In overleg met beheer heb ik een tijdelijk account aangemaakt ivm herkenbaarheid. Ik wil van me afschrijven, mijn hart luchten, misschien is het herkenbaar voor meerdere mensen. Vinden jullie dat je jezelf kunt dwingen om van iemand te houden? Bij mij gaat het om mijn moeder.. tuurlijk weet ik dat het mijn moeder is. Als het mijn buurvrouw zou zijn, zou ik het best een aardige vrouw vinden, niets meer niets minder. Maar ik voél met haar geen band van moeder-dochter, ik heb geen warme gevoelens voor haar. Voor mijn kinderen is ze heel lief en andersom vinden zij haar ook geweldig. Ik ben totaal verschillend in vergelijking met haar. Zij staat zo anders in het leven en ik voel geen raakvlakken met haar. Met mijn vader heb ik ook niet een echt warme band, maar hem zie ik wel echt als mijn vader. En mijn zusje is echt mijn zusje. Terwijl ik met haar ook geen close band heb. Mijn zus kan overigens wel goed met haar overweg, terwijl zij ook niet echt op m'n moeder lijkt. Het lijkt gewoon of ik het niet “kan”, echt houden van mijn familie.. stel dat ik vandaag hoor dat mijn moeder overlijdt, ik denk niet dat ik daar echt door geraakt ben dan. Ik heb me vaak afgevraagd waarom ik het zo voel als dat ik voel, maar krijg er geen antwoord op. Ik kan wel houden van want van mijn man en kinderen houd ik heel veel en ik heb een buurvrouw waar ik heel close mee ben, van haar houd ik ook echt en zie haar een beetje mijn moeder. Ik voel me soms schuldig, want je hoórt toch gewoon van je moeder te houden? Dat gaat toch vanzelf?! Maar het lukt me niet. Ik erger me aan mijn moeder, aan haar karakter, gedrag. Ik heb het gevoel dat zij mij altijd maar een beetje liet gaan, er waren bijna geen regels en straf kreeg ik niet, terwijl ik vind dat ik dat juist wel nodig had. Als ik m'n huiswerk niet maakte, volgde daar geen consequentie op en ze zeiden “ je kunt niet meer doen dan je best” m wat ik dus niet deed, want ik had geen doel. Wat moest ik als dertienjarige kiezen, geen flauw idee wat ik wilde worden, vond heel veel dingen leuk, maar kon niet kiezen. Ik ben met mijn partner naar de andere kant van ht land verhuisd, en deels zeker omdat wij in die provincie in een groene bosrijke omgeving wilden wonen, weg uit de randstad. Maar het is mooi meegenomen dat ik op die manier mijn moeder nauwelijks zie, ze kan niet even zo op de koffie komen. Enkel voor hun band met mijn kinderen, is er af en toe contact, ze komen naar de verjaardagen van de kinderen en 1 keer per jaar met de camper en dan blijven ze 4 dagen. Ik zie dat zij en onze kinderen daarvan genieten dus dat wil ik geen van hen ontnemen. Maar voor mijzelf is het afzien. Ik ben op mijn hoede, en wil geen moment alleen zijn met mijn moeder, want gek genoeg durft zij dan ineens persoonlijk te worden en daar zit ik niet op te wachten. Als ze vraagt hoe het gaat zeg ik “goed” of “niet zo” maar ga dan over op een ander onderwerp. Koetjes en kalfjes vind ik prima, over het weer ofzo, maar niet over mijzelf. Iedere keer als zij dan geweest is ben ik daar weer weken over aan het denken , want ik vind gewoon alles raar aan haar. Ik schaam me voor haar. Ik houd zelf van mooi, nette kleding en een verzorgd uiterlijk en vind haar er al gauw raar uitzien. Ik ben best lichamelijk ingesteld, houd van knuffelen met man en kinderen maar het idee dat ik haar zou moeten omhelzen, nee bedankt. Alvast bedankt voor het lezen
Zo herkenbaar Ik heb ook een moeder die zie ik Niet als moeder. Ze loopt altijd te zeuren tegen mijn vader, broer, kinderen en mijn man. Vanaf ik klein ben heb ik nooit een stukje moederliefde van haar gekregen. Mijn vader is een hartpatiënt, en een aantal hartoperaties gehad, ze heeft hem nooit bezocht. Ik haar ogen heb ik nooit wat goeds gedaan en nog steeds niet. Al het moederliefde wat ik niet heb gekregen, gaat allemaal naar mijn kinderen. Dikke knuffel.
