Lieve ouders, Ik zit met een probleempje. Mijn zoontje word over een maand 4 jaar. Ik heb een 2e zoontje van net 3 maanden. Nu heeft de oudste al een paar weken een soort van aanvallen. Vandaag zat hij even op de tablet en ik zei dat het klaar was en hij ervan moest. Ik pakte hem af want het was gelijk nee. Toen pakje hij mijn telefoon en ging daar vrolijk op verder. Die pakte ik dus ook af... gevolg: vreselijk huilen met krijsen en schreeuwen. Dit duurt vaak iets van 20 minuten. Niks helpt. Boos worden, troosten, proberen af te leiden niks werkt. Alles is nee op dat moment. Hij zegt ook niet wat er nou precies is. Nu hebben we ook een kitten lopen al 5 weken en we hadden al een poes. Hier doet hij ook raar tegen. Schoppen, slaan, ruw optillen dingen naar hem gooien. En daarvoor heeft hij al meerdere malen een time out gehad maar hij blijft dit doen. Tegen zijn broertje is hij gelukkig wel lief. Maar echt aandacht geven doet hij niet Is dit nu peuter puberteit? Heeft hij moeite met de komst van de baby? We Letten vanaf het begin erop dat ook hij genoeg aandacht krijgt. We gaan ook vaak nog samen nog wat met hem doen. Zo ben ik laatst naar de film geweest met um terwijl papa dan thuis bij de baby blijft. Dus we zorgen dat er nog wel quality time is met um Herkent iemand dit gedrag en hebben jullie tips? We willen hem graag helpen maar weten niet zo goed hoe.... Alvast bedankt!
Het kan goed een beetje van alles zijn, de thuissituatie is veranderd, waarschijnlijk is hij toe aan school en misschien wel in de o zo fijne ik doe het zelf en alles wat je gaat vertellen nee fase. En nieuwe kat in huis is toch allemaal wat veel. Geven jullie hem ook duidelijkheid hoe lang hij bezig mag zijn? Geven jullie daar naast ook aan wanneer de tijd bijna op is? Niks is zo irritant als je lekker bezig bent en in eens moet stoppen. Betreft de kat zou ik heel consequent zijn, kat pijn doen en je zit op de trap. Oud genoeg om te weten dat je een diertje geen pijn mag doen en zeker niet zo'n jong beestje. Zijn jullie consequent? Doen jullie ook wat jullie zeggen? Heel goed dat jullie nog steeds dingen alleen met hem doen, mag hij jullie met zijn broertje ook helpen?
Hoi Bedankt voor je reactie. Ja tis heel bizar. Hij is met een kat opgegroeid en daar is hij heel lief tegen maar tegen die kleine doet ie echt heel lelijk! We hebben hem vanaf het begin zeker betrokken bij de opvoeding van ons 2e zoontje. Hij wil altijd ook graag de wagen duwen. Verder bemoeid hij zich r eigenlijk niet veel mee. Hij slaapt verder ook goed alleen heb ik het idee dat hij de laatste weken in de middag vaak ook moe is. Hij slaapt soms zelfs wel eens! We proberen uiteraard zo consequent mogelijk te zijn maar dat lukt niet altijd Nog een maand en dan mag hij naar school. Misschien dat ie dan wel meer zijn ei kwijt kan....
Onze zoon heeft dezelfde leeftijd en heeft sinds kort ook een babybroertje. Voor zijn broertje is hij poeslief, maar de hond kan niks meer goed doen bij hem. We zien ook meer boze buien sinds de baby er is en hij aandacht moet delen. Ik herken dus wel een beetje wat je typt. Wat bij onze zoon goed werkt, is zijn streken in een verhaaltje verwerken naderhand (bijv. tijdens een wandeling). "Er was er eens een heel leuk jongetje..." Dat leuke jongetje doet dan iets wat niet mag / luistert niet en vervolgens gebeurt er daardoor iets wat duidelijk moet maken waarom dingen niet mogen. (Geen zware doemscenario's hoor ) Uiteindelijk is de moraal dat het jongetje naar zijn papa en mama had moeten luisteren. Uiteraard verwerk ik ook dingen die hij leuk vindt in het verhaal en hij mag zelf ook mee verzinnen. Mijn zoon is gek op verhalen en wil zo'n verhaal naderhand nog 10x horen en zo hoop ik dan dat er iets blijft hangen. Het zal niet voor alle kinderen werken, maar misschien kun je er wat mee
Misschien uit hij zijn frustraties over zijm twee nieuwe huisgenoten door de kitten te 'pakken'. Blijkbaar ziet hij wel in dat hij niet de baby moet hebben. Belangrijk om dingen herkenbaar en voorspelbaar te houden. Misschien kun je een dagindeling tekenen. Met heel ruim je indeling want met een baby zul je toch ook flexibel moeten zijn. En inderdaad even aankondigen als de schermtijd bijna voorbij is. Wij gebruiken de klok: als de grote wijzer op de... staat, gaan we... Het is ook wel moeilijk voor zo'n kind, opeens een heel nieuw leven! Hij heeft dit echt niet kunnen bevroeden, ook al heb je tijdens de zwangerschap het nog zo vaak uitgelegd.
Heb je ook al geprobeerd om juist niks te doen? En hem te laten uitrazen en te laten mokken? Dat heb ik bij mn oudste echt moeten ontdekken, dat ik haar vooral even totaal met rust moet laten als ze boos is. Alles wat ik op dat moment doe is olie op het vuur. Maar als ik haar even in dr eigen sop gaar laat koken is het het snelst voorbij. En dan bedoel ik niet dat ik haar negeer, maar dat ik haar toesta om zich van mij af te sluiten, en niet met troost of met (voor haar lastige) vragen het contact "forceer". En als ze dan zelf het contact weer opent is dat altijd weer positief (of op zn minst neutraal), zijn we allebei weer rustig en is het weer gezellig. Misschien wil jouw zoon zich ook even afsluiten als hij boos is?
Als ik als kind zo verschrikkelijk tekeer ging dat niks meer hielp (ik deed mezelf daarbij ook pijn), dan werd ik met kleren, schoenen en al zo onder de koude douche gezet. Volgens moeder hielp het wel, want na 2x waren mijn driftbuien al een stuk beter te handelen. Nu terug naar de 21e eeuw klinkt inderdaad wel alsof hij wat moeite met het verdelen van de aandacht heeft en zijn irritatie op de poes botviert. Misschien kun je het CB eens bellen voor tips? (Ja ik zei het echt, maar ik heb een heel leuk CB die echt meedenkt). @pregnantje wat een leuk tip! Complimenten voor je creativiteit
Herkenbaar!! hier zelfde soort situatie, dochter van bijna 4 en zusje van bijna 3 maanden. Alleen geen katten in huis Onze dochter is ook ontzettend dwars, helemaal sinds haar zusje er is. Ze snakt naar aandacht, die ze voldoende krijgt, maar omdat ze altijd al temperamentvol is geweest en ze hetzelfde karakter heeft als ik én we op 24u op elkaars lip zitten omdat ik thuisblijfmoeder ben, zijn ontploffingen tussen ons dagelijkse kost. Ik tel de weken tot ze naar school mag af! we hebben er 1 op zitten, nog 5 te gaan. Op dit moment vind ik mijn oudste dochter echt niet leuk. Ik heb zelfs een beetje een hekel aan haar. Heel naar gevoel, en het ligt ook deels bij mij natuurlijk. Ik weet ook niet meer hoe ik moet handelen. Ik loop enorm op eieren, probeer haar constant tevreden te houden en te zorgen dat ze genoeg aandacht krijgt. Ze heeft natuurlijk ook haar lieve momenten, dan zie ik mijn "echte" dochter, en dan kan ik zo verdrietig worden, dan denk ik; waarom ben je niet altijd zo? waarom word ik alsmaar zo kwaad op jou, waarom doe je zo "bitchie"?! Ik hoop dat als onze dochter straks op school zit en gewend is(want de 1e weken vrees ik ook...)ze rustiger word, haar energie kwijt kan, zowel lichamelijk als mentaal. Dat ze haar creativiteit kwijt kan, lekker met andere kindjes kan spelen, van haar leeftijd, en niet van die "baby's" op de peuterspeelzaal. Ook de regelmaat zal haar goed gaan doen, want daar hangt ze ook erg aan(al vanaf baby). Alle dagen school, dezelfde juffen, zelfde kindjes in de klas en niet elke keer verandering zoals op de peuterspeelzaal. Ik noem het de kleuterpuberteit, iets waar je niet veel over hoort vind ik. Ze hebben het altijd over die beruchte "ik ben 2 en ik zeg nee" periode, maar ik vind de periode vanaf 3,5(toen begon het bij onze dochter) vele malen heftiger! Ze zijn dan toe aan school, maar mogen nog niet, vervelen zich stierlijk en krijgen steeds meer een eigen wil en de daarbij behorende grote mond. Uitzitten is het denk ik, en ondertussen proberen om alle geduld die je nog over hebt te gebruiken. Oja, en als je er dan een beetje doorheen bent, dan ben je alvast op de "echte" puberteit voorbereid, kom je goed beslagen ten ijs