Van nature ben ik al wel een doemdenker. Dus ook nu met mijn zwangerschap is het niet veel anders. Vorig jaar oktober een mk met 10 weken gehad. Inmiddels 22 weken zwanger van de eerste. De eerste echo met 7 weken doodzenuwachtig of er een hartje klopte. Termijn klopte niet helemaal. Zie je wel dacht ik weer een miskraam. Maar met echo 9 weken en 11 weken had ze het ingehaald en klopte alles perfect. Nipt test, ik dacht natuurlijk zul je zien hebben wij een kindje met een positieve test. Maar deze keer ook weer een goede uitkomst. De pretecho met 16 weken was ik zowaar positief, alles in orde meisje gezien. 20 weken echo, wederom het scenario In mijn hoofd: ze heeft zus of ze heeft zo. Maar wederom er bleek niets om ons druk over te maken. Eerste beweging gevoeld met 16 weken, ergens tussen 17-18 een paar dagen niet. Dus ik zei: wedden dat het niet goed is? En nee hoor een week later diende ze zich gewoon weer aan. Dan nu 22 weken en nu haal ik mij ineens in mijn hoofd dat ze een groeiachterstand gaat opbouwen? Alsof dat zomaar ineeens gebeurd. Samenvatting: ik ben gewoon heel erg onzeker en zoek overal wat achter. Bij elke complicatie die je leest denk ik oh wie weet hebben wij dat wel. Hoe doen anderen dat? Of herkennen mensen dit ook? Voor de rest ben ik vrij onbezorgd zwanger, in de zin ik denk er lang niet de hele dag over na. Maar ik moet nog 18 weken dus echt ideaal is dat doemdenken niet...
Ik herken het.. Elke mijlpaal was spannend en onzeker, terwijl ik al de gehele zwangerschap geen enkele reden tot onzekerheid heb, alles gaat keurig volgens het boekje. Het enige wat we niet hebben gedaan is de NIPT, maar als daar een grote kans uit was gekomen was ik nog onzekerder geworden en had ik een compleet stressvolle zwangerschap gehad, vandaar dat we dat niet hebben gedaan. Nu komt de bevalling dichterbij en heb ik daar weer spanningen over. Ik denk dat het er ook wel bij hoort, en dat het bij je karakter en je voorgeschiedenis kan horen. Daarnaast ben je vanaf je zwangerschap nooit meer vrij van zorgen over je kindje. Dus ik hoop dat ik (en jij ook!) het uiteindelijk ook wat los kan laten.
Je verhaal lijkt wel alsof het over mij gaat haha. Ik ben ook zo onzeker als de pest. Ons jongetje doet het erg goed, helemaal goed gekeurd met de 20 weken echo. En dan denk ik weer straks wordt hij veel te vroeg geboren ofzo. Gewoon elke keer angst voor alles, ik kan ook slecht genieten van de zwangerschap. Zijn kamer is al klaar, maar bijvoorbeeld zijn knuffels en kleertjes zitten nog allemaal in verpakking of kaartjes eraan. (Zo van straks heb ik als klaar en brengt het ongeluk, slaat helemaal nergens op.. weet ik zelf ook! Maar toch) Het is zoiets waardevols, een kindje.
Zo herkenbaar al ben ik nog niet zo ver als jij. Heb nu 5 echo's gehad ivm achterstand en bloedverlies en vooral de laatste echo met 9 weken waren ze heel positief en zag het ondanks de achterstand van een week erg goed. Nu heb ik woensdag de termijn echo en ben ik bang dat het hartje niet meer klopte, ook omdat de kwaaltjes minder worden. Ik weet ook niet hoe ik deze zwangerschap door moet komen, als dat doemdenken blijft
Ja hoor hier ook mese omdat mijn eerste via icsi zijn gekomen en nu spontaan en elke x denk ik dit kan niet goed gaan zomaar spontaan...alles testen en echos doorstaan nu 24 weken zwanger en bij elk pijntje debken dit zullen toch geen weeen zijn... heel erg irritant dat gevoel...ook nog niets willen kopen want stel je voor dat... ach zal wel aan de hormonen liggen..
Misschien niet het ideale antwoord wat je willt horen maar dat gaat niet weg. Je zult er alleen mee moeten leren leven. Straks ben je 24 weken en haal je weer een andere scenario in je hooft en daarna de 32 weken en dan 35 en dan 37 enz enz en als de kleine er is gaat het gewoon verder. Dan moet je elke keer even checken of er geen dekentje op zn gezicht ligt of die nog ademt en zo zal heel verder gaan. Dat hoort allemaal bij het moederschap. Ik denk ook niet dat het heel erg veel met je verleden te maken heeft. Ik heb namelijk ook 3 mk gehad en nu weer zwanger en ik heb ook angst maar ik probeer er zo goed mogelijk mee om te gaan. Ik heb er namelijk 0.0 invloed over.
Oh meid ik herken het zo! Ik ben nu 14 weken en heel erg bang, kan er gewoon niet van genieten. Heel erg bang voor vroeggeboorte, dat komt ook in mijn familie voor.... Geen tips, want ik ben ook een doemdenker eersteklas...
Fijn al die herkenning in jullie reacties! Waarschijnlijk zullen de zorgen na de geboorte net zo sterk blijven. Ik moet er Mss maar mee leren leven . Misschien heb ik ook zo hard naar de 20 weken deadline lopen aftellen dat het nu qua tijd nog zo tegenvalt.
Haha ja, het duurt nu nog even voor je weer een volgende mijlpaal hebt. Misschien een idee om een 3D-echo te plannen om de tijd te overbruggen? En, ik weet niet of jij al leven voelt, maar dat helpt ook heel erg! Probeer ook vertrouwen te hebben in je lichaam, en in jullie kleintje. Over het algemeen gaat het allergrootste gedeelte van zwangerschappen goed. Hou daar aan vast (hoe moeilijk dat soms ook is, ik weet er alles van )
Ik weet niet of ik helpend ben haha maar go with the flow... je hebt niet eens invloed! Straks heb je een baby ...dan heb je pas zorgen! Geniet van dit gemak
Hier idem hoor. Wat vrouwvan zegt, je zal ermee moeten leren omgaan. Hier deal ik er ook mee en eigenlijk door te accepteren dat het gevoel er mag zijn en het niet raar is, gaat het redelijk goed. Hier alleen maar pech gehad, dus de gedachte speelt regelmatig op, dat dit nu te soepel gaat en dat beangstigd mij soms. Ik denk nu heel erg aan overtijd gaan. Niemand wil zijn kind later, maar ik ben echt behoorlijk angstig dat mijn kind wat gebeurd als ik te ver overtijd ga. Ik ben nog in tweestrijd wat ik hiermee ga doen. Komende 8 weken zing ik nog wel uit
Dat is het moeder worden. Het zal op.een gegeven moment misschien iets minder worden, maar als het kindje er is zal je je ook zorgen blijven maken en iedere fase iets nieuws. Probeer voor zover het gaat het wel iets los te laten door ook gewoon enorm te genieten van alles.
Ik bedacht me gewoon dat ik er geen invloed op had. Ik kon me wel zorgen maken maar dat zou een eventuele mk of vroeggeboorte of wat dan ook niet voorkomen. Na de geboorte is echter een heel ander verhaal.. dan doe je je best en hoop je op een goede afloop
Hier ook angstig...we hebben 10 jaar gewacht en 8 miskramen gehad. Nu gaat het goed, maar ben zó bang dit grote geluk te verliezen. Nu ik over de 30wk ben word die angst weer sterker. Ik zal blij zijn als baby gezond en wel geboren is.
Ik denk dat heel veel vrouwen onzeker zijn, heb het zelf ook heel erg. Zelfs zo erg dat ik elke 1.5 week (tot week 12) een echo heb om het doemdenken een beetje weg te houden. Ben nu 10 weken. Hoop dat het allemaal wat minder wordt na 12 weken maar mezelf kennende zal ik vast wel weer iets vinden om me zorgen over te maken. Ik wil ook helemaal niet zo zijn! En ik heb geen enkele reden om zo te denken want baby doet het heel goed. Denk dat het bij mij in ieder geval ook voor een groot deel de hormonen zijn. Dus nee ik heb geen tips maar je bent niet alleen
Als je er aanleg voor hebt dan gaat het nooit weg. Het is echt dat je er mee moet leren leven. Mijn moeder zei altijd dat je niet meer onbezorgd leeft vanaf het moment dat je zwanger bent en dat is ook echt zo. Sterker nog; ik ervaar het zelfs nog erger nu onze zoon er daadwerkelijk is. Dat is het ouderschap. Iets kan niet meer zorgeloos. Kleine kindjes, Kleine zorgen en grote kinderen, grote zorgen neem ik voortaan ook serieuzer dan voorheen.. Nu bij de 2de zwangerschap denk ik wederom; Kom er nou maar uit dan weet ik dat alles goed is. Ik weet ook zeker, dat ik zodra hij er is, net zoals bij de eerste soms zal denken 'zat je maar veilig in mijn buik, dan was je tenminste beschermd'