Wat knap dat je dit zo durft te schrijven, sommige dingen herken ik wel. Mijnjeugd is niet altijd goed geweest dat de band die je met je ouders hoort te hebben nooit echt zo geweest is. Ik heb het in de loop der jaren wel geaccepteerd wat ervoor zorgde dat ik wel op een goede manier om kon gaan. Als ik het zo lees doet je moeder wel moeite om dichterbij je te komen door te vragen hoe het met je gaat. Ik kan je maar 1 ding meegeven. Probeer dit te veranderen voor ze er niet meer is. Je geeft aan dat het je niet zal raken maar ik denk dat je dit toch wel onderschat. Mijn moeder is 1,5 jaar terug plotseling overleden en dat heeft heel veel meer impact gehad als dat ik ooit had kunnen denken.
Ik krijg ook geen warme gevoelens als ik aan mijn moeder denk. Zij was eigenlijk de grote afwezige in mijn kindertijd. Tussen haar opnames in psychiatrische klinieken leefde ik in angst voor haar. Wachtend tot ze weer om iets kleins in woede uit zou barsten. Gelukkig zijn mijn ouders gescheiden en ben ik bij mijn vader gaan wonen. Ik neem het haar nu heel erg kwalijk dat ik geen goed voorbeeld heb gehad hoe ik een goede moeder moet zijn. Ik weet heel goed hoe het niet moet. Helaas weet ik niet hoe het wel moet. Mijn vader heb ik iets betere gevoelens bij. Ook niet echt geweldig hoor maar toch beter. Ik weet dat hij z'n best heeft gedaan en ik weet dat mijn moeder hem flink beschadigd heeft
Ik krijg niet echt het idee dat ts een slechte moeder of jeugd heeft gehad. Ze heeft nooit een band met haar moeder gevoeld. Ik denk dat als je dat wel zou willen, je misschien jezelf toch open moet stellen naar je moeder toe. Als ze vraagt hoe het met je gaat een vertellen hoe het met je gaat. En vraag ook eens aan je moeder hoe het met haar gaat.
probeer te kijken naar wat ze wél goed doet, wat is wel leuk aan haar, waarin hebben jullie nog wel raakvlakken. mss is dit voor haar net zo pijnlijk als voor jou. probeer elkaar te vinden voor t niet meer kan..
Klopt, ik heb geen slechte jeugd gehad. Ben nooit lichamelijk of geestelijk mishandeld. Ik heb gewoon een allergie voor haar. Sommige mensen zeggen trits te zijn op hun moeder. Ik schaam me voor haar.
Misschien heel stom hoor maar is er misschien iets gebeurd in je jeugd wat je momenteel hebt weg gestopt en waardoor je dus die '' houden van '' gevoelens niet hebt? Misschien is het wel zoiets heftigs dat je het zo diep heb weg gestopt dat je het niet meer weet maar dat je dus onbewust toch zo tegen jouw moeder op kijkt? Ik denk trouwens niet dat je van je moeder moet houden omdat ze je moeder is, je moet houden van iemand omdat je zelf wilt om van die gene te houden en niet omdat het de standaard is om van je moeder te houden. Snap je? Sterkte in ieder geval.
Nee dat denk ik ook. Schreef jet er bij mij bij om te laten zien dat als je accepteerd hoe het was (er zijn bij ts wat punten waar ze het niet mee eens is in de opvoeding die ze gekregen heeft) je een betere band kunt opbouwen door je open te stellen. Straks is het te laat en heb je spijt.
Ik vraag idd nooit bod het met haar gaat. Ik bel haar ook nooit,en als zij belt, eens in de zoveel tijd, neemt mijn man op. Want ik kan niet overweg met met de gevoelige onderwerpen die zij zo ineens eruit flapt. Pas toeknik 7 maanden zwanger was van mijn oudste, is ze het te weten gekomen, had niet eerder de behoefte om het haar ge vertellen want zij vertelt het dan gelijk door. Toen ik bevallen was wilde ze gelijk komen en nog voordat ik de geboortekaartjes kon sturen , had zij het al aan mijn tante vertelt dat ik bevallen was. Ik wilde het haar zelf laten weten ( mijn tante) maar zij miet daar zo nodig weer mee bemoeien.
Ik vind je eigenlijk best gemeen klinken. Zoals ik het lees probeert jou moeder het allemaal goed te doen maar is er geeoon niks dat jij goed vind. Denk eens hoe jij het zou vinden als jou kinderen zo afstandelijk doen terwijl jij je best doet om een goede moeder te zijn. En over dat bevallen, moest ze dan een week wachten om aan iemand te vertellen dat ze oma is geworden? Sorry, ik vind je echt ondankbaar overkomen en vind het zielig voor je moeder.
Ik vind het ook klinken alsof je moeder juist probeert haar best te doen en erg blij/trots is op haar kleinkinderen. Als ze had gezegd dat ze geen behoefte had om langs te komen toen je bevallen was, dat was pas raar geweest.
Wow .. met de info die je hier geeft ben ik het eens met Strandbal. Je moeder lijkt continue een hand naar je uit te steken, misschien op haar eigen onhandige wijze. Je zit potdicht, je bent geheel voor haar afgesloten. Als ik in je moeders schoenen stond zou ik heel verdrietig zijn en niet weten waar ik het aan verdien. Als je echt een band wilt met je moeder, in welke hoedanigheid, zul je haar moeten accepteren zoals ze is en jezelf dwingen het goede in haar te zien. Misschien kun je beginnen om eens tegen haar te zeggen dat ze je ergert, maar dat je er graag aan wilt werken. Ik denk wel dat je er professionele hulp bij nodig hebt. Ik weet wel dat als ik mijn ma zo zou behandelen, dat ik elke dag haar hart opnieuw zou breken.
Ik ben het hier wel mee eens ja... mijn moeder belde ook gelijk mijn tante, HAAR zus om te vertellen dat ze oma was geworden, zo blij was ze. Ik vind dat niet meer dan normaal. En ook dat ze wilde komen voordat je de geboortekaartjes had verstuurd... volgens mij deed ik dat pas na een week dus ja, mijn moeder wilde wel langs komen voordat de kaartjes verstuurd waren. Maar ja, ik kan me überhaupt niets voorstellen bij alles wat je schrijft als je moeder je niet mishandeld/verwaarloosd o.i.d. heeft.
Ik kan me er echt helemaal niks bij voorstellen want mijn moeder is mijn alles (mijn vader ook trouwens). Wanneer ik je post lees voel ik medelijden met je moeder en vind ik je heel hard overkomen. Ik snap dat dat nu eenmaal je gevoel is maar ik vind de manier zoals jij over je moeder praat echt raar. Behalve als ergelijk, vreemd en raar beschrijf je haar ook als een trotse moeder en oma, lief voor je kinderen, geïnteresseerd in jou en je welzijn en wanneer ik dan bv lees dat je haar pas met 7 maanden op de hoogte hebt gebracht van je zwangerschap dan kan ik het echt niet laten om te denken dat niet jouw moeder vreemd is maar jij. Ik zou bijna denken dat je veel meer krijgt dan dat je verdiend want echt je best lijk je er ook niet voor te (willen) doen.
Na je volgende berichtje kan ik alleen maar medelijden met je moeder hebben, je zal maar zo'n dochter hebben....
Mee eens! Sorry ts, maar ik denk dat je kritisch naar jezelf moet kijken. Wat verwacht je van haar en wat kun je daar zelf aan doen om dit te realiseren. De eerste stap is gezet, door het op papier te zetten.
Ik vind je hartstikke egoïstisch en keihard overkomen. En ik vind het enorm sneu voor je moeder. Waarschijnlijk heeft ze je zo vrij gelaten zodat je zelf fouten kon maken en er van kon leren. Als je dat destijds niet prettig vond, had je er iets van moeten zeggen tegen haar. Wat zij niet weet, kan ze ook niet veranderen.
Ik ben het eigenlijk ook wel eens met strandbal, maar dat is ook vanuit een persoonlijk perspectief. Ik zou willen dat mijn moeder meer op die van jou leek.. mijn moeder kwam bijvoorbeeld pas na 2 maanden op kraamvisite Maar goed, dat is persoonlijk en staat los van wat jij voelt. Ik zou ook kijken of je hulp kan inschakelen, is het niet om alsnog een band op te bouwen dan wel om te accepteren dat je dat gevoel nu eenmaal mist. Blijkbaar zit het je genoeg dwars om er hier een topic over te openen, dus misschien dat je op die manier verder kunt komen. Succes!
Precies dit laatste. Mijn eigen moederhart breekt al bij jouw post. Waarschijnlijk ook omdat ik het niet begrijp. Ik lees in jouw post een liefdevolle moeder die altijd het beste voor haar dochter wil(de). Ik snap dat je houden van niet kunt afdwingen, maar ik begrijp oprecht niet waar jouw afschuw en schaamte vandaan komt. Van hoe ze zich kleedt? Hoe ze zich verzorgt? Neem haar mee naar de kapper, ga samem shoppen, geef advies, weet ik veel. Praat met haar. Misschien kun je er inderdaad hulp bij zoeken zoals iemand hiervoor opperde. Ik snap ook wel dat het jou dwars zit en ik denk ook dat er (onbewust?) Meer achter zit dan wat je nu aan de oppervlakte beschrijft. Ik geloof namelijk ook echt niet dat jij een slecht mens bent, maar ik denk dat hulp wel op zn plaats is. Als mijn dochter later op deze manier met mij om zou gaan, zou er elke keer een stukje van mn hart afsterven. Ik wens je veel sterkte met een hopelijk vervolg!