Ik houd niet van mijn moeder, wil mijn hart luchten

Ik voel ook vooral medelijden met je moeder.
Ik kan er zelf niet over meepraten/oordelen omdat mijn moeder al jaren niet meer leeft. maar het idee dat 1 van mijn dochters ooit zal zeggen dat ze zich schaamt voor me.. Het zou m'n hart breken.

 

Eens met @Strandbal

Ik vind je ook erg jong overkomen. Geen idee wat je leeftijd is maar je komt over als een tiener die zich afzet van haar ouders. Wat overigens verder niets met houden van te maken heeft. Er zijn overduidelijk gevoelens in het spel, anders had je ook geen afkeer kunnen voelen.

Hoe je het dan wel moet noemen weet ik niet, maar ik denk net als meerderen al aangaven dat er meer aan de hand is dan je denkt (of neerzet).

 

Ik denk dat dit vaker voorkomt dan je denkt. Dat het 'niet klikt' tussen een moeder en kind. Soms lijkt daar geen reden voor, meestal ligt er toch op de achtergrond iets waarvan de moeder zich niet altijd bewust is. Zelf vind ik dat je als moeder wel een taak hebt om zoiets boven water te halen, de verantwoordelijkheid om een goede band op te bouwen ligt niet bij het kind, vind ik.

 

Deels mee eens. Als moeder zitten er ook grenzen aan je kunnen.

En als kind leer je naarmate je volwassener word daar ook begrip voor te hebben.

 

Ook niet als het kind inmiddels zelf volwassen is? Dan is het toch inmiddels iets waar samen aan gewerkt zou moeten worden? Ik heb het idee dat bij ts de moeder wel graag wil.

 

Strandbal (en anderen), ik begrijp je/jullie post wel, maar ik ben het hier niet helemaal mee eens.

Het is wel zielig voor haar moeder, maar zoals ik het lees kan TS hier waarschijnlijk op dit moment nog niets aan doen. Ze voelt het nu zo en ze kan haar gevoelens niet omdraaien. Ze zou dat graag willen, maar het lukt iedere keer niet. Zo lees ik het althans.

Ik herken dit verhaal ook al was het bij mij iets minder extreem. Ik probeerde het namelijk wel en ik belde wel mijn moeder en ging ook regelmatig bij haar langs. Van te voren nam ik me voor dat ik gezellig zou zijn.... maar het was zo raar... zodra ik dan bij haar was of haar belde dan was het alsof ik dicht sloeg. Ik voelde altijd wel liefde, maar ik blokkeerde op de één of andere manier en het kwam er bij mij niet uit. Het sloeg altijd om naar ergernis. Ik ergerde me aan haar, dus dan ging ik maar weer weg.

Bij is is dat gelukkig in één keer compleet veranderd toen ik moeder werd. In de beginfase nog niet, maar na een maand of 3 wel. Dit is mijn geluk. Ik heb nu een heel warme band met mijn moeder, maar ik weet dus ook hoe het is als je op de één of andere manier die knop niet om kunt zetten.

Het is te kort door de bocht (in mijn ogen) om TS ondankbaar te noemen, ook al is het zielig voor haar moeder.

TS: mijn ouders gingen scheiden toen ik ca 14 jaar was. Mijn vader ging zijn eigen weg en mijn moeder ook. Ik was veel op mezelf aangewezen. Niemand die mij hielp met mijn huiswerk of bezig was met keuzes voor de toekomst. Geen strenge regels, geen begeleiding etc. Dit is helaas wel echt iets wat je nodig hebt in je puber fase. Zelf heb ik hier nooit bij stil gestaan, hoewel het eindelijk heel logisch is allemaal, maar tijdens therapie sessies blijkt dit dus echt een hele grote reden te zijn voor veel problemen/verkeerde keuzes/moeilijke relatie met ouders etc etc

Mijn vraag aan jou: zou je therapie willen proberen? Er is vaak echt een onderbewust onderliggende reden voor dit probleem. Ik heb nu 3 sessies hypnotherapie gehad en het helpt me om inzicht te krijgen.

 

Woow ik vind je erg hard uithalen naar je moeder. Schaam je.....

Je schamen voor je eigen moeder vindt ik echt heel erg hard en gemeen. Ik haal uit je posts dat je geen erge dingen hebt mee gemaakt in je jeugd dus waar komt dit dan vandaan?
Wat sneu zeg voor jouw moeder, echt ontzettend zielig. Ik zou dat mensje na het lezen van jou posts willen omhelzen en een knuffel geven. Ze bedoelt het vast allemaal zo goed

Ik heb geen goede band met mijn vader en zie en spreek hem weinig. Hij is en blijft wel mijn vader en ik geef en hou zeker van hem tot op zekere hoogte. Ik zal altijd respect hebben voor beide ouders.

 

Ik begrijp je echt niet.
Je hoeft echt niet elke dag elkaar te bellen of bij elkaar op de koffie te gaan maar als mijn dochdter straks na 7 maanden pas verteld dat ze zwanger is, zou ik intens verdrietig zijn.

Ook al ben ik niet perfect opgevoed en waren er verbeterpunten ik denk steeds vaker dat mijn kinderen me niet op fouten die ik maak af rekenen
En die jij ook zeker weten maakt.

Wat vindt je man ervan?
Ik zou zeker uit gaan zoeken waar dit vandaan komt.

 

Daar ben ik niet mee eens.

