Hoi allen, De laatste tijd is het 'echte' opvoeden bij ons begonnen.. onze dochter, nu 21 mnd, kan echt een klein draakje zijn. Daarnaast is ze ook niet altijd even lief voor papa.. ik zit me nu continu af te vragen of ik het allemaal wel goed aanpak. Dus bij deze een paar opvoedkundige vraagjes, waarbij ik benieuwd ben hoe jullie in zo'n situatie reageren en wat bij jullie werkt! 1. Niet zo lief tegen papa Ze hangt heel erg aan mij en weigert papa vaak. Dus het komt er op neer dat ik alles moet pakken, aan moet kleden, moet helpen met de puzzel, boekje moet lezen.. dat doe ik niet, ik laat papa dat ook gewoon doen, maar het is altijd met een protest 'nee niet papa'. Daarnaast weigert ze hem ook vaak een kusje te geven of zelfs maar gedag te zeggen als hij gaat werken. En als hij thuiskomt kijkt ze niet op of om. Ze reageert eigenlijk niet enthousiast op hem, terwijl ze dat bij mij wel doet. Soms vind ik het zielig voor mijn vriend en hij vindt het ook wel moeilijk.. Het gaat ook al een tijd zo door.. herkent iemand dit? 2. Schoppen bij het aankleden Ze schopt in mijn buik bij het aankleden/verschonen. Beentjes vasthouden, streng toespreken helpt niet.. nu zet ik haar soms 'boos' op de grond. Alleen kijkt ze me dan zo aan van, en nu? Op de gang zetten helpt niet, want ze rent dan gauw weg en gaat onze slaapkamer in om op het bed te springen. Ze lijkt het allemaal maar een spelletje te vinden. 3. Slap hangen Daarop voortbordurend gaat ze altijd wegrennen als we willen verschonen/naar bed gaan. Lekker dollen, wat even leuk is.. maar ik moet haar op begeven moment echt vangen. Ze luistert niet hoor! En dan gaat ze helemaal slap hangen en tegenstribbelen. Op het aankleedkussen wild draaien en wegkruipen. Ik krijg de luier bijna niet aan.. dan raak ik weer geïrriteerd, maar op de grond zetten / gang zetten helpt dus niet echt.. 4. Aaaalles zelf doen.. wat leidt tot winkeldrama Ze wil echt alles zelf doen, wat ze van mij heeft , dus traplopen.. ook al valt ze bijna, maar ik mag niet helpen - dan duwt ze me steeds weg. Zelfs bij zwemmen. Ze wil alleen, maar dat gaat niet.. maar spartelen en mij wegduwen pff! En ze wil vooral continu zelf lopen, wat goed is.. maar soms is de buggy even handig, maar dat is een groot drama! Ik krijg het warm van! En de supermarkt vindt ze leuk, maar ze moet per se een karretje of een mandje voortduwen.. haar in de winkelwagen zetten gaat echt niet, dan moet ik haar in de houdgreep leggen en probeert ze zichzelf eruit te gooien! Dus ik probeert haar zo veel mogelijk te laten helpen, maar in de winkel leidt dat bijna elke keer tot drama.. krijsen, echt brullen.. omdat ze iets wil pakken wat niet mag, niet door wil lopen, weg rent bij de kassa.. en op de grond liggen. Tsja.. en dan Ik blijf rustig, geef niet toe en probeer haar af te leiden, maar het is lastig. Wat doen jullie bij bovenstaande situaties? Of wat is jullie advies? Het is een groot schatje hoor, maar soms weet ik even niet waar ik goed aan doe. Bedankt!
Wanneer ik dit lees denk ik HERKENNING!!! Hier een dame van 22 maand. Ook kusjes geven doet ze niet bv bij naar bed gaan. Wat hier echt helpt is gewoon weg gaan. Nu heeft ze door dat ik of mijn vriend echt weg gaat en geeft dan wel een kusje. Wat betreft slap hangen is hier de oplossing 1 arm tussen de benen en 1 onder haar boven lichaam onder haar armen. Ze hangt dan met haar rug naar boven. Wanneer ze dan een uitbarsting krijgt kan ze niet schoppen met de benen. Ik vraag altijd 1x ga je zelf naar boven of moet mama helpen. Wanneer niet dan til ik haar zo naar boven. Eenmaal boven is de boze bui wel vaak weg. Bij verschonen ook vraag ik eerst ga je zelf liggen? Gaat ze klieren inderdaad in de houdgreep. Hier ging ze een tijd lang op haar knieën liggen wat het verschonen ook niet makkelijk maakt Dat gaat de laatste tijd wel erg goed volgens mij heeft ze door dat ze dit echt verliest. Wat betreft verschonen, ik verschoon haar vanaf de zij dus schoppen kan ze dan niet. Bij de winkel zeg ik altijd maar zo... ze weet niet dat ook zij los los kan lopen in de winkel. Ik doe dit ook nooit. Geloof dat wanneer ze dit 1x door heeft ze dit ook altijd wil. Wanneer ze gaat klieren pak ik haar even bij haar gezicht, spreek haar streng toe en zeg wat ik verwacht en ze blijft zitten. Dit helpt vaak. Het niet in de buggy willen hebben wij ook gehad. Hier dan even in dezelfde houding houden dus met de arm tussen de benen en 1 onder haar boven lichaam en dan maar laten uitrazen. Streng toespreken en zeggen dat ze er echt in gaat. Stond een keer bij het ziekenhuis, kaartje al betaald wou mevrouw niet in de auto!! Gierend op mijn arm hangend. Echt zweet brak me uit want had ook maar 10 min uitrij tijd.... nou gelukkig na een poos ging ze er eindelijk in. Ach het zijn lieverds maar soms denk ik echt..grrrrrrrr
Wat bij onze dochter goed werkt is volgorde vertellen en daar heel consequent in zijn. Dus eerst verschonen dan even dollen. Eerst je groenten eten dan een toetje eerst je schoenen aan dan naar buiten etc. Nu zegt ze zelf al vaak eerst die dan die. Het 2e is vaak iets wat ze wil maar omdat ze weet wat er komt accepteert ze wat wij eerst willen. Maar goed dit werkt voor haar dus wellocht niet voor jullie maar je zou t kunnen proberen
Wat het verschonen betreft, denk ik: rechtstaand, zo veel mogelijk zelf laten doen, en beginnen werken aan op het potje gaan. Wat de papa kwestie betreft. Zéér herkenbaar. Wat ik altijd deed: alle leuke dingen mocht papa aankondigen. Snoepjes, ijsjes, uitstapjes.. Zelfs als ik het bedacht had, mocht hij het zeggen. Wat het zelf doen betreft: prima, maar soms is er gewoon een grens. Als ze gevaarlijk doet, dan kan ze het duidelijk nog niet zelf. Zo kan je dat ook aangeven aan haar. En veel aankondigen en uitleggen.
Allereerst: sterkte met deze (bijna) peuter! Ik heb niet dezelfde ervaring als jij maar wel wat tips: Maak er een spelletje van, ga mee in wat je kindje aan het doen is. Als ze schopt, maak van de broek een ringetje (oprollen) en ga "ringsteken". Maak lol met zn 2en en zorg ervoor dat het een leuk iets wordt om te doen. Omkleden/verschonen niet op de plek waar ze dat niet wil. Who cares dat het beneden op de grond gebeurd, in de badkamer of op je bed.. als het werkt.. Geef haar keuzes uit 2 dingen. En inderdaad: vertel wat je gaat doen, in een goed stappenplan, en plak erachter een beloning. Bv: we gaan zo je luier verschonen, dat doen we op de commode, en daarna gaan we tekenen/kleien/met de poppetjes spelen/naar de speeltuin of wat ze onwijs leuk vind. Wat hier ook goed werkt is positieve chantage: als je in de winkelwagen zit kiezen we aan het einde van de rit een lekker broodje/ijsje/worst. Ik hoop dat je er wat op kan vinden, de eerder genoemde tips klonken ook allemaal het proberen waard! Succes!
Oh man herkenning! Een dochter van 20 maanden en wat een DRAAK kan ze zijn. Niets en tegelijkertijd alles willen, zelf doen, inderdaad schoppen bij het aankleden/verschonen, om papa roepen als mama haar verzorgt en omgekeerd en ZO enorm boos worden als het anders gaat dan zij wil.. Ik probeer maar gewoon heel duidelijk uit te leggen wat we gaan doen, consequent te blijven en te accepteren dat ze soms maar de boel bij elkaar schreeuwt als het haar niet aan staat. Soms heeft ze ook maar gewoon pech en moet ze meewerken, maar leuk is het inderdaad niet echt...
I Ik vrees dat wij dit ook mee gaan maken, ze is nu bijna 8 maanden en ik lees vast mee. Je kan maar vast voorbereid zijn...