien is zij ook slachtoffer, maar dan hoef je niet voor de dader te kiezen ipv je bloedeigen kind. Lijkt mij een moeilijke situatie, sterkte ♡
Ts, ik zou nog een keer het gesprek aangaan met je broertje. Aangeven dat je het moeilijk vind om voor je te houden. Ik zou ook het contact met die oom verbreken. En eerlijk? Ik zou ook het contact met mijn moeder verbreken. Als je dat niet wilt, zou ik het heel oppervlakkig houden. Maar dan absoluut niet alleen bij mijn kinderen laten. En je broertje misschien naar een psycholoog proberen te sturen, voor verwerking van deze traumatiserende gebeurtenissen. Ik dacht trouwens ook direct dat de andere broek misschien kind van je oom is! Maar daar ga je toch nooit achterkomen. Wat ik zit te denken, kunnen jullie als kinderen van zijnde niet met zijn alle opstaan tegen jullie moeder en aandringen op de waarheid? Als jullie met ze alle zijn, wilt ze misschien wel wat vertellen?
Boos? Ja en?? Haar broer heeft haar kind misbruikt. Ik zou mijn broer ter plekke afslachten denk ik. Boos worden op je eigen kinderen, te idioot voor worden in deze situatie. Ik zou haar gewoon de waarheid zeggen. Wat zij er mee doet is aan haar. Steun vooral je broer, zeg hem dat hij zich niet hoeft te schamen en al helemaal geen geheimen hoeft te bewaren. Hij is het slachtoffer in deze vreselijke situatie.
Ik denk dat ik het verhaal van ts verkeerd heb begrepen.. haar ouders weten er dus wel van dat haar broer is misbruikt door haar oom.. ik dacht dat haar broer met dit verhaal aankwam, en haar ouders van niks wisten, en ts dat ook niet aan haar ouders mocht vertellen.. En tuurlijk zou k mijn kinderen serieus nemen.. maar ik dacht dus dat haar broer naar haar toe was gegaan met het verhaal en niet naar de ouders, en dat ts het ook niet aan haar ouders mocht vertellen..
Ongelofelijk dat jouw ouders de kant kiezen van jouw oom. Als mijn broer dit bij mijn kind flikt, mocht hij wensen dat hij nooit geboren was. Ik zou niet met deze situatie kunnen omgaan. Ik zou alles eruit flappen tegen mijn ouders en ook met hun het contact verbreken. Ik zeg niet dat jij dit moet doen he! Maar ik zou zo doordraaien (mede omdat die smeerlap ook aan jou zat en niemand jou waarschuwt voor je oom... je zou je kind daar maar achterlaten zonder dat je dit weet nou pffff) dat ik geen contact meer kan hebben. Ik zou het niet kunnen verkroppen dat mijn ouders het in de doofpot zouden stoppen.
Ik heb geen ervaring met deze specifieke problematiek (misbruik), wel met de manier van communiceren binnen onze familie. Die praat al jaren niet met die, die wil niet op dat feestje komen als die ander er is en zo is er bij alle broers en zussen onderling en bij de meeste tussen hen en mijn ouders hetzelfde. Stiekem gedoe want die mag dat niet weten en je mag daar niet met die over praten. Heel stressvol heb ik dat altijd gevonden en toen ik twee jaar geleden zo rond juli al inzat over het naderende kerstdiner en hoe ik daarbij alle partijen te vriend kon houden en zoveel mogelijk iedereen bij elkaar kon krijgen voor de gelegenheid heb ik het opgegeven. Geen leugens meer of stiekem gedoe, ik wil er niets meer mee te maken hebben. Ik lieg en roddel niet mee, houd geen geheimen in stand en wil niks met ruzies en gezeik te maken hebben. Ik heb mijn eigen gezin en ik wil gelukkig zijn. Word ik ergens naar gevraagd door de een over de ander dan geef ik eerlijk antwoord. Als ik dan vervolgens de ander boos aan mijn deur krijg dan hebben ze dikke pech en vertel ik gewoon dat ik niet aan dit kinderachtige gedoe meedoe. Wat een rust heb ik sindsdien. Wat betreft jouw situatie zou ik dus het volgende zeggen: vraag en zeg tegen alle partijen wat jij nodig vindt en laat ze maar boos worden. Draai je om en probeer los te laten wat men niet wil delen. Dan heb jij je best gedaan. Dat heeft misschien gevolgen voor de onderlinge relaties en kan je best wat kosten, maar bang zijn dat je moeder of wie dan ook boos op je wordt is ook niet zo heel gezond meer op deze leeftijd vind ik. Hoe je ook kiest hiermee om te gaan, ik wens je veel sterkte. Het is niet makkelijk om tussen zoveel gedoe te zitten!
Dat wilde ik dus inderdaad even recht zetten. Omdat je eerst schreef dat iemand over zoiets nooit loog.
Maar ergens doe je nu precies hetzelfde als je moeder bij jou doet. Jij hebt het recht om te beslissen geen contact te willen, maar jouw moeder heeft ook het recht om te besluiten wél contact te willen houden. Jullie hoeven elkaars argumenten niet te begrijpen, maar hebben het wel te respecteren van elkaar. Jullie zijn beiden volwassen en die keuze mag ieder voor zich maken.
Wauw, aparte reactie door te zeggen dat je twijfelt aan haar broer. Misbruik moet je altijd geloven tot het tegendeel bewezen is, zoiets moet je meteen serieus nemen en niet aangeven dat je aan het verhaal twijfelt ( in dit geval ) haar broer. Als later blijkt dat het toch niet waar is dan kan jij wel zeggen dat je alles hebt geprobeerd om de onderste steen boven water te krijgen en kun je jezelf wel in de ogen aan blijven kijken. Mocht het misbruik wel waar zijn en je hebt het weg gewuifd als '' twijfel '' kun je jezelf dan ook nog steeds aan kijken in de spiegel? @beertje22 Ik zou het gewoon zeggen tegen je ouders, ik zou zoiets absoluut niet voor mij kunnen houden. Het feit dat jouw oom gewoon '' los '' loopt is voor mij al een reden om meteen aan de bel te trekken. Heel vervelend voor jouw broer dat hij dan teleurgesteld is maar HIJ is hier het slachtoffer he en niet je oom. Zo doen jouw ouders het nu namelijk wel over laten komen.
Wat verschrikkelijk dat jou broer dit is overkomen! En dat jullie moeder dan nog gewoon contact heeft met jou oom is schandalig. Ik denk dat op deze manier je broer er alleen nog maar meer last van heeft dan dat hij al überhaupt heeft, want hoe pijnlijk is het als je eigen moeder gewoon contact blijft onderhouden met de gene die jou misbruikt heeft? Helaas gebeurd dit best wel vaak en is jullie moeder geen uitzondering. Ik snap daarom ook heel goed dat jou broer wilt dat je het stil houd, de vraag is alleen of dat wel verstandig is. Misschien moet jij de gene zijn die voor je broer opkomt en het openbreekt en als dat betekent dat je moeder geen contact meer met jou wil, moet jij je afvragen of dat contact dan überhaupt nu nog iets waard is met de wetenschap dat ze al die tijd zo gehandeld heeft. Ik weet uit eigen ervaring wat misbruik aanricht, ik ben zelf door mijn vader misbruikt. Mijn moeder heeft altijd als een leeuwin achter mij gestaan en keihard gevochten ( ik ben van de leeftijd 0 tot 6 jaar misbruikt), ze heeft nooit getwijfeld aan haar intuïtie, er zijn rechtszaken geweest, maar in die tijd dachten de rechters (helaas) te vaak dat moeders dingen verzonnen. ( ook al heeft de huisarts duidelijk gezegd dat er inderdaad wat aan de hand was) Toen ik 21 was heb ik het haar vertelt, we hebben gehuild maar ik heb haar nooit maar dan ook nooit wat kwalijk genomen. Er is zelfs een periode geweest dat ze mij wilde ''ontvoeren'' zodat het stopte, omdat niemand luisterde. Dat noem ik moeder liefde in de puurste vorm. En ik vind het persoonlijk schandalig dat jullie moeder nog gewoon contact heeft met de persoon die iets verschrikkelijks heeft aangericht bij 1 van haar kinderen. Jij bent nu volwassen en in staat je eigen keuzes te maken. Dat betekent soms ook, hoe moeilijk het ook is dat je in dit geval een kant moet gaan kiezen en iets zal moeten openbreken. Laat het ''in de doofpot stoppen'' alsjeblieft bij jou eindige, want niks is zo naar voor een slachtoffer -zoals jou broer- dat het genegeerd en afgewimpeld word door zijn eigen moeder. En ik bedoel dit allemaal niet negatief naar jou toe, in wezen heb jij al een begin gemaakt door het hier te durven posten, door te durven vragen aan anderen: ''wat moet ik doen?''
Zou jij het serieus kunnen accepteren als jouw moeder om zou blijven gaan met de gene die jou heeft misbruikt?
Dat is aan de broer van ts, niet aan ts zelf. Als mijn moeder contact heeft met iemand die mijn broer zou hebben misbruikt is dat haar keuze, zolang ik daar niet mee geconfronteerd hoef te worden. Waar ik op doel is dat het in vorige generaties heel normaal was dat dingen in de doofpot werden gestopt en het contact tussen familieleden en zelfs huwelijken voortgezet werden onder vreselijke omstandigheden. Gelukkig zijn de tijden verandert, maar er zijn nog steeds genoeg mensen die dit beeld van verplichtingen naar familieleden wel hebben. Haar dwingen om het contact te verbreken terwijl dit niet in lijn is met haar eigen manier van denken werkt alleen maar averechts, en ik bedoel dus dat er geaccepteerd zal moeten worden dat de moeder er anders over denkt, ook al is ts het er niet mee eens.
Je broer kiest ervoor om het stil te houden. Dat is zwaar, daar kan hij later (geestelijk) last van krijgen. Ik zou mijn ouders hiermee confronteren, en wijzen op hun verantwoordelijkheid naar hun zoon.
Je word er dan toch sowieso al in de eerste plaats ermee geconfronteerd? Aangezien je moeder nog gewoon contact houd met de gene die je broer heeft misbruikt. Alleen al de wetenschap dat je dat weet, lijkt mij confronterend genoeg.