Kinderen blijven niet jong. Ze groeien op en worden volwassen. Als volwassen kind vind ik dat je je verantwoording moet nemen voor je eigen deel. En als er sprake is van problemen die een goede omgang (dus niet de band die je met iemand voelt, maar de manier van omgang) belemmeren vind ik het respectloos naar de ouder toe als het inmiddels volwassen kind niet aangeeft dat de schoen wringt.

TO geeft aan dat haar moeder het wel probeert, er de moeite in stopt maar zij het afwijst. Dat vind ik niet netjes. Wees dan op z'n minst eerlijk naar je moeder toe en laat haar niet zo 'hangen' in het luchtledige zich afvragend wat ze toch verkeerd doet. Ik vind dat een hele respectloze houding ten opzichte van een mens, laat staan je moeder.

 

Nou dit vind ik wel heel raar....

Met 30 weken pas aan je eigen moeder vertellen dat je zwanger ben?!!
En klagen dat ze aan iemand verteld dat je bent bevallen, hallo jouw moeder is ook gewoon oma geworden hoor, waarom zou ze dat niet aan iemand mogen vertellen?!

Moet ze dan een maand wachten tot de hele wereld het van jou hoort voordat zij mag zeggen dat ze oma is geworden.


Je moeder klinkt gewoon als een normale moeder, zoals anders moeders ook zouden doen, dus denk niet dat het echt aan haar ligt

 

ik heb echt medelijden met je moeder. zo te lezen doet ze er veel aan om toch een band te krijgen.
wat zal ze zich verdrietig gevoeld hebben toen ze met 7 maanden te horen kreeg dat je zwanger was!
hoe mooi is het om Oma te worden. & dan maar zo kort mogen genieten van het feit dat je zwanger mag zijn.

ik hoop dat je je open kunt stellen naar je moeder & dat jullie toch nog een fijne band op kunnen bouwen.
misschien is het wel goed om een keer echt samen te zijn.
zodat je toch een keer je gevoelens kan uiten.

sterkte met alles.

 

Je slaat de plank wel mis met je eerste zin volgens mij. En ja, het is sneu voor haar moeder, maar ook voor haar.

Wat betreft jouw tweede deel van je post:
Als 13-jarige heb je dit echt nog niet door, dat je meer nodig hebt van je moeder. Ik ben ook heel vrij gelaten en ik heb nu pas door dat ik dat achteraf helemaal niet fijn vond.
Later, onbewust, heb ik haar veel van dit soort dingen verweten maar ik kon er de vinger niet op leggen. Ik voelde alleen dat het niet goed zat tussen ons, maar ik snapte niet waar het vandaan komt. Nu pas krijg ik inzichten en ik ben nu 40 jaar.

 

Maat TS zegt zelf dat er niks gebeurd is in haar jeugd. En ouders zijn ook geen helderzienden, misschien had ts meer nodig van haar ouders maar zoals ik het lees was het geen kwade wil of door verwaarlozing. En dan vind ik wel dat ouders respect verdienen, dan kan je ook gewoon denken ze hebben wel het beste met mij voor op hun manier.

 

Hey..

Ik begrijp je wel. Ik hou dan wel van mijn moeder. Maar heb ook niet een geweldige band met haar die ik zou wensen. Ze is nu ook nog ongeneeslijk ziek waar ik me soms nog schuldiger door voel..

Ik herken je vooral in dat je niet tegen haar karakter kan. Dat heb ik precies zo.

Bij mij is er wel een reden (denk ik) zo heb ik het gevoel dat ze er nooit genoeg voor me is geweest(ook mijn vader) o.a pesten op school en mijn chronische ziekte nooit willen begrijpen..

Ik probeer er toch voor haar te zijn en probeer wat luchtiger te denken over hoe ze doet.. want voor je het weet kan dat niet meer.

 

Rationeel kun je dat verzinnen, maar haar gevoel krijgt ze niet omgezet. Zo was het althans bij mij. Ik dacht ook dat er niets gebeurd was maar er kwamen bij hypnotherapie sessies toch veel dingen uit. Ze geeft ook al aan dat haar moeder er voor haar gevoel niet voor haar was rond de leeftijd van 13 jaar. Dat lijkt niet zo'n "groot" iets, maar dat is misschien voor een deel al de kern van de problemen.

 

Ik lees dat je het lastig vindt om je open te stellen, gevoel te delen.

Kan je dit wel met je vader, zusje of partner?
Wat verwacht je precies van je moeder, welke rol heb jij voor ogen?

Tussen de regels door lees ik dat je een liefdevolle moeder hebt die het goed probeert te doen en dat jij een gigantische muur omhoog trekt op de momenten dat je in de buurt is of contact zoekt.
Jouw gevoel of eerder aversie komt ergens vandaan. De vraag is wat wil je er mee doen?

 

Nou sorry hoor maar je verteld je moeder pas dat je zwanger bent als je 7 maanden!!!! ver bent? erg raar....
en dat een moeder meteen na de geboorte wil komen is 100% normaal. ze heeft verdorie een kleinkind gekregen.... Ik hoor niet anders dan dat moeders meteen op de stoep willen staan en dit ook vaak doen. mijn moeder stond 2 uur na de geboorte van mn neefjes en nichtje al bij mn zus op de stoep. (tuurlijk, in overleg met mn zus, dat wel).

en dat een oma het "door verteld" is ook normaal. prima dat je het niet leuk vind maar je moeder was gewoon trots/blij. anders had ze het niet gedaan. Toen ik bevallen was, heeft mn moeder meteen haar zus gebeld. supertrots was ze. serieus, waar maak je je druk om